Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-9/14-6/BA
z 30 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2014 r. (data wpływu 7 stycznia 2014 r.) uzupełnionym pismami z dnia 24 marca 2014 r. (data wpływu 25 marca 2014 r.) oraz z dnia 17 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie importu usługi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie importu usługi. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 24 marca 2014 r. (data wpływu 25 marca 2014 r.) oraz z dnia 17 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.) o informacje doprecyzowujące stan faktyczny.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca świadczy usługi transportowe na terenie Niemiec dla kontrahenta unijnego - firmy „A”. Odwrotnie od firmy „A” zakupuje on paliwo, jak również dokonuje wszelkich opłat za przejazdy autostradami. Od firmy „A” Zainteresowany otrzymuje fakturę zbiorczą na której widnieje odrębnie kwota za paliwo, za wszelkie opłaty związane z przejazdami po autostradach oraz za opłatę manipulacyjną. Miejscowy urząd skarbowy skontaktował się z Wnioskodawcą, że firma „A” zadeklarowała do swojego urzędu skarbowego w Niemczech pewną kwotę świadczonych dla niego usług. Zainteresowany natomiast w swojej deklaracji tego nie uczynił. Po szczegółowym sprawdzeniu i zliczeniu wartości z otrzymanych faktur, firma „A” ujęła w swojej deklaracji opłaty za:

1. Sprzedaż paliwa.
2. Opłaty związane z przejazdami przez autostrady, tj.:
   • Opłata za płacenie myta kartą;
   • Koszty za terminal;
   • Koszty myta bezpośrednio;
   • Winieta euro.
3. Opłata manipulacyjna (50€ od każdej wystawionej faktury).
   
   

W uzupełnieniach do wniosku Wnioskodawca wskazał, że od firmy „A” otrzymał kartę z przeznaczeniem na zakup paliwa oraz opłat autostradowych. Posługiwał się nią przy zakupie paliwa oraz opłat związanych z przejazdami przez autostrady, nie wpłacając gotówki ani zaliczkowo, ani na bieżąco. Po upływie dwóch tygodni firma „A” rozliczała jego zakupy i za ten okres wystawiała Zainteresowanemu fakturę, na której wyszczególnione były dokonane przez ten okres jego zakupy. W treści faktury znajdowały się:

1. Paliwo.
2. Opłaty związane z przejazdami przez autostrady, tj.:
   • Opłata za płacenie myta kartą;
   • Koszty za terminal;
   • Koszty myta bezpośrednio;
   • Winieta euro.
3. Opłata manipulacyjna.
   
   

Odrębnie kupowane było paliwo na stacjach paliw oraz odrębnie kupowane były opłaty za przejazdy autostradami w wolnostojących automatach, lecz cały czas zakupy dokonywane były na podstawie karty otrzymanej z firmy „A” bez wpłacania gotówki. Z góry było wiadomo, że karta będzie wykorzystywana na paliwo oraz opłaty autostradowe, w związku z tym, wg Zainteresowanego, nabywał on jedną złożoną usługę. Przed wyjazdem z Polski paliwo tankowane jest w Polsce, jednak długość tras zmusza na tankowanie na terenie Niemiec. Autostrady znajdują się na terenie Niemiec. Opłata manipulacyjna dotyczy rozliczenia dokonywanych zakupów z powyższej karty oraz wystawienia faktury. Firma „A” nie ma prawa do rozporządzania wykorzystywanym paliwem. Firma „A” nabywa na własny rachunek zakupione paliwo obciążając Wnioskodawcę za nie w późniejszym terminie. Firma „A” nie ma prawa decydować o rodzaju zakupionego paliwa. Firma „A” nie ustala limitów ani cen za zakupione paliwo. Firma „A” nie decyduje o sposobie zużycia oraz zwrocie zakupionego paliwa. Firma „A” wydając karty paliwowe poinformowała Zainteresowanego, że może tankować na stacjach, które honorują te karty. Firma „A” nabywa usługi za przejazd autostradami we własnym imieniu, w późniejszym czasie obciążając za nie Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłatę manipulacyjną Zainteresowany powinien potraktować jako import usług i wykazać w deklaracji VAT-7 jako import usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty manipulacyjnej nie należy traktować odrębnie jako import usług, ponieważ usługa firmy „A” świadczona jest kompleksowo i dotyczy pozycji jw., tj. zakupu paliwa oraz opłat związanych z przejazdami po autostradach, które na podstawie art. 77 i 28e nie powoduje konsekwencji dla podatku VAT po stronie polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W treści art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Należy zauważyć, że w określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Podkreślenia wymaga, że dostawa, w rozumieniu ustawy, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu Kodeksu cywilnego. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Zauważyć należy również, że dostawa w rozumieniu ustawy nie wiąże się z przeniesieniem własności towarów.

Z cyt. wyżej przepisów art. 7 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie odsprzedaje go swojemu kontrahentowi. Zarówno przepisy ustawy, jak i przepisy wykonawcze do ustawy, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie, w obu ww. przypadkach dostawy, ostateczne obciążenie podatkiem VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi transportowe na terenie Niemiec dla kontrahenta unijnego - firmy „A”. Zainteresowany wskazał, że od firmy „A” otrzymał kartę z przeznaczeniem na zakup paliwa oraz opłat autostradowych. Posługiwał się nią przy zakupie paliwa oraz opłat związanych z przejazdami przez autostrady, nie wpłacając gotówki ani zaliczkowo, ani na bieżąco. Po upływie dwóch tygodni firma „A” rozliczała jego zakupy i za ten okres wystawiała Wnioskodawcy fakturę, na której wyszczególnione były dokonane przez ten okres jego zakupy. Odrębnie kupowane było paliwo na stacjach paliw oraz odrębnie kupowane były opłaty za przejazdy autostradami w wolnostojących automatach, lecz cały czas zakupy dokonywane były na podstawie karty otrzymanej z firmy „A” bez wpłacania gotówki. Z góry było wiadomo, że karta będzie wykorzystywana na paliwo oraz opłaty autostradowe, w związku z tym, wg Zainteresowanego, nabywał on jedną złożoną usługę. Przed wyjazdem z Polski paliwo tankowane jest w Polsce, jednak długość tras zmusza na tankowanie na terenie Niemiec. Autostrady znajdują się na terenie Niemiec. Opłata manipulacyjna dotyczy rozliczenia dokonywanych zakupów z powyższej karty oraz wystawienia faktury. Firma „A” nie ma prawa do rozporządzania wykorzystywanym paliwem. Nabywa na własny rachunek zakupione paliwo obciążając Wnioskodawcę za nie w późniejszym terminie. Firma „A” nie ma prawa decydować o rodzaju zakupionego paliwa oraz nie ustala limitów ani cen za zakupione paliwo. Firma „A” nie decyduje o sposobie zużycia oraz zwrocie zakupionego paliwa. Wydając karty paliwowe poinformowała Zainteresowanego, że może tankować na stacjach, które honorują te karty. Firma „A” nabywa usługi za przejazd autostradami we własnym imieniu, w późniejszym czasie obciążając za nie Wnioskodawcę.

W kontekście rozpatrywanej sprawy konieczne jest rozstrzygnięcie charakteru transakcji pomiędzy Zainteresowanym a firmą „A”. W tym miejscu należy odwołać się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01, w postępowaniu pomiędzy Auto Lease Holland BV a Bundedamt fur Finanzen. W sprawie tej podatnik, będący firmą leasingową, oferował swoim klientom usługę zarządzania zakupami paliwa do samochodów będących przedmiotem leasingu. W ramach usługi podatnik udostępniał klientom karty kredytowe wystawione na siebie. Klienci dokonywali płatności ryczałtowych w ciągu roku. Na zakończenie roku następowało rozliczenie końcowe, na podstawie którego klienci obciążani byli rzeczywistymi kosztami paliwa. Faktury za paliwo wystawiane były przez stacje benzynowe na Auto Lease, który ujmował te koszty na fakturze za usługi leasingu wystawiane klientom.

Trybunał zauważył, „iż »dostawa towarów« nie odwołuje się do przeniesienia własności zgodnie z procedurami określonymi w stosownym prawie krajowym, lecz obejmuje wszelkie przeniesienie majątku rzeczowego przez jedną stronę, które uprawnia drugą stronę w rzeczywistości do dysponowania nim tak, jakby ta strona była właścicielem tego majątku. Cel VI Dyrektywy może być zagrożony, jeśli warunki wystąpienia dostawy towarów - będącej jedną z trzech transakcji opodatkowanych - różniłyby się w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków regulujących przeniesienie własności w prawie cywilnym. W konsekwencji, aby odpowiedzieć na przekazane pytanie, konieczne jest ustalenie, na rzecz kogo - leasingodawcy czy leasingobiorcy - spółki naftowe przenosiły, w postępowaniu głównym, to prawo do rzeczywistego dysponowania towarem jak właściciel. Nie podlega sporowi, że leasingobiorca ma prawo do dysponowania paliwem tak, jakby był on jego właścicielem. Otrzymuje on paliwo bezpośrednio na stacjach benzynowych, a Auto Lease nie ma w żadnym momencie prawa do decydowania, w jaki sposób to paliwo ma zostać zużyte i w jakim celu. Argument, iż paliwo jest dostarczane Auto Lease, biorąc pod uwagę, że leasingobiorca nabywa paliwo w imieniu i na koszt tej spółki, która ponosi z góry koszt tego towaru, nie może być przyjęty”.

Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 sierpnia 2012 r. I FSK 1177/11, wskazując, że mimo że wyrok TSUE został wydany w sprawie dotyczącej umowy leasingu, ale zawarte w jego uzasadnieniu tezy mają szerszy, uniwersalny charakter - odnoszący się do rozumienia pojęcia „dostawy towarów” na tle prawa podatkowego.

Zaznaczyć należy, że klasyfikacja określonych transakcji jako czynności dostawy towarów uzależniona jest od konkretnych stanów faktycznych. Zasada ta dotyczy również transakcji z udziałem kart paliwowych. Nie można zatem w taki sam sposób traktować - dla potrzeb podatku VAT - transakcji, których niejednokrotnie jedynym elementem wspólnym jest fakt, że podmioty biorące udział w czynnościach zakupu korzystają z rozliczeń w formie kart paliwowych. Dlatego też w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień zawartych pomiędzy stronami.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą - dla potrzeb podatku VAT - przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli - w istocie - przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem gdy pośrednik ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że pośrednik będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Podkreślenia w tym aspekcie wymaga również, że art. 7 ust. 8 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania przyznawane jest im - niejako a priori - takie, a nie inne znaczenie.

Natomiast jeżeli pośrednik przykładowo pobiera od nabywcy opłaty za wydanie oraz obsługę karty, przy czym jednocześnie nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towaru oraz nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim stanie faktycznym przyjąć, że nie jest podmiotem którego można by określić jako dostawcę (paliwo przekazywane jest bezpośrednio pomiędzy pierwszym a ostatnim podmiotem), zaś transakcja pomiędzy pośrednikiem i nabywcą nie nosi znamion dostawy (pośrednik z przyczyn o których mowa wyżej, nie dysponuje paliwem jak właściciel, zatem nie może przekazać tego prawa, tj. odsprzedać paliwa na rzecz kolejnego podmiotu).

Firma „A” w przedstawionym stanie faktycznym nie występuje jako nabywca paliwa. Dostawa paliwa następuje bezpośrednio od danej stacji do Wnioskodawcy, a firma „A” nie ma żadnej możliwości decydowania w jaki sposób i w jakim celu paliwo ma zostać zużyte - nie ma prawa do rozporządzania wykorzystywanym przez Zainteresowanego paliwem jak właściciel.

Zatem w tak opisanym stanie faktycznym, transakcje pomiędzy firmą „A” a Wnioskodawcą nie stanowią odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu ustawy.

Odnosząc się do kwestii świadczenia usług wskazać należy, że stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl zaś art. 8 ust. 2a ustawy - w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik nabywa we własnym imieniu usługę, jednakże z usługi tej korzysta faktycznie osoba trzecia. Wówczas przyjmuje się, że podatnik ten nabywa i świadczy te usługi. Nabywca usługi dokonujący następnie jej odprzedaży występuje jako podmiot pośredniczący w świadczeniu usługi.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi sytuacja przedstawiona w ww. przepisie. Z uzupełnienia do wniosku wynika, że Zainteresowany uiszcza opłaty za przejazd autostradami w wolnostojących automatach. Zatem nie można uznać, że firma „A” nabywa usługę za przejazd autostradami we własnym imieniu, ale na rzecz Wnioskodawcy, czyli usługę tą odsprzedaje.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z nabyciem od firmy „A” ani paliwa, ani też usług związanych z przejazdami po autostradach. W rzeczywistości opłata manipulacyjna pobierana przez firmę „A” od Zainteresowanego, stanowi wynagrodzenie za usługę finansowania zakupów dokonywanych przez Wnioskodawcę.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy - na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Wnioskodawca spełnia definicję podatnika wskazaną w cytowanym powyżej art. 28a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy - miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie mają zastosowania, zatem miejsce świadczenia nabywanej od firmy „A” usługi finansowania ustalane jest na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w tym przepisie.

Zatem miejscem świadczenia, a tym samym miejscem opodatkowania usługi świadczonej przez firmę „A” na rzecz Zainteresowanego, jest Polska.

W myśl art. 2 pkt 9 ustawy - przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Na mocy art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy - podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca jako podatnik o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, zobowiązany jest do opodatkowania nabywanej usługi finansowania zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego na terytorium kraju.

Podsumowując, nabytą od firmy „A” usługę Zainteresowany winien potraktować jako import usług i tak też ująć w deklaracji rozliczeniowej VAT-7.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.