Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-233/14-4/AW
z 2 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2014 r. (data wpływu 24 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 maja 2014 r. (data wpływu 26 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania świadczonych usług magazynowo – logistycznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania świadczonych usług magazynowo – logistycznych. Pismem z dnia 22 maja 2014 r. wniosek został uzupełniony poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług i jedocześnie jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE. Od przyszłego roku zamierza rozszerzyć działalność o usługi magazynowo - logistyczne na rzecz kontrahentów z krajów Unii Europejskiej (PKD 52.10.B). Kontrahenci, o których mowa nie posiadają siedziby działalności gospodarczej w Polsce.

Wstępnie zostało ustalone, że firma Wnioskodawcy będzie nazwana Dystrybutorem, kontrahent z UE - Dostawcą i jednocześnie właścicielem towarów do czasu ich sprzedaży, a podmiot 3-ci, tj. odbiorca towaru - Klientem.

Dostarczone towary do magazynu Wnioskodawcy będą przez Niego składowane, w miarę potrzeby wykorzystywane dla potrzeb Jego działalności lub dostarczane do klienta. Precyzując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi obejmowałyby:

• zamawianie towaru od Dostawcy,
  

• odbiór towaru, rozładunek, oznakowanie, przechowywanie towarów,
  

• zapakowanie towaru dla Klienta,
  

• dostarczenie towaru do Klienta,
  

• kontrola i analiza stanu zapasów w celu zapewnienia stałej ilości,
  

• zapewnienie dozoru nad towarem, tj. ubezpieczenie i ochrona,
  

• kontrola ilościowa, rozpatrywanie reklamacji od Klienta,
  

• sporządzanie raz na miesiąc raportów magazynowych dla Dostawcy,
  

• zapewnienie dostępu do magazynu dla pracowników Dostawcy w towarzystwie pracowników Dystrybutora w celu weryfikacji ilości magazynowanych towarów.
  
  

Należy podkreślić, że Dostawca nie ma przyznanego prawa używania magazynu Dystrybutora, ani też w umowie nie jest określone konkretne miejsce przechowywania towarów, jednakże w związku z tym, że siedzibą Dystrybutora jest: X i tam posiada on magazyny to usługa będzie świadczona w tym miejscu.

W piśmie z dnia 22 maja 2014 r. Wnioskodawca wskazał, iż kontrahenci, o których mowa we wniosku są podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Kontrahenci, na rzecz których Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi magazynowo - logistyczne posiadają stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym miejscu niż siedziba kontrahenta, jednak nie znajduje się ono w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi magazynowo - logistyczne będą opodatkowane w Polsce jako usługi związane z nieruchomością - art. 28e ustawy o VAT, czy też na zasadach ogólnych - art. 28b w miejscu, gdzie usługobiorca posiada siedzibę?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi kompleksowe magazynowo – logistyczne, zgodnie z przedstawionym przez Wnioskodawcę stanem faktycznym, będą opodatkowane na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług w jednym z krajów UE.

Wyrok w podobnej sprawie wydał Trybunału Sprawiedliwości UE w dnia 28 czerwca 2013 (C-155/12), gdzie dokładnie określone zostały przesłanki, których spełnienie będzie decydowało o miejscu opodatkowania. TSUE uznał w przytoczonym wyroku, że przechowywanie towarów, czyli magazynowanie należy uznać za świadczenie główne, zaś pozostałe czynności takie jak przyjmowanie, wydawanie, rozładunek itd. za świadczenie pomocnicze. Jednak dla spełnienia tej przesłanki nie wystarczy jakikolwiek związek usługi z nieruchomością, ale związek ten musi być „wystarczająco bezpośredni”, co oznacza, że konkretna nieruchomość musi być przedmiotem usługi.

TSUE ponadto podkreśla, że wiele usług podlega wykonaniu na konkretnej nieruchomości z tego powodu, iż wykonawca usługi ma tam swoje pomieszczenia handlowe, co jednak nie uzasadnia zaistnienia wystarczająco bezpośredniego związku z nieruchomością.

Ostatecznie Trybunał Sprawiedliwości UE uznał, że kompleksowe usługi w dziedzinie magazynowania towarów są traktowane dla celów VAT jak usługi związane z nieruchomościami tylko wtedy, gdy magazynowanie towarów stanowi świadczenie główne jednolitej usługi i jest związane z prawem używania konkretnie oznaczonej nieruchomości. W przeciwnym razie, kompleksowe usługi magazynowania, tak jak to ma miejsce w naszym przypadku, powinny zostać opodatkowane na zasadach ogólnych, czyli w kraju siedziby usługobiorcy (art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w świetle art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W przypadku usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, istotnym jest ustalenie miejsca ich świadczenia, bowiem od określenia miejsca świadczenia zależeć będzie miejsce ich opodatkowania.

W myśl art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania przepisów regulujących miejsce świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy ustawy wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia.

Zgodnie z art. 28e ustawy, w przypadku usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Użyty w powyższym przepisie zwrot „usług związanych z nieruchomościami” stanowi katalog otwarty. Warunkiem zaliczenia określonej usługi do tego katalogu jest jej związek z nieruchomością, której dana usługa dotyczy. Wprawdzie usługi na nieruchomościach kojarzone są na ogół z usługami budowlanymi związanymi z konkretną nieruchomością, jednak pojęcie to jest znacznie szersze i obejmuje swoim zakresem cały szereg usług, które są nierozerwalnie związane z nieruchomościami.

Wskazać też trzeba, że powiązanie usług związanych z nieruchomością z lokalizacją samej nieruchomości jest jak najbardziej uzasadnione, bowiem dane usługi są konsumowane (wykorzystywane) właśnie w miejscu położenia nieruchomości.

Przepisowi art. 28e ustawy odpowiada zapis art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Ustawa nie definiuje pojęcia „nieruchomości”, zatem zasadnym jest odwołanie się do przepisów prawa cywilnego. Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W tym miejscu wskazać należy na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 czerwca 2013 r. sygn. akt C-155/12 w sprawie Ministerstwo Finansów Rzeczypospolitej Polskiej przeciwko RR Donnelly Global Turnkey Solution Poland sp. z o.o. Wyrok ten sprecyzował orzecznictwo Trybunału dotyczące miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami oraz wyjaśnił dla celów stosowania prawa, co Trybunał rozumie pod pojęciem „wystarczająco bezpośredniego” związku.

Powyższy wyrok dotyczył pytania prejudycjalnego skierowanego przez sąd krajowy zmierzającego do ustalenia czy art. 47 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek, załadunek oraz w stosunku do niektórych klientów przepakowywanie materiałów dostarczonych w opakowaniach zbiorczych do indywidualnych zestawów, są usługami związanymi z nieruchomościami w rozumieniu tego artykułu.

W zapadłym wyroku TSUE w pierwszej kolejności odniósł się do zagadnienia usług kompleksowych i orzekł, że świadczenie należy uznać za jednolite, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (zob. podobnie wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank, Zb.Orz. s. I-9433, pkt 22; ww. wyrok w sprawie Field Fisher Waterhouse, pkt 16). Jest tak również wówczas, gdy jedno lub kilka świadczeń stanowią świadczenie główne, natomiast pozostałe świadczenie lub świadczenia stanowią świadczenie lub świadczenia dodatkowe, które są traktowane z punktu widzenia podatkowego tak jak świadczenie główne. W szczególności świadczenie należy uznać za dodatkowe w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samo w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego (zob. podobnie wyroki: z dnia 25 lutego 1999r. w sprawie C-349/96 CPP, Rec. s. I-973, pkt 30; z dnia 10 marca 2011r. w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/54 Bog i in., Zb.Orz. s. I-1457, pkt-54; ww. wyrok w sprawie Field Fisher Waterhouse, pkt 17).

W tym względzie TSUE opierając się na opinii rzecznika generalnego stwierdził, że z akt przedstawionych Trybunałowi wynika, że w postępowaniu głównym magazynowanie towarów należy zasadniczo uznać za świadczenie główne, natomiast przyjmowanie towarów, ich rozmieszczanie, wydawanie, rozładunek i załadunek stanowią jedynie świadczenia dodatkowe. Te ostatnie ze wskazanych świadczeń nie stanowią bowiem dla klienta celu samego w sobie, lecz są czynnościami umożliwiającymi mu skorzystanie w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego. Jednakże, co się tyczy przepakowywania towarów dostarczonych w opakowaniach zbiorczych do indywidualnych zestawów, należy dodać, że świadczenie to – wykonywane jedynie na rzecz niektórych klientów – powinno być uważane za samodzielne świadczenie główne zawsze wówczas, gdy owo przepakowywanie nie jest niezbędne dla zagwarantowania magazynowania danych towarów w jak najlepszy sposób. Mając na uwadze, że z akt dostępnych Trybunałowi nie wynika, jakoby sąd odsyłający miał w ramach pytania prejudycjalnego na myśli ów drugi wypadek, w dalszym wywodzie należy uznać, że sporna w postępowaniu głównym kompleksowa usługa magazynowania stanowi czynność jednolitą, w ramach której świadczenie główne polega na magazynowaniu towarów.

W dalszej kolejności Trybunał w ww. wyroku zbadał, czy usługa magazynowania, objęta zakresem sporu w postępowaniu głównym, może być objęta zakresem zastosowania art. 47 dyrektywy 2006/12.

TSUE wskazał, że w zakresie dotyczącym brzmienia wskazanego art. 47, które zasadniczo odpowiada art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy, należy stwierdzić, że usługi magazynowania nie stanowią usług wymienionych w sposób wyraźny w owym art. 47 i w związku z tym z brzmienia tego przepisu nie można wysnuć użytecznego wniosku dla celów udzielenia odpowiedzi na zadane pytanie. Jednakże z orzecznictwa Trybunału wynika, że jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie stosowania wskazanego art. 47 dyrektywy 2006/112 (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Inter-Mark Group, pkt 30). Należy zresztą wskazać, że w takim związku pozostają wszystkie usługi wymienione w tym przepisie [zob. w zakresie dotyczącym art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 24].

Jeżeli chodzi o pojęcie „nieruchomości”, należy przypomnieć, że Trybunał orzekł już, iż jedną z jej istotnych cech jest to, że jest związana z określoną częścią terytorium państwa członkowskiego, w którym jest ona usytuowana (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 20). W związku z tym aby świadczenie usług było objęte zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112, konieczne jest, by owo świadczenie było związane z wyraźnie określoną nieruchomością.

Jednakże, mając na uwadze, że wiele usług jest w ten lub inny sposób związanych z nieruchomościami, konieczne jest ponadto, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 25). Należy bowiem stwierdzić, że świadczenia usług wyliczone w art. 47 dyrektywy 2006/112, które dotyczą bądź używania lub urządzania nieruchomości, bądź zarządzania włącznie z użytkowaniem oraz wyceny tego rodzaju nieruchomości, charakteryzują się tym, że sama nieruchomość stanowi przedmiot świadczenia.

Z powyższego wynika, że usługa magazynowania – tego rodzaju jak usługa sporna w postępowaniu głównym – której nie można uznać za związaną z urządzaniem, zarządzaniem lub wyceną nieruchomości, może być objęta zakresem stosowania wskazanego art. 47 jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

W konsekwencji Trybunał uznał, że artykuł 47 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca - będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług i jedocześnie jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE - od przyszłego roku zamierza rozszerzyć działalność o usługi magazynowo - logistyczne na rzecz kontrahentów z krajów Unii Europejskiej (PKD 52.10.B). Kontrahenci, o których mowa nie posiadają siedziby działalności gospodarczej w Polsce. Posiadają oni stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym miejscu niż siedziba, jednak nie znajduje się ono w Polsce. Wstępnie zostało ustalone, że firma Wnioskodawcy będzie nazwana Dystrybutorem, kontrahent z UE - Dostawcą i jednocześnie właścicielem towarów do czasu ich sprzedaży, a podmiot 3-ci, tj. odbiorca towaru - Klientem. Dostarczone towary do magazynu Wnioskodawcy będą przez Niego składowane, w miarę potrzeby wykorzystywane dla potrzeb Jego działalności lub dostarczane do klienta. Precyzując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi obejmowałyby: zamawianie towaru od Dostawcy, odbiór towaru, rozładunek, oznakowanie, przechowywanie towarów, zapakowanie towaru dla Klienta, dostarczenie towaru do Klienta, kontrola i analiza stanu zapasów w celu zapewnienia stałej ilości, zapewnienie dozoru nad towarem, tj. ubezpieczenie i ochrona, kontrola ilościowa, rozpatrywanie reklamacji od Klienta, sporządzanie raz na miesiąc raportów magazynowych dla Dostawcy, zapewnienie dostępu do magazynu dla pracowników Dostawcy w towarzystwie pracowników Dystrybutora w celu weryfikacji ilości magazynowanych towarów. Należy podkreślić, że Dostawca nie ma przyznanego prawa używania magazynu Dystrybutora, ani też w umowie nie jest określone konkretne miejsce przechowywania towarów, jednakże w związku z tym, że siedzibą Dystrybutora jest: X i tam posiada on magazyny to usługa będzie świadczona w tym miejscu.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy w świetle powołanego wyżej orzeczenia TSUE należy stwierdzić, że skoro - jak wskazał Wnioskodawca – w ramach usługi magazynowo - logistycznej wykonuje następujące czynności: zamawianie towaru od Dostawcy, odbiór towaru, rozładunek, oznakowanie, przechowywanie towarów, zapakowanie towaru dla Klienta, dostarczenie towaru do Klienta, kontrola i analiza stanu zapasów w celu zapewnienia stałej ilości, zapewnienie dozoru nad towarem, tj. ubezpieczenie i ochrona, kontrola ilościowa, rozpatrywanie reklamacji od Klienta, sporządzanie raz na miesiąc raportów magazynowych dla Dostawcy, zapewnienie dostępu do magazynu dla pracowników Dostawcy w towarzystwie pracowników Dystrybutora w celu weryfikacji ilości magazynowanych towarów, to miejsce świadczenia powyższej usługi winno być ustalone na podstawie zasad ogólnych określonych w art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług. Z przedstawionego opisu sprawy wynika bowiem, że Dostawca nie będzie miał żadnych uprawnień do używania nieruchomości, tj. magazynu. Zatem usługa ta nie będzie miała charakteru usługi związanej z nieruchomością, w związku z czym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.