2014.03.13 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-495/13-2/DS
z 13 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2013 r. (data wpływu 23 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym opłat dokonywanych na rzecz podmiotu z Niemiec:
- jest prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 1,
- jest bezprzedmiotowe – w części dotyczącej pytań nr 2 i nr 3,
opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym opłat dokonywanych na rzecz podmiotu z Holandii:
- jest prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 1,
- jest bezprzedmiotowe – w części dotyczącej pytania nr 4.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym opłat dokonywanych na rzecz podmiotu z Niemiec,
opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym opłat dokonywanych na rzecz podmiotu z Holandii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka jest podmiotem, którego głównym przedmiotem działalności jest dystrybucja na rynku w Polsce materiału siewnego roślin uprawnych, w tym w szczególności nasion kukurydzy, rzepaku oraz sadzeniaków ziemniaka.

Co do zasady Spółka nabywa wspomniane powyżej nasiona i sadzeniaki od podmiotów powiązanych celem ich odprzedaży do odbiorców na rynku w Polsce. Cena nasion i sadzeniaków nabywanych przez Spółkę od tych podmiotów nie uwzględnia kwoty opłat z tytułu prawa.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka na podstawie zawartych pisemnych umów uzyskała:

niewyłączne prawo do dystrybucji w Polsce określonych odmian nasion kukurydzy na podstawie umowy sublicencji zawartej z XM GmbH (dalej: Niemiecka Spółka), która jest jej spółką-siostrą (Spółka oraz Niemiecka Spółka mają tego samego jedynego udziałowca – spółkę XS AG; dalej: Spółka Matka),
niewyłączne prawo do dystrybucji w Polsce określonych odmian nasion rzepaku na podstawie umowy sublicencji zawartej z Niemiecką Spółką,
wyłączne prawo do replikacji (hodowli w oparciu o materiał bazowy) oraz dystrybucji w Polsce określonych odmian sadzeniaków ziemniaka na podstawie umowy licencji z XP BV (dalej: Holenderska Spółka).

Ponadto, po uzyskaniu pisemnej zgody Niemieckiej Spółki lub Holenderskiej Spółki, Spółka ma również możliwość eksportu kwalifikowanych nasion rzepaku i kukurydzy oraz sadzeniaków ziemniaka do krajów innych niż Polska.

Niemiecka Spółka udzieliła Spółce sublicencji na prawo do dystrybucji nasion kukurydzy i rzepaku w Polsce na podstawie umowy licencyjnej zawartej przez Niemiecką Spółkę ze Spółką Matką.

W związku z przyznaniem prawa do dystrybucji nasion kukurydzy i rzepaku oraz sadzeniaków Spółka wypłaca odpowiednio na rzecz Niemieckiej Spółki oraz Holenderskiej Spółki opłaty, które są kalkulowane jako:

procent wartości sprzedaży zrealizowanej przez Spółkę na terenie Polski w przypadku nasion kukurydzy oraz części odmian nasion rzepaku oraz
kwota przypadająca na jednostkę ilości sprzedaży przez Spółkę na terenie Polski w przypadku pozostałej części odmian nasion rzepaku oraz sadzeniaków ziemniaka.

Niemiecka Spółka oraz Spółka Matka są niemieckimi rezydentami podatkowymi, tzn. podlegają w Niemczech opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, niezależnie od miejsca ich uzyskania. Z kolei Holenderska Spółka jest holenderskim rezydentem podatkowym, tj. podlega w Holandii opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, niezależnie od miejsca ich uzyskania.

Niemiecka Spółka, Holenderska Spółka oraz Spółka Matka nie posiadają w Polsce zakładu w rozumieniu właściwych przepisów ustawy o CIT oraz w rozumieniu odpowiednich przepisów polsko-niemieckiej UPO oraz polsko-holenderskiej UPO.

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym Spółka powzięła wątpliwości w zakresie zasad opodatkowania w Polsce tzw. podatkiem u źródła opłat wypłacanych przez nią na rzecz Niemieckiej Spółki oraz na rzecz Holenderskiej Spółki z tytułu przyznania prawa do dystrybucji nasion i sadzeniaków w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy opłaty dokonywane przez Spółkę na rzecz Niemieckiej Spółki oraz Holenderskiej Spółki z tytułu przyznania prawa do dystrybucji nasion i sadzeniaków w Polsce spełniają definicje należności licencyjnych na gruncie przepisów ustawy o CIT oraz odpowiednio polsko-niemieckiej UPO oraz polsko-holenderskiej UPO, a tym samym – czy opłaty te mogą podlegać opodatkowaniu polskim podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT?
W przypadku, gdy – zdaniem Organu – odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca, to czy opłaty wypłacane przez Spółkę na rzecz Niemieckiej Spółki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania polskim podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 3 oraz 3a ustawy o CIT zakładając, że Spółka będzie dysponowała certyfikatem rezydencji Niemieckiej Spółki oraz oświadczeniem Niemieckiej Spółki, o którym mowa w art. 21 ust. 1f ustawy o CIT?
W przypadku, gdy – zdaniem Organu – odpowiedź na pytanie nr 2 jest przecząca, to czy opłaty wypłacane przez Spółkę na rzecz Niemieckiej Spółki mogą podlegać opodatkowaniu polskim podatkiem u źródła według stawki określonej w art. 12 ust. 2 polsko-niemieckiej UPO, zakładając, że Spółka będzie dysponowała certyfikatem rezydencji Niemieckiej Spółki oraz Spółki Matki?
W przypadku, gdy – zdaniem Organu – odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca, to czy opłaty wypłacane przez Spółkę na rzecz Holenderskiej Spółki mogą podlegać opodatkowaniu polskim podatkiem u źródła według stawki określonej w art. 12 ust. 2 polsko-holenderskiej UPO, zakładając, że Spółka będzie dysponowała certyfikatem rezydencji Holenderskiej Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy opłaty dokonywane przez nią na rzecz Niemieckiej Spółki oraz Holenderskiej Spółki nie stanowią „należności licencyjnych” w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, jak również odpowiednio w rozumieniu art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej UPO oraz w rozumieniu art. 12 ust. 4 polsko-holenderskiej UPO. Tym samym, opłaty te nie powinny podlegać opodatkowaniu polskim podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (stanowisko w zakresie pytania 1).

Jednocześnie, w przypadku, gdyby Organ nie podzielił powyższego stanowiska i uznał, że omawiane opłaty stanowią „należności licencyjne”, które mogą podlegać opodatkowaniu polskim podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, działając w oparciu o zasadę ostrożności procesowej, Spółka stoi na stanowisku, iż:

opłaty dokonywane na rzecz Niemieckiej Spółki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 3a ustawy o CIT zakładając, że Spółka będzie dysponowała certyfikatem rezydencji Niemieckiej Spółki (oraz Spółki Matki) oraz oświadczeniem Niemieckiej Spółki (oraz oświadczeniem Spółki Matki), o którym mowa w art. 21 ust. 1f ustawy o CIT (stanowisko w zakresie pytania 2) oraz
opłaty dokonywane na rzecz Holenderskiej Spółki mogą być opodatkowywane zgodnie z art. 12 ust. 2 polsko-holenderskiej UPO 5% stawką polskiego podatku u źródła pod warunkiem, że Spółka będzie posiadała certyfikat rezydencji Holenderskiej Spółki (stanowisko w zakresie pytania 4).

Dodatkowo, gdyby Organ również nie podzielił stanowiska Spółki w zakresie możliwości stosowania w odniesieniu do opłat wypłacanych na rzecz Niemieckiej Spółki zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 3a ustawy o CIT, działając w oparciu o zasadę ostrożności procesowej, Spółka stoi na stanowisku, iż opłaty dokonywane na rzecz Niemieckiej Spółki mogą być opodatkowane zgodnie z art. 12 ust. 2 polsko-niemieckiej UPO 5% stawką polskiego podatku u źródła, pod warunkiem że Spółka będzie posiadała certyfikat rezydencji Niemieckiej Spółki oraz Spółki Matki (stanowisko w zakresie pytania 3).

Poniżej Spółka przedstawia szczegółowe uzasadnienie swojego stanowiska.

Ramy prawne.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

– ustala się w wysokości 20% przychodów;

z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej

Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, art. 21 ust. 1 ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych pomiędzy Polską a państwem rezydencji podatkowej odbiorcy takich należności. Dodatkowo, zgodnie z art. 22a ustawy o CIT przepisy art. 20-22 ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle art. 7 ust. 1 zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład.

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 2 polsko-niemieckiej UPO należności licencyjne mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych. Przy czym zgodnie z art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej UPO określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

W świetle art. 7 ust. 1 polsko-holenderskiej UPO zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2 polsko-holenderskiej UPO należności licencyjne mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych. Przy czym zgodnie z art. 12 ust. 4 polsko-holenderskiej UPO określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy (tzw. „podatek u źródła”) od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Ponadto, zgodnie z art. 21 ust. 3 ustawy o CIT zwalnia się od podatku dochodowego przychody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

wypłacającym należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jest:
1. spółka będąca podatnikiem podatku dochodowego mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo
2. położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład spółki podlegającej w państwie członkowskim Unii Europejskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, jeżeli wypłacane przez ten zagraniczny zakład należności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów przy określaniu dochodów podlegających opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej;
uzyskującym przychody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jest spółka podlegająca w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania;
spółka:
1. o której mowa w pkt 1) powyżej, posiada bezpośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 2) powyżej, lub
2. o której mowa w pkt 2) powyżej, posiada bezpośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 1) powyżej;
odbiorcą należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jest:
1. spółka, o której mowa w pkt 2) powyżej, albo
2. zagraniczny zakład spółki, o której mowa w pkt 2) powyżej, jeżeli dochód osiągnięty w następstwie uzyskania tych należności podlega opodatkowaniu w tym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.

Zgodnie z art. 21 ust. 5a ustawy o CIT warunek, o którym mowa w punkcie 3) powyżej, tj. warunek posiadania udziałów (akcji) uważa się także za spełniony, jeżeli zarówno w kapitale spółki, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, jak i w kapitale spółki, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT, inna spółka podlegająca w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, posiada bezpośrednio – nie mniej niż 25% udziałów (akcji). W takich przypadkach przepisy art. 21 ust. 4 i 5 ustawy o CIT stosuje się odpowiednio.

Dodatkowo, zgodnie z art. 21 ust. 3b-3c ustawy o CIT zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 3 ustawy o CIT stosuje się, jeżeli posiadanie udziałów (akcji), o którym mowa w art. 21 ust. 3 pkt 3 oraz ust. 3a ustawy o CIT, wynika z tytułu własności, a spółka, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.

Ponadto, zgodnie z art. 21 ust. 4-5 ustawy o CIT, ust. 3 tego przepisu ma zastosowanie w przypadku, kiedy spółki, o których mowa w art. ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT, posiadają udziały (akcje) w wysokości, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT, nieprzerwanie przez okres dwóch lat. Przy czym dotyczy to również przypadków, gdy okres dwóch lat nieprzerwanego posiadania udziałów (akcji), w wysokości określonej w art. 21 ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT, upływa po dniu uzyskania przez spółkę, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT, przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W przypadku niedotrzymania warunku posiadania udziałów (akcji), o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT, nieprzerwanie przez okres dwóch lat, spółka, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT, jest obowiązana do zapłaty podatku, wraz z odsetkami za zwłokę, od przychodów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT w wysokości 20% przychodów, z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1c ustawy o CIT osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy o CIT, stosują zwolnienia wynikające z tych przepisów wyłącznie pod warunkiem udokumentowania przez spółkę, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT, mającą siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego:

jej miejsca siedziby dla celów podatkowych, uzyskanym od niej certyfikatem rezydencji, lub
istnienia zagranicznego zakładu – zaświadczeniem wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa, w którym znajduje się jej siedziba lub zarząd, albo przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.

Z kolei zgodnie z art. 26 ust. 1f ustawy o CIT w przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, wypłacanych na rzecz spółki, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT, lub jej zagranicznego zakładu, osoby prawne, które dokonują wypłat tych należności, stosują zwolnienia wynikające z art. 21 ust. 3 ustawy o CIT, z uwzględnieniem art. 26 ust. 1c ustawy o CIT, pod warunkiem uzyskania pisemnego oświadczenia, że w stosunku do wypłacanych należności spełnione zostały warunki, o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 3a i 3c ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Spółki opłaty dokonywane przez nią na rzecz Niemieckiej Spółki oraz Holenderskiej Spółki nie mieszczą się ani w zakresie przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, ani w zakresie pojęcia „należności licencyjnych” zdefiniowanych w art. 12 polsko-niemieckiej UPO oraz art. 12 polsko-holenderskiej UPO. W konsekwencji opłaty te powinny zostać zaklasyfikowane jako „zyski przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 polsko-niemieckiej UPO oraz polsko-holenderskiej UPO, które podlegają opodatkowaniu – odpowiednio – wyłącznie w Niemczech oraz wyłącznie w Holandii z uwagi na to, że ani Niemiecka Spółka, ani Holenderska Spółka nie posiadają zakładu w Polsce.

Art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT nie posługuje się pojęciem „należności licencyjnych”, lecz zawiera enumeratywny katalog przychodów, które mogą podlegać opodatkowaniu polskim podatkiem u źródła. Przychody te (za wyjątkiem odsetek) są potocznie określane mianem „opłat licencyjnych” lub „należności licencyjnych”. Z drugiej strony pojęcie „należności licencyjnych” zostało zdefiniowane w art. 12 polsko-niemieckiej UPO oraz art. 12 polsko-holenderskiej UPO, przy czym te definicje również posługują się enumeratywnym wyliczeniem tytułów płatności, które mogą zostać uznane za „należności licencyjne”.

W świetle powyższego należy uznać, iż pojęcie „należności licencyjnych” na gruncie art. 21 ustawy o CIT oraz art. 12 obu omawianych UPO ma charakter zamknięty. W konsekwencji wszelkie płatności niemieszczące się w definicji „należności licencyjnych” zawartych w tych przepisach nie podlegają opodatkowaniu polskim podatkiem u źródła, lecz zastosowanie do nich mają „ogólne” zasady opodatkowania CIT, o ile przepisy UPO nie stanowią inaczej.

Jak wskazano w stanie faktycznym, na mocy pisemnych umów zawartych z Niemiecką Spółką oraz z Holenderską Spółką, Spółka uzyskała:

niewyłączne prawo do dystrybucji w Polsce określonych odmian nasion kukurydzy na podstawie umowy sublicencji zawartej z Niemiecką Spółką,
niewyłączne prawo do dystrybucji w Polsce określonych odmian nasion rzepaku na podstawie umowy sublicencji zawartej z Niemiecką Spółką,
wyłączne prawo do replikacji (hodowli w oparciu o materiał bazowy) oraz dystrybucji w Polsce określonych odmian sadzeniaków ziemniaka na podstawie umowy licencji z Holenderską Spółką.

W związku z powyższym opłaty dokonywane przez Spółkę na rzecz Niemieckiej Spółki oraz Holenderskiej Spółki nie mogą zostać zakwalifikowane do żadnego z tytułów płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności omawiane opłaty nie stanowią płatności z tytułu:

praw autorskich lub praw pokrewnych,
z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw,
z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego,
za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego,
za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Jednocześnie opłaty dokonywane przez Spółkę na rzecz Niemieckiej Spółki nie mogą zostać uznane za żaden z tytułów płatności, o którym mowa w definicji „należności licencyjnych” w art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej UPO. W szczególności opłaty te nie stanowią płatności z tytułu:

użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin,
użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego,
użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego,
informacji dotyczących doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej,
użytkowania lub prawa do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz
wynagrodzenia za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Podobnie, w świetle art. 12 ust. 4 polsko-holenderskiej UPO, opłaty dokonywane przez Spółkę na rzecz Holenderskiej Spółki nie mogą zostać zaklasyfikowane jako „należności licencyjne”, gdyż nie mogą one być uznane za należności z tytułu:

użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin,
użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego,
użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego,
informacji dotyczących doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Należy przy tym zwrócić uwagę, iż umowy zawarte przez Spółkę z Niemiecką Spółką oraz Holenderską Spółką regulują przede wszystkim warunki współpracy handlowej, gdyż dotyczą one przedmiotu i zakresu terytorialnego działalności dystrybucyjnej oraz reprodukcyjnej (jedynie w przypadku sadzeniaków ziemniaka).

Przedmiotem omawianych umów nie jest przy tym przyznanie Spółce jakiegokolwiek prawa do użytkowania lub przeniesienie prawa własności dóbr niematerialnych i materialnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz w art. 12 obu omawianych UPO. W szczególności, Spółka w związku z zawarciem umów nie otrzymała od podmiotów zagranicznych wiedzy i doświadczenia (know-how) w zakresie produkcji, reprodukcji oraz dystrybucji materiału siewnego w postaci nasion rzepaku, kukurydzy oraz sadzeniaków ziemniaka. Ponadto, Spółka nie stała się w wyniku zawarcia omawianych umów właścicielem odmian materiału siewnego, którego dotyczą omawiane umowy.

Uzyskanie na podstawie umów z Niemiecką Spółką oraz Holenderską Spółką prawa nie mają również charakteru twórczego, nie są prawem autorskim, ani patentem, ani znakiem towarowym, wzorem lub modelem, planem, tajemnicą technologii lub procesu produkcyjnego, ani urządzeniem przemysłowym, handlowym lub naukowym, ani informacją dotyczącą doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, ponieważ opłaty dokonywane na rzecz Niemieckiej Spółki oraz Holenderskiej Spółki nie spełniają definicji „należności licencyjnych” w rozumieniu przepisów ustawy o CIT oraz obu UPO:

opłaty te nie podlegają opodatkowaniu polskim podatkiem u źródła zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT i w związku z tym Spółka nie jest zobowiązana do pobierania tego podatku jako płatnik na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT,
w konsekwencji omawiane opłaty powinny podlegać opodatkowaniu CIT na zasadach „ogólnych” z uwzględnieniem odpowiednich przepisów polsko-niemieckiej UPO oraz polsko-holenderskiej UPO, z uwagi na to, że Spółka, Niemiecka Spółka oraz Holenderska Spółka są odpowiednio – polskim, niemieckim oraz holenderskim rezydentem podatkowym.

W konsekwencji powyższego omawiane opłaty powinny zostać zaklasyfikowane jako „zyski przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 polsko-niemieckiej UPO oraz polsko-holenderskiej UPO, które podlegają opodatkowaniu – odpowiednio – wyłącznie w Niemczech oraz wyłącznie w Holandii z uwagi na to, że ani Niemiecka Spółka, ani Holenderska Spółka nie posiadają zakładu w Polsce.

Dodatkowo, należy zauważyć, że przedstawione powyżej stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych w wydawanych interpretacjach przepisów prawa podatkowego w zbliżonych stanach faktycznych. Przykładowo takie stanowisko zajął:

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 9 kwietnia 2009 r. (sygn. ILPB3/423-70/09-2/ŁM),
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 12 listopada 2009 r. (sygn. IPPB5/423-545/09-3/AJ),
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 21 czerwca 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-518/10/AP).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

W przypadku, gdyby Organ uznał stanowisko Spółki w zakresie pytania 1 za nieprawidłowe i stwierdził, iż opłaty na rzecz Niemieckiej Spółki stanowią należności licencyjne w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, wówczas – zdaniem Spółki – w odniesieniu do tych opłat można zastosować zwolnienie z opodatkowania polskim podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 3 ustawy o CIT.

Należy bowiem zwrócić uwagę, iż w omawianym stanie faktycznym oraz w związku z uznaniem stanowiska Spółki w zakresie Pytania 1 za nieprawidłowe, zdaniem Spółki, spełnione są wszystkie warunki stosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 3 oraz 3a ustawy o CIT, tj.:

Spółka dokonuje wypłaty należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,
Spółka jest podatnikiem CIT mającym siedzibę na terytorium Polski,
Spółka Niemiecka podlega opodatkowaniu w Niemczech podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania,
Spółka Matka podlega opodatkowaniu w Niemczech podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania i jest jedynym udziałowcem Spółki oraz Niemieckiej Spółki,
odbiorcą należności wypłacanych przez Spółkę jest Niemiecka Spółka,
posiadanie udziałów Spółki oraz Niemieckiej Spółki przez Spółkę Matkę wynika z tytułu własności i trwa już nieprzerwanie przez okres dwóch lat,
Niemiecka Spółka nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania,
Spółka zakłada, że będzie posiadała certyfikat rezydencji Niemieckiej Spółki oraz będzie w posiadaniu oświadczenia potwierdzającego, że w stosunku do wypłacanych przez nią opłat zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 21 ust. 3a oraz 3c ustawy o CIT.

Jedyne wątpliwości dotyczące spełnienia wspomnianych powyżej warunków mogą dotyczyć wymogu polegającego na tym, iż Niemiecka Spółka jest odbiorcą opłat wypłacanych przez Spółkę. Wątpliwości te mogą wynikać z faktu, iż Niemiecka Spółka udzieliła Spółce sublicencji na podstawie umowy licencyjnej zawartej pomiędzy Niemiecką Spółką a Spółką Matką. Możliwe jest zatem, iż Niemiecka Spółka otrzymane od Spółki opłaty wypłaca w całości lub w części na rzecz Spółki Matki, co może prowadzić do wniosku, iż Niemiecka Spółka nie jest „odbiorcą” opłat wypłacanych przez Spółkę w rozumieniu art. 21 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT.

W ocenie Spółki fakt ewentualnego przekazywania w całości lub w części otrzymywane od Spółki opłaty na rzecz Spółki Matki pozostaje bez wpływu na prawo do skorzystania w odniesieniu do tych opłat ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 3 ustawy o CIT. Wynika to z faktu, iż – zdaniem Spółki – w omawianym stanie faktycznym Niemiecka Spółka jest „odbiorcą” należności licencyjnych w rozumieniu art. 21 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT.

W ocenie Spółki wspomniane powyżej pojęcie „odbiorca” należy interpretować w kontekście pojęcie „osoba uprawniona” do należności licencyjnych, którymi posługują się – co do zasady – zawarte przez Polskę umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w tym również polsko-niemiecka UPO. Wprawdzie polsko-niemiecka UPO nie zawiera definicji pojęcia „osoby uprawnionej” do należności, to wskazówki w zakresie interpretacji tego pojęcia można odnaleźć w Komentarzu do Konwencji Modelowej OECD (dalej: Komentarz), który jest powszechnie akceptowanym źródłem wykładni postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z Komentarzem za właściciela należności licencyjnych nie mogą być uznani ani agenci, ani pośrednicy (lub inni powiernicy), którzy otrzymują te należności na rzecz osób trzecich.

Jednocześnie, zdaniem Spółki, status „osoby uprawnionej” do należności licencyjnych przysługuje każdorazowo ekonomicznemu właścicielowi praw lub wartości będących przedmiotem tych należności. Tym samym, dysponowanie przedmiotem lub prawem, z którego pochodzą należności licencyjne, jest istotnym czynnikiem do przyznania danemu podmiotowi statusu „osoby uprawnionej”.

W świetle powyższego – zdaniem Spółki – w omawianym stanie faktycznym Niemiecka Spółka jest „osobą uprawnioną” do należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 2 polsko-niemieckiej UPO, a tym samym – „odbiorcą” należności w rozumieniu art. 21 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, gdyż:

opłaty otrzymywane przez Niemiecką Spółkę wynikają z tytułów prawnych jakimi są umowy zawarte ze Spółką, a jednocześnie brak jest tytułu prawnego do rozliczeń z tytułu opłat bezpośrednio pomiędzy Spółką a Spółką Matką,
Niemiecka Spółka jest podmiotem niezależnym/odrębnym gospodarczo i prawnie od Spółki Matki, działającym na własny rachunek i ponoszącym z tego tytułu ryzyko gospodarcze,
Niemiecka Spółka nie funkcjonuje jako agent, pośrednik, bądź innego typu powiernik Spółki Matki, o czym świadczy fakt, że Niemiecka Spółka zawarła ze Spółką Matką umowę licencyjną, a nie umowę agencji, pośrednictwa lub inną umowę podobnego typu,
brak jest podstawy prawnej dla Spółki Matki o wypłatę opłat bezpośrednio na jej rzecz przez Spółkę, w przypadku, gdyby Niemiecka Spółka nie dokonała takiej wypłaty na rzecz Spółki Matki,
Niemiecka Spółka we własnym zakresie dysponowała prawem do udzielania sublicencji na podstawie umowy licencyjnej zawartej ze Spółką Matką (Niemiecka Spółka w związku z zawarciem umowy licencyjnej ze Spółką Matką nie była zobowiązana do zawarcia umowy sublicencyjnej ze Spółką),
otrzymywane od Spółki opłaty stanowią przychody Niemieckiej Spółki, które są ujmowane w jej księgach oraz rozliczeniach podatkowych zgodnie z niemieckimi przepisami w tym zakresie.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

W przypadku, gdyby Organ uznał stanowisko Spółki w zakresie pytania 2 za nieprawidłowe i stwierdził, iż opłaty na rzecz Niemieckiej Spółki stanowią „należności licencyjne” w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o CIT i w odniesieniu do tych opłat nie można zastosować zwolnienia z opodatkowania polskim podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 3 ustawy o CIT, wówczas – zdaniem Spółki – opłaty wypłacane przez na rzecz Niemieckiej Spółki mogą podlegać opodatkowaniu polskim podatkiem u źródła według stawki określonej w art. 12 ust. 2 polsko-niemieckiej UPO.

Jak wskazano powyżej, generalnie, należności licencyjne podlegają opodatkowaniu 20% polskim podatkiem u źródła, przy czym stawka ta – zgodnie z art. 21 ust. 2 oraz art. 22a ustawy o CIT może ulec zmianie (a w szczególności – zmniejszeniu) na podstawie przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zdaniem Spółki, w omawianym stanie faktycznym i w związku ze stanowiskiem tutejszego Organu, w odniesieniu do opłat dokonywanych na rzecz Niemieckiej Spółki zastosowanie powinny mieć przepisy polsko-niemieckiej UPO, gdyż Spółka oraz Niemiecka Spółka są odpowiednio – polskim oraz niemieckim rezydentem podatkowym.

W konsekwencji przy założeniu, że Niemiecka Spółka jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, na podstawie art. 12 ust. 2 polsko-holenderskiej UPO, stawka polskiego podatku u źródła pobierana z tytułu wypłaty omawianych opłat powinna wynosić 5%. Jednocześnie warunkiem stosowania przez Spółkę działającą w charakterze płatnika wspomnianej powyżej obniżonej stawki podatku u źródła jest posiadanie przez nią certyfikatu rezydencji Niemieckiej Spółki.

Jak to zostało wskazane powyżej Spółka stoi na stanowisku, iż Niemiecka Spółka jest „podmiotem uprawnionym” do należności licencyjnych w omawianym stanie faktycznym, a tym samym – spełniony jest wskazany powyżej warunek do stosowania obniżonej 5% stawki podatku u źródła.

Niezależnie Spółka pragnie zauważyć, iż ma prawo do zastosowania wspomnianej powyżej obniżonej stawki podatku u źródła nie miałoby uznania, że „podmiotem uprawnionym” do należności licencyjnych nie jest Niemiecka Spółka, lecz Spółka Matka. W ocenie Spółki w takim przypadku, z uwagi na to, iż Spółka Matka – podobnie jak Niemiecka Spółka – jest niemieckim rezydentem podatkowym, w odniesieniu do omawianych opłat w dalszym ciągu zastosowanie miałby art. 12 ust. 2 polsko-niemieckiej UPO (zakładając, że Spółka będzie dysponowała certyfikatem rezydencji Spółki Matki).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4.

W przypadku, gdyby organ uznał stanowisko Spółki w zakresie pytania 1 za nieprawidłowe i stwierdził, iż opłaty na rzecz Holenderskiej Spółki stanowią „należności licencyjne” w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, wówczas – zdaniem Spółki – opłaty wypłacane przez na rzecz Holenderskiej Spółki mogą podlegać opodatkowaniu polskim podatkiem u źródła według stawki określonej w art. 12 ust. 2 polsko-holenderskiej UPO.

Zdaniem Spółki, w omawianym stanie faktycznym i w związku ze stanowiskiem tutejszego Organu, w odniesieniu do opłat dokonywanych na rzecz Holenderskiej Spółki zastosowanie powinny mieć przepisy polsko-holenderskiej UPO, gdyż Spółka oraz Holenderska Spółka są odpowiednio – polskim oraz holenderskim rezydentem podatkowym.

W konsekwencji przy założeniu, że Holenderska Spółka jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, na podstawie art. 12 ust. 2 polsko-holenderskiej UPO, stawka polskiego podatku u źródła pobierana z tytułu wypłaty omawianych opłat powinna wynosić 5%. Jednocześnie, warunkiem stosowania przez Spółkę działającą w charakterze płatnika wspomnianej powyżej obniżonej stawki podatku u źródła jest posiadanie przez nią certyfikatu rezydencji Holenderskiej Spółki.

W ocenie Spółki w omawianym stanie faktycznym warunek uznania Holenderskiej Spółki za „osobę uprawnioną” do należności licencyjnych jest spełniony, gdyż:

opłaty otrzymywane przez Holenderską Spółkę wynikają z tytułu prawnego, jakim jest umowa zawarta ze Spółką,
Holenderska Spółka jest podmiotem niezależnym/odrębnym gospodarczo i prawnie, działającym na własny rachunek i ponoszącym z tego tytułu ryzyko gospodarcze,
Holenderska Spółka nie funkcjonuje jako agent, pośrednik bądź innego typu powiernik innego podmiotu,
otrzymywane od Spółki opłaty stanowią przychody Holenderskiej Spółki, które są ujmowane w jej księgach oraz rozliczeniach podatkowych zgodnie z holenderskimi przepisami w tym zakresie.

Tym samym, zakładając, że opłaty dokonywane przez Spółkę na rzecz Holenderskiej Spółki stanowią „należności licencyjne” oraz że Spółka posiada certyfikat rezydencji Holenderskiej Spółki, opłaty te podlegają opodatkowaniu według obniżonej 5% stawki określonej w art. 12 ust. 2 polsko-holenderskiej UPO.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisu zdarzenia przyszłego w zakresie:

opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym opłat dokonywanych na rzecz podmiotu z Niemiec:
- jest prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 1,
- jest bezprzedmiotowe – w części dotyczącej pytań nr 2 i nr 3,
opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym opłat dokonywanych na rzecz podmiotu z Holandii:
- jest prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 1,
- jest bezprzedmiotowe – w części dotyczącej pytania nr 4.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.): podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy: podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 12 ust. 1 Umowy podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz.U. 2005 r. Nr 12, poz. 90): należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 ww. Umowy).

Określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów (ust. 3 ww. artykułu).

Zgodnie z zapisem zawartym w art. 12 ust. 1 Konwencji podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120): należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 tego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 ww. Konwencji).

Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (ust. 4 ww. artykułu).

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest podmiotem, którego głównym przedmiotem działalności jest dystrybucja na rynku w Polsce materiału siewnego roślin uprawnych, w tym w szczególności nasion kukurydzy, rzepaku oraz sadzeniaków ziemniaka, które nabywa od podmiotów powiązanych celem ich odprzedaży do odbiorców na rynku w Polsce. Spółka – na podstawie zawartych pisemnych umów sublicencyjnych z Niemiecką Spółką – uzyskała niewyłączne prawo do dystrybucji w Polsce określonych odmian nasion kukurydzy oraz nasion rzepaku. Natomiast na podstawie umowy licencyjnej z Holenderską Spółką Spółka uzyskała wyłączne prawo do replikacji (hodowli w oparciu o materiał bazowy) oraz dystrybucji w Polsce określonych odmian sadzeniaków ziemniaka. Ponadto – po uzyskaniu pisemnej zgody Niemieckiej Spółki lub Holenderskiej Spółki – Spółka ma również możliwość eksportu kwalifikowanych nasion rzepaku i kukurydzy oraz sadzeniaków ziemniaka do krajów innych niż Polska. Spółka oraz Niemiecka Spółka mają tego samego jedynego udziałowca – Spółkę Matkę. Niemiecka Spółka udzieliła sublicencji na prawo do dystrybucji nasion kukurydzy i rzepaku w Polsce na podstawie umowy licencyjnej zawartej ze Spółką Matką. W związku z przyznaniem wskazanych praw Spółka wypłaca odpowiednio na rzecz Niemieckiej Spółki oraz Holenderskiej Spółki opłaty. Niemiecka Spółka oraz Spółka Matka są niemieckim rezydentami podatkowymi, a Holenderska Spółka – holenderskim rezydentem podatkowym. Niemiecka Spółka, Holenderska Spółka oraz Spółka Matka nie posiadają w Polsce zakładu.

Wobec takiego opisu należy zwrócić uwagę, że – co do zasady – należności licencyjne są związane z prawami lub majątkiem stanowiącym różne formy własności literackiej i artystycznej, elementy własności intelektualnej określone w tekście, jak również informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Natomiast umowy zawarte z Niemiecką Spółką oraz Holenderską Spółką regulują warunki współpracy handlowej, ponieważ dotyczą przedmiotu i zakresu terytorialnego działalności dystrybucyjnej (w części dotyczącej nasion kukurydzy, rzepaku i sadzeniaków ziemniaka) oraz reprodukcyjnej (w części dotyczącej sadzeniaków ziemniaka).

Zatem przedmiotem omawianych umów nie jest przyznanie Spółce jakiegokolwiek prawa do użytkowania lub przeniesienie prawa własności dóbr niematerialnych i materialnych. Spółka nie otrzymała również wiedzy i doświadczenia (know-how) w zakresie produkcji, reprodukcji oraz dystrybucji materiału siewnego. Ponadto należy się zgodzić ze Spółką, że uzyskane prawa nie mają również charakteru twórczego, nie są prawem autorskim, ani patentem, ani znakiem towarowym, wzorem lub modelem, planem, tajemnicą technologii lub procesu produkcyjnego, ani urządzeniem przemysłowym, handlowym lub naukowym, ani informacją dotyczącą doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W związku z powyższymi wskazaniami – opłaty dokonywane przez Spółkę na rzecz Niemieckiej Spółki i Holenderskiej Spółki z tytułu przyznania prawa do dystrybucji nasion i sadzeniaków w Polsce nie wchodzą w zakres należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz nie mieszczą się w definicji „należności licencyjnych” określonych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym samym, nie podlegają one opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie wskazane opłaty należy zaliczyć do kategorii „zyski przedsiębiorstw”, o których mowa w art. 7 ww. umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z tym przepisem – którego brzmienie w obydwu umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania jest tożsame – zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Reasumując, opłaty dokonywane przez Spółkę na rzecz Niemieckiej Spółki oraz Holenderskiej Spółki z tytułu przyznania prawa do dystrybucji nasion i sadzeniaków w Polsce nie mieszczą się ani w zakresie przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani w zakresie pojęcia „należności licencyjnych” zdefiniowanych w art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej oraz art. 12 ust. 4 umowy polsko-holenderskiej. W konsekwencji opłaty te powinny zostać zaklasyfikowane jako „zyski przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-holenderskiej, które podlegają opodatkowaniu – odpowiednio – wyłącznie w Niemczech oraz wyłącznie w Holandii.

Potwierdzenie stanowiska Spółki w części dotyczącej pytania nr 1 powoduje, że przepisy dotyczące zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym opłat dokonywanych na rzecz Niemieckiej Spółki oraz opodatkowania opłat dokonywanych na rzecz Niemieckiej Spółki i Holenderskiej Spółki wg stawek wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie znajdą w niniejszej sprawie zastosowania.

W związku z powyższym podsumowaniem – odpowiedź w części dotyczącej pytań nr 2, nr 3 i nr 4 jest bezprzedmiotowa.

Jednocześnie w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnej sprawie i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin