Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-1063/13/KO
z 25 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 listopada 2013 r. (data wpływu 15 listopada 2013 r.), uzupełnionym pismem z 2 lutego 2014 r. (data wpływu 5 lutego 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do produktów zwanych „szablonami” w sytuacji, gdy Wnioskodawca jest ich jedynym twórcą,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do produktów zwanych „wtyczki” w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie jest ich jedynym twórcą.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi udzielania licencji na produkty zwane „szablonami” i „wtyczkami”.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 2 lutego 2014 r. (data wpływu 5 lutego 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 24 styczniu 2014 r. znak: IBPP2/443-1063/13/KO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Podatnik jako autor i twórca wykorzystując dostępne na rynku oprogramowanie graficzne tworzy produkty zwane „szablonami”. Szablon to zbiór elementów graficznych połączonych z funkcjami programowymi oraz animacją dający w rezultacie efekt typu np. czołówka telewizyjna. Szablon jest w pełni modyfikowalny i umożliwia dodanie, usunięcie lub modyfikacje załączonych elementów. Szablon nie jest kopiowaniem gotowych rozwiązań, ale jest produktem artystycznym opartym na wiedzy i kreatywności artysty „przelanej” na projekt za pomocą dostępnych na rynku narzędzi w postaci programu do grafiki komputerowej. Szablon sprzedawany jest w sklepie internetowym na bazie udzielenia licencji potencjalnym użytkownikom na wykorzystanie szablonu w produkcji np. telewizyjnej. Obecnie na szablony udzielane są dwa rodzaje licencji: Standard ...różniące się zapisami umożliwiającymi użytkowanie szablonu w danych konkretnych przypadkach (np. ... umożliwia jednokrotne odtworzenie szablonu w jednej produkcji, a ...wielokrotne wyświetlanie w TV). Dodatkowo drugim dziełem tworzonym przez podatnika są tzw. wtyczki (programy typu ...), są to programy graficzne wykonujące swego rodzaju „efekty specjalne” i są przeznaczone do pracy z wybranym programem graficznym. Wtyczki pisane są przez dział programistyczny i jest na nie udzielana klientowi licencja softwareowa. Podatnik jest pomysłodawcą „wtyczek” a już samo oprogramowanie tworzą w tym przypadku programiści, z którymi podatnik ma podpisane umowy o przeniesieniu praw autorskich tworzonego dzieła na pracodawcę (podatnik jest pracodawcą programistów). Sprzedaż odbywa się wyłącznie za pośrednictwem sklepu internetowego podatnika.

Wnioskodawca pismem z 2 lutego 2014 r. uzupełnił zaistniały stan faktyczny następująco:

Ad. l

W stosunku do opisanych utworów Wnioskodawca jest twórcą w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W praktyce przejaw, wymysł wyobraźni Wnioskodawcy jest przekładany w nienamacalny „twór”, produkt artystyczny oparty na wiedzy i kreatywności pomysłodawcy za pomocą również pracowników, którzy technicznie za pomocą programów komputerowych będących narzędziem ten pomysł sprowadzają do postaci szeroko rozumianego pliku graficznego.

Ad. 2

Wnioskodawca jest jedynym twórcą tych konkretnych dzieł, utworów w rozumieniu ww. ustawy.

Ad. 3

Jak podano w poprzednim punkcie Wnioskodawca jest jedynym twórcą.

Ad. 4

Utwory zwane „szablonami” i „wtyczką” są przejawem działalności twórczej, stanowią rezultat o charakterze kreacyjnym, cechują się „oryginalnością”, stanowią nowy wytwór intelektu. Podano również te informacje już w samym wniosku.

Ad. 5

Każde udzielenie licencji jest jednorazowe i wiąże się z uiszczeniem opłaty przed użytkowaniem licencji. Użytkownik płaci za wybrany plik i pobiera go w formie elektronicznej. Odnosząc się do honorarium (jak pisano w cz.H wniosku) Wnioskodawca pobiera honorarium za udzielenie licencji (gdyż „honorarium to wynagrodzenie z tytułu korzystania lub rozporządzania prawami autorskimi lub pokrewnymi” a użytkownik właśnie z niego korzysta).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatnik może zastosować dla swoich utworów 8% stawkę podatku od towarów i usług na postawie art. 41 ust. 2 w zw. z załącznikiem 3 poz. 181 (Usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania - bez względu na symbol PKWiU) w powiązaniu z art. 146a pkt 2?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie wnioskodawcy zarówno dla „szablonów” jak i „wtyczek” powinna być stosowana stawka 8% podatku od towarów i usług, bowiem usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania objęte zostały preferencyjną stawką podatku VAT w wysokości 8%. Ustawa o VAT nie zawiera definicji twórcy, ustawodawca w powyższym zakresie odsyła do przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego - w myśl art. 1 ust. 2 ww. ustawy – są utwory: 1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); 2) plastyczne; 3) fotograficzne; 4) lutnicze; 5) wzornictwa przemysłowego; 6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne; 7) muzyczne i słowno-muzyczne; 8) sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne; 9) audiowizualne (w tym filmowe). W prawie autorskim mamy do czynienia z dwoma rodzajami praw: autorskimi prawami osobistymi oraz autorskimi prawami majątkowymi. Zasadą jest, że z utworu może korzystać lub nim rozporządzać tylko osoba uprawniona. Najczęściej będzie to sam twórca lub - jeżeli z mocy ww. ustawy autorskie prawa majątkowe przysługują innej osobie niż twórca, osoba, która je nabyła lub na rzecz której została ustanowiona licencja. W myśl art. 8 ust. 1-3 ustawy o prawie autorskim, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Zatem, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy: 1) mieć źródło w pracy człowieka (twórcy), 2) stanowić przejaw działalności twórczej, 3) posiadać indywidualny charakter.

O ile sens pierwszej z cech nie budzi wątpliwości, dwie pozostałe mają charakter oceny.

Stwierdzenie, że utwór to przejaw działalności twórczej uwypukla fakt, iż utwór powinien stanowić rezultat działalności o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta, niekiedy określana przesłanką „oryginalności” utworu kładzie nacisk na aspekt przedmiotowy, tj. odnoszący się do samego wytworu ludzkiego umysłu. Spełniona ona zostaje, gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Sam „przejaw działalności twórczej” nie jest warunkiem wystarczającym do zakwalifikowania określonego wytworu jako przedmiotu prawa autorskiego. Konieczne jest bowiem, by wytwór taki miał indywidualny charakter, tzn. żeby cechował się indywidualnością. Muszą zatem cechować go dostatecznie doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi produktami intelektualnymi. Twórcą w rozumieniu ustawy jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Natomiast użyte w art. 1 analizowanej ustawy określenie: przejaw działalności twórczej oznacza jakikolwiek uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta jest spełniona, gdy mamy do czynienia z subiektywnym nowym wytworem intelektu. Twórcy, zgodnie z przepisem art. 16 ustawy o prawie autorskim przysługują autorskie prawa osobiste obejmujące przede wszystkim prawo autora do wiązania z dziełem jego nazwiska. Prawo to nigdy nie wygasa i jest, z natury rzeczy, niezbywalne, nie można się go zrzec ani przenieść na inną osobę. Można więc powiedzieć, że autorskie prawa osobiste chronią pewien „intelektualny” związek twórcy z dziełem. Drugi rodzaj praw autorskich - prawa majątkowe mogą przysługiwać w niektórych sytuacjach również osobom innym niż twórca utworu z mocy ustawy lub z mocy stosownej umowy cywilnoprawnej. Dotyczy to np. autorskich praw majątkowych pracodawcy, którego pracownik stworzył utwór. W przedstawionej sytuacji to Wnioskodawca jest autorem projektu (ewentualnie posługuje się pracą programisty, który tylko w sensie technicznym zamienia pomysł twórcy na plik graficzny - prawa autorskie i tak stanowią własność podatnika). Zatem należy uznać, że utwór zwany „szablonem” czy „wtyczką” jest dziełem oryginalnym. Podatnik pobiera honorarium za udzielenie licencji (raport sprzedaży, a w przypadku podatników również faktury stanowią wartość wykazywaną w deklaracji VAT-7). Zgodnie z definicją GUS „honorarium to wynagrodzenie z tytułu korzystania lub rozporządzania prawami autorskimi lub pokrewnymi” co ma miejsce w przedmiotowej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe – w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do produktów zwanych „szablonami” w sytuacji, gdy Wnioskodawca jest ich jedynym twórcą,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do produktów zwanych „wtyczki” w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie jest ich jedynym twórcą.
  
  

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2013r., gdyż we wniosku z 9 listopada 2013r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Art. 5a ustawy o VAT stanowi, że towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług czynności, które podlegają opodatkowaniu, tj. dostawa towarów oraz świadczenie usług powinny mieć charakter odpłatny, z tym, że pomiędzy otrzymaną zapłatą a wykonanym świadczeniem powinien istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonanego świadczenia, a zatem wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. W myśl zaś ust. 2 powołanego artykułu, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Przy czym, w myśl art. 146a pkt 1 i 2 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.
  
  

W załączniku nr 3 do ustawy o VAT stanowiącym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod poz. 181 wymieniono usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania - bez względu na symbol PKWiU.

Z przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wykorzystując dostępne na rynku oprogramowanie graficzne tworzy produkty zwane „szablonami”. Szablon to zbiór elementów graficznych połączonych z funkcjami programowymi oraz animacją dający w rezultacie efekt typu np. czołówka telewizyjna. Szablon jest w pełni modyfikowalny i umożliwia dodanie, usunięcie lub modyfikacje załączonych elementów. Szablon nie jest kopiowaniem gotowych rozwiązań, ale jest produktem artystycznym opartym na wiedzy i kreatywności artysty „przelanej” na projekt za pomocą dostępnych na rynku narzędzi w postaci programu do grafiki komputerowej. Szablon sprzedawany jest w sklepie internetowym na bazie udzielenia licencji potencjalnym użytkownikom na wykorzystanie szablonu w produkcji np. telewizyjnej. Drugim dziełem tworzonym przez podatnika są tzw. wtyczki (programy typu ...), są to programy graficzne wykonujące swego rodzaju „efekty specjalne” i są przeznaczone do pracy z wybranym programem graficznym. Wtyczki pisane są przez dział programistyczny i jest na nie udzielana klientowi licencja softwareowa. Podatnik jest pomysłodawcą „wtyczek” a już samo oprogramowanie tworzą w tym przypadku programiści, z którymi podatnik ma podpisane umowy o przeniesieniu praw autorskich tworzonego dzieła na pracodawcę (podatnik jest pracodawcą programistów).

W stosunku do opisanych utworów Wnioskodawca jest twórcą w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W praktyce przejaw, wymysł wyobraźni Wnioskodawcy jest przekładany w nienamacalny „twór”, produkt artystyczny oparty na wiedzy i kreatywności pomysłodawcy za pomocą również pracowników, którzy technicznie za pomocą programów komputerowych będących narzędziem ten pomysł sprowadzają do postaci szeroko rozumianego pliku graficznego.

Wnioskodawca jest jedynym twórcą tych konkretnych dzieł, utworów w rozumieniu ww. ustawy.

Każde udzielenie licencji jest jednorazowe i wiąże się z uiszczeniem opłaty przed użytkowaniem licencji. Użytkownik płaci za wybrany plik i pobiera go w formie elektronicznej. Wnioskodawca pobiera honorarium za udzielenie licencji.

W tak przedstawionym opisie stanu faktycznego wątpliwości Wnioskodawcy budzi czy opisane usługi udzielania licencji korzystają z 8% stawki podatku od towarów i usług na podstawie poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Wskazać należy, że co do zasady stawka podatku od towarów i usług wynosi 23%, jeżeli zatem w treści wskazanej ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca nie przewidział opodatkowania konkretnej usługi stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku, to należy taką usługę opodatkować ww. stawką podstawową w wysokości 23%.

Natomiast z uwagi na ww. poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy o VAT należy przeanalizować możliwość zastosowania przez Wnioskodawcę preferencyjnej stawki opodatkowania dla przeniesienia majątkowych praw autorskich (udzielnie licencji) produktów zwanych „szablonami”, stworzonych przez samego Wnioskodawcę oraz Wnioskodawcę razem z osobami (programistami), które tworzą produkty zwane „wtyczkami”, a osoby te zatrudnione są przez Wnioskodawcę.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji twórcy, ustawodawca w powyższym zakresie odsyła do przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jak stanowi art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 90 poz. 631 ze zm.), zwanej dalej ustawą o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 ww. ustawy o prawie autorskim, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
   
2. plastyczne;
   
3. fotograficzne;
   
4. lutnicze;
   
5. wzornictwa przemysłowego;
   
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
   
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
   
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
   
9. audiowizualne (w tym filmowe), w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).
   
   

W prawie autorskim mamy do czynienia z dwoma rodzajami praw: autorskimi prawami osobistymi oraz autorskimi prawami majątkowymi. Zasadą jest, że z utworu może korzystać lub nim rozporządzać tylko osoba uprawniona. Najczęściej będzie to sam twórca lub – jeżeli z mocy ww. ustawy autorskie prawa majątkowe przysługują innej osobie niż twórca – osoba, której te prawa przysługują, albo osoba, która je nabyła lub na rzecz której została ustanowiona licencja.

W myśl art. 8 ust. 1 – ust. 3 ustawy o prawie autorskim, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku - właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Zatem, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy:

• mieć źródło w pracy człowieka (twórcy),
• stanowić przejaw działalności twórczej,
• posiadać indywidualny charakter.
  
  

Zaznaczyć należy, że twórcą w rozumieniu ustawy jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w myśl ww. art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Natomiast użyte w art. 1 analizowanej ustawy określenie: przejaw działalności twórczej oznacza jakikolwiek uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta jest spełniona, gdy mamy do czynienia z subiektywnym nowym wytworem intelektu.

Twórcy, zgodnie z przepisem art. 16 ustawy o prawie autorskim przysługują autorskie prawa osobiste obejmujące przede wszystkim prawo autora do wiązania z dziełem jego nazwiska. Prawo to nigdy nie wygasa i jest, z natury rzeczy, niezbywalne, nie można się go zrzec ani przenieść na inną osobę. W ramach ochrony dóbr osobistych autor ma prawo do przedstawienia utworu pod pseudonimem lub anonimowo. Można więc powiedzieć, że autorskie prawa osobiste chronią pewien „intelektualny” związek twórcy z dziełem.

Drugi rodzaj praw autorskich – prawa majątkowe mogą przysługiwać w niektórych sytuacjach również osobom innym niż twórca utworu z mocy ustawy lub z mocy stosownej umowy cywilnoprawnej. Dotyczy to np. autorskich praw majątkowych pracodawcy, którego pracownik stworzył utwór.

Wskazać należy, że rozdział 7 ustawy o prawie autorskim zawiera przepisy szczególne dotyczące programów komputerowych.

Zgodnie z art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy, o ile umowa nie stanowi inaczej (art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim).

W myśl art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
   
   

Z powyższego zatem wynika, iż pierwotne nabycie majątkowych praw autorskich w przypadku programów komputerowych może przysługiwać podmiotowi innemu niż twórca. Jednakże twórcą, w rozumieniu ustawy o prawie autorskich jest pracownik, lub grupa pracowników, którzy stworzyli program komputerowy.

Jak wyżej wskazano obniżona 8% stawka podatku może być stosowana wyłącznie do usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu odrębnych przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że Wnioskodawca w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych może być uznany za twórcę, tylko w stosunku do takiego programu komputerowego (na który udziela licencji), który sam faktycznie zaprojektował (stworzył).

Wnioskodawca nie może być jednakże uznany za twórcę programu komputerowego, który faktycznie został stworzony przez pracownika zatrudnionego w oparciu np. o umowę o pracę, umowę o dzieło itd. Wnioskodawca zatrudniając pracowników, którzy tworzą program komputerowy, uznawany na mocy ww. ustawy za utwór, występuje wówczas w roli pracodawcy i zgodnie z art. 74 ust. 3 ustawy o prawie autorskim, przysługują mu z mocy ustawy prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez pracownika lub grupę pracowników w wyniku obowiązków ze stosunku pracy lub w wyniku obowiązków wynikających z umowy o dzieło itd. Jednakże, nie przysługują mu autorskie prawa osobiste, a w szczególności – prawo do autorstwa utworu. Prawa autorskie osobiste, o których mowa w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych przysługują Wnioskodawcy tylko w odniesieniu do programu komputerowego osobiście przez niego stworzonego. Niespełniona więc zostanie przesłanka do uznania Wnioskodawcy za twórcę, o którym mowa w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych w stosunku do programu komputerowego, którego twórcą w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim jest pracownik zatrudniony przez Wnioskodawcę. Dlatego też, mając na uwadze zapis pozycji 181 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, który to wyraźnie określa, że preferencyjną stawką podatku VAT opodatkowane są usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania, stwierdzić należy, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do stosowania 8% stawki podatku na wynagrodzenie wypłacane w formie honorarium z tytułu udzielenia licencji na program komputerowy zwane „wtyczkami”, którego twórcą jest zatrudniony przez Wnioskodawcę pracownik. Bez wpływu na uznanie Wnioskodawcy za twórcę w stosunku do programu, którego twórcą jest pracownik Wnioskodawca pozostaje art. 74 ust. 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, bowiem przepis ten mówi o przysługujących Wnioskodawcy prawach majątkowych do utworu a nie osobistych prawach autorskich. Zatem wynagrodzenie za usługę udzielenia licencji do przedmiotowego programu komputerowego zwanego „wtyczką”, którego twórcą jest pracownik Wnioskodawcy, podlegać będzie opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%, na mocy art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Natomiast w odniesieniu do sprzedaży licencji do programów komputerowych zwanych „szablonami”, których Wnioskodawca jest twórcą w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i przysługują mu autorskie prawa osobiste, zastosowanie znajdzie stawka 8%, zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT w powiązaniu z poz. 181 załącznika nr 3 do ww. ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

• prawidłowe – w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do produktów zwanych „szablonami” w sytuacji, gdy Wnioskodawca jest ich jedynym twórcą,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do produktów zwanych „wtyczki” w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie jest ich jedynym twórcą.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.