Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-966/13-4/GJ
z 13 marca 2014 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2013 r. (data wpływu 2 grudnia 2013 r.), uzupełnionym na wezwanie organu z dnia 20 lutego 2014 r. nr IPPB3/423-966/13-2/GJ pismem z dnia 3 marca 2014 r. (data wpływu 4 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT naliczonego od zredukowanej kwoty zobowiązań – jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie
W dniu 2 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT naliczonego od zredukowanej kwoty zobowiązań.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny
Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy do spraw upadłościowych i naprawczych - postanowieniem z dnia 17 czerwca 2010 roku ogłosił upadłość V. Sp. z o.o. z możliwością zawarcia układu. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Nieuregulowane przez Spółkę należności do dnia ogłoszenia upadłości zostały zgłoszone przez wierzycieli do Układu w wyznaczonym w postanowieniu Sądu terminie, uznane przez dłużnika i w chwili obecnej są spłacane zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego IX Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych w sprawie zakończenia postępowania upadłościowego V. Sp. z o.o. - dnia 21 marca 2012 roku (kopia postanowienia stanowi załącznik do wniosku). Układ zawarty z wierzycielami zakłada redukcję zobowiązań objętych układem o 50% oraz rozkłada płatność na 24 równe, kwartalne raty.
Przedmiotowe wierzytelności nie zostały uregulowane w ciągu 180 dni od upływu terminu ich płatności wymienionego w fakturach. Po dacie ogłoszenia upadłości, mimo zgłoszenia przez wierzycieli nieuregulowanych wierzytelności, niektórzy wierzyciele, w oparciu o przepis art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), powiadomili Wnioskodawcę o zamiarze dokonania korekty podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług. W stosunku do tych wierzytelności miały zastosowanie przepisy ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2013 roku.
V. sp. z o.o. wykonując postanowienia układu, nie zastosował się do zawiadomień wierzycieli i nie postąpił zgodnie z art. 89 b ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2013 roku. W konsekwencji takiego zachowania Spółka otrzymała decyzje Izby Skarbowej określające kwoty podatku VAT naliczonego obejmujące całość podatku VAT tj. zarówno od kwot zredukowanych ww. postanowieniem jak i kwot przypadających do spłaty w 24 kwartalnych ratach.
Wykonując decyzje Izby Skarbowej Wnioskodawca uregulował pełną kwotę podatku VAT, w tym również podatek VAT naliczony od kwot zredukowanych tj. tych, które nigdy nie zostaną zapłacone przez Wnioskodawcę na mocy układu z wierzycielami. Redukcja zobowiązań układowych w 50% pozbawia Wnioskodawcę prawa do dokonania korekty VAT naliczonego w wysokości zapłaconej kwoty, wynikającej z decyzji Izby Skarbowej. Oznacza to, że tylko część VAT naliczonego Spółka będzie miała prawo odzyskać po uregulowaniu każdej raty.
Pozostałe 50% VAT naliczonego od zredukowanych zobowiązań na mocy postanowienia Sądu jest niemożliwe do odzyskania w jakikolwiek sposób przez Wnioskodawcę - nie przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty lub zwrot VAT. Podatek naliczony od faktur objętych układem nie powiększa wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy.
Organ podatkowy uznając powyższy opis stanu faktycznego za niewystarczający dla oceny stanowiska Podatnika i wydania interpretacji indywidualnej, w dniu 20 lutego 2014 r. wezwał Spółkę do uzupełnienia wniosku, co Spółka uczyniła w dniu 3 marca 2014r. Pytania organu i udzielone odpowiedzi Spółki były następujące:
- Pyt.: czy Spółka w deklaracji VAT dokonała odliczenia podatku naliczonego VAT w momencie nabycia towarów/usług?
Odp.: Tak, Spółka dokonała odliczenia podatku naliczonego w momencie nabycia towarów/usług.
- Pyt.: podanie powodu, dla którego Spółka nie zastosowała się do zawiadomień wierzycieli i nie dokonała korekty, o której mowa w art. 89b ust.1 ustawy o VAT; czy tym powodem była okoliczność postępowania upadłościowego i w związku z tym niemożność skorzystania przez wierzyciela ze skorygowania jego podatku należnego, w związku z art. 89a ust.2 pkt 1, który stanowi, iż przepis art. 89a ust.1 stosuje się w przypadku gdy dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika (…) niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji?
Odp.: Spółka nie zastosowała się do zawiadomień wierzycieli ze względu na fakt, iż jej zdaniem do wszelkim rozliczeń między kontrahentami zastosowanie znajdowały przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku — Prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jedn. Dz.U. z 2009 roku Nr 175, poz. 1361 z późn. zm.), a mianowicie art. 87 tej ustawy, zgodnie z którym od dnia ogłoszenia upadłości z możliwością zawarcia układu do dnia uprawomocnienia się postanowienia o zatwierdzeniu układu albo o umorzeniu postępowania, upadły albo zarządca nie mogą spełniać świadczeń wynikających z wierzytelności, które z mocy prawa są objęte układem. Przed wszczęciem kontroli przez Urząd Skarbowy, Spółka wystąpiła o pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego do Ministra Finansów, z pytaniem czy pomimo sytuacji w której się znajdowała, miała ona obowiązek zastosowania przepisów ustawy o VAT regulujących tzw. ulgę na złe długi. Wydana interpretacja (sygn. IPTPP 1/443-969/12-2/MG) uznająca stanowisko Spółki za nieprawidłowe została zaskarżona do WSA w Lublinie, a wyrok oddalający skargę Spółki (sygn. akt I ) został następnie zaskarżony skargą kasacyjną do NSA.
Zatem powodem nie zastosowania się do zawiadomień wierzycieli była okoliczność postępowania układowego, ale nie w rozumieniu przepisu art. 89a ust. 2 pkt 1 w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 roku, gdyż przepis ten nie miał zastosowania w przypadku Spółki – zawiadomienia wierzycieli były kierowane do Spółki w 2011 roku. - Szczegółowe opisanie wydanej/wydanych decyzji w podatku VAT, a w szczególności:
- Pyt.: przez kogo została/zostały one wydane (Wnioskodawca pisze o decyzjach Izby Skarbowej- a nie urzędu skarbowego - która jest organem II instancji; czy chodzi więc o decyzje Izby Skarbowej utrzymujące w mocy decyzje urzędu skarbowego)?
Odp.: Spółka wskazała 13 decyzji wydanych w pierwszej instancji przez Naczelnika Urzędu Skarbowego dotyczących zobowiązań w podatku od towarów i usług za okres od kwietnia 2009r. do maja 2010 r. oraz 13 decyzji wydanych w drugiej instancji przez Dyrektora Izby Skarbowej i utrzymujących w mocy decyzje wydane w pierwszej instancji. - Pyt.: czy podstawą wydanych decyzji był art. 89a i 89b ustawy o VAT czy inne przepisy ustawy?
Odp.: Tak, podstawą wydanych decyzji był art. 89a i 89b ustawy o VAT - Pyt.: co oznacza sformułowanie: „decyzje określające kwoty podatku VAT naliczonego obejmujące całość podatku VAT tj. zarówno od kwot zredukowanych ww. postanowieniem jak i kwot przypadających do spłaty w 24 kwartalnych ratach” , skoro decyzją powinno być określone zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku VAT a nie tylko kwoty podatku VAT naliczonego?
Odp.: Spółka we wniosku wyraziła się nieprecyzyjnie wskazując, że decyzje określały wysokość podatek VAT naliczonego i oczywistym jest, że jak wskazano powyżej decyzje określały zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług jako całości, a nie tylko podatku naliczonego. Sformułowanie użyte we wniosku wynikało z faktu, iż de facto decyzje dotyczyły obowiązku zapłaty podatku VAT naliczonego, który Spółka zdaniem organów podatkowych bezpodstawnie rozliczyła i nie skorygowała, pomimo zawiadomień od wierzycieli Spółki o korekcie podatku należnego. - Pyt.: czy tzw. określenie podatku VAT naliczonego w decyzjach oznacza jego pomniejszenie w stosunku do kwot wykazanych przez Spółkę w pierwotnych deklaracjach?
Odp.: Tak. - Pyt.: czy kwota podatku naliczonego VAT, określona w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie odpowiada kwocie podatku należnego VAT z faktur od wierzycieli?
Odp.: Tak - Pyt.: co oznacza, że: „Wykonując decyzje Izby Skarbowej Wnioskodawca uregulował pełną kwotę podatku VAT, w tym również podatek VAT naliczony od kwot zredukowanych tj. tych, które nigdy nie zostaną zapłacone przez Wnioskodawcę na mocy układu z wierzycielami”, skoro to nie podatek naliczony podlega wpłacie do urzędu skarbowego?
Odp.: Pomimo wniesienia skarg do WSA, Spółka uiściła podatek określony na mocy ostatecznych decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie. Ponownie, określenie „podatek naliczony” dotyczy określonego na mocy decyzji podatku od towarów i usług, a użyte sformułowanie było jedynie skrótem myślowym (zob. wyjaśnienie do lit. c). - Pyt.: jak należy rozumieć stwierdzenia: „Oznacza to, że tylko część VAT naliczonego Spółka będzie miała prawo odzyskać po uregulowaniu każdej raty. Pozostałe 50% VAT naliczonego od zredukowanych zobowiązań na mocy postanowienia Sądu jest niemożliwe do odzyskania w jakikolwiek sposób”, „ (…) zapłacony i ujęty w księgach rachunkowych podatek naliczony VAT od zredukowanych zobowiązań układowych będzie kosztem podatkowym, zwłaszcza, że Spółka nigdy go nie odzyska”. O jakim „odzyskaniu” podatku VAT naliczonego mówi Spółka, skoro nigdy go nie zapłaciła i nie zapłaci kontrahentowi (w części umorzonych zobowiązań).
Odp.: W obecnej sytuacji Spółka na mocy decyzji ostatecznych była zmuszona zapłacić określoną w nich wysokość podatku od towarów i usług czyli de facto skorygować podatek naliczony w wysokości skorygowanej przez jej kontrahentów. Nie ulega wątpliwości, że Spółka na mocy układu z wierzycielami będzie uiszczać wynikającą z układu płatność w ratach w nim określonych. Tym samym stopniowo będzie nabywać prawo do odliczenia podatku w części uiszczonej od każdej faktury. Jednak, jak już opisano we wniosku, układ zakłada redukcję zobowiązań o 50% zatem Spółka po zrealizowaniu całości rat przewidzianych w układzie, będzie miała ostatecznie prawo do odliczenia tylko połowy podatku VAT od należności potwierdzonych fakturami ujętymi w układzie. Natomiast w pytaniu skierowanym przez Spółkę nie chodziło o odzyskanie podatku VAT tylko o zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT od części zredukowanej na mocy układu kwoty zobowiązań.
- Pyt.: przez kogo została/zostały one wydane (Wnioskodawca pisze o decyzjach Izby Skarbowej- a nie urzędu skarbowego - która jest organem II instancji; czy chodzi więc o decyzje Izby Skarbowej utrzymujące w mocy decyzje urzędu skarbowego)?
- Pyt.: czy sformułowanie: „tylko część VAT naliczonego Spółka będzie miała prawo odzyskać po uregulowaniu każdej raty” oznacza, że Spółka złoży wówczas korekty w zakresie podatku naliczonego podlegającego odliczeniu na podstawie art. 89b ust.4 ustawy o VAT?
Odp.: Tak - Pyt.: wyjaśnienie na podstawie których przepisów ustawy o VAT, Spółce nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, o których to sytuacjach stanowi art. 16 ust.1 pkt 46 lit.a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Odp.: Spółce nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług na podstawie art. 89a i 89b ustawy o VAT.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy V. Sp. z o. o. w upadłości układowej może zaliczyć w dacie poniesienia, do kosztów uzyskania przychodów, kwotę podatku VAT naliczonego od zredukowanej kwoty zobowiązań określonych zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 7 lutego 2012 roku w przedmiocie zatwierdzenia układu?
Zdaniem Wnioskodawcy:
Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Można zatem podatek naliczony zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o CIT, gdy zgodnie z przepisami o podatku VAT nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy VAT, pod jednym zasadniczym warunkiem, że podatek naliczony nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (zob. Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 6 października 2008 roku, sygn. akt I SA/Gl 40/08). Choć z literalnego brzmienia tego przepisu nie wynika, że ma on zastosowanie wprost do opisanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, to jednak biorąc pod uwagę wykładnię celowościową oraz racjonalność ustawodawcy wydaje się uzasadnione stwierdzenie, że zapłacony i ujęty w księgach rachunkowych podatek naliczony VAT od zredukowanych zobowiązań układowych będzie kosztem podatkowym, zwłaszcza, że Spółka nigdy go nie odzyska. Należy w tym miejscu wyraźnie wskazać, że podatek naliczony od faktur objętych układem nie powiększa wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, co stanowi jeden z warunków do zaliczenia podatku VAT do kosztów uzyskania przychodów.
Dlatego zdaniem Wnioskodawcy, V. Sp. z o.o. w upadłości układowej ma prawo do zaliczenia w dacie poniesienia tj. ujęcia w księgach rachunkowych jako koszt (art. 15 ust. 4e ustawy o CIT), do kosztów uzyskania przychodów kwotę podatku VAT naliczonego od zredukowanej na mocy układu wartości zobowiązań, zapłaconą na podstawie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT naliczonego od zredukowanej kwoty zobowiązań - jest nieprawidłowe.
Z przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 z późn.zm.) – dalej updop, wynika że generalnie, relacje pomiędzy kosztami uzyskania przychodów a podatkiem od towarów i usług bazują na neutralności podatku VAT. Podatek VAT z reguły nie stanowi ani przychodu, ani kosztu uzyskania przychodów. Dotyczy to zarówno podatku należnego, jak i naliczonego.
Z mocy art. 12 ust. 4 updop do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym nie zalicza się :
- należnego podatku od towarów i usług (pkt 9),
- zwróconej różnicy podatku od towarów i usług (pkt 10),
- zwolnionych od wpłat należności z tytułu podatku od towarów i usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług (pkt 10a).
Konsekwentnie, jeżeli podatek należny w powyższych sytuacjach nie jest przychodem, to będący wyrazem symetrii art. 16 ust. 1 pkt 46 updop wyłącza z kosztów uzyskania przychodów podatek naliczony.
Jako wyjątek od wskazanej reguły, należy traktować regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) –c). W niniejszej sprawie znaczenie ma brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit a) tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który to przepis wskazuje Wnioskodawca, jako uzasadniający jego stanowisko, co do obciążenia kosztów podatkowych kwotą podatku VAT naliczonego od zredukowanej na mocy układu wartości zobowiązań. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług, podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku należnego o podatek naliczony, jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
Z literalnej wykładni tego przepisu wynika, że:
- jeżeli podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług,
- to podatek ten może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów.
Z ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) wynika, iż co do zasady, dla podatnika podatku od towarów i usług podatek naliczony, uiszczony z tytułu nabycia towarów i usług podlega odliczeniu od podatku należnego związanego z dokonywanymi przez niego dostawami towarów i świadczeniem usług, pobieranego od ich nabywców. Prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przysługuje podatnikowi podatku od towarów i usług (VAT), jeśli nabywane przez niego towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Jeżeli służą one czynnościom zwolnionym z podatku VAT lub w ogóle nie podlegają temu podatkowi, prawo do odliczenia podatku naliczonego od ich nabycia nie przysługuje (Dział IX, Rozdział I ustawy).
Odnosząc przepisy ustawy o VAT do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy stwierdzić, że Wnioskodawcy z tytułu nabycia towarów/usług, w momencie ich zakupu, co do zasady przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, przy czym zakup musiał mieć związek z działalnością opodatkowaną podatkiem VAT. Wynika to wprost z art. 86 ust.1 ustawy o VAT (także w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2013r., na które Wnioskodawca powołuje się we wniosku), w myśl którego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Prawo to przysługiwało nabywcy niezależnie od zapłaty faktury wierzycielowi i jak wynika z treści uzupełnienia do wniosku z prawa tego Spółka skorzystała. Okoliczność ta jest bardzo istotna a jednocześnie jakoby „pomijana” przez samą Spółkę w chronologii zdarzeń występujących w przedmiotowej sprawie i wiążących się z nimi skutków w zakresie podatku VAT. Spółka koncentruje się bowiem na zdarzeniach kolejnych, jakimi było wydanie przez organy podatkowe decyzji określających zobowiązania podatkowe z tytułu podatku VAT, w których organy podatkowe dokonały obniżenia kwoty podatku naliczonego a niezapłaconego kontrahentom, o który to podatek Spółka pomniejszyła uprzednio podatek należny wykazywany w deklaracjach VAT.
Jak podano w uzupełnieniu do wniosku, decyzje organów podatkowych wydane zostały w oparciu o przepisy dotyczące tzw. złych długów, tj. art. 89a i 89b ustawy o VAT. W art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym przed 1.01.2013r. mowa jest o obniżeniu przez podatnika-wierzyciela podatku należnego o kwoty, które odpowiadają podatkowi należnemu od wierzytelności nieściągalnych. Skorzystanie z powyższej „ulgi na złe długi” przez podatnika-sprzedawcę/wierzyciela i skorygowanie przezeń podatku należnego wiązało się z obowiązkami w zakresie korekty podatku naliczonego przez podatnika-nabywcę/dłużnika (art. 89b). Spółka nie dokonała sama korekty VAT naliczonego, „korekty” tej dokonał niejako organ podatkowy wydając Spółce decyzje, w których o kwoty VAT naliczonego, uprzednio odliczonego a niezapłaconego wierzycielowi (o które z kolei na podstawie art. 89a skorygował swój VAT należny kontrahent) powiększono zobowiązanie podatkowe. Przy czym część tego zobowiązania pozostanie ponownie zmniejszona o podatek naliczony - w chwili gdy Spółka będzie spłacała zobowiązania wobec kontrahenta, cześć odpowiadająca 50% zobowiązania pozostanie nieodliczona, ale też, co istotne, ta część nie została nigdy zapłacona przez Spółkę, mimo że pierwotnie w deklaracjach pomniejszono o nią podatek należny. Za zapłatę podatku naliczonego nie można bowiem uznać uiszczenia podatku VAT wynikającego z decyzji określających wysokość zobowiązania w tym podatku. Skoro na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług Spółka miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony w momencie uzyskania faktur, to w sytuacji braku ich zapłaty oraz skorygowania podatku należnego przez kontrahenta w trybie art. 89a ustawy, zapłata podatku VAT z decyzji, w których dokonano pomniejszenia podatku VAT naliczonego od faktur zredukowanych jak i podlegających w drodze układu spłacie jest de facto zwrotem wcześniej odliczonego a niezapłaconego podatku VAT. W tak opisanej sytuacji nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że na podstawie decyzji dokonała ona zapłaty podatku VAT, którego nigdy nie odzyska w części dotyczącej kwoty zredukowanych należności. Wobec redukcji należności Spółka nigdy ich nie spłaci (także w części obejmującej VAT należny).
Nie można uznać za prawidłowe stanowiska Spółki, że prawo do obniżenia kwot lub zwrot VAT nie przysługuje jej na podstawie art. 89a i 89b ustawy o VAT, co doprowadziło Spółkę do wniosku, że „zapłacony” na podstawie decyzji podatek naliczony VAT od zredukowanych zobowiązań układowych będzie kosztem podatkowym na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Użyte w treści art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie sformułowanie „podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług” należy wiązać z wyłączeniem prawa wynikającego z ustawy tak jak np. w art. 88 ustawy od towarów i usług. Przepisy art. 89a i 89b umieszczone w Rozdziale 1a Działu IX ustawy „Rozliczenie podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności” nie są z pewnością przepisami, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie updop. Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie wszelkie wyjątki w przepisach wykluczających pewne kategorie kosztów z kosztów uzyskania przychodów muszą być interpretowane ściśle z ich brzmieniem.
Z uwagi na powyższe, Spółka nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty podatku VAT naliczonego od zredukowanej kwoty zobowiązań. W związku z tym, rozpatrywanie momentu zaliczenia podatku VAT do kosztów podatkowych jest bezprzedmiotowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w opisanym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.