INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2012 r. (data wpływu 4 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego:

• od nabywanych usług cateringowych – jest prawidłowe
• od nabywanych usług gastronomicznych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług cateringowych i gastronomicznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

XXX S.A. to spółka świadcząca usługi z zakresu mediów i reklamy . Głównym profilem działalności jest świadczenie usług z zakresu tzw. eventu marketingowego, czyli kompleksowa obsługa wszelkiego rodzaju imprez promocyjnych. Dla klientów organizowane są zarówno wydarzenia masowe, jak również całe serie mniejszych i bardziej prestiżowych wydarzeń. W imieniu klientów, dla których świadczy w/w usługi, spółka ponosi koszty usług gastronomicznych ,jak również koszty usług cateringowych zgrupowane pod symbolem. Koszty tych usług są wkalkulowane w koszty wytwarzania usług eventowych w zakresie organizowania imprez promocyjnych. Koszty te są przenoszone bezpośrednio na klienta przez zwiększenie o wartości tych kosztów należności za usługę. Koszty usług gastronomicznych i cateringowych są ponoszone w imieniu klienta na wykonanie usług w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Stanowią one koszt bezpośredni wykonania usługi eventowej. O ich wartość zwiększa się przychód firmy i powiększona jest kwota przychodu netto do opodatkowania zarówno podatkiem VAT jak i CIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu usług cateringowych i gastronomicznych pod warunkiem, iż nabyte usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych a wydatki poniesione w związku z ich nabyciem mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy

Zgodnie z ogólną regułą wyrażoną art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535), w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż nabywane usługi kateringowe i gastronomiczne są przez Spółkę wykorzystywane do wykonywania usług opodatkowanych, od których Spółka płaci podatek należny. Nie ma zatem podstaw do ograniczenia, a tym bardziej pozbawienia Spółki prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług cateringowych i gastronomicznych na potrzeby wydarzeń organizowanych na rzecz klienta. W przypadku Spółki, zakup usług gastronomicznych oraz cateringowych jest wykorzystywany bezpośrednio do realizacji usług świadczonych przez spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Koszty usług cateringowych i gastronomicznych są ponoszone w imieniu i na rzecz klientów, są wkalkulowane w cenę usługi eventowej, o ich wartość zwiększa się przychód firmy podlegający opodatkowaniu. Stanowią bezpośredni koszt wykonania projektu dla poszczególnego klienta. Nie mają zatem charakteru kosztów pośrednich, związanych z ogólnymi kosztami funkcjonowania spółki, w tym przypadku - wydatków na cele reprezentacyjne spółki. Zakup tych usług pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym pomiędzy poniesionym kosztem a uzyskiwanym przychodem, i ich poniesienie jest niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej spółki (na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są kosztem uzyskania przychodów). Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji pojęcia reprezentacji, choć ustawodawca w cytowanym wyżej przepisie podał przykłady wydatków na reprezentację.

Zgodnie z orzecznictwem i doktryną z punktu widzenia firmy reprezentacja ma na celu promocję danego podmiotu gospodarczego. Promocja ta odbywa się poprzez stworzenie i utrwalenie dobrego wizerunku firmy. Reprezentacja firmy jest to okazałość, wystawność. Reprezentacją są działania, które polegają na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi (skierowane na zewnątrz firmy). Reprezentacja to w szczególności: prezenty dla kontrahentów, przyjmowanie kontrahentów, ubiór reprezentacyjny, wystrój firmy, zagospodarowanie terenu wokół firmy.

W związku z powyższym, Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu usług cateringowych i gastronomicznych, pod warunkiem, że są one ponoszone na wykonanie usług których elementem są usługi kateringowe i gastronomiczne oraz usługi te podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Pozbawienie Wnioskodawcy prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie usług cateringowych i gastronomicznych przeczyłoby zasadzie neutralności podatku dla podatników, którą należy zaliczyć do fundamentalnych cech podatku od wartości dodanej, wynikających z postanowień Dyrektywy. Postulat ten realizowany jest poprzez umożliwienie podatnikowi pomniejszenia podatku należnego o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług związanych z jego działalnością gospodarczą. Zasady tego odliczania opisane są w przepisach Tytułu Dyrektywy 112. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się, m.in. „dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu”. Ideą jest, że podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku traktowane są w doktrynie wspólnego podatku VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej.

Również ETS w wielu swoich wyrokach wskazywał rolę zasady neutralności dla systemu podatku VAT oraz funkcję podatku naliczonego jako podstawowego narzędzia realizacji tej zasady. W wyroku ETS podkreślał, iż (...) „prawo do odliczenia zostało zastosowane, aby w pełni uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub należnego przy prowadzeniu przezeń działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT zapewnia, że każda działalność gospodarcza, bez względu na jej cel i efekt, jeżeli sama podlega opodatkowaniu VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. „Szczególną rolą prawa podatnika do odliczenia podatku naliczonego, jako wyrazu realizacji zasady neutralności podatku VAT oraz relacje pomiędzy prawem krajowym a wspólnotowym, należy podkreślić, iż jeżeli w prawie wspólnotowym nie ma regulacji, które pozwalałyby na ograniczenie prawa podatników do odliczenia podatku naliczonego, to prawo do tego odliczenia powinno być respektowane przez ustawodawcę krajowego, a wszelkie przepisy krajowe zawierające ograniczenia w tym zakresie powinny być interpretowane w sposób pozwalający zapewnić praktyczną realizację wspomnianej wyżej zasady neutralności podatku VAT oraz umożliwiający osiągnięcie celu zakładanego przez obowiązujące w tym zakresie Dyrektywy w postaci zachowania zasad równej konkurencji na wspólnym rynku.

W tym też kontekście powinny być postrzegane relacje jakie zachodzą na gruncie ustawy o VAT pomiędzy art. 86 tej ustawy ustanawiającym prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, a jej art. 88, który wprowadza ograniczenia w tym zakresie.

Na podstawie przepisów zawartych we wspomnianym przepisie Dyrektywy Rady, każde z Państw Członkowskich może zostać upoważnione do wprowadzenia specjalnych środków stanowiących odstępstwo od fundamentalnej zasady Dyrektywy, w celu uproszczenia procedur poboru podatku oraz zapobiegania niektórym rodzajom przestępstw podatkowych lub wręcz omijania przez podatników opodatkowania.

Zgodnie z normą art. 395 Dyrektywy oraz istniejącym orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, Państwo, które chce wprowadzić środki specjalne, musi poinformować o tym Komisję Europejską.

Należy jeszcze wskazać, że jakiekolwiek ograniczenie prawa do odliczenia VAT ma wpływ ma poziom obciążenia podatkowego i musi być stosowane w podobny sposób we wszystkich państwach członkowskich, zatem odstępstwa od zasady neutralności są dopuszczalne wyłącznie, gdy przewiduje je wprost sama Dyrektywa (Wyrok ETS z dnia 14 lutego 1985r. w sprawie F (Holandia); Wyrok ETS z dnia 19 września 2000 r. Dopowiedzieć jednak trzeba, że odliczenie podatku naliczonego (zapłaconego w poprzednich fazach) przysługuje podatnikowi jedynie wtedy, kiedy występuje bezpośredni i bezsporny (ang. direct and immediate link) związek pomiędzy podatkiem naliczonym przy należnym z tytułu prowadzonej przez niego działalności (Wyrok ETS z dnia 6 kwietnia 1995r. E,), co jak wskazano powyżej ma miejsce w przypadku działalności Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe – zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług cateringowych,
• nieprawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług gastronomicznych.
  
  

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, iż przedmiotowe prawo, nie mając bezwarunkowego charakteru, przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, występującemu w takim charakterze, przy czym podatek naliczony winien dotyczyć zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi, realizowanymi przez podatnika.

Przepis art. 88 ustawy przewiduje sytuacje, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, mimo tego, że spełnione są generalne przesłanki upoważniające podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób (art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy).

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. przepisem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Z powyższego przepisu wynika, iż oznaczenie PKWiU stosuje się jedynie w określonych w ustawie lub rozporządzeniach sytuacjach, tzn., gdy przepis wprost odnosi się do tej klasyfikacji.

W myśl art. 6 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 77/1), usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy.

Stosownie do brzmienia ust. 2 powyższego artykułu, za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

Uregulowania powyższego rozporządzenia weszły w życie z dniem 1 lipca 2011 r. i wiążą w całości oraz są bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Należy więc je stosować w celu identyfikacji usług cateringowych i restauracyjnych.

Podobnie wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C. W powyższym orzeczeniu TS UE udzielił odpowiedzi na pytanie, kiedy mamy do czynienia z usługą restauracyjną, a kiedy ze sprzedażą żywności "na wynos", tj. de facto z dostawą towarów. Jak zauważył TS, usługa restauracyjna jest rezultatem szeregu czynności, począwszy od gotowania potrawy do jej serwowania, przy czym jednocześnie do dyspozycji klienta pozostaje infrastruktura, w tym jadalnia z pomieszczeniami sąsiadującymi (np. szatnia), umeblowanie i zastawa stołowa. Osoby, które w ramach wykonywania swojego zawodu pracują w restauracjach, wykonują na rzecz nabywcy posiłków wiele czynności, takich jak nakrywanie do stołu, doradzanie klientowi i objaśnianie szczegółów dotyczących posiłków w menu, podawanie do stołu i sprzątanie po zakończeniu konsumpcji. Usługi restauracyjne charakteryzuje zatem cały zespół cech i czynności, przy czym dostawa posiłku jest jedynie częścią usługi, choć stanowi dominujący element. Zatem należy je klasyfikować dla celów VAT jako świadczenie usług. Jednocześnie TS podkreślił, że sytuacja wygląda odmiennie, jeśli transakcja dotyczy posiłków "na wynos" i nie obejmuje usługi mającej na celu uzyskanie wzrostu konsumpcji na miejscu przy odpowiednim podaniu potrawy. Wtedy mamy do czynienia z dostawą towarów (tj. żywności).

Wprawdzie powyższy wyrok dotyczył rozstrzygnięcia kwestii miejsca opodatkowania określonych czynności, jednak zaprezentowany przez TS podział na usługi restauracyjne oraz dostarczanie żywności "na wynos" może być pomocny przy ustaleniu rzeczywistego charakteru cateringu. Wyrok ten w pośredni sposób pomaga odróżniać klasyczne usługi gastronomiczne od cateringu, rozumianego jako przygotowanie i dostarczenie żywności we wskazane miejsce.

Wprawdzie w odniesieniu do usług wymienionych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku o towarów i usług ustawodawca nie powołał symbolu PKWiU, nie ma jednak przeszkód, aby posłużyć się tą klasyfikacją pomocniczo.

Od dnia 1 stycznia 2011 r., dla celów podatku od towarów i usług stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług, stanowiącą załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.).

W dziale 56 („Usługi związane z wyżywieniem”) tej klasyfikacji, pod symbolem PKWiU 56.2 normodawca wskazał „Usługi przygotowania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering) i pozostałe usługi gastronomiczne”, pod symbolem PKWiU 56.21 – „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering)”, natomiast pod symbolem PKWiU 56.29 „Pozostałe usługi gastronomiczne”.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż usługi kateringowe stanowią odrębne usługi od usług gastronomicznych.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi z zakresu mediów i reklamy. Głównym profilem działalności jest kompleksowa obsługa wszelkiego rodzaju imprez promocyjnych. W imieniu klientów na rzecz których Wnioskodawca świadczy ww. usługi nabywane są usługi cateringowe i gastronomiczne.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia powyższych usług.

Analizując przytoczone powyżej przepisy prawa oraz opis sprawy, należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabywaniem usług cateringowych. Jak wynika z treści wniosku usługi te Spółka wykorzystuje do wykonywania czynności opodatkowanych.

Natomiast w odniesieniu do nabywanych usług gastronomicznych Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, z uwagi na brzmienie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, przy czym bez znaczenia pozostaje fakt, iż usługi te Spółka nabywa w imieniu klienta w ramach świadczonej usługi kompleksowej obsługi wszelkiego rodzaju imprez promocyjnych.

Odnosząc się do wskazanej przez Wnioskodawcę zasady neutralności, należy zauważyć, iż art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy niewątpliwie stanowi odstępstwo od wyrażonego w art. 86 ust. 1 ustawy prawa do odliczenia VAT związanego z czynnościami opodatkowanymi. Niemniej jednak powyższe wyłączenie prawa do odliczenia VAT nie jest sprzeczne z prawem wspólnotowym.

Zgodnie z art. 17 ust. 6 Dyrektywy przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków nie będących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne. Do wejścia w życie powyższych przepisów, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Wstępna analiza powołanego przepisu pozwala stwierdzić, że zawiera on kompetencje i jednocześnie obowiązek dla Rady ustalenia rodzajów wydatków, w przypadku dokonania których, nie będzie przysługiwać podatnikowi prawo do odliczenia podatku. Z takiej kompetencji Rada nie skorzystała, a zatem znaczenie mają dwie inne normy o charakterze ogólnym dające się wywieść z ww. przepisu. Po pierwsze, odliczenie podatku w żadnych okolicznościach nie przysługuje w związku z wydatkami nie będącymi wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością, takimi jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne. Po drugie, państwa członkowskie, w braku listy wyłączeń ustalonej przez Radę, mogą utrzymywać wszystkie wyłączenia istniejące w prawie krajowym, gdy dyrektywa weszła w życie, tzw. klauzula stałości (stand still).

Ograniczenia w zakresie prawa do podatku naliczonego, które państwa członkowskie mogą zachować na dzień wejścia w życie Dyrektywy, to takie, które były rzeczywiście przez państwa członkowskie stosowane (por. wyrok ETS sprawa M, jw., pkt 49, wyrok TSUE z 22.12.2008 r. sprawa M).

Takim rzeczywistym stosowanym ograniczeniem na dzień 1 maja 2004 r. była norma zawarta w art. 25 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz.U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50 ze zm.). Zgodnie z którą obniżenie kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika: usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem: a) przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, jeżeli w skład usługi turystyki wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne bądź jedne i drugie; b) zakupów gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Należy zauważyć, że ww. ograniczenie znalazło swoje odzwierciedlenie w powołanym art. 88 ust. 1 pkt 4 VATU.

Zgadzając się co do zasady z Wnioskodawcą, że podstawowym prawem podatnika jest prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych, stosownie do art. 86 ust. 1 VATU, jak też art. 17 ust. 2 Dyrektywy, to nie można zapominać, że art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy daje prawo Polsce utrzymania odstępstw od ww. prawa do odliczenia. Z samej istoty takiego odstępstwa wynika, że narusza ono zasadę neutralności VAT, jednak naruszenie to następuje na mocy wyraźnej normy zezwalającej przewidzianej w Dyrektywie, tj. art. 17 ust. 6. Niewątpliwym jest zatem, że wspomniany art. 88 ust. 1 pkt 4 VATU stanowi takie odstępstwo. Jego zaś interpretacja musi odbywać się w sposób zawężający, a zatem taki w jaki była rozumiana norma art. 25 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, bo to właśnie ona jest tym ograniczeniem, które zostało zachowane przez państwo polskie.

Tym samym należy uznać, iż w omawianej sprawie Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT w związku z nabyciem usług cateringowych oraz nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług gastronomicznych zgodnie z dyspozycją art. 86 ust. 1 w zw. z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.