Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-139/14-4/DG
z 25 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b §  1 i §  6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz §  7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy -przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2014 r. (data wpływu 13 lutego 2014 r.) uzupełnionego pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r. (data wpływu 9 kwietnia 2014 r.) oraz pismem z dnia 10 kwietnia 2014 r. (data wpływu 14 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci stacji paliw jako czynności niepodlegającej opodatkowaniu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2014 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r. (data wpływu 9 kwietnia 2014 r.) oraz pismem z dnia 10 kwietnia 2014 r. (data wpływu 14 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci stacji paliw jako czynności niepodlegającej opodatkowaniu.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Przedsiębiorstwo Wielobranżowe F. spółka z o.o. zajmuje się detalicznym i hurtowym handlem paliwami i gastronomią. Podstawową działalnością spółki jest obrót paliwami ciekłymi. Spółka posiada stację paliw i restaurację. Spółka planuje w najbliższym czasie sprzedaż stacji paliw. Stacja ta została wybudowana przez spółkę w 1991 roku, następnie była modernizowana. W skład stacji paliw wchodzą: budynek handlowo-usługowy (budynek stacji paliw), wiata, plac i chodniki, zbiorniki i dystrybutory na benzynę, olej napędowy, gaz LPG oraz wyposażenie magazynowe i biurowe. Będą one przedmiotem sprzedaży wraz z gruntem, na którym są posadowione. Działka gruntu została nabyta przez spółkę od osób fizycznych (bez VAT-u). Księgowość prowadzona jest w zarządzie z wyodrębnieniem stacji paliw w zakresie środków trwałych, wpływów i kosztów. Do roku 1999 spółka prowadziła działalność tylko w zakresie obrotu paliwami ciekłymi i handlu towarami. Stacja funkcjonowała więc jako samodzielny podmiot. Stacja stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa i jest w stanie realizować samodzielnie zadania gospodarcze właściwe dla tej branży.

W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym podatnikiem VAT.

Przedmiotem planowanej transakcji sprzedaży będzie jak już wskazano stacja paliw, w szczególności: budynek handlowo-usługowy, wiata, plac i chodniki, zbiorniki na paliwa, łącznie z wymaganą dokumentacją budowlaną i techniczną, ponadto wyposażenie sklepu i biura. Do sprzedaży są również przewidziane zapasy towarów. Nie jest planowana sprzedaż należności i zobowiązań spółki. Zobowiązanie spółki z tytułu kredytu zostanie spłacone środkami uzyskanymi ze sprzedaży stacji.

Przedmiotem sprzedaży nie będzie koncesja na obrót paliwami ciekłymi.

Obecni pracownicy Stacji otrzymają propozycję zatrudnienia u nabywcy, lecz nie jest to ostatecznie przesądzone. Nie nastąpi przejęcie pracowników w rozumieniu kodeksu pracy.

Strona poinformowała również, że potencjalni nabywcy posiadają koncesje na obrót paliwami ciekłymi. Po nabyciu przedmiotowej stacji zamierzają prowadzić działalność w zakresie obrotu paliwami ciekłymi z wykorzystaniem nabywanego majątku stacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle obecnych przepisów (art. 6 pkt 1) ustawy o VAT transakcja zbycia-sprzedaży stacji będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ?
2. Czy zbywane środki trwałe (w tym grunt) i wyposażenie będą opodatkowane VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Do transakcji zbycia stacji paliw ma zastosowanie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, wobec czego transakcja zbycia stacji paliw nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a więc środki trwałe i wyposażenie nie powinny być opodatkowane tym podatkiem. Podobne stanowisko w odpowiedzi na zapytanie Strony zajął Zespół portalu I.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W świetle art. 2 pkt 6 powołanej ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jednocześnie zapisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te – chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług – nie podlegają opodatkowaniu.

W świetle art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy, nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

A zatem, w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Jak już wskazano powyżej, przepis art. 6 pkt 1 ustawy ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Zgodnie treścią art. 2 pkt 27e ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zatem zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby obejmowała ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Jednocześnie zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna być gospodarczo samodzielna, zanim dojdzie do transakcji zbycia. Zatem, wydzielona jednostka jeszcze przed jej zbyciem powinna uzyskać samodzielność gospodarczą i realizować ją w praktyce. Skutki prawne po stronie zbywcy nie powinny bowiem zależeć od zdarzeń przyszłych i niepewnych (samodzielne realizowanie zadań gospodarczych) powstałych już w innym podmiocie (u nabywcy).

Należy zatem wskazać, że nie wystarczy zatem zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym.

W przeciwnym razie nie można uznać, że dojdzie do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
   
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
   
   

W ocenie tut. organu wskazany wyżej przepis art. 2 pkt 27e ustawy o VAT powinien być interpretowany z uwzględnieniem wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-497/01 odnoszącego się do treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.)

W myśl tej regulacji prawa unijnego, w przypadku przekazania odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

Należy zauważyć, że prawodawca unijny stanowiąc regulację ww. art. 19 Dyrektywy 112 nie zdefiniował jednak użytego w niej pojęcia prawnego „całości lub części majątku”.

W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de lenregistrement et des domaines Trybunał zwracając uwagę, że niezgodne z przepisami Dyrektywy jest wprowadzanie przez państwo członkowskie jakichkolwiek ograniczeń – innych niż te, o których mowa w Dyrektywie podkreślił, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz – w zależności od konkretnego przypadku – składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Z uwagi na powyższe orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy stwierdzić, że zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa musi być interpretowana przez pryzmat treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE i w powiązaniu z rozumieniem pojęcia "przekazania całości lub części majątku", wyłożonym przez Trybunał w ww. orzeczeniu. Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym, w myśl orzecznictwa Trybunału, składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. Tym bardziej, elementem tym nie mogą być obciążające zorganizowaną część przedsiębiorstwa zobowiązania. W tym zakresie Trybunał uznał, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Zatem w ocenie tut. Organu, dla uznania, że zbywana część przedsiębiorstwa stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, istotne znaczenie ma ocena, czy ta zbywana część przedsiębiorstwa jest zdolna do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jako czynny podatnik VAT zajmuje się detalicznym i hurtowym handlem paliwami i gastronomią. Podstawową działalnością spółki jest obrót paliwami ciekłymi. Spółka posiada stację paliw i restaurację. Spółka planuje w najbliższym czasie sprzedaż stacji paliw. Stacja ta została wybudowana przez spółkę w 1991 roku, następnie była modernizowana. W skład stacji paliw wchodzą: budynek handlowo-usługowy (budynek stacji paliw), wiata, plac i chodniki, zbiorniki i dystrybutory na benzynę, olej napędowy, gaz LPG łącznie z wymaganą dokumentacją budowlaną i techniczną, ponadto wyposażenie sklepu i biura. Będą one przedmiotem sprzedaży wraz z gruntem, na którym są posadowione. Do sprzedaży są również przewidziane zapasy towarów. Nie jest planowana sprzedaż należności i zobowiązań Spółki. Zobowiązanie Spółki z tytułu kredytu zostanie spłacone środkami uzyskanymi ze sprzedaży stacji.

Przedmiotem sprzedaży nie będzie koncesja na obrót paliwami ciekłymi.

Obecni pracownicy Stacji mogą otrzymać propozycję zatrudnienia u nabywcy. Nie nastąpi przejęcie pracowników w rozumieniu kodeksu pracy.

Księgowość prowadzona jest w zarządzie z wyodrębnieniem stacji paliw w zakresie środków trwałych, wpływów i kosztów. Do roku 1999 spółka prowadziła działalność tylko w zakresie obrotu paliwami ciekłymi i handlu towarami. Stacja funkcjonowała więc jako samodzielny podmiot. Stacja stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa i jest w stanie realizować samodzielnie zadania gospodarcze właściwe dla tej branży.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, przedmiot transakcji - stacja paliwowa - stanowi wyodrębniony pod względem organizacyjnym i finansowym zespół składników materialnych i niematerialnych, a także zespół składników ją tworzących jest przeznaczony do realizacji określonych zadań gospodarczych. Jak wskazał Wnioskodawca, do 1999 r. prowadził działalność gospodarczą wyłącznie na bazie posiadanej stacji paliw, a zatem stacja może stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze. Tym samym sprzedawany zespół składników materialnych i niematerialnych w postaci stacji paliw można uznać za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Wyłączenie koncesji na obrót paliwami ciekłymi oraz należności i zobowiązań Spółki z będącego przedmiotem sprzedaży zespołu składników materialnych i niematerialnych, nie stanowi przeszkody do uznania wydzielonej części przedsiębiorstwa za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e cyt. ustawy, gdyż skutkiem tego zbywany majątek nie traci zdolności do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej z wykorzystaniem zbywanego zespołu składników materialnych i niematerialnych. W tym miejscu należy wskazać, że koncesja jest ściśle związana z podmiotem, który ją uzyskał, a ponadto przedmiotem transakcji będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, a nie całe przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121). Wskazany przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności m.in. koncesje, licencje i zezwolenia. Przepis ten jednak nie ma zastosowania do zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Jednakże, jak wskazał Wnioskodawca, potencjalni nabywcy posiadają koncesje na obrót paliwami ciekłymi i po nabyciu stacji zamierzają prowadzić działalność w zakresie obrotu paliwami ciekłymi z wykorzystaniem nabywanego majątku stacji. Zatem na bazie nabytego zespołu składników materialnych i niematerialnych prowadzona będzie przez nabywcę tożsama działalność, jaką prowadził zbywca.

Również w ramach sprzedawanego zespołu składników materialnych i niematerialnych nie nastąpi przejęcie pracowników w trybie stosownych przepisów kodeksu pracy. Jednakże jak wskazał Wnioskodawca, dotychczasowi pracownicy stacji mogą być zatrudnieni przez nowego jej właściciela. Tym samym nabywca zapewni do jej obsługi personel znający specyfikę pracy na stacji paliw.

Zatem w rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że zbywana stacja paliw stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy w myśl art. 2 pkt 27e ustawy, a tym samym jej sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W związku z tym, że uznano stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, odpowiedź na pytanie nr 2 jest bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52  §  3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54  §  1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.