Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-33/14-4/KS
z 14 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2014 r. (data wpływu 3 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie alokacji kosztów działalności Spółki do działalności opodatkowanej i działalności zwolnionej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 29 kwietnia 2014 r. (data wpływu 30 kwietnia 2014 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie alokacji kosztów działalności Spółki do działalności opodatkowanej i działalności zwolnionej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w Specjalnej Strefie Ekonomicznej (dalej: Strefa lub SSE) na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. Nr 123, poz. 600 z późn. zm.).

Spółka produkuje różne rodzaje papieru toaletowego, papierowych ręczników kuchennych oraz chusteczek higienicznych. W wyniku podstawowego procesu produkcyjnego powstaje produkt uboczny w postaci ścinków celulozowych, zwanych przez Spółkę: „X”.

Opis procesu powstawania X:

W wyniku procesu produkcji ręcznika kuchennego i papieru toaletowego powstają ścinki celulozowe. Są one wynikiem koniecznego ze względów technologicznych cięcia papieru na rolki, gdyż nie ma możliwości takiego przygotowania procesu, by 100% przygotowanych rolek spełniało wymagania dotyczące wymiaru i spojenia poszczególnych warstw na całej długości. Mianowicie, dwie skrajne rolki nie mieszczą się w wyżej wymienionych wymaganiach jakościowych dotyczących wymiaru i spojenia (posiadają one jednak pozostałe cechy produktu właściwego).

W skład X jako produktu ubocznego mogą wchodzić również inne rolki, które z jakiegoś względu nie mają parametrów wymiarowych określonych w wymaganiach jakościowych dotyczących ręczników kuchennych lub papieru toaletowego oraz ścinki bibułki, które powstają w procesie produkcji wyrobów gotowych (papieru toaletowego, ręcznika, chusteczek higienicznych).

X z uwagi na różny rozmiar rolek nie może być pakowany inaczej niż w specjalnej maszynie tzw. belownicy. W wyniku belowania powstają paczki zawierające od 50 do 300 kg wyrobu. W zbelowanej kostce znajdują się sprasowane, zdeformowane rolki ręcznika kuchennego i papieru toaletowego.

Spółka posiada pismo z Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w (…) o zakwalifikowaniu zbelowanych ścinków celulozowych „X” jako „Surowców wtórnych z papieru i tektury” (PKWiU 38.32.32.0) (kopia w załączeniu).

Przeznaczenie i zastosowanie X jako produktu:

X jest – co do zasady – zgodny z przeznaczeniem produktów higienicznych produkowanych przez Spółkę, czyli ręczników kuchennych i papieru toaletowego. X nie może być jedynie przeznaczony do kontaktu z żywnością, a poza tym wyjątkiem, może być stosowany jak wyrób gotowy. Dodatkowym zastosowaniem X może być wykorzystanie go, jako dodatku do produkowania mas celulozowych lub makulaturowych oraz wszelkiego rodzaju czyściwa i środków wchłaniających substancje neutralne.

Dochód ze sprzedaży X:

Spółka osiąga przychody ze sprzedaży X. Prawie cała sprzedaż trafia do kontrahentów zagranicznych w Niemczech i we Włoszech. Jest ona realizowana w postaci całopojazdowych dostaw transportem wynajętym przez Spółkę.

Cały proces produkcji, magazynowania, transportu, fakturowania i innych czynności niezbędnych do realizacji sprzedaży dotyczy wszystkich wyrobów gotowych Spółki, w tym X. Nie można w żaden sposób dokonać rozgraniczenia tych czynności w odniesieniu do rodzaju sprzedaży.

Spółka nie prowadzi działalności handlowej poza obszarem strefy ekonomicznej, tj. nie posiada sklepów, hurtowni czy też magazynów zlokalizowanych poza jej obszarem.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, „dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych ...” – korzystają ze zwolnienia przedmiotowego.

Oprócz działalności gospodarczej w zakresie wyrobów, z których dochód korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym, Spółka osiąga inne przychody. W uzyskanym zezwoleniu na prowadzenie działalności gospodarczej w SSE ściśle określono, w zakresie jakiego rodzaju działalności Spółka posiada zezwolenie, a co się z tym wiąże, jakiego rodzaju dochód będzie korzystał ze zwolnienia z podatku dochodowego. Zezwolenie nie obejmuje sprzedaży X (PKWiU 38.32.32.0).

Cała działalność prowadzona jest na terenie Strefy poprzez jedno przedsiębiorstwo, dla którego sporządzane są: jeden rachunek zysków i strat oraz bilans. Ponieważ przy tak prowadzonej ewidencji księgowej nie jest możliwe ustalenie wszystkich kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów (art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z przyjętymi zasadami polityki rachunkowości, koszty uzyskania przychodów ze sprzedaży X ustala się w sposób następujący:

1. Koszt wytworzenia sprzedanych ścinków celulozowych X – ustala się poprzez przypisanie kosztów pozostających w bezpośrednim związku z ich procesem produkcji, tj. wartość zużycia materiałów bezpośrednich (zgodnie z załączoną poniżej kartą produktu) oraz uzasadnionej części kosztów pośrednio związanych z wytworzeniem tego produktu.
   Na koszty pośrednio związane z wytworzeniem składają się zmienne pośrednie koszty produkcji (wartość zużycia energii, paliw, materiałów, które biorą udział w procesie produkcji jako części eksploatacyjne/materiały użytkowe, a nie są składnikiem wyrobu gotowego) oraz stałe pośrednie koszty produkcji (koszty płac bezpośrednich wraz z narzutami, koszty amortyzacji i utrzymania (konserwacji, remontów) maszyn i urządzeń oraz budynków produkcyjnych oraz koszty ogólnoprodukcyjne, związane z nadzorem i wspieraniem procesu produkcyjnego) rozliczane w oparciu o tonażowy wolumen produkcji w danym okresie.
   Skład i parametry fizykochemiczne X:
   W tabeli zawarto opis składu i parametrów fizykochemicznych X zgodnie z załączoną kartą produktu.
   
2. Koszty transportu ścinków celulozowych X – przypisywane zgodnie z poniesionymi kosztami dotyczącymi transportu w danym okresie.
   
3. Koszty ogólne zarządu (dotyczące działów administracyjnych) oraz koszty funkcjonowania działu sprzedaży, jako odnoszące się do przychodów ze wszystkich źródeł ustala się w proporcji, w jakiej pozostają przychody ze sprzedaży X do ogólnej kwoty przychodów.
   
   

Pismem uzupełniającym Wnioskodawca wskazał, że:

1. Koszt wytworzenia sprzedanych ścinków celulozowych X – ustala się poprzez:
   
   1. przypisanie kosztów pozostających w bezpośrednim związku z ich procesem produkcji, tj. wartość zużycia materiałów bezpośrednich (zgodnie z załączoną kartą produktu)
      
      • tj. następuje przyporządkowanie tych kosztów do działalności zwolnionej i opodatkowanej na podstawie sporządzonych dokumentów i prowadzonych ksiąg rachunkowych (podatkowych) i rozliczenie w oparciu o tonażowy wolumen produkcji w danym okresie;
   2. przypisanie uzasadnionej części kosztów pośrednio związanych z wytworzeniem tego produktu – na co składają się zmienne pośrednie koszty produkcji (wartość zużycia energii, paliw, materiałów, które biorą udział w procesie produkcji, jako części eksploatacyjne/materiały użytkowe, a nie są składnikiem wyrobu gotowego) oraz stałe pośrednie koszty produkcji (tj. koszty płac bezpośrednich wraz z narzutami, koszty amortyzacji i utrzymania (konserwacji, remontów) maszyn i urządzeń oraz budynków produkcyjnych oraz koszty ogólnoprodukcyjne, związane z nadzorem i wspieraniem procesu produkcyjnego) poniesione w danym okresie:
      
      • tj. następuje przyporządkowanie tych kosztów do działalności zwolnionej i opodatkowanej na podstawie sporządzonych dokumentów i prowadzonych ksiąg rachunkowych (podatkowych) i rozliczenie w oparciu o tonażowy wolumen produkcji w danym okresie.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, Spółka wnosi o potwierdzenie, że wyżej przedstawiony sposób ustalania dochodu, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym jest zgodny z art. 15 ust. 1, 2 oraz ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie takiego sposobu kalkulowania dochodu ze sprzedaży ścinków celulozowych X jest zgodne z art. 15 ust. 1, 2 oraz ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka zastosowała w przyjętych zasadach polityki rachunkowości dopuszczalne ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694) zasady wyceny i ustalania wyników. Tak jak to przedstawiono w opisie stanu faktycznego, Spółka prowadzi swoją działalność w SSE (Spółka nie prowadzi działalności poza obszarem strefy) poprzez jedno przedsiębiorstwo i sporządza jedno sprawozdanie finansowe, jednocześnie nie prowadząc działalności poza jej terenem. Aby możliwie precyzyjnie wyodrębnić dochód podlegający opodatkowaniu, w zakładowym planie kont zastosowano rozbudowaną analitykę kont wynikowych. Przy takim rozwiązaniu możliwe jest wyodrębnienie kosztów bezpośrednio związanych z procesem produkcji (łącznie wszystkich rodzajów wyrobów). Pozostałe koszty odnoszące się do przychodów ze sprzedaży ścinków celulozowych X ustala się w takiej proporcji, w jakiej pozostają przychody ze sprzedaży ścinków celulozowych X w stosunku do ogólnej kwoty przychodów (np. koszty ogólnego zarządu, administracyjne, działu sprzedaży) oraz w kwocie w jakiej rzeczywiście zostały poniesione w danym okresie – koszty transportu do odbiorcy i dystrybucji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (…). Stosownie do przepisu art. 7 ust. 2 tej ustawy, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Natomiast z przepisu art. 7 ust. 3 pkt 1 i pkt 3 cyt. ustawy wynika, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej przepis są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.).

Mając powyższe na uwadze konieczne jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością prowadzoną w strefie oraz działalnością prowadzoną poza terenem strefy.

Przedsiębiorca strefowy, ustalając podstawę opodatkowania, jest zatem obowiązany do wyodrębnienia przychodów i kosztów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz przychodów i kosztów ze źródeł, z których dochód jest z opodatkowania zwolniony.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

O przypisaniu kosztów do działalności zwolnionej lub opodatkowanej decyduje ich związek z konkretnym przychodem. Dodatkowo w odniesieniu do kosztów ustawodawca przewidział kategorią, tzw. kosztów wspólnych. Są to takie koszty, które dotyczą jednocześnie obu rodzajów działalności (tj. opodatkowanej i zwolnionej) i których nie można jednoznacznie i obiektywnie powiązać tylko z jednym z tych rodzajów działalności.

W związku z powyższym, w przypadku przedsiębiorcy strefowego możliwe są następujące kategorie kosztów podatkowych:

• koszty przypisane do działalności zwolnionej,
• koszty przypisane do działalności opodatkowanej,
• koszty wspólne, dotyczące obu tych działalności.
  
  

Koszty przypisane do działalności zwolnionej i opodatkowanej to koszty, które na podstawie dokumentów źródłowych można w całości przypisać odpowiednio tym działalnościom.

Wyjątkowo tylko w odniesieniu do kosztów, co do których podatnik nie jest w stanie dokonać takiego podziału, bowiem są to koszty wspólne, tj. dotyczące zarówno działalności opodatkowanej jak i zwolnionej, można zastosować zasadę proporcjonalnego ich rozliczenia.

Zasadę alokacji kosztów wspólnych do działalności zwolnionej i opodatkowanej określa przepis art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Stosownie do przepisów art. 15 ust. 2a ww. ustawy, zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Należy podkreślić, że instytucja proporcjonalnego ustalania kosztów zgodnie z ww. metodami ma charakter szczególny. Zakresem zastosowania art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte są wyłącznie przypadki, gdy przypisanie kosztów uzyskania przychodów do przychodów tworzących dochód opodatkowany i innych przychodów nie jest obiektywnie możliwe, a nie sytuacje, gdy takie wyodrębnienie kosztów było możliwe na podstawie podsiadanych dokumentów, lecz podatnik zaniechał dokonania tej czynności. Może być ona stosowana wyłącznie w odniesieniu do takich kosztów, które zostały rozpoznane dla celów podatkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca oprócz działalności gospodarczej w zakresie wyrobów, z których dochód korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych osiąga również inne przychody, które nie korzystają z ww. zwolnienia. Zezwolenie nie obejmuje bowiem sprzedaży produktu ubocznego w postaci ścinków celulozowych, zwanych „X”. Całą działalność Spółka prowadzi za pośrednictwem jednego przedsiębiorstwa, dla którego sporządza rachunek zysków i strat oraz bilans. Spółka wskazała, że nie jest możliwe ustalenie wszystkich kosztów uzyskania przychodów przypadających na poszczególne źródła przychodów, tym samym, koszty te ustala w takim stosunku w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów (art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). W piśmie uzupełniającym wniosek Spółka doprecyzowała, że koszt wytworzenia sprzedanych ścinków celulozowych X – ustala poprzez: a) przypisanie kosztów pozostających w bezpośrednim związku z ich procesem produkcji, tj. wartość zużycia materiałów bezpośrednich (zgodnie z załączoną kartą produktu), tj. następuje przyporządkowanie tych kosztów do działalności zwolnionej i opodatkowanej na podstawie sporządzonych dokumentów i prowadzonych ksiąg rachunkowych (podatkowych) i rozliczenie w oparciu o tonażowy wolumen produkcji w danym okresie; b) przypisanie uzasadnionej części kosztów pośrednio związanych z wytworzeniem tego produktu – na co składają się zmienne pośrednie koszty produkcji (wartość zużycia energii, paliw, materiałów, które biorą udział w procesie produkcji, jako części eksploatacyjne/materiały użytkowe a nie są składnikiem wyrobu gotowego) oraz stałe pośrednie koszty produkcji (tj. koszty płac bezpośrednich wraz z narzutami, koszty amortyzacji i utrzymania (konserwacji, remontów) maszyn i urządzeń oraz budynków produkcyjnych oraz koszty ogólnoprodukcyjne, związane z nadzorem i wspieraniem procesu produkcyjnego) poniesione w danym okresie, tj. następuje przyporządkowanie tych kosztów do działalności zwolnionej i opodatkowanej na podstawie sporządzonych dokumentów i prowadzonych ksiąg rachunkowych (podatkowych) i rozliczenie w oparciu o tonażowy wolumen produkcji w danym okresie. Natomiast koszty transportu ścinków celulozowych X przypisywane są zgodnie z poniesionymi kosztami dotyczącymi transportu w danym okresie. Z kolei, koszty ogólne zarządu (dotyczące działów administracyjnych) oraz koszty funkcjonowania działu sprzedaży, jako odnoszące się do przychodów ze wszystkich źródeł ustala się w proporcji, w jakiej pozostają przychody ze sprzedaży X do ogólnej kwoty przychodów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz mające zastosowanie w niniejszej sprawie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że jeśli chodzi o koszty związane z prowadzoną działalnością, to ich klasyfikacja do kosztów uzyskania przychodów winna nastąpić w pierwszej kolejności wg kryteriów określonych w art. 15 w zw. z art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Następnie koszty powinny zostać przyporządkowane do działalności zwolnionej i opodatkowanej. To przyporządkowanie winno nastąpić na podstawie właściwie sporządzonych dokumentów i prowadzonych ksiąg podatkowych.

Zakwalifikowanie kosztu do źródła dochodu wolnego od opodatkowania lub opodatkowanego na zasadach ogólnych, powinno być uzależnione od faktycznego związku przyczynowo-skutkowego między tym kosztem oraz przychodami z danego źródła. Innymi słowy, kwalifikacja danego kosztu powinna być zgodna z ujęciem (w wyniku wolnym od opodatkowania lub opodatkowanym) przychodu, którego uzyskaniu służy, czy też który był celem poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że jeżeli sposób prowadzenia ksiąg nie pozwala jednak na ich dokładne przyporządkowanie do poszczególnych rodzajów działalności, winno to nastąpić na podstawie wskazanych przepisów art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, jeżeli Spółka prowadzi działalność zwolnioną i opodatkowaną i nie ma możliwości precyzyjnego przypisania (przyporządkowania) kosztów do działalności zwolnionej i do działalności opodatkowanej, to zachodzą przesłanki zastosowania metody proporcjonalnego dzielenia kosztów określonej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustalenie kosztów uzyskania przychodów zgodnie z powołaną zasadą ma więc charakter wyjątkowy i może mieć zastosowanie jedynie w stosunku do niektórych kosztów dotyczących zarówno działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i działalności poza strefą, których obiektywnie nie można rozdzielić na dotyczące przychodów wolnych od podatku i dotyczące przychodów podlegających opodatkowaniu.

W związku z powyższym, Wnioskodawca dokonując rozliczenia podatku należnego za dany rok podatkowy, zobowiązany jest ustalić za ten okres przychody i koszty ich uzyskania, które tworzą dochód wolny od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 oraz przychody i odnoszące się do nich koszty uzyskania przychodów, wpływające na dochód podlegający opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Natomiast koszty wspólne dla obu dochodów Spółka będzie mogła rozliczyć proporcją w jakiej pozostają przychody ze źródeł z działalności zwolnionej i tej opodatkowanej w ogólnej kwocie przychodów za dany okres podatkowy. Wprowadzony przez ustawodawcę tzw. klucz przychodowy ma charakter autonomiczny i uniwersalny w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przychodów przypadających na poszczególne źródła. Tak ustawowego klucza przychodowego nie można zmienić. Niewątpliwie ten uniwersalny klucz przychodowy ustawodawca ustalił aby w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie kosztów przypadających na poszczególne źródła wszyscy podatnicy dokonywali alokacji kosztów wedle jednego kryterium.

W tym miejscu należy również podkreślić, że ustawodawca nie określił innego sposobu (innej metody) przyporządkowania kosztów w sytuacji prowadzenia działalności zwolnionej i opodatkowanej.

Podsumowując, przedstawiony przez Spółkę sposób ustalania dochodu, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym jest zgodny z art. 15 ust. 1, 2 oraz 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dodatkowo należy zauważyć, że o zaliczeniu określonych wydatków do kosztów związanych z uzyskaniem przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz innych źródeł decyduje podatnik. Podatnik również ustala zasady ewidencjonowania, podziału oraz rozliczenia kosztów, pozwalające na prawidłowe ustalenie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się do dochodów podlegających opodatkowaniu oraz zwolnionych od podatku.

Jednocześnie należy wskazać, że w myśl art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Z powyższego wynika, że wydając interpretację tut. Organ nie jest uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku dokumentów. Wobec powyższego dołączony do wniosku załącznik, tj. kserokopia potwierdzona za zgodność z oryginałem pisma Urzędu Statystycznego nie była przedmiotem merytorycznej analizy, a niniejszą interpretację wydano w oparciu o dane zawarte we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.