Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-89/14-2/PK1
z 25 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2014 r. (data wpływu: 29 stycznia 2014 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kary umownej z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kary umownej z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność sprzedaży detalicznej w lokalach wynajmowanych w centrach handlowych w różnych miastach Polski. W niektórych przypadkach decyzja o wyborze lokalizacji następuje przed zakończeniem budowy centrum handlowego. W przypadku centrum handlowego Spółka podpisała umowę najmu w dniu 11 października 2010 roku, tj. prawie 3 lata przed otwarciem galerii handlowej.

W tym czasie wyniki handlowe Spółki nie przyniosły oczekiwanych efektów finansowych. W związku z tym Spółka dokonała ponownej analizy rentowności obecnych jak i przyszłych sklepów. Biorąc pod uwagę fakt, iż znacząca część lokalizacji przynosi straty, Spółka w obawie przed pogorszeniem swojej pozycji finansowej podjęła decyzję o rozwiązaniu umowy najmu powierzchni handlowej w galerii.

Rezygnacja z otwarcia nowego sklepu uchroniła Spółkę przed dodatkowymi nakładami dotyczącymi wyposażenia lokalu handlowego, kosztów rekrutacji oraz zatrudnienia ludzi a także kosztów marketingu związanych z otwarciem nowego sklepu. Jednocześnie w związku z rozwiązaniem umowy najmu Spółka została zobligowana do zapłaty wynajmującemu kary umownej w wysokości zgodnie ustalonej przez strony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wartość poniesionych wydatków na zapłatę kary umownej z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na zapłatę kary umownej z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu będą stanowić koszt uzyskania przychodu Spółki w dacie poniesienia.

Zgodnie z generalną zasadą określoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: UPDOP) w art. 15, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów albo zabezpieczenia źródła przychodów (z wyjątkiem określonych wydatków wskazanych bezpośrednio w art. 16 ust. 1 UPDOP).

Zdaniem Spółki reguła ta oznacza, iż za koszty uzyskania przychodu mogą zostać uznane nie tylko wydatki, które mają bezpośrednie przełożenia na osiągane przychody, ale też takie, które w racjonalny sposób chronią Spółkę przed pogorszeniem jej sytuacji finansowej.

Sytuacja Spółki oraz wyniki finansowe na moment rozwiązania umowy jak i prognozy na najbliższy okres rozliczeniowy doprowadziły do przekonania, iż z ekonomicznego punktu widzenia, zdecydowanie bardziej korzystne będzie dla Spółki rozwiązanie umowy najmu powierzchni handlowej w Katowicach. W świetle przeprowadzonej analizy osiąganych wyników przez poszczególne sklepy uznano, iż jednorazowa zapłata kary umownej z tytułu rozwiązania planowanej umowy najmu w nowej lokalizacji w znacznie mniejszym stopniu wpłynie negatywnie na ostateczny wynik finansowy niż poniesienie nakładów na wyposażenie sklepu, zatrudnienie i przeszkolenie personelu oraz podjęcie odpowiednich działań marketingowych.

Od momentu podpisania umowy tj. 2010 roku znaczne zmieniła się sytuacja na rynku detalicznym co oznacza, iż Spółka powinna być ostrożna przy inwestowaniu w nowe placówki handlowe. Stąd też w 2013 roku Spółka nie otworzyła żadnego nowego punktu handlowego oraz zdecydowała się na rezygnację z dwóch lokalizacji - tj. zamknięcie jednego z funkcjonujących sklepów oraz wypowiedzenie umowy dotyczącej otwarcia nowego sklepu w Katowicach.

Rozwiązanie umowy oraz w zapłata kary umownej było w ocenie Spółki racjonalnym działaniem na rzecz zabezpieczenia źródła przychodów poprzez ograniczenie dalszych wydatków, które w obecnej sytuacji na rynku mogłyby znacznie pogorszyć sytuację finansową Spółki.

Zdaniem Spółki w tym miejscu warto przytoczyć rozważania Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. II FPS 2/12) poczynione w uchwale dotyczącej co prawda innego zagadnienia, ale jednak odnoszące się do właściwej interpretacji art. 15 ust 1 UPDOP - „Działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust 1 u.p.d.o.p.”

Dlatego też rozwiązanie umowy najmu oraz zapłata kary umownej, co do wartości której Spółka porozumiała się z wynajmującym, powinno w ocenie Spółki zostać uznane za wydatek poniesiony w związku z zabezpieczeniem źródła przychodów i konsekwentnie, zgodnie z treścią UPDOP, za koszt uzyskania przychodów Spółki.

Jednocześnie Spółka zwraca uwagę, iż art. 16 ust.1 UPDOP, w którym znajduje się katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów odnosi się również do kar umownych. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczaniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Przypadki kar umownych, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodu zgodnie z wyżej wskazanym artykułem mają jednak odmienny charakter od kary umownej z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu. Konsekwentnie należy stwierdzić, iż katalog przypadków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów nie obejmuje opisywanej sytuacji Spółki.

Przyjmując zatem, iż wydatek poniesiony przez Spółkę został poniesiony w celu zabezpieczenia źródła przychodów zgodnie z art. 15 UPDOP oraz fakt, iż nie ma go w katalogu ustawowych wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1, Spółka jest uprawniona do rozpoznania wydatku na karę umowną z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu jako kosztu uzyskania przychodu.

Podobnie stanowisko znajdziemy w orzecznictwie administracyjnym np: np. w wyroku z 12 lutego 2013 roku (sygn.. akt III SA/Wa 2105/12), w którym stwierdzono, iż „opłaty poniesione na rzecz wynajmujących w zamian za rozwiązanie zawartych umów najmu stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki, bowiem wydatkowane są w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a poniesienie ich może mieć wpływ na zwiększenie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródeł".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W niniejszej sprawie zapytaniem podatnika objęta jest kwestia dopuszczalności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu. Wnioskodawca, stoi na stanowisku, iż poniesione przez niego wydatki są uzasadnione pod względem gospodarczym tj. przyczyniają się do zaprzestania ponoszenia kosztów nieracjonalnych pod względem ekonomicznym, które ze względu na prognozy gospodarcze mogą generować straty w sensie ekonomicznym. Przedmiotowe wydatki, zdaniem Spółki, ograniczą straty powstające w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz pozwolą zaoszczędzić na dodatkowych nakładach związanych z otwarciem sklepu.

Podatnik, mając na względzie przytoczone powyżej okoliczności faktyczne wyprowadza wniosek, iż wydatki związane z zapłatą kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu służą w istocie zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. W ocenie organu interpretacyjnego istotne znaczenia dla potrzeb niniejszej sprawy ma wykazanie zaistnienia przesłanki związanej z celowością poniesienia określonych wydatków, które winny być nakierowane na uzyskanie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. Mając powyższe na uwadze, a także fakt, iż pozostałe przesłanki kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów zostały spełnione (tj. poniesienie wydatku przez podatnika, jego definitywny charakter, związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, właściwe udokumentowanie, nie podleganie przedmiotowych wydatków pod normę z art. 16 ust. 1), w ramach własnego uzasadnienia organ poprzestanie na przytoczeniu argumentów przemawiających za uznaniem, iż przesłanka ta nie została przez Spółkę spełniona, co czyni możliwość zaliczenia przedmiotowych kosztów uzyskania przychodów za niedopuszczalne w świetle ogólnych zasad wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: ustawa o CIT).

Zgodnie bowiem z brzmieniem wskazanej normy prawnej kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Ustawodawca, dla zaliczenia konkretnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów wprowadza zatem szereg wymogów, które te wydatki winny spełniać. Jak to już zostało powyżej wskazane, jedną z kluczowych przesłanek jest wykazanie celowości poniesienia danego wydatku. W ocenie organu interpretacyjnego można mówić, iż dany wydatek został poniesiony „w celu” osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, gdy jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na powstanie lub też zwiększenie przychodów. W konsekwencji, możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, iż przysparzać one będą konkretne przychody podatkowe, lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem czy też zmniejszeniem.

Wskazać należy, iż koszty poniesione na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej to wydatki związane z samym funkcjonowaniem podmiotu jako całości. Do kosztów podatkowych można zaliczyć te koszty zachowania i zabezpieczenia przychodów, które są wynikiem gospodarczych potrzeb źródła przychodów, związanych z jego eksploatacją w sferze materialnej i organizacyjnej, tak aby utrzymać ciągłość tego źródła przychodu w znaczeniu zapewnienia podatnikowi możności osiągania z niego trwale zysków. Do tej grupy kosztów można zaliczyć wszelkie wydatki na ubezpieczenia, doradztwo, badania rynkowe, usługi księgowe, usługi prawne, wydatki na przekształcenia gospodarcze i wiele innych. Zatem koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

W ocenie organu interpretacyjnego, niedopuszczalna jest teza, że rozwiązanie umowy najmu, w których miała być prowadzona działalność gospodarcza, dzięki której byłyby osiągane przez Wnioskodawcę przychody ma na celu zabezpieczenie/zachowanie źródła przychodów. Organ interpretacyjny zwraca uwagę, iż wydatki na ogólne funkcjonowanie podmiotu gospodarczego, dotyczące na przykład wydatków na obsługę prawną mają na celu zabezpieczenie interesów tego podmiotu, i w tym sensie wypełniają cel nałożony ustawą o CIT. Inna jest natomiast sytuacja przedstawiona w ramach niniejszego wniosku, gdzie podatnik wyraźnie wskazuje na okoliczność związaną z ekonomiczną nieefektywnością prowadzenia działalności gospodarczej, co skutkuje koniecznością podjęcia decyzji o niepodjęciu tej działalności w odniesieniu do potencjalnie nierentownego sklepu. Powyższe niepodjęcie działalności jest, zdaniem organu, wyzbyciem się potencjalnego źródła przychodów. Nie prowadzenie działalności gospodarczej w ramach nowego sklepu nie może być zatem rozumiane jako wypełniające nałożony ustawą warunek celowości, który winien być nakierowany bądź na osiągnięcie bądź na zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów. Przy interpretacji powołanego przepisu, w ocenie organu, nie należy tracić z pola widzenia jego treści normatywnej, a także całego kontekstu ustawy o CIT. Żaden bowiem przepis wspomnianej ustawy nie pozwala na zmniejszenie dochodu podlegającego opodatkowaniu, w przypadku wykazania przez podatnika, iż racjonalności działań rozumianych jako chęć uniknięcia strat ekonomicznych skutkuje koniecznością poniesienia określonych wydatków. Trudno jest zatem z treści art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wyprowadzić klauzulę generalną, która racjonalność podejmowanych decyzji biznesowych wiązałaby z prawem do obniżenia swoich zobowiązań podatkowych, poprzez zwiększenie wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów. Organ interpretacyjny nie podziela zatem poglądu, iż samo przypisanie postępowaniu Wnioskodawcy cech racjonalności przy zmiennym otoczeniu gospodarczym powoduje dopuszczalność kwalifikacji wydatków jako wypełniających cel zawarty w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Tak rozumiana „racjonalność” nie wyznacza ustawowego celu, lecz jedynie stanowi jeden z elementów składowych przy ocenie związku przyczynowego jaki winien występować pomiędzy wydatkiem a przychodem, jego zabezpieczeniem lub zachowaniem. Innymi słowy „racjonalność” postępowania, która nie zabezpiecza/zachowuje źródła przychodów lecz w istocie skutkuje nie powstaniem tego źródła, nie może skutkować przyjęciem, iż celowość wydatku została osiągnięta.

Co więcej, pojęcie „źródła przychodów” wykładane w zgodzie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT winno przybierać charakter syngularny, tj. ocenie podlegać musi konkretne źródło przychodów, nie zaś całokształt działalności gospodarczej danego podmiotu. Na powyższe wyraźnie wskazuje brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdzie ustawodawca określa, iż zachowanie albo zabezpieczenie dotyczy „źródła przychodów” (liczba pojedyncza), nie zaś „źródeł przychodów” (liczba mnoga). W tym sensie, ocena stanu faktycznego musi uwzględniać fakt, czy dane postępowanie podatnika skutkujące dla przykładu nie podjęciem działalności w ramach konkretnego źródła przychodów (danego sklepu), tak, iż źródło to nie powstanie i niemożliwym będzie uzyskiwanie z niego w przyszłości jakichkolwiek przychodów podatkowych, które następnie powiększać będą całokształt przychodów uzyskiwanych z prowadzonej działalności gospodarczej jest w istocie działaniem nakierowanym na przychód podatkowy. W ocenie organu interpretacyjnego spojrzenie na normę z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT z powyższej perspektywy nie pozwala na przyjęcie, iż mamy do czynienia z wydatkiem „celowym”. Jest to jedynie wydatek racjonalny, związany z prowadzeniem działalności gospodarczej i wpływający na kondycję finansową tejże działalności, niemniej jednak nie jest to wydatek celowy, ani tym bardziej prewencyjny (zabezpieczający czy zachowujący źródło przychodów). Istotne jest również, iż zabezpieczenie czy też zachowanie musi odnosić się do bytu już istniejącego. Konieczne jest zatem uprzednie istnienie źródła przychodu, aby można było mówić o jego zabezpieczeniu czy tez zachowaniu. W sytuacji gdy to konkretne źródło nie istnieje przy założeniu „syngularnego” spojrzenia na źródło przychodów zawartego w ustawie nie sposób jest przyjąć, iż mamy do czynienia z zachowaniem czy też zabezpieczeniem źródła przychodów.

Jednocześnie wskazać należy, iż działanie polegające na ograniczeniu uszczuplenia majątku Spółki nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania, iż mamy do czynienia z zabezpieczeniem źródła przychodów.

Należy przy tym podkreślić, iż organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, bada natomiast celowość wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

Jak już podkreślono powyżej, cel rozumiany jako chęć minimalizacji strat nie może być utożsamiany z pojęciem „zabezpieczenia źródła przychodów”. Jak bowiem orzekł WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 21 stycznia 2009r., sygn. akt I SA/Po 1369/08, „(…) zapłaty przedmiotowej kary umownej w celu uniknięcia konieczności poniesienia większych wydatków nie można uznać za „działanie w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” w rozumieniu art. 15 ust.1 updop. Podzielić tutaj należy pogląd organu podatkowego wyrażony w zaskarżonej interpretacji, zgodnie z którym sama chęć zapobieżenia jeszcze większej stracie niż zapłacona kara umowna, która mogłaby wystąpić w przypadku realizacji inwestycji, nie przesądza jeszcze, że jest to działanie w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” oraz wyrok z dnia 9 listopada 2010r., sygn. akt I SA/Po 748/10, zgodnie z którym: „Przepis art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. nie przewiduje możliwości wpisywania w ciężar kosztów podatkowych odszkodowań, które ponoszone są w celu uniknięcia strat. Celem poniesionego kosztu wyartykułowanym w tym przepisie jest jedynie osiąganie przychodów. Jedynie de lege ferenda celowe byłoby wprowadzenie takich regulacji prawnych, które umożliwiałyby zaliczenie do kosztów podatkowych wydatków z tytułu zapobiegania czy też zminimalizowania strat. Jednakże de lege lata proponowana przez stronę skarżącą wykładnia analizowanego przepisu nie jest możliwa (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, t.25 do art. 22 w PIT. Komentarz, Lex, 2009”).

W innym orzeczeniu ten sam Sąd stwierdził (cytat): „Jednocześnie samo działanie polegające na ograniczeniu uszczuplenia majątku podatnika nie stanowi jeszcze wystarczającej podstawy do uznania, iż mamy do czynienia z zabezpieczeniem źródła przychodów” (wyrok z dnia 2.09.2010r. sygn.akt I SA/Po 436/10).

W tym miejscu warto również powołać wyrok NSA z dnia 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 460/10 dotyczący zapłaty odszkodowania przy rozwiązaniu umów najmu, gdzie Sąd uznał (cytat): „Z analizy treści tego przepisu (art.15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przypis Organu) wynika, że nie obejmuje on swoją dyspozycją działań "negatywnych" zmierzających do ograniczenie straty lecz wyłącznie działania o charakterze pozytywnym zmierzające do uzyskania przychodu ewentualnie do zachowania lub zabezpieczenia jego źródeł”.

Mając powyższe na uwadze, wydatki na zapłatę kary umownej są poniesione w celu wycofania się Wnioskodawcy z prowadzenia działalności gospodarczej w ramach konkretnego źródła przychodów i jako nie spełniające przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Bez znaczenia w rozpoznawanej sprawie pozostaje zatem fakt, braku podlegania przedmiotowych wydatków pod normę prawną zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie można sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania (por. wyrok NSA z dn.12.03.1999r. sygn. akt I SA/Po 1362/98 wyrok NSA z 30.11.2006r. sygn. akt II FSK 1388/05; wyrok NSA w Krakowie z 18.05.1995r. sygn. akt SA/Kr 1768/94).

Jednocześnie wskazać należy, iż w toku niniejszego postępowania ocenie organu podlegał całokształt argumentacji Podatnika, w tym powołane we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych.

Niezależnie od powyższego, stwierdzić należy, iż organ interpretacyjny przy wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, w sposób odmienny aniżeli w powołanych przez Spółkę judykatach, analizuje treść normatywną pojęć związanych z zachowaniem, czy też zabezpieczeniem źródła przychodów. Swoje stanowisko organ opiera również na orzecznictwie sądowym (tj. prawomocnym rozstrzygnięciami sądów administracyjnych), co w rezultacie stanowi pogłębioną i kompletną odpowiedź na argumentację Wnioskodawcy, wskazującą przyczyny dla których organ uznał prezentowane we wniosku stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52  §  3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54  §  1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.