Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-146/14/ZK
z 9 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 6 lutego 2014 r.), uzupełnionym 18 kwietnia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia dla potrzeb amortyzacji podatkowej powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego częściowo wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia dla potrzeb amortyzacji podatkowej powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego częściowo wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 kwietnia 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-146/14/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 18 kwietnia 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wybudował budynek mieszkalny, w którym część powierzchni jest przeznaczona na prowadzenie działalności gospodarczej i ma być amortyzowana. Część przeznaczona na prowadzenie działalności gospodarczej jest na poddaszu. W związku z tym do obliczenia powierzchni użytkowej tej części Wnioskodawca zastosował przepis art. 4 ust. 2 ustawy o podatkach lokalnych, tzn. pominął powierzchnię do wysokości 1,40 m, a powierzchnię od 1,40 m do 2,20 m zaliczył w 50%.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 17 kwietnia 2014 r., Wnioskodawca wskazał, że wartość początkową wskazanego we wniosku budynku mieszkalnego ustalił na zasadach ogólnych wg kosztu wytworzenia, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo została obliczona powierzchnia użytkowa przeznaczona na działalność gospodarczą dla potrzeb ustalenia wartości początkowej środka trwałego i do naliczania odpisów amortyzacyjnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo zastosował przepisy art. 4 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych do obliczenia wartości początkowej części nieruchomości przeznaczonej do prowadzenia działalności gospodarczej i do naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednakże w myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
  
  

W świetle ww. przepisów grunt i znajdujący się na nim budynek stanowią odrębne środki trwałe. Przy czym, grunty nie podlegają amortyzacji. Natomiast dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywanych w działalności gospodarczej budynków mieszkalnych uzależnione jest od decyzji podatnika.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Przy czym, zgodnie z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Sposób ustalenia wartości początkowej uzależniony jest m.in. od sposobu nabycia środka trwałego, bądź wartości niematerialnej i prawnej i uregulowany został w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia. W myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wybudował budynek mieszkalny, w którym część powierzchni jest przeznaczona na prowadzenie działalności gospodarczej i będzie amortyzowana. Część przeznaczona na prowadzenie działalności gospodarczej znajduje się na poddaszu. W związku z tym do obliczenia powierzchni użytkowej tej części Wnioskodawca zastosował przepisy ustawy o podatkach lokalnych, tj. pominął powierzchnię do wysokości 1,40 m, a powierzchnię od 1,40 m do 2,20 m zaliczył w 50%. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że wartość początkową przedmiotowego budynku mieszkalnego ustalił na zasadach ogólnych wg kosztu wytworzenia, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca ustalił wartość początkową ww. środka trwałego (budynku mieszkalnego) na zasadach ogólnych wg kosztu wytworzenia, to zgodnie z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych może dokonywać od tej części jego wartości początkowej, jaka proporcjonalnie przypada na powierzchnię użytkową budynku faktycznie wykorzystywaną w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Z treści tego przepisu wynika bowiem jednoznacznie, że w przypadku wykorzystywania do prowadzenia działalności gospodarczej m.in. części budynku mieszkalnego, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej budynku. Przepis ten nie wskazuje przy tym szczególnego sposobu ustalenia (przyjęcia) powierzchni użytkowej, tak jak czyni to przepis art. 22g ust. 10 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do tych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej budynków mieszkalnych, których wartość początkową ustalono tzw. metodą uproszczoną. W myśl bowiem tego przepisu, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że pomimo że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują wprost kwestii dot. sposobu określenia powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego, którego wartość początkowa zostaje określona na zasadach ogólnych (wg kosztu wytworzenia) to zasadne jest – mając na względzie zasadę, że w przypadku braku zastrzeżeń ten sam termin (pojęcie) winien być rozumiany na gruncie danej ustawy w ten sam sposób – odwołanie się również w tym przypadku do zasad wskazanych w art. 22g ust. 10 tej ustawy (dokonując wewnętrznej wykładni systemowej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Oznacza to tym samym, że brak jest przeszkód aby ustalenie powierzchni budynku wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej nastąpiło w sposób wskazany przez Wnioskodawcę we wniosku ORD-IN.

Zauważyć jednakże należy, że zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.), powierzchnia użytkowa budynku lub jego części to powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe. Natomiast w myśl art. 4 ust. 2 ww. ustawy, powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się.

Przy czym określone w ww. przepisie zasady ustalania powierzchni użytkowej dotyczą całego budynku, a nie tylko części wykorzystywanej w działalności gospodarczej. Wobec tego przy ustalaniu powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej, powyższe zasady należy zastosować do wszystkich części tego budynku, a nie tylko do jego poddasza wykorzystywanego stricte w tej działalności.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy z ww. zastrzeżeniem należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.