Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-597/13-4/PR
z 21 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 3 grudnia 2013 r. (data wpływu 16 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 3 marca 2014 r. (data wpływu 5 marca 2014 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie wynajmu kompletnych zestawów samochodowych w tzw. systemie „full service”. Flota pojazdów samochodowych należąca do Spółki składa się m.in. z ciągników siodłowych i naczep ciężarowych.

W okresie 18 maja - 5 czerwca 2012 r. skradzione zostały następujące pojazdy należące do Spółki:

1. pięć ciągników siodłowych marki X,
2. dwie naczepy typu chłodziarka marki Y,
3. trzy naczepy typu chłodziarka marki Z.
   
   

W dowodach rejestracyjnych wskazane powyżej pojazdy zostały sklasyfikowane jako: ciągnik samochodowy (pojazdy wskazane w pkt 1 powyżej) oraz naczepa ciężarowa (pojazdy wskazane w pkt 2 oraz 3 powyżej). Pojazdy te stanowiły środki trwałe Spółki i od ich wartości początkowej Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych (zgodnie z art. 16a16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Pojazdy, do dnia ich kradzieży, nie zostały w pełni zamortyzowane. Pojazdy nie były objęte dobrowolnym ubezpieczeniem (AC - autocasco).

Zawiadomienie o kradzieży wskazanych powyżej pojazdów (tj. ciągników i naczep) zostało złożone na Komendzie Miejskiej Policji (Spółka posiada potwierdzenie zawiadomienia o przestępstwie). Śledztwo w sprawie kradzieży prowadzi Prokuratura Apelacyjna Wydział do Spraw Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji (zgodnie z pismem otrzymanym przez Spółkę z Prokuratury z 26.08.2013 r.).

W związku kradzieżą wskazanych powyżej pojazdów, pojazdy te zostały wyrejestrowane z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców z dniem 23.10.2013 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012, poz. 1137).

Spółka posiada Decyzje Starosty wyrejestrowujące pojazdy oraz uchylające dowody rejestracyjne tych pojazdów.

Pismem z 3 marca 2014 r. Spółka doprecyzowała przedstawiony we wniosku stan faktyczny o poniższe informacje.

Skradzione ciągniki siodłowe oraz naczepy były przedmiotem umowy najmu zawartej przez Spółkę ze spółką posiadającą siedzibę na terytorium Polski (dalej jako: „najemca”). Przed zawarciem umowy najmu i wydaniem pojazdów najemcy, Spółka dochowała należytej staranności i przy wykorzystaniu dostępnych podmiotom gospodarczym narzędzi przeprowadziła weryfikację wiarygodności przyszłego kontrahenta.

Spółka dokonała analizy ogólnej kondycji finansowej przedsiębiorstwa najemcy na podstawie dokumentów złożonych do Krajowego Rejestru Sądowego (dalej jako: „KRS”). Przeprowadzona analiza bazowała w szczególności na sprawozdaniach finansowych najemcy składanych do KRS za każdy rok podatkowy. Analiza dokumentów KRS oraz sprawozdań finansowych najemcy przedstawiała najemcę jako kontrahenta znajdującego się w dobrej kondycji finansowej, pozwalającej na regulowanie zobowiązań względem Spółki wynikających z planowanej umowy najmu.

Dodatkową ocenę wiarygodności najemcy Spółka zleciła niezależnemu podmiotowi, zajmującemu się profesjonalnie działalnością w zakresie weryfikacji kontrahentów oraz oceną ryzyka handlowego. Zlecona przez Spółkę dodatkowa ocena najemcy polegała na opracowaniu niezależnej oceny ratingowej jego przedsiębiorstwa. Otrzymany przez Spółkę raport, zawierający ocenę ratingową najemcy, był korzystny i przedstawiał przedsiębiorstwo najemcy jako firmę w dobrej kondycji finansowej, o niskim wskaźniku ryzyka niewypłacalności.

Na podstawie powyższych analiz Spółka podjęła decyzję o nawiązaniu współpracy z najemcą i podpisaniu z nim umowy najmu ciągników siodłowych i naczep. Do czasu kradzieży, najemca płacił terminowo wszystkie zobowiązania wobec Spółki.

Reasumując, Spółka pomimo iż dochowała należytej staranności przy weryfikacji kontrahenta - najemcy, stała się ofiarą przestępstwa, w wyniku którego zostały skradzione należące do Spółki ciągniki siodłowe oraz naczepy. Okazało się, iż dokumenty założycielskie oraz inne dokumenty korporacyjne spółki najemcy zostały podrobione. Aktualnie sprawa kradzieży prowadzona jest przez Prokuraturę Apelacyjną Wydział do Spraw Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji.

Spółka zachowała ostrożność i dostępnymi jej środkami dokonała oceny sytuacji gospodarczej i finansowej kontrahenta - najemcy. Niestety pomimo, iż Spółka dochowała należytej staranności i podjęła dostępne jej działania zabezpieczające, stała się ofiarą przestępstwa, w wyniku którego skradzione zostały będące własnością Spółki ciągniki siodłowe oraz naczepy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty - kradzieży pojazdów wskazanych w pkt 13 stanu faktycznego, w kwocie odpowiadającej niezamortyzowanej wartości tych pojazdów?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów (tj. w koszty podatkowe) strat powstałych w wyniku utraty - kradzieży pojazdów samochodowych wskazanych w pkt 13 stanu faktycznego powyżej, w kwocie odpowiadającej niezamortyzowanej wartości tych pojazdów.

Ogólną zasadę dotyczącą zaliczania kosztów (wydatków) do kosztów podatkowych reguluje art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Wydatki poniesione na nabycie środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej są zaliczane do kosztów podatkowych pośrednio - poprzez dokonywane na podstawie art. 16a16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisy amortyzacyjne (art. 16 ust. 1 pkt 1 tej ustawy). W przypadku utraty/likwidacji środka trwałego, którego wartość nie została w pełni umorzona, powstaje zasadniczo strata (w wysokości wartości początkowej tego środka nieodniesionej w koszty). Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych reguluje kwestie zaliczania takich strat do kosztów podatkowych.

W przepisie art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca odnosi się do możliwości zaliczenia w koszty podatkowe strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych. Art. 16 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy wskazuje, iż nie uznaje się za koszt uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Z literalnego brzmienia cytowanego przepisu wynika, iż objęcie straty z tytułu utraty pojazdu - np. jego kradzieży, powyższym ograniczeniem, możliwe będzie wyłącznie w przypadku łącznego zaistnienia następujących warunków:

1. skradziony pojazd musi być „samochodem”,
2. skradziony samochód nie może być objęty ubezpieczeniem dobrowolnym (tj. ubezpieczeniem AC - autocasco).
   
   

Jeżeli nie zaistnieje chociażby jedna z powyższych przesłanek, to ograniczenie określone w art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie miało zastosowania.

W analizowanym przepisie art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca odnosi się do możliwości zaliczenia w koszty podatkowe strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych. Tym samym, w opinii Spółki, wolą ustawodawcy było wyłączenie z kosztów podatkowych strat/wydatków dotyczących jedynie tego rodzaju pojazdów, tj. samochodów. Gdyby ustawodawca chciał objąć zakresem tego ograniczenia wszystkie pojazdy tak też wskazałby w przepisie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprawdzie pojęcia „samochodu”. Mając jednak na uwadze, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie odpisów amortyzacyjnych odwołują się do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych („KŚT”), w opinii Spółki, wykładni pojęcia samochód” można dokonać na podstawie tej Klasyfikacji.

W Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 7 - środki transportu, w podgrupie 74 - pojazdy mechaniczne, odrębnie sklasyfikowano:

• samochody osobowe (rodzaj 741),
• samochody ciężarowe (rodzaj 742),
• samochody specjalne (rodzaj 743),
• autobusy i autokary (744),
• trolejbusy (745),
• ciągniki (746),
• naczepy (747),
• przyczepy (748).
  
  

Kategoria ciągników dzieli się na ciągniki samochodowe oraz rolnicze. Wśród ciągników samochodowych rozróżniać można ciągniki siodłowe i balastowe.

Z powyższej Klasyfikacji wynika, że ani ciągniki samochodowe, ani naczepy, nie są tożsame z samochodami, lecz stanowią całkowicie odrębną kategorię pojazdów mechanicznych. Kategoria „samochodów” obejmuje wyłącznie samochody należące według KŚT odpowiednio do rodzajów: samochodów osobowych (rodzaj 741), ciężarowych (rodzaj 742) i specjalnych (rodzaj 743).

Tym samym, ograniczenie w zaliczaniu do kosztów podatkowych strat powstałych np. w wyniku kradzieży pojazdów nieobjętych ubezpieczeniem dobrowolnym, będzie miało zastosowanie wyłącznie do skradzionych samochodów (osobowych, ciężarowych lub specjalnych).

W przypadku kradzieży pojazdu innego niż samochód, np. ciągnika lub naczepy, przepis art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie miał zastosowania. Tym samym, strata powstała w wyniku kradzieży ciągnika samochodowego/naczepy, stanowiących środki trwałe podatnika, będzie stanowiła jego koszt podatkowy, niezależnie od tego czy skradziony ciągnik/naczepa były objęte dobrowolny ubezpieczeniem AC czy nie. Do kosztów podatkowych podatnik zaliczy stratę w wysokości niezamortyzowanej wartości ciągnika samochodowego/naczepy (tj. w kwocie odpowiadającej wartości początkowej ciągnika samochodowego/naczepy pomniejszonej o dokonane odpisy amortyzacyjne).

Podobne stanowisko prezentują konsekwentnie organy podatkowe w wydawanych interpretacjach przepisów prawa podatkowego, m.in.:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji z 21.05.2013 r. nr IPPB3/423-132/13-2/EŻ potwierdził, iż: „Pojazdy, które są klasyfikowane jako „ciągniki siodłowe” i zaliczane do rodzaju 746 KŚT nie mogą zostać uznane za samochody, do których ma zastosowanie ograniczenie określone w art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe wynika z faktu, że skoro ustawodawca uzależnia możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych od objęcia samochodu ubezpieczeniem dobrowolnym to jego wolą było wyłączenie z kosztów podatkowych wydatków jedynie dot. tego rodzaju pojazdów tj. samochodów”;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w Interpretacji z 21.02.2012 r. nr ILPB3/423-548/l1-2/JG: „Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „samochodu”. Nie odsyłają też w tym zakresie do przepisów innych aktów prawnych. Zatem zasadne będzie dokonanie wykładni użytego w art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcia „samochody”, w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, do którego odwołują się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące odpisów amortyzacyjnych (art. 16a16m) oraz załącznik nr 1 do ustawy (zawierający Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych). (...) Skoro ustawodawca wyłączył z kosztów podatkowych straty powstałe w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz koszty ich remontów powypadkowych jeżeli samochody nie byty objęte ubezpieczeniem dobrowolnym, to bezpodstawnym byłoby uznanie, iż wyłączeniem tym objęte są również pojazdy samochodowe (wcześniej sklasyfikowane jako autobusy)”;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 14.01.2010 r. nr ILPB3/423-954/09-4/DS.: „organy podatkowe (...) odnosiły się do możliwości zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do autobusów, potwierdzając przy tym zgodnie, że definiując pojęcie „samochodu” należy odnieść się do KŚT i tym samym za „samochody” objęte dyspozycją tego przepisu uznać samochody osobowe, ciężarowe i specjalne. W związku z powyższym, zdaniem Spółki, dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy objęte są jedynie samochody osobowe (rodzaj 741), ciężarowe (rodzaj 742) i specjalne (rodzaj 743). Tym samym, ograniczenie, o którym mowa w tym przepisie nie obejmuje napraw powypadkowych pojazdów użytkowanych przez spółkę”.
  
  

Odnosząc powyższe wnioski do analizowanego stanu faktycznego, należy zauważyć, iż:

• skradzione Spółce pojazdy, wskazane w pkt 13 stanu faktycznego, stanowiły jej środki trwałe, używane w celu realizacji działalności gospodarczej i do dnia kradzieży nie zostały w pełni zamortyzowane;
• Spółka posiada dokumenty wskazujące na utratę pojazdów w wyniku ich kradzieży. Spółka posiada m.in. następujące dokumenty: potwierdzenie zawiadomienia o przestępstwie złożonego na Komendzie Miejskiej Policji, pismo z 26.08.2013 r. z Prokuratury Apelacyjnej Wydział do Spraw Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji dotyczące śledztwa prowadzonego w sprawie kradzieży pojazdów oraz Decyzje Starosty z 23.10.2013 r. wyrejestrowujące pojazdy z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców oraz uchylające dowody rejestracyjne tych pojazdów;
• skradzione Spółce pojazdy stanowią na gruncie KŚT: ciągniki - KŚT 746 (pojazdy wskazane w pkt 1 stanu faktycznego) oraz naczepy - KŚT 747 (pojazdy wskazane w pkt 2 oraz 3 stanu faktycznego). Skradzione pojazdy nie stanowią zatem samochodów (osobowych, ciężarowych czy specjalnych). Tym samym, nie znajdzie do nich zastosowania ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (gdyż przepis ten stosuje się wyłącznie do samochodów - osobowych, ciężarowych, specjalnych - nieobjętych ubezpieczeniem dobrowolnym).
• bez znaczenia pozostaje tutaj fakt, iż skradzione Spółce ciągniki oraz naczepy nie były objęte dobrowolnym ubezpieczeniem (AC).

Reasumując, Spółka ma prawo do zaliczenia w koszty podatkowe straty powstałej w wyniku kradzieży pojazdów wskazanych w pkt 13 stanu faktycznego, tj. ciągników oraz naczep w kwocie odpowiadającej niezamortyzowanej wartości tych ciągników oraz naczep.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych stanowią przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu kompletnych zestawów samochodowych w tzw. systemie „full service”. Flota pojazdów samochodowych należąca do Spółki składa się m.in. z ciągników siodłowych i naczep ciężarowych. W okresie 18 maja - 5 czerwca 2012 r. skradzione zostały następujące pojazdy należące do Spółki, które były przedmiotem umowy najmu:

1. pięć ciągników siodłowych marki X,
2. dwie naczepy typu chłodziarka marki Y,
3. trzy naczepy typu chłodziarka marki Z.
   
   

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Zatem w świetle powyższego, stwierdzić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych uzależnia możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych od objęcia samochodu ubezpieczeniem dobrowolnym. Tak więc, warunkiem koniecznym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z likwidacją bądź remontem powypadkowym samochodu jest zawarcie umowy dobrowolnego ubezpieczenia, a także prawidłowe udokumentowane wydatku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „samochodu”. Nie odsyłają też w tym zakresie do przepisów innych aktów prawnych.

Zatem zasadne będzie dokonanie wykładni użytego w art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcia „samochody”, w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, do którego odwołują się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące odpisów amortyzacyjnych (art. 16a–16m) oraz załącznik nr 1 do ustawy (zawierający Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych).

W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz.U. Nr 242, poz. 1622) w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 7 - Środki transportu, w podgrupie 74 - pojazdy mechaniczne, odrębnie sklasyfikowano ciągniki (rodzaj 746), naczepy (rodzaj 747), samochody: osobowe (rodzaj 741), ciężarowe (rodzaj 742) i specjalne (rodzaj 743). Zgodnie zatem z ww. rozporządzeniem kategoria „samochodów” obejmuje samochody osobowe, ciężarowe i specjalne. Nie obejmuje ona natomiast swym zakresem ciągników i naczep.

Dokonując zatem wykładni zacytowanego wyżej przepisu art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za zasadną przyjąć należy istotę literalnego brzmienia tej regulacji.

Skoro ustawodawca wyłączył z kosztów podatkowych straty powstałe w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz koszty ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym, to bezpodstawnym byłoby uznanie, że wyłączeniem tym objęte są również ciągniki i naczepy.

W świetle powyższego, w opisanej przez Spółkę sytuacji, nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym w rozpatrywanej sprawie straty powstałe w wyniku kradzieży opisanych we wniosku ciągników i naczep Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Należy mieć jednak na uwadze zapis art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Warunkiem zaliczenia strat w wyniku kradzieży ciągników i naczep do kosztów uzyskania przychodów jest spełnienie przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem całokształtu okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem wykazanie: poniesienia konkretnego wydatku (w realiach niniejszej sprawy wykazania poniesienia straty), związku jaki zachodzi pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym, a także właściwe udokumentowanie wydatku.

W pierwszej kolejności podnieść należy, że w przypadku strat w środkach trwałych trudno jest wskazać na bezpośredni związek poniesionego wydatku z przychodem podatkowym generowanym przez spółkę, niemniej jednak w ocenie organu, w przypadku tego typu wydatków zasadne jest raczej stwierdzenie, że są to wydatki ogólne związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, której normalnym następstwem jest powstawanie strat w posiadanych środkach trwałych. Przyjęcie zaś, że strata może stanowić normalne następstwo prowadzenia działalności gospodarczej prowadzi do konstatacji, że w takim przypadku niezbędne jest określenie tego „normalnego (typowego) następstwa”, które, w ocenie organu, może wystąpić jedynie niezależnie od winy podatnika.

W opisie stanu faktycznego Spółka wskazała, że przed zawarciem umowy najmu i wydaniem pojazdów najemcy, Spółka dochowała należytej staranności i przy wykorzystaniu dostępnych podmiotom gospodarczym narzędzi przeprowadziła weryfikację wiarygodności przyszłego kontrahenta.

Dla dopuszczalności zaliczenia straty w środkach trwałych wymagane jest wykazanie należytej staranności w postępowaniu podatnika, a zatem takiej która wyłącza możliwość przypisania podatnikowi jakiegokolwiek typu winy prowadzącej do powstania straty. W realiach niniejszej sprawy, mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, organ interpretacyjny przyjął jako element stanu faktycznego brak zawinienia po stronie Spółki w związku z powstałymi stratami w środkach trwałych. Świadczy o tym szereg czynności podjętych przez Spółkę celem weryfikacji kontrahenta. Fakt przeprowadzania weryfikacji danych kontrahenta oraz zlecenie niezależnemu podmiotowi dodatkowej oceny wiarygodności najemcy świadczą, że Wnioskodawca w sposób niezależny od siebie (niezawiniony) utracił majątek stanowiący pod względem podatkowym środki trwałe. W tym miejscu wskazać należy, że podjęte wstępnie (przed zawarciem umowy) czynności mogły wzbudzić u Spółki zaufanie co do rzetelności kontrahenta, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, iż zawarcie z kontrahentem umowy było pod względem podatkowym nakierowane na osiągnięcie przychodów podatkowych, albowiem Podatnik mógł oczekiwać, że w wyniku zawarcia umowy jego przychody wzrosną, a tym samym wpłynie to na wynik finansowy stanowiący podstawę do opodatkowania.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie organu, Spółka wskazała na związek przyczynowy pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym. Niemniej jednak, kwestia ta z racji swojej specyfiki, w ramach której rozważane jest postępowanie podatnika pod kątem braku wystąpienie winy w sposób ostateczny może zostać przesądzona w ramach postępowania podatkowego, gdzie organ podatkowy władny będzie przeprowadzić postępowanie dowodowe.

Należy mieć bowiem na uwadze, że w ramach postępowania interpretacyjnego organ wykładając znaczenie norm prawnych może jedynie wskazać prawidłowy sposób ich rozumienia, przyjmując za prawdziwe twierdzenia zawarte w opisie stanu faktycznego. Ocena prawdziwości tych twierdzeń nie należy natomiast do niniejszego postępowania, na co wskazują całokształt regulacji poświęconych instytucji interpretacji indywidualnych prawa podatkowego uregulowanych w dziale II, rozdziale 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.). W szczególności o odrębności tego podstępowania świadczy unormowanie zawarte w art. 14h Ordynacji podatkowej, stanowiącym zamknięty katalog przepisów Ordynacji podatkowej, które organ interpretacyjny w toku postępowania zainicjowanego wnioskiem o wydanie interpretacji może stosować. W przepisie tym nie ma odesłania do postępowania dowodowego, a zatem organ nie jest uprawniony do jego przeprowadzania. Powyższe w sposób jednoznaczny wpływa na fakt, że w ramach niniejszej interpretacji organ nie może kategorycznie przesądzić, że dokumentacja straty, którą dysponuje Spółka jest wystarczająca dla uznania, iż Podatnik wykazał należytą staranność w relacjach gospodarczych z kontrahentem i tym samym nie może ponosić negatywnych skutków z racji jego postępowania.

Końcowo tut. organ pragnie podkreślić, że kroki podjęte przez Spółkę, tj. zawiadomienie policji o kradzieży ciągników i naczep oraz trwające śledztwo w tej sprawie, mogą skutkować odzyskaniem utraconego majątku, co będzie rodziło obowiązek skorygowania podstawy opodatkowania o wielkość zaliczonych uprzednio kwot do kosztów uzyskania przychodów. Podkreślić również należy, że co do zasady ostatecznie fakt poniesienia wydatku może być stwierdzony postanowieniem o umorzeniu postępowania przez prokuratora w postępowaniu przygotowawczym, czy też prawomocnym wyrokiem sądu stwierdzającym przedmiotowe okoliczności (ewentualnie umorzeniem wszczętego postępowania przez sąd), z uwagi na fakt, że są to rozstrzygnięcia kończące postępowanie co do istoty (a zatem przesądzające zaistnienie faktów podawanych przez Spółkę).

Podsumowując, Spółka wykazała materialnoprawne przesłanki zakreślone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do uznania strat powstałych w wyniku utraty/kradzieży ciągników i naczep - w kwocie odpowiadającej niezamortyzowanej wartości tych pojazdów - za koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.