Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-317/14/MMa
z 19 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 13 lutego 2014 r. (data otrzymania 18 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zabieg wszczepiania soczewki oka, wizyt kontrolnych z tym związanych oraz dojazdów taksówkami do kliniki –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zabieg wszczepiania soczewki oka, wizyt kontrolnych z tym związanych oraz dojazdów taksówkami do kliniki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca po operacji zaćmy oka prawego w wyniku powikłań stracił bezpowrotnie wzrok. Zaćma oka lewego rozwijała się kilka lat. W styczniu 2008 r. Powiatowy Zespół Orzekania o Niepełnosprawności w Krakowie przyznał Wnioskodawcy stopień niepełnosprawności umiarkowany 04-O na stałe. Wnioskodawca jest członkiem Polskiego Związku Niewidomych. W sytuacji, kiedy Wnioskodawca przestał widzieć na lewe oko, zdecydował się na operację oka w prywatnej klinice – efekt jest zadowalający. Wnioskodawca dodał, że w wyniku fachowej opieki opanowano powikłania i zastosowano odpowiednie leczenie. Wnioskodawca poniósł koszty leczenia, wizyt z tym związanych i dojazdów (kiedy Wnioskodawca nic nie widział, ponieważ oko po operacji było zaklejone a na drugie Wnioskodawca nic nie widzi).

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania:

Czy koszt zabiegu wszczepiania soczewki oka, wizyt kontrolnych z tym związanych i dojazdów taksówkami do kliniki Wnioskodawca może odliczyć jako ulgę rehabilitacyjną?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji ratowania wzroku koszty poniesione na zabieg (protezę-soczewkę) i dojazdy Wnioskodawca powinien odliczyć jako ulgę rehabilitacyjną. Wnioskodawca zaznaczył, że sztuczna soczewka jest dla Wnioskodawcy protezą usuniętego organu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Za wydatki na cele rehabilitacyjne w świetle art. 26 ust. 7a ww. ustawy uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki  w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    
    1. osoby niepełnosprawnej  karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
    
    
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne  w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym – ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy – wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Z opisu wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną posiadającą orzeczenie o zakwalifikowaniu do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Wnioskodawca najpierw poddał się operacji zaćmy prawego oka, lecz w wyniku powikłań bezpowrotnie stracił wzrok. Następnie Wnioskodawca poddał się zabiegowi usunięcia zaćmy lewego oka w prywatnej klinice. W wyniku fachowej opieki opanowano powikłania i zastosowano odpowiednie leczenie. Wnioskodawca poniósł koszty leczenia, wizyt z tym związanych oraz dojazdów.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego na zabieg wszczepienia soczewki oka lewego. Należy tego dokonać przez pryzmat art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym, od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. W celu analizy zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie rehabilitacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej określonej w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, poniesione przez osobę niepełnosprawną.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W świetle powyższego wyjaśnienia należy stwierdzić, że niekwestionowanym w rozpatrywanej sprawie jest to, że zabieg okulistyczny wszczepienia soczewki w przypadku Wnioskodawcy poprawił stan jego zdrowia, jednakże wydatek poniesiony na ww. zabieg okulistyczny nie mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie można go zakwalifikować jako zabiegu rehabilitacyjnego, lecz wyłącznie jako zabieg o charakterze medycznym innym niż rehabilitacyjny. A zatem, jako że zabieg ten nie został wymieniony jako rodzaj wydatku podlegającego odliczeniu ani w analizowanym pkt 6 art. 26 ust. 7a cyt. ustawy, tym samym Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu wydatku na tego rodzaju zabieg medyczny.

Kolejną kwestią, która wymaga omówienia są wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na dojazdy taksówkami do prywatnej kliniki.

Możliwość odliczenia ww. wydatków rozpatrywać należy w świetle art. 26 ust. 7a pkt 13 ww. ustawy. Przepis ten stanowi, że za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a).
   
   

Brak określenia rodzaju środka transportu oznacza, że nie istnieją w tym zakresie żadne ograniczenia. Mogą to być zatem środki transportu autobusowego, kolejowego, promowego, przewozy taksówkowe lub nawet prywatnym samochodem osobowym.

W tym miejscu należy jednak wyraźnie zaznaczyć, że przywołany wyżej przepis pozwala na odliczenie w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochodem stanowiącym własność osoby trzeciej (w tym także przewóz taksówką). Warunek ten dyskwalifikuje Wnioskodawcę również z możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej tego wydatku, gdyż jak już wcześniej we wniosku zostało wyjaśnione zabieg wszczepienia soczewki oka jest zabiegiem o charakterze medycznym a nie rehabilitacyjnym a tym bardziej nie jest zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym.

W ramach tego odliczenia nie mogą być również uwzględnione np. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w klinice, przychodni, poradni czy w szpitalu, bowiem wyjazdy te nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia 15 tytułów wydatków, których poniesienie uprawnia do odliczenia jako wydatki na cele rehabilitacyjne. W katalogu tych wydatków nie mieszczą się wydatki na odpłatne wizyty kontrolne związane z ww. zabiegiem. Innymi słowy, aby wydatek tego typu uznać za wydatek poniesiony na rehabilitację, musiałoby to wynikać wprost z zapisów ustawowych. Tymczasem przepisy art. 26 ust. 7a ww. ustawy nie zawierają takich regulacji. Oznacza to więc brak podstaw do skorzystania przez Wnioskodawcę z odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na odpłatne wizyty kontrolne związane z zabiegiem, ponieważ wydatek ten nie został wymieniony w katalogu ulg rehabilitacyjnych, zawartym w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na zabieg okulistyczny wszczepienia soczewki nie mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ należy go zakwalifikować wyłącznie jako zabieg o charakterze medycznym innym niż rehabilitacyjny. Natomiast fakt, że ww. zabieg nie jest zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym wyłącza możliwość skorzystania przez Wnioskodawcę z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na dojazdy taksówkami do kliniki jak również na wizyty kontrolne. Ponadto wydatek poniesiony w związku z wizytami kontrolnymi nie został wymieniony w katalogu wydatków zawartych w art. 26 ust. 7a ustawy, których poniesienie uprawnia do odliczenia jako wydatku na cele rehabilitacyjne.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.