Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-1080/13-4/MM
z 17 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 września 2013r. (data wpływu 3 października 2013r.) uzupełnionym w dniu 26 listopada 2013r. (data wpływu 28 listopada 2013r.) w odpowiedzi na wezwanie z 13 listopada 2013r. nr IPPP2/443-1080/13-2/MM o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku ujęcia faktur w rejestrze zakupu i sprzedaży oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2013r. wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ujęcia faktur w rejestrze zakupu i sprzedaży oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wskazany wniosek zawierał braki formalne. W związku z czym tut. Organ podatkowy pismem z 13 listopada 2013r. znak IPPP2/443-1080/13-2/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest jednostką budżetową administracji rządowej. Zgodnie z ustawą - „Opłatę elektroniczną pobiera Wnioskodawca”. Zadania te wykonywane są na podstawie art. 13hd ust. 1 uodp przez upoważniony podmiot zwany „operatorem” na podstawie zawartej umowy. Operator zawiera również umowy dotyczące przyłączenia do sieci energetycznych infrastruktury Krajowego Systemu Poboru Opłat oraz Manualnego Systemu Poboru Opłat.

Do prowadzenia tych czynności w imieniu Wnioskodawcy występuje K. Sp. z o.o. na podstawie udzielonego pełnomocnictwa. Zgodnie z podpisaną umową za usługi te K. płaci bezpośrednio zakładom energetycznym. Natomiast zakłady energetyczne wystawiają faktury na Wnioskodawcę wskazując jako płatnika Wnioskodawcę.

Mając na uwadze fakt, że opłata dokonana została przez „operatora” Wnioskodawca refakturuje otrzymane faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymane faktury za przyłącza winny być ujęte w rejestrze zakupu przez Wnioskodawcę?
2. Czy wystawione refaktury należy ująć w rejestrze sprzedaży Wnioskodawcy?
3. Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony?
   
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 roku nr 177, poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z ustawą Wnioskodawca jako jednostka budżetowa, której zadaniem statutowym są zadania określone w ustawie o drogach publicznych jest wyłączona podmiotowo z ustawy o podatku od towarów i usług VAT w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Refakturowanie wartości usługi za wykonane przyłącze przez zakład energetyczny nie można uznać za odpłatne świadczenie usług lecz jest tylko przeniesieniem kosztów, które poniósł wykonawca.

Zdaniem Wnioskodawcy nie przysługuje Mu prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Zgodnie z art. 86 ust 1 ww. ustawy podatnik ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, tylko w sytuacji, w której towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Natomiast opłaty pobierane od użytkowników nie są opodatkowane podatkiem VAT. W przypadku poboru opłat od użytkowników autostrady Wnioskodawca nie działa jako podatnik VAT – działa w charakterze organu władzy publicznej. Reasumując Wnioskodawca nie ma obowiązku ujmowania w ewidencji VAT faktur w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (…).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT. Zauważyć również należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Regulacje w zakresie odsprzedaży usług zostały zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.)., zwanej dalej „dyrektywą”.

Zgodnie z art. 28 dyrektywy w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis reguluje sytuacje, w których podatnik, działając we własnym imieniu zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania określonego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku uznaje się, że dla celów podatku od wartości dodanej zleceniobiorca sam nabył usługę od faktycznego wykonawcy, a następnie wyświadczył usługę zleceniodawcy.

Odpowiednikiem powyższego zapisu dyrektywy jest art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Celem odsprzedaży usług jest zatem przeniesienie poniesionych kosztów przez jeden podmiot na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot odsprzedający danej usługi nie wykonał. Faktura dokumentująca odsprzedaż usług jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W konsekwencji opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności spełniające definicję dostawy towarów lub świadczenia usług wykonane przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 dyrektywy, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Z treści powołanego przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT wynika, że wyłączenie z kategorii podatników VAT organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy ma miejsce wówczas, gdy spełnione zostaną łącznie dwie przesłanki:

1. podmiotem dokonującym czynności jest organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ i
2. czynność mieści się w zakresie zadań nałożonych odrębnymi przepisami na ten podmiot (wymieniony w pkt 1), dla realizacji których został on powołany i jednocześnie czynność ta nie jest wykonywana na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
   
   
   

Innymi słowy organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach - gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań (a contrario z pierwszej części art. 15 ust. 6 ustawy o VAT) oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych. Stąd też, aby uznać, że organ działa w zakresie swoich funkcji ustawowych i jednocześnie nie korzysta z formy cywilistycznej musi zaistnieć sytuacja tego rodzaju, że przy realizacji danego zadania organ ten wyposażony jest we władztwo publiczne, tj. występuje w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności.

Zgodnie z Ustawą, zwanej dalej „ustawą”, centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych jest Wnioskodawca, do którego należy pobieranie opłaty elektronicznej zgodnie z art. 13hb ust. 1.

W myśl ustawy Wnioskodawca wykonuje również zadania zarządu dróg krajowych.

Stosownie do art. 13hb ustawy opłatę elektroniczną pobiera Wnioskodawca.  Opłata elektroniczna stanowi przychód Krajowego Funduszu Drogowego.

Zgodnie z ustawą Wnioskodawca albo drogowa spółka specjalnego przeznaczenia, o której mowa w art. 13hb ust. 3, za zgodą ministra właściwego do spraw transportu i po uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, może w drodze umowy powierzyć budowę lub eksploatację systemu elektronicznego poboru opłat elektronicznych innemu podmiotowi, zwanemu dalej "operatorem". Umowa (…) może upoważnić operatora do poboru tych opłat oraz przewiduje coroczne prawo odkupu, za wynagrodzeniem ustalonym na podstawie tej umowy, na rzecz Wnioskodawcy lub drogowej spółki specjalnego przeznaczenia, systemu elektronicznego poboru opłat elektronicznych, w przypadku, gdy system ten został sfinansowany ze środków operatora (art. 13hd ust. 3 i 4 ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako centralny organ w sprawach dróg krajowych zobowiązany jest do poboru opłaty elektronicznej uregulowanej ustawą o drogach publicznych. Zadania te wykonywane są przez operatora na podstawie zawartej umowy. Operator zawiera również umowy dotyczące przyłączenia do sieci energetycznych infrastruktury Krajowego Systemu Poboru Opłat oraz Manualnego Systemu Poboru Opłat. Zgodnie z podpisaną umową za usługi te płaci bezpośrednio zakładom energetycznym. Natomiast zakłady energetyczne wystawiają faktury na Wnioskodawcę, który refakturuje otrzymane faktury operatorowi.

Z uwagi na opis stanu faktycznego oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada status centralnego organu administracji rządowej i nie jest uznany za podatnika podatku VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT jedynie w przypadku, gdy wykonuje władztwo administracyjne w celu realizacji zadań nałożonych na niego odrębnymi przepisami. Jednakże w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, ponieważ istotą przedstawionego we wniosku problemu nie jest kwestia podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT czynności pobierania przez uprawnione organy władzy publicznej opłaty elektronicznej, o której mowa w ustawie o drogach publicznych. Organy władzy publicznej, a więc również centralny organ administracji rządowej są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. zawieraniu umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na podstawie ustawy o drogach publicznych zawiera umowę z operatorem, na podstawie której podmiot ten zobowiązuje się w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy do budowy i eksploatacji systemu elektronicznego poboru opłat elektronicznych. Następnie operator podpisuje umowę cywilnoprawną z zakładem energetycznym, na podstawie której zakład zobowiązuje się wykonać usługę przyłączenia do sieci energetycznych infrastruktury Krajowego Systemu Poboru Opłat oraz Manualnego Systemu Poboru Opłat, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Fakturę za wykonaną usługę wystawia na rzecz Wnioskodawcy.

Z uwagi na powyższe tut. Organ podatkowy stwierdza, że Wnioskodawca w niniejszej sprawie jest uznany za podatnika podatku VAT, ponieważ działa w sferze stosunków cywilnoprawnych zawierając stosowne umowy w celu realizacji świadczeń dokonania przyłącza. Przy czym bez znaczenia jest fakt, że wykonanie tych świadczeń będzie służyć pobieraniu opłat elektronicznych niepodlegających podatkowi VAT. Zastosowanie znajduje art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, co oznacza, że Wnioskodawca (jako podmiot pośredniczący) jest zobowiązany dokonywać w tym zakresie tzw. „refakturowania" nabywanych na rzecz operatora usług przyłączy do sieci energetycznych, dokumentując opisane czynności fakturami VAT. W niniejszej sprawie występuje tzw. fikcja prawna przewidziana w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w świetle której Zainteresowany występuje w roli odsprzedającego usługi dokonania przyłączy nabyte we własnym imieniu, lecz na rzecz operatora. Zatem Wnioskodawca traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi.

Stosownie do art. 109 ust. 3 ustawy o VAT podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Zgodnie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług – z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Jak wynika z art. 86 ust.1 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia będzie miał zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług (choćby przed zrealizowaniem prawa do odliczenia, towary bądź usługi nie zostały jeszcze spożytkowane na cele działalności opodatkowanej).

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy o VAT wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

We wskazanej sprawie Wnioskodawca nabywa usługi od zakładów energetycznych w ramach zawartych z nimi umów, a następnie w stanie nieprzetworzonym odsprzedaje je operatorom. Zatem, transakcje pomiędzy zakładem energetycznym a Wnioskodawcą oraz pomiędzy nim a operatorem stanowią odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem z uwagi na fakt, że usługi te są przedmiotem dalszej odsprzedaży należy przyjąć, że usługi te są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Uwzględniając powyższe Wnioskodawca spełnia warunki określone w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, a mianowicie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług, a usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Tym samym Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach od zakładów energetycznych dokumentujących nabycie usług przyłącza do sieci energetycznej, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji Zainteresowany jest również zobowiązany ewidencjonować w rejestrze zakupu faktur otrzymanych od zakładu energetycznego dokumentujących usługi przyłączenia do sieci energetycznej. Z uwagi na fakt, że dochodzi do refakturowania usług na rzecz operatora Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania ich w ewidencji sprzedaży prowadzonej do celów podatku VAT.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie trzech zadanych pytań należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.