Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-239/14-2/PR
z 2 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 marca 2014 r. (data wpływu 26 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla sprzedaży imprez turystycznych świadczonych w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przez agentów turystycznych dokonywanych:

• na terytorium Unii Europejskiej – jest prawidłowe,

• poza terytorium Unii Europejskiej – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla sprzedaży imprez turystycznych świadczonych w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przez agentów turystycznych dokonywanych na terytorium Unii Europejskiej oraz poza terytorium Unii Europejskiej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej zwana: Wnioskodawcą) w ramach prowadzonej działalności turystycznej, do której odnoszą się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 1997 r., nr 133, poz. 884, ze zm., dalej zwana: UoUT) świadczy usługi opodatkowane na podstawie szczególnej procedury przy świadczeniu usług turystyki określonej w art. 119 UoVAT. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę organizowane są na terenie Unii Europejskiej, jak również poza terytorium Unii.

Na potrzeby świadczenia wskazanych usług turystycznych, Wnioskodawca korzysta z usług sprzedaży imprez turystycznych świadczonych przez agentów turystycznych, działających w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy na podstawie przepisów artykułu 758 i następnych ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., nr 16, poz. 93, ze zm., dalej zwana: KC) oraz przepisów UoUT. Wynagrodzenie agenta turystycznego za sprzedaż imprez turystycznych Wnioskodawcy określone jest jako prowizja uzależniona od wartości rezerwacji założonych przez agenta.

W 2014 r. Wnioskodawca wdrożył system tzw. samofakturowania, zgodnie z art. 106d ust. 1 UoVAT i wystawia w imieniu agentów turystycznych faktury VAT dokumentujące świadczone przez nich usługi pośrednictwa, opodatkowując przedmiotowe usługi według stawki podatku od towarów i usług w wysokości 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym usługi sprzedaży imprez turystycznych świadczone w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przez agentów turystycznych powinny być opodatkowane stawką podatku w wysokości 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi świadczone przez agentów turystycznych działających w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy powinny być opodatkowane według reguł ogólnych, czyli stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 UoVAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 8 ust. 1 UoVAT wskazuje, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 UoVAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 UoVAT.

W związku z powyższym, przez pojęcie usługi (świadczenia) należy rozumieć każde działanie, które spełnia łącznie następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania w wykonaniu, którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, że aby usługa (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata jest zatem konsekwencją wykonania świadczenia a samo wynagrodzenie jest należne za wykonanie tego świadczenia.

Przez świadczenie usług turystyki, w świetle powyższego, należy zatem rozumieć usługę, w wyniku której nabywca - turysta jest beneficjentem a wykonawca usługi otrzymuje wynagrodzenie tytułem wykonanego zobowiązania. Wykonawcą takiej usługi turystycznej jest niewątpliwie organizator imprezy turystycznej.

Touroperatorzy, którym w przedmiotowym stanie faktycznym jest Wnioskodawca, do świadczenia usług turystycznych wykorzystują agentów, którzy sprzedają turystom imprezy turystyczne w imieniu i na rzecz touroperatorów. Powyższy charakter świadczenia usług oznacza, że agenci nie świadczą usług turystyki na rzecz turystów, ponieważ nie są stroną transakcji zawartej pomiędzy organizatorem imprez turystycznych a turystą.

Celem uznania działań wykonywanych przez agenta turystycznego za świadczenie usług sprzedaży imprez turystycznych touroperatora konieczne jest, aby wykonał on przynajmniej niektóre z niżej wymienionych czynności:

1. wskazywanie stronie danej umowy (turyście bądź touroperatorowi) okazji do zawarcia takiej umowy;
2. uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę;
3. prowadzenie negocjacji polegającej na jednoznacznie określonym akcie mediacji;
4. nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.
   
   

W wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. (sygn. akt: C-453/05) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej odniósł się do zasad usługi pośrednictwa, stwierdzając, że „(...) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam i pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową (...)”.

W tym miejscu należy podkreślić, że we wskazanym stanie faktycznym dochodzi do świadczenia usługi turystyki pomiędzy organizatorem imprezy turystycznej a nabywcą tej usługi. Natomiast pomiędzy agentem turystycznym a organizatorem imprezy turystycznej dochodzi de facto do świadczenia usługi pośrednictwa w sprzedaży usługi turystyki. W tym miejscu trzeba bowiem podkreślić, że działalność agenta działającego w imieniu i na rzecz zleceniodawcy została uregulowana w art. 758 § 1 KC, który wskazuje, że przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu.

W celu określenia sposobu opodatkowania opisanych w stanie faktycznym usług należy podkreślić, że tzw. procedura VAT marży przewidziana dla świadczenia usług turystyki stanowi odstępstwo od zasady zawartej w art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1, ze zm., dalej zwana: Dyrektywą 112/2006) oraz art. 29a UoVAT zgodnie, z którymi podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy, osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia. Powyższe potwierdził m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 października 2012 r. (sygn. akt: I FSK 1950/11). Aczkolwiek przy dokonywaniu wykładni przepisów odnoszących się do świadczenia usług turystyki, z racji tego, iż stanowią one wyjątek od ogólnych zasad opodatkowania VAT, zaznaczyć należy, że na gruncie prawa podatkowego obowiązuje zasada singularia non sunt extendenda, która stanowi o tym, że wyjątków nie należy rozszerzać.

W myśl art. 119 ust. 1 UoVAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Z opodatkowania marży na szczególnych zasadach określonych w art. 119 UoVAT mogą korzystać podatnicy działający na rzecz turystów we własnym imieniu, na własny rachunek i nabywający przy świadczeniu usługi towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Powyższe potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 13 października 2005 r. (sygn. akt: C-200/04), który stwierdził, że „(...) dany przedsiębiorca posiada przymiot podmiotu gospodarczego w rozumieniu specjalnego systemu dla biur podróży, że występuje we własnym imieniu oraz że dla celów swoich czynności korzysta z dostaw i usług innych podatników (...)”, oraz Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 9 grudnia 2010 r. (sygn. akt: C-31/10), który podkreślił, że „(...) specjalny system przewidziany w tym przepisie ma zastosowanie do transakcji biur podróży i organizatorów wycieczek, jeżeli podmioty te występują względem podróżnych w ich własnym imieniu oraz w celu zapewnienia usług turystycznych korzystają z dostaw i usług innych podatników.(...)”.

Do szczególnej procedury przy świadczeniu usług turystyki odniósł się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 22 czerwca 2011 r. (sygn. akt: III SA/Wa 2761/10), w którym stwierdził, że „(...) Marża to różnica między całkowitą kwotą z wyłączeniem VAT, do zapłaty przez turystę a faktycznymi kosztami poniesionymi przez biuro podróży z tytułu dostaw towarów i usług świadczonych przez innych podatników, w przypadku gdy transakcje te służą bezpośredniej korzyści turysty. Marża stanowi więc różnicę między kwotą netto należną od turysty (całkowita kwota do zapłaty z wyłączeniem VAT) a faktycznym kosztem poniesionym przez biuro podróży na nabycie towarów i usług, w przypadku gdy te towary i usługi służą bezpośredniej korzyści turysty. „Faktycznym kosztem” jest cena brutto zapłacona przez biuro podróży, co wynika z braku możliwości odliczenia lub zwrotu VAT z tytułu nabycia towarów lub usług od innych podatników, jeżeli służą one świadczeniu usługi turystycznej podlegającej opodatkowaniu w ramach procedury szczególnej (...)”.

Ze szczególnej formy opodatkowania zawartej w art. 119 UoVAT nie mogą natomiast korzystać agenci turystyczni, którzy działają w imieniu i na rzecz innych organizatorów imprez turystycznych. Tego typu agenci świadczą na zlecenie innych podmiotów czynności w zakresie pozyskiwania klientów - turystów i sprzedaży usług turystycznych oferowanych przez zleceniodawców - organizatorów imprez turystycznych. Czynności wykonywane przez tych agentów nie mają również charakteru bezpośredniej korzyści dla turysty, a sami agenci nie są stroną transakcji świadczenia usług turystycznych.

Powyższe wynika wprost z art. 306 ust. 1 i 2 Dyrektywy 112/2006, który wskazuje, że państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników. Procedura szczególna nie ma zastosowania do biur podróży, które działają wyłącznie w charakterze pośredników i do których w celu obliczenia podstawy opodatkowania stosuje się art. 79 akapit pierwszy lit. c), który stanowi, że podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy, jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym.

Mając na uwadze powyższe, szczególna procedura przy świadczeniu usług turystyki zawarta w art. 119 UoVAT nie ma zastosowania do podmiotów, które działają wyłącznie w imieniu i na rzecz touroperatorów, których wynagrodzeniem jest kwota prowizji. Potwierdza to K. Lewandowski, P. Fałkowski w komentarzu do art. 306 Dyrektywy Rady 2006/112/WE, (Legalis 2014) ,,Jeżeli bowiem biuro podróży działa w imieniu i na rzecz osoby trzeciej, to nie jest ono stroną transakcji podstawowej (świadczenia usługi lub dostawy towarów). W takiej sytuacji biuro jedynie pośredniczy między stronami umowy, a więc świadczy usługę pośrednictwa, a nie usługę turystyki. Oczywiste jest więc, że nie może ono skorzystać ze szczególnej procedury, która dotyczy usług turystyki.”

Na tym samym stanowisku stanął Wojewódzki Sąd Administracyjny z siedzibą w Lublinie w wyroku z dnia 3 marca 2009 r. (sygn. akt: I SA/Lu 45/09) ,,(...) Jest to okoliczność istotna dla wyniku sprawy podatkowej, bo zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług w reżimie szczególnych procedur przy świadczeniu usług turystyki z art. 119 ust. 1-10 VATU nie stosuje się do pośredników, działających w imieniu i na rzecz innych podmiotów. Kiedy firma działa jako pośrednik, to świadczy na zlecenie innego podmiotu czynności w zakresie pozyskiwania klientów, sprzedaży usług turystycznych oferowanych przez zleceniodawcę. Pośrednik nie jest podatnikiem, który działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek w rozumieniu art. 119 ust. 3 pkt 2 VATU. Pośrednik nie jest podatnikiem, który przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w rozumieniu art. 119 ust. 3 pkt 3 VATU. Firma turystyczna może świadczyć usługi opodatkowane na zasadach z art. 119 ust. 1-10 VATU, kiedy działa w imieniu własnym, na swój rachunek oraz może świadczyć usługi jako pośrednik niekorzystający z opodatkowania w reżimie szczególnych procedur przy świadczeniu usług turystyki, kiedy działa w imieniu i na rzecz innych podmiotów, przykładowo firmy zagranicznej. W każdym z tych przypadków nabywcą usługi może być osoba fizyczna, jak i osoba prawna. Reżim opodatkowania świadczonej usługi turystyki zależy od tego czy podatnik (firma turystyczna) działa jako pośrednik, czy samodzielnie nabywa we własnym imieniu, na własny rachunek towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu, na własny rachunek (...)”.

Dla agentów turystycznych działających w imieniu i na rzecz touroperatora znajduje zatem zastosowanie przepis art. 29a ust. 1 UoVAT stanowiący, iż podstawą opodatkowania, co do zasady jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Mając na uwadze powyższe, podstawą opodatkowania wynagrodzenia jest w takim przypadku prowizja otrzymana przez agenta turystycznego od touroperatora.

W zakresie określenia właściwej stawki podatku od towarów i usług należy zaznaczyć, że w myśl art. 41 ust. 1 UoVAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 UoVAT. Natomiast w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. z zastrzeżeniem art. 146f UoVAT stawka podatku wynosi 23%, zgodnie z art. 146a pkt 1 UoVAT. Przepisy UoVAT oraz akty wykonawcze do tej ustawy nie wymieniają usług sprzedaży imprez turystycznych w imieniu i na rzecz osób trzecich, jako korzystających z preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług. Z pewnością dla przedmiotowych usług nie można zastosować stawki VAT w wysokości 0%, która została określona w art. 119 ust. 8 UoVAT, który to przepis przewiduje, że usługi turystyki opodatkowane według tzw. systemu VAT marży są opodatkowane stawką VAT w wysokości 0% w przypadku ich świadczenia poza terytorium Unii Europejskiej. Z racji tego, że opisywane usługi nie stanowią usług turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1 UoVAT, nie mogą korzystać z opodatkowania według stawki VAT w wysokości 0%.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż usługi sprzedaży imprez turystycznych świadczone w imieniu i na rzecz touroperatorów przez agentów turystycznych należy opodatkować według stawki podatku od towarów i usług w wysokości 23%. W tym przypadku nie ma znaczenia w odniesieniu do ustalania prawidłowej stawki podatku VAT, czy przedmiotowe pośrednictwo dotyczy usług turystycznych realizowanych na terytorium kraju, terytorium Unii Europejskiej oraz poza terytorium Unii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie stawki podatku VAT dla sprzedaży imprez turystycznych świadczonych w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przez agentów turystycznych dokonywanych:

• na terytorium Unii Europejskiej – jest prawidłowe,

• poza terytorium Unii Europejskiej – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast według art. 2 pkt 5 ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzącego w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Zatem aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności turystycznej, do której odnoszą się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych, świadczy usługi opodatkowane na podstawie szczególnej procedury przy świadczeniu usług turystyki określonej w art. 119 UoVAT. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę organizowane są na terenie Unii Europejskiej, jak również poza terytorium Unii. Na potrzeby świadczenia wskazanych usług turystycznych, Wnioskodawca korzysta z usług sprzedaży imprez turystycznych świadczonych przez agentów turystycznych, działających w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy na podstawie przepisów artykułu 758 i następnych ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny oraz przepisów UoUT. Wynagrodzenie agenta turystycznego za sprzedaż imprez turystycznych Wnioskodawcy określone jest jako prowizja uzależniona od wartości rezerwacji założonych przez agenta.

Żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest, aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z niżej wymienionych czynności:

• wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy;
  

• uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę;
  

• prowadzenie negocjacji polegającej na jednoznacznie określonym akcie mediacji;
  

• nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.
  
  

Powyższe oczywiście nie oznacza, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest aby wywoływały lub miały na celu wywołania skutku dla wszystkich stron transakcji. Innymi słowy konieczne jest aby skutek tych czynności odnalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

W sprawie C-453/05 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1719) - obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się również do usług świadczonych przez pośredników działających w imieniu i na rzecz osób trzecich, jeżeli pośredniczą oni w transakcjach dokonywanych poza terytorium Unii Europejskiej.

Kwestie odnoszące się do zwolnienia usług pośrednictwa uregulowane zostały także w art. 153 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają usługi świadczone przez pośredników działających w imieniu i na rzecz osoby trzeciej, jeśli pośredniczą oni w transakcjach, o których mowa w rozdziałach 6, 7 i 8, lub w transakcjach dokonanych poza terytorium Wspólnoty.

Zwolnienie, o którym mowa w akapicie pierwszym, nie ma zastosowania do biur podróży, gdy świadczą one w imieniu i na rzecz turystów usługi, które są wykonywane w innych państwach członkowskich.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, iż usługi sprzedaży imprez turystycznych świadczone w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przez agentów turystycznych dokonywanych poza terytorium Unii Europejskiej podlegają opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 0%, zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia. Natomiast usługi sprzedaży imprez turystycznych świadczone w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przez agentów turystycznych dokonywanych na terytorium Unii Europejskiej podlegają opodatkowaniu stawką podstawową w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.