Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-145/14-4/KO
z 10 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2014 r. (data wpływu 11 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 maja 2014 r. (data wpływu 20 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania na podstawie ugody – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania na podstawie ugody.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 9 maja 2014 r., Nr IPTPB1/415-145/14-2/KO na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 9 maja 2014 r. (data doręczenia 13 maja 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 14 maja 2014 r. (data wpływu 20 maja 2014 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 16 maja 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu z dnia 14 maja 2014 r.:

Zespół Szkół jako pracodawca rozwiązał stosunek pracy ze swoim pracownikiem – nauczycielem na podstawie art. 20 ust. 5b ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r., Nr 92, poz. 674, z późn. zm.), w powiązaniu z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2007 r., Nr 80, poz. 542, z późn. zm.), za trzymiesięcznym wypowiedzeniem.

Pracownik wniósł pozew o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne. Wartość przedmiotu sporu opiewała na kwotę 43.000 zł. W pozwie pracownik (powód) wniósł o:

1. uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 28 maja 2013 r. i przywrócenie do pracy w przypadku rozpatrzenia sprawy po upływie okresu wypowiedzenia,
2. zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 3.200 zł, tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy,
3. nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.
   
   

W uzasadnieniu pozwu powód wskazywał, że z nauczycielem mianowanym można rozwiązać stosunek pracy wyłącznie w sytuacjach określonych w art. 20 i 23 Karty Nauczyciela. Powód nadmieniał, że w stosunku do jego osoby żadna ze wskazanych w tych przepisach przyczyn nie występuje.

W dniu 3 lutego 2014 r. w Sądzie Rejonowym IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, strony w wyżej wymienionej sprawie tj.: w sprawie o przywrócenie do pracy, zawarły umowę ugodę następującej treści: pozwany zobowiązał się zapłacić na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwotę 35.000 zł, w pozostałym zakresie powód cofnął powództwo, ze zrzeczeniem się roszczenia.

Odszkodowanie, pozwany wypłacił powodowi na podstawie prawomocnej ugody z dnia 3 marca 2014 r. w wysokości 28.700 zł, natomiast zaliczkę na podatek dochodowy od przyznanej prawomocnej ugody w kwocie 35.000 zł, pozwany pracodawca zobowiązał się wypłacić powodowi. Od kwotę 35.000 zł odprowadzono w dniu 18 kwietnia 2014 r. do właściwego Urzędu Skarbowego, na podstawie art. 31 i art. 21 ust. 1 pkt 3 litera b) i pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 6.300 zł.

Sprawa toczyła się o przywrócenie pracownika do pracy, strony jednak zawarły ugodę, w której pozwany pracodawca zobowiązał się wypłacić powodowi kwotę 35.000 zł, tytułem odszkodowania – innych informacji dotyczących podstaw prawnych nie ma. Pozwany nie posiada wiedzy na podstawie jakich przepisów prawa określono wysokość i zasady wypłaty odszkodowania oraz sposobu obliczenia jego wysokości, gdyż w prawomocnej ugodzie, Sąd nie powołuje się na żadne przepisy prawa, wskazał jedynie wysokość odszkodowania, tj. 35.000 zł oraz termin, do którego powinno być wypłacone ono powodowi (3 marca 2014 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym przypadku przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 litera b) i pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakładają na płatnika, tj. Zespół Szkół, obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zobowiązany był do wypłacenia odszkodowania powodowi, sugerując się tym, że w pozwie, jak i w treści prawomocnej ugody nie powołano się bezpośrednio na żaden z art. 44-51, 52-55 i 56-61 Kodeksu pracy. Wypłacił więc odszkodowanie opodatkowując je podatkiem dochodowym.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał, że jako płatnik podatku dochodowego, zinterpretował przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 litera b) i pkt 3b), jako wymagające pobrania zaliczki i opodatkował podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zasądzoną na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwotę 35.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy jednak podkreślić, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Nadmienić należy, jeśli chodzi o pkt 3b omawianego przepisu, że na gruncie wykładni stosowanej w prawie podatkowym przyjęło się, że przez określenie „inne” rozumie się odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jednakże koniecznym jest, aby te inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane były na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Dla ustalenia, czy określone świadczenie jest w rzeczywistości odszkodowaniem, istotne jest zbadanie jego charakteru, przy czym bez znaczenia jest okoliczność, czy zostało ono w ugodzie sądowej nazwane odszkodowaniem, czy też nie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako pracodawca rozwiązał stosunek pracy ze swoim pracownikiem – nauczycielem na podstawie art. 20 ust. 5b ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r., Nr 92, poz. 674, z późn. zm.), w powiązaniu z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2007 r., Nr 80, poz. 542, z późn. zm.), za trzymiesięcznym wypowiedzeniem.

Pracownik wniósł pozew o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne. Wartość przedmiotu sporu opiewała na kwotę 43.000 zł. W pozwie pracownik wniósł o:

1. uznanie za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę z dnia 28 maja 2013 r. i przywrócenie do pracy w przypadku rozpatrzenia sprawy po upływie okresu wypowiedzenia,
2. zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 3.200 zł, tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy,
3. nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.
   
   

W dniu 3 lutego 2014 r. w Sądzie Rejonowym, strony zawarły ugodę następującej treści: pozwany zobowiązał się zapłacić na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwotę 35.000 zł, w pozostałym zakresie powód cofnął powództwo, ze zrzeczeniem się roszczenia. W prawomocnej ugodzie, Sąd nie powołał się na żadne przepisy prawa, wskazał jedynie wysokość odszkodowania, tj. 35.000 zł oraz termin, do którego powinno być wypłacone ono powodowi.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 45 § 1 ustawy Kodeks pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W myśl art. 45 § 2 ustawy Kodeks pracy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 ustawy Kodeks pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ ustawy Kodeks pracy).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przyznana pracownikowi kwota na mocy zawartej z pracodawcą ugody, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna jest od podatku dochodowego, bowiem jej wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw. Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy w związku z wypłatą ww. odszkodowania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.