Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-56/14/AP
z 30 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 14 stycznia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 17 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości opodatkowania przez Wnioskodawczynię przychodów uzyskanych z najmu nieruchomości, o której mowa we wniosku w ramach tzw. najmu prywatnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości opodatkowania przez Wnioskodawczynie przychodów uzyskanych z najmu nieruchomości, o której mowa we wniosku w ramach tzw. najmu prywatnego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 marca 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-55/14/AP, IBPBI/1/415-56/14/AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 9 kwietnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobowo pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu narzędziami dla przemysłu. Jej małżonek również prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów metalowych. W 2011 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem rozpoczęli budowę trzech domów z pokojami na wynajem w okresie wakacyjnym, którą ukończyli w 2012 r. Nieruchomość stanowi ich majątek wspólny, nie wprowadzony do ewidencji środków trwałych, ani w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię, ani przez jej małżonka. Przychody małżonkowie uzyskują w okresie czerwiec – sierpień. W celu prowadzenia spraw wynajmu pokoi w sposób zorganizowany Wnioskodawczyni i jej małżonek założyli spółkę cywilną, w której są jedynymi wspólnikami. Przedmiotem działalności spółki jest:

• prowadzenie obiektów noclegowych, turystycznych, miejsc krótkotrwałego zakwaterowania (PKD 55.20.Z),
• pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna (PKD 93.29.Z),
• pozostała usługowa działalność gastronomiczna (PKD 56.29.Z),
• wypożyczanie i dzierżawa sprzętu rekreacyjnego i sportowego (PKD 77.21.Z).
  
  

Równocześnie jako wspólnicy spółki cywilnej podpisali umowę na prowadzenie budowy i administrowanie ośrodkiem wypoczynkowym będącym własnością osób trzecich. Obecnie jako wspólnicy spółki cywilnej administrują majątkiem będącym ich osobistą własnością i majątkiem osób trzecich. Przychody uzyskiwane z najmu pokoi traktują jako przychody z działalności gospodarczej w spółce cywilnej. W obu przypadkach podpisana została umowa dzierżawy, na mocy której za dzierżawę majątku płacą opłatę – zarówno w stosunku do majątku własnego jak i osobom trzecim. Opłata naliczana i płacona jest na podstawie wystawionej przez nich faktury oraz rachunku wystawionego przez pozostałych właścicieli majątku (kwartalnie, do końca każdego kwartału roku). Płaconą przez spółkę cywilną opłatę za dzierżawę, wspólnicy spółki, w tym Wnioskodawczyni, zaliczają do kosztów uzyskania przychodów w spółce cywilnej. Opłata za dzierżawę płacona przez spółkę stanowi dla Wnioskodawczyni osobiście i jej męża przychód, który opodatkowują jako źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (najem nieruchomości). Dla osób trzecich opłata za dzierżawę płacona przez spółkę stanowi przychód, który opodatkowują w ramach źródła przychodu jakim jest najem nieruchomości.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przychód z dzierżawy stanowi dla Wnioskodawczyni osobiście przychód podlegający opodatkowaniu w oparciu o art. 10 pkt 1 ust. 6 (winno być art. 10 ust. 1 pkt 6) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

(część pytania oznaczonego we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, przychód z dzierżawy należy traktować jako przychód podlegający opodatkowaniu w oparciu o art. 10 pkt 1 ust. 6 (winno być art. 10 ust. 1 pkt 6) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
  
  

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przy czym, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy).

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu, jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Na tle przedstawionych regulacji prawnych stwierdzić należy, że najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem. Jedynie w przypadku, gdy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, albo najem jest przedmiotem tej działalności, zgodnie z treścią cytowanego wcześniej art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynajmowanie nieruchomości zaliczane jest do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należ, że aby przychody uzyskane z tytułu najmu nieruchomości, mogły zostać zaliczone do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychodów z tzw. najmu prywatnego, nieruchomość ta nie może stanowić składnika majątku prowadzonej działalności, a dotycząca jej najmu (dzierżawy) umowa musi zostać zawarta poza działalnością gospodarczą. Bowiem podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Jednakże na gruncie przedmiotowej sprawy zauważyć należy, że w wydanej Wnioskodawczyni (w wyniku rozpatrzenia tego samego wniosku z 14 stycznia 2014 r. w części dot. zawartego w nim pytania oznaczonego Nr 1) interpretacji indywidualnej z 30 kwietnia 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-55/14/AP wskazano szczególności, że W świetle powyższego stwierdzić należy, że wątpliwości co do dopuszczalności prawnej (skuteczności) budzi już sama możliwość zawarcia umowy dzierżawy, pomiędzy Wnioskodawczynią i jej małżonkiem a „spółką cywilną”, której są oni jedynymi wspólnikami, jako zawartej z samą sobą, co na gruncie prawa cywilnego jest w zasadzie niedopuszczalne. Ponieważ jednak, jak wynika z wniosku, doszło do zawarcia takiej umowy, a zgodnie z przepisem art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być wyłącznie przepisy prawa podatkowego, oceniając jej skutki podatkowe stwierdzić należy, że wynikający z tej umowy czynsz dzierżawny w części przypadającej na Wnioskodawczynię nie może stanowić dla niej kosztu uzyskania przychodu. Uiszczenie czynszu, w ww. zakresie uznać bowiem należy za świadczenie na rzecz siebie samej.

Powyższa wykładnia nie pozostaje bez wpływu na kwestię będącą przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Aby można było mówić o przychodzie podatkowym, a tym samym i o zasadach jego opodatkowania, w majątku podatnika musi zaistnieć przysporzenie. Przysporzenie to może przy tym polegać tak na zwiększeniu jego aktywów, jak i zmniejszeniu jego zobowiązań. Skoro spółka cywilna nie posiada własnego majątku, ani odrębnej od jej wspólników osobowości (podmiotowości prawnej), a na gruncie podatków dochodowych nie jest odrębnym podatnikiem tych podatków (podatnikami są bowiem jej wspólnicy), to w zakresie w jakim spółka „świadczy” na rzecz wspólnika tej spółki, a wspólnik „otrzymuje” świadczenie, mamy do czynienia ze świadczeniem na rzecz samego siebie, a więc tego samego podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja świadczenia przez spółkę na rzecz wspólnika prowadzącego odrębnie działalność gospodarczą (w zakresie związanym z tą działalnością, co na gruncie niniejszej sprawy nie ma jednak miejsca).

W konsekwencji niezależnie od kwestii skuteczności prawnej wskazanej we wniosku umowy uznać należy, że otrzymanie przez Wnioskodawczynię czynszu od spółki uznać należy za świadczenie na rzecz siebie samej, a więc zdarzenie nie powodujące powstania przychodu podatkowego. Skoro w związku z zawarciem umowy dzierżawy, o której mowa we wniosku, Wnioskodawczyni nie uzyskuje przychodu, bezprzedmiotowym jest odnoszenie się do formy jego opodatkowania.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości opodatkowania przez nią przychodów uzyskanych z najmu nieruchomości, której jest współwłaścicielem, w ramach tzw. najmu prywatnego, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie będącym przedmiotem wniosku ORD-IN, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Do wniosku dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.