Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-110/14/KG
z 24 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 stycznia 2014 r. (data wpływu 31 stycznia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 8 kwietnia 2014 r. (data wpływu 10 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od wskazanych zakupów poniesionych na budynek Ośrodka Zdrowia z zastosowaniem proporcji VAT, o której mowa w przepisie art. 90 ust. 3 ustawy o VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od wskazanych zakupów poniesionych na budynek Ośrodka Zdrowia z zastosowaniem proporcji VAT, o której mowa w przepisie art. 90 ust. 3 ustawy o VAT. Wniosek został uzupełniony pismem z 8 kwietnia 2014 r. (data wpływu 10 kwietnia 2014 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gmina Ś. (dalej: „Gmina”, „Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

W 2009 r. Gmina poniosła wydatki związane z budynkiem Ośrodka Zdrowia, związane głównie z wymianą okien, remontem dachu oraz wymianą kotła centralnego ogrzewania.

Przedmiotowy budynek jest przez Gminę wykorzystywany na różne sposoby. Parter budynku jest przez Gminę wynajmowany na rzecz podmiotów prowadzących działalność medyczną. Czynsz najmu jest powiększany o podatek VAT. Na piętrze znajdują się natomiast mieszkania, które w latach 2009–2010 Gmina sprzedała na rzecz osób fizycznych. Mieszkania zostały sprzedane z zastosowaniem stawki VAT zw.

Gmina nie zna sposobu, aby przyporządkować wydatki poniesione na remont budynku wyłącznie do działalności opodatkowanej podatkiem VAT (wynajem na działalność medyczną) bądź wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem VAT (sprzedaż mieszkań). Wydatki dotyczyły bowiem budynku jako całości (dach, okna, kocioł centralnego ogrzewania).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od wskazanych wydatków poniesionych na budynek Ośrodka Zdrowia z zastosowaniem proporcji VAT, o której mowa w przepisie art. 90 ust. 3 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (skorygowane pismem z 8 kwietnia 2014 r.):

Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od wskazanych wydatków poniesionych na budynek Ośrodka Zdrowia z zastosowaniem proporcji VAT, o której mowa w przepisie art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

Uzasadnienie:

Zdaniem Gminy przysługuje jej prawo do odliczenia części podatku naliczonego z tytułu wskazanych wydatków poniesionych na budynek Ośrodka Zdrowia. Budynek ten jest bowiem wykorzystywany zarówno do czynności opodatkowanych VAT – wynajmu na rzecz podmiotów prowadzących działalność medyczną jak również podlegających opodatkowaniu, aczkolwiek zwolnionych z VAT (sprzedaż lokali mieszkalnych).

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Gmina nie zna sposobu, aby precyzyjnie określić w jakiej części wskazana inwestycja wykorzystywana jest w działalności opodatkowanej VAT, a w jakiej zwolnionej z VAT. Inwestycja ta pełni bowiem różnorodne funkcje. W takim wypadku konieczne jest, zdaniem Gminy, posłużenie się mechanizmem przewidzianym przez ustawę – tj. mechanizmem odliczenia za pomocą struktury sprzedaży, który to mechanizm został przewidziany w art. 90 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o V AT, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku, do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Proporcję tę zgodnie z ust. 3 wskazanej regulacji ustala się w oparciu o udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zdaniem Gminy, w świetle powyższych regulacji oraz okoliczności stanu faktycznego, w zakresie wydatków na budynek ośrodka zdrowia, Gmina ma prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego w oparciu o proporcję sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT. Poniesione przez Gminę wydatki na tę inwestycję są bowiem jednocześnie związane z czynnościami opodatkowanymi VAT oraz korzystającymi ze zwolnienia z VAT.

Gmina uważa ponadto, że zakres prawa do odliczenia nie powinien być determinowany wyłącznie proporcją sprzedaży liczoną w odniesieniu do przedmiotowego budynku, lecz proporcją sprzedaży odnoszącą się do całokształtu działalności Gminy, gdyż obowiązujące w 2009 r. przepisy prawa nie dawały podstaw do tego, aby podatnik dla każdego obszaru swej działalności ustalał odrębną proporcję VAT.

Gmina dodatkowo pragnie wskazać, iż odliczenie podatku naliczonego przy pomocy współczynnika sprzedaży gwarantuje zachowanie zasady neutralności VAT jako podstawowej cechy krajowego i unijnego systemu VAT. Zasada ta stanowi, że podatek VAT powinien być dla podatników neutralny na każdym etapie wykonywania działalności gospodarczej. Realizacji tego celu służy wprowadzenie podstawowego mechanizmu, jakim jest prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zasada ta wielokrotnie była przywoływana w orzeczeniach krajowych sądów administracyjnych oraz w orzeczeniach TSUE. Przykładowo, w orzeczeniu w sprawie 268/83 D.A. Rompelman i E.A. Rompelman-Van Deelen TSUE stwierdził, iż „Na podstawie powyższych przepisów można uznać, że system odliczeń ma na celu zwolnienie podatnika w całości od obciążeń podatkiem VAT należnym do zapłaty lub zapłaconym w toku całości jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia zatem to, by całość działalności gospodarczej, niezależnie od jej celu lub rezultatów, pod warunkiem, iż działalność taka sama w sobie podlega VAT była opodatkowana w całkowicie neutralny sposób”.

Gmina pragnie wskazać, iż za wybraniem metody odliczenia z zastosowaniem proporcji VAT, o której mowa w przepisie art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, przemawia brak możliwości wybrania innej metody odliczenia. Gminie nie przysługuje bowiem prawo do pełnego odliczenia podatku VAT w związku z wydatkami na przedmiotowa budynek, gdyż jak zostało wskazane w stanie faktycznym jest on wykorzystywany zarówno w czynnościach opodatkowanych VAT jak i zwolnionych z VAT. Pełne prawo do odliczenia byłoby zatem sprzeczne z zasadą neutralności VAT, poprzez nadmierne uprzywilejowanie Gminy. Analogicznie, sprzeczne z zasadą neutralności VAT byłoby również całkowite odmówienie Gminie prawa do odliczenia.

W opinii Gminy niewłaściwe byłoby również stosowanie innej proporcji aniżeli określona w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, gdyż proporcja ta nie znajdowałaby uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa. Powołując się na zasadę racjonalności ustawodawcy, należy bowiem stwierdzić, że gdyby ustawodawca chciał wprowadzić dodatkowy sposób obliczania proporcji VAT, aniżeli ten określony w przepisie art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, to znalazłoby to swoje odzwierciedlenie w przepisach.

Gdyby zatem celem ustawodawcy było wprowadzenie konieczności stosowania wobec wydatków związanych z czynnościami w stosunku, do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz czynności w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, innych proporcji niż proporcja wskazana w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, wprowadziłby do ustawy o VAT stosowne regulacje, w szczególności mając na uwadze fakt, że przepisy art. 90–91 ustawy o VAT były wielokrotnie nowelizowane. Ustawodawca postanowił jednak nie zmieniać zasad stosowania art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

Powyższy pogląd prezentowany jest również w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, WSA w Warszawie, w prawomocnym wyroku z dnia 9 lutego 2010 r., sygn. III SA/Wa 1370/09 stwierdził, że „Jak słusznie zauważył Skarżący, polski ustawodawca nie skorzystał z możliwości określenia innych niż określone w ust. 3 art. 90 ustawy o VAT metod obliczania proporcji, zatem wobec braku stosownej regulacji w przepisach prawa w zakresie rozliczania podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi i czynnościami pozostającymi poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT niedopuszczalne jest „wymyślanie” sposobu rozliczenia podatku, jak to uczynił w niniejszej sprawie organ podatkowy. Podane przez ten organ rozwiązanie nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach, w związku z czym jest niemożliwe do zaakceptowania Zauważenia jeszcze wymaga, iż kwestia zakresu prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego zarówno z czynnościami opodatkowanymi jak i niepodlegającymi opodatkowaniu VAT była już przedmiotem orzecznictwa ETS interpretującego odpowiednie przepisy VI Dyrektywy. W wyroku w sprawie C-465/03 Kretztechnik AG Trybunał stwierdził, iż VI Dyrektywa przyznaje prawo do odliczenia całego podatku od wartości dodanej obciążającego wydatki poniesione przez podatnika w związku z różnymi świadczeniami wykonanymi na jego rzecz w ramach emisji akcji (w tej sprawie czynność poza zakresem VAT), o ile wszystkie czynności dokonane przez tego podatnika w ramach jego działalności gospodarczej są opodatkowane. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż w sytuacji, gdy podatek naliczony związany jest zarówno z czynnościami opodatkowanymi (jednakże nie zwolnionymi z podatku) oraz z czynnościami, które nie znajdują się w zakresie regulacji ustawy o VAT i nie jest możliwe odrębne przyporządkowanie kwot tego podatku do poszczególnych typów działalności, podatek taki podlega odliczeniu w całości”.

W opinii Gminy w niniejszym stanie faktycznym nie powinien znaleźć zastosowania również art. 86 ust. 7b ustawy o VAT, gdyż przepis ten obowiązuje od dnia 1 stycznia 2011 r., a zatem nie obowiązywał w momencie dokonania inwestycji przez Gminę.

Reasumując, próba stosowania dla wydatków związanych z budynkiem Ośrodka Zdrowia metod odliczenia VAT innych niż ta wskazana w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT nie znajduje potwierdzenia w obowiązujących przepisach prawa. W związku z powyższym zastosowanie znajdą przepisy art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT.

Jednocześnie Gmina pragnie podkreślić, że w zakresie metodologii liczenia proporcji VAT, o której mowa w przepisie art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, Gmina uzyskała odrębną interpretację indywidualną Ministra Finansów (sygn. IBPP3/443-661/13/KG; IBPP3/443-1069/13/KG). Mając na uwadze, że przedmiotowe interpretacje będą miały również zastosowanie w stanie faktycznym rozpatrywanym w niniejszym wniosku, Gmina nie zadaje odrębnego pytania na temat metodologii liczenia proporcji VAT.

Końcowo Gmina pragnie wskazać, iż proporcja VAT dla Gminy w 2009 r., tj. w roku poniesienia wydatków na Ośrodek Zdrowia opisanych w stanie faktycznym wyniosła 55%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższych uregulowań wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego), co jednocześnie wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które są wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2–5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18. W myśl art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych. Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego (art. 86 ust. 13 ustawy).

Należy również wskazać, że ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych. Warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy, prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego jakim jest związek towaru lub usługi realizacją czynności opodatkowanej powoduje wyłączenia prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Dodać należy, że podatnik dokonując zakupu towarów czy usług obowiązany jest do dokonania ich natychmiastowej alokacji, do czynności dających prawo do odliczenia lub niedających takiego prawa.

Podkreślić należy, że w przypadkach gdy podatnik wykonuje czynności uprawniające do odliczenia VAT i nieuprawniające do tego odliczenia, i nie ma możliwości przyporządkowania do określonych rodzajów czynności, zastosowanie znajduje przepis art. 90 ustawy, który ma na celu określenie wartości podatku naliczonego, służącego wyłącznie czynnościom opodatkowanym, z pominięciem tej części podatku naliczonego, w jakiej nabyte towary i usługi będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności zwolnionych od podatku.

Zgodnie zatem z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl ust. 3 powołanego artykułu, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej (art. 90 ust. 4 ustawy o VAT).

W okresie od 1 maja 2004 r. do 31 marca 2011 r. przepis art. 90 ust. 10 ustawy, obowiązywał w następującym brzmieniu: „w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2–8:

1. przekroczyła 98% – podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2;
2. nie przekroczyła 2% – podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2.
   
   

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że proporcja wyliczana jest jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że w przedmiotowej sytuacji, Wnioskodawca jako podatnik podatku VAT dokonuje rozliczeń w podatku od towarów i usług ze wszystkich obszarów prowadzonej przez siebie działalności. Zatem w celu prawidłowego obliczenia podatku naliczonego do odliczenia z tytułu zakupów służących zarówno sprzedaży opodatkowanej jak i zwolnionej, należy posłużyć się jednym współczynnikiem proporcji sprzedaży – w myśl art. 90 ust. 3 ustawy – odnoszącym się do całokształtu jego działalności.

Podkreślić należy, że kwota podatku naliczonego do odliczenia, ustalona na podstawie proporcji wyliczonej przy zastosowaniu powyższych zasad, nie jest jednak ostateczna. Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do dokonywania korekty, zostały określone w art. 91 ustawy.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2009 r. poniósł wydatki związane z budynkiem Ośrodka Zdrowia, związane głównie z wymianą okien, remontem dachu oraz wymianą kotła centralnego ogrzewania. Parter budynku jest przez Wnioskodawcę wynajmowany na rzecz podmiotów prowadzących działalność medyczną. Czynsz najmu jest powiększany o podatek VAT. Na piętrze znajdują się natomiast mieszkania, które w latach 2009–2010 Wnioskodawca sprzedał na rzecz osób fizycznych. Mieszkania zostały sprzedane z zastosowaniem stawki VAT zw. Wnioskodawca nie zna sposobu, aby przyporządkować wydatki poniesione na remont budynku wyłącznie do działalności opodatkowanej podatkiem VAT (wynajem na działalność medyczną) bądź wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem VAT (sprzedaż mieszkań).

W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Gmina w związku z remontem budynku dokonała nabycia towarów i usług związanych z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (wynajem na działalność medyczną) oraz z wykonywaniem czynności podlegających zwolnieniu od podatku (sprzedaż mieszkań).

W myśl przytoczonych wyżej przepisów w celu prawidłowej realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego, Gmina zobowiązana jest przyporządkować w odpowiednich częściach podatek naliczony wynikający z faktur zakupu dotyczących realizowanego zadania poszczególnym kategoriom działalności, tj. działalności opodatkowanej i zwolnionej.

Gmina ma zatem obowiązek odrębnego określenia, czy podatek wynikający z otrzymanych faktur związany będzie z czynnościami opodatkowanymi, czy też zwolnionymi, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Należy zauważyć, że wyłącznie w sytuacji gdy takie wyodrębnienie nie jest możliwe, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z proporcją, obliczoną według zasad określonych w art. 90 ustawy.

Reasumując, Gmina będzie miała prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego od zakupionych towarów i usług związanych z remontem budynku Ośrodka Zdrowia w zakresie, w jakim zachodzi związek tych zakupów ze sprzedażą opodatkowaną, z uwzględnieniem art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od wskazanych wydatków poniesionych na budynek Ośrodka Zdrowia z zastosowaniem proporcji VAT, o której mowa w przepisie art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, jest prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że przedstawione we wniosku stwierdzenie Wnioskodawcy, że nie zna sposobu, aby przyporządkować wydatki poniesione na remont budynku wyłącznie do działalności opodatkowanej podatkiem VAT (wynajem na działalność medyczną), bądź wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem VAT (sprzedaż mieszkań), przyjęto jako element stanu faktycznego i nie było przedmiotem oceny.

Należy zauważyć, że jedynie właściwy organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej jest uprawniony do badania stanu faktycznego danej sprawy w prowadzonym postępowaniu, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.