Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-93/14/PS
z 26 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2014 r. (data wpływu 25 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia kaucji do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia kaucji do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie:

1. produkcji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych,
2. regeneracji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany,
3. świadczenia usług serwisu, naprawy i remontów pojazdów i urządzeń mechanicznych,
4. handlu hurtowego częściami zamiennymi do pojazdów i urządzeń mechanicznych,
5. skupu od zakładów usługowych oraz przedsiębiorstw specjalizujących się w odzyskiwaniu części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany.

Regeneracja polega na poddaniu elementu (w postaci części zamiennej) wymontowanego jako niesprawny lub zużyty, procesowi obróbki mechanicznej, chemicznej i fizycznej, która przywraca regenerowanemu elementowi cechy i właściwości elementu pierwotnie wyprodukowanego. W wyniku tych procesów regenerujących, część zamienna (element) odzyskuje wszystkie cechy, lecz jego niektóre parametry użytkowania ulegają w nieznacznym stopniu obniżeniu. Należą do nich np. czas użytkowania oraz stopień niezawodności. Dlatego regenerowane części zamienne posiadają wszelkie cechy lecz niższą cenę.

Producenci wielu części zamiennych stosują skomplikowane procesy produkcji obwarowane wieloma patentami i tajnikami produkcji. Dlatego też, starają się oni kontrolować obieg części zamiennych i żądają od nabywców przekazania im części zamiennych, wymontowanych lub zużytych o tych samych cechach. Podatnik zajmuje się również regeneracją części zamiennych. Podatnik nabywa zużyte części zamienne od zakładów usługowych i serwisów mechanicznych, przeprowadzających remonty, naprawy i przeglądy pojazdów mechanicznych oraz urządzeń. Podatnik nabywa też zużyte części zamienne od specjalizujących się w skupie i sprzedaży zużytych części zamiennych przedsiębiorców.

Nabywając od producentów albo ich dystrybutorów, jako towary handlowe, części zamienne nowe, Podatnik zmuszony jest do dostarczenia producentowi lub dystrybutorowi, w określonym okresie czasu - wymontowanych (zużytych) części zamiennych, wymontowanych w toku serwisowania lub naprawy pojazdów przez serwis usługowy. Tym samym kontrakt dostawy pomiędzy producentem (dystrybutorem) a podatnikiem składa się z dwóch charakterystycznych etapów:

1. Nabycie od dostawcy przez podatnika części zamiennych w postaci towarów handlowych,
2. Dostarczenie dostawcy przez podatnika zużytych, wymontowanych części zamiennych o przeznaczeniu i parametrach początkowych, identycznych jak nabyte uprzednio towary.

Dostawca w fakturze dokumentującej transakcję, w której podatnik jest nabywcą, określa nazwę części zamiennej, jej określenie katalogowe oraz ilość, cenę jednostkową i wartość dostawy.

Aby przymusić Podatnika do kolekcjonowania i przekazywania producentowi (dystrybutorowi) zużytych części zamiennych, producent lub dystrybutor żąda od podatnika oprócz zapłaty za towar także wniesienia kaucji liczonej jako iloczyn określonych ilości części zamiennych oraz ich jednostkowej kaucji. Transakcja nabycia zawiera więc dwa elementy:

1. Należność z tytułu dostawy obliczana według schematu:
   Nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x cena jednostkowa = wartość towaru
   
2. Kwota kaucji należna od dostawy:
   Nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x kaucja jednostkowa = suma kaucji od dostawy.
   

Podatnik przekazuje Dostawcy (dystrybutorowi), w określonym czasie od dostawy, np. w ciągu 24 miesięcy, zużyte części zamienne, o tym samym opisie katalogowym i w tych samych ilościach w jakiej dokonano dostawy i ujęto w dokumentacji dostawy. Jeżeli w ciągu okresu czasu określonego w toku transakcji, nabywca nie zgromadzi przewidzianej dostawą ilości zużytych części zamiennych i nie przekaże jej Podatnikowi (dostawcy), to kaucja wniesiona przez nabywcę przepada w odpowiedniej do ilości proporcji. Podatnik kolekcjonuje zużyte części zamienne: pozyskując je ze swojego serwisu, nabywając je od zakładów usługowych i serwisowych, oraz żądając od swoich kontrahentów - nabywców, zwrotu zużytych części zamiennych.

Zależnie od okoliczności niezależnych od Podatnika, zbiera on nieznaną ilość części zamiennych, zużytych i wysyła je do dostawcy (producenta, dystrybutora). Natychmiast po dostarczeniu producentowi (dostawcy) zużytych części zamiennych, producent zwraca Podatnikowi kwotę kaucji przypadającą proporcjonalnie na zwróconą ilość części zamiennych.

Jeżeli w ciągu okresu czasu określonego w toku transakcji, Podatnik nie zgromadzi przewidzianej dostawą ilości zużytych części zamiennych i nie przekaże jej producentowi (dystrybutorowi), to kaucja wniesiona przez podatnika przepada w odpowiedniej do ilości proporcji.

Podatnik dokonuje co pewien okres (zależny od terminów dostaw) rozliczenia z producentem (dostawcą) ilości sztuk zużytych części zamiennych, których nie dostarczono producentowi. Kwota kaucji z tytułu ilości części zamiennych, których nie zwrócono przepada na rzecz producenta.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 kwietnia 2014 r. (data wpływu 6 maja 2014 r.) Spółka wskazuje, że ponieważ w transakcjach zawieranych przez spółkę L podmioty występują w podobnych rolach, dla porządku wprowadza jednoznaczne określenia uczestników transakcji. L sp. z o. o. - dalej zwana L.

Dostawca - podmiot, który dostarcza Lowi towary, prefabrykaty, zużyte części zamienne, zarówno wyprodukowane przez dostawcę jak i zakupione w transakcjach handlowych. W stosunkach: Dostawca - L, dostawca jest dostawcą w rozumieniu wszelkich przepisów podatkowych, natomiast L jest w takich transakcjach wyłącznie nabywcą w rozumieniu wszelkich przepisów podatkowych. Dostawca może także być producentem, albo dystrybutorem towarów i wyrobów.

Nabywca - podmiot, który nabywa od La towary, prefabrykaty, zużyte części zamienne, zarówno wyprodukowane przez La jak i zakupione przez La w transakcjach handlowych. W stosunkach: Nabywca - L, L jest dostawcą w rozumieniu wszelkich przepisów podatkowych, natomiast Nabywca jest w takich transakcjach wyłącznie nabywcą w rozumieniu wszelkich przepisów podatkowych.

Producent - podmiot, który produkuje części zamienne.

L - jako podmiot prowadzi działalność gospodarczą w zakresie:

1. produkcji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych,
2. regeneracji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany,
3. świadczenia usług serwisu, naprawy i remontów pojazdów i urządzeń mechanicznych,
4. handlu hurtowego częściami zamiennymi do pojazdów i urządzeń mechanicznych, polegającego na sprzedaży Nabywcom towarów oraz wyrobów,
5. skupu od zakładów usługowych oraz przedsiębiorstw specjalizujących się w odzyskiwaniu części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany.

Proces Regeneracji polega na poddaniu elementu (w postaci części zamiennej) wymontowanego jako niesprawny lub zużyty, procesowi obróbki mechanicznej, chemicznej i fizycznej, która przywraca regenerowanemu elementowi cechy i właściwości elementu pierwotnie wyprodukowanego. W wyniku tych procesów regenerujących, część zamienna (element) odzyskuje wszystkie cechy, lecz jego niektóre parametry użytkowania ulegają w nieznacznym stopniu obniżeniu. Należą do nich np. czas użytkowania oraz stopień niezawodności. Dlatego regenerowane części zamienne posiadają wszelkie cechy lecz niższą cenę. Zdaniem La regeneracja stanowi w rozumieniu prawa podatkowego proces produkcji.

Producenci wielu, tzw. oryginalnych części zamiennych stosują skomplikowane procesy produkcji obwarowane wieloma patentami i technicznymi tajnikami produkcji. Dlatego też, starają się kontrolować obieg części zamiennych i żądają od Nabywców przekazania im części zamiennych, wymontowanych lub zużytych o tych samych cechach pierwotnych. Jako cechy pierwotne należy rozumieć przeznaczenie oraz dane techniczne w postaci gabarytów, wydajności, sprawności. W rozumieniu tej definicji jeżeli Producent dostarczy Lowi pompy wtryskowe do silnika wysokoprężnego samochodów osobowych, to jako zużyte części zamienne mogą być przekazane wyłącznie pompy wtryskowe do silnika wysokoprężnego samochodów osobowych, a nie np. pompa wodna układu chłodzenia czy skrzynia biegów.

Nabywając od producentów albo ich dystrybutorów, jako towary handlowe, części zamienne nowe, L zmuszony jest do dostarczenia Dostawcy - producentowi lub dystrybutorowi, w określonym okresie czasu - wymontowanych (zużytych) części zamiennych, wymontowanych w toku serwisowania lub naprawy pojazdów przez serwis usługowy. Tym samym kontrakt dostawy pomiędzy Dostawcą - producentem (dystrybutorem) a Lem składa się z dwóch charakterystycznych etapów:

1. Nabycie od Dostawcy przez La części zamiennych w postaci towarów handlowych,
2. Dostarczenie Dostawcy przez La zużytych, wymontowanych części zamiennych o przeznaczeniu i parametrach początkowych, identycznych jak nabyte uprzednio towary.

Dostawca w fakturze dokumentującej transakcję sprzedaży, w której L jest Nabywcą, określa nazwę części zamiennej, jej określenie katalogowe oraz ilość, cenę jednostkową i wartość dostawy. Aby przymusić La do kolekcjonowania i przekazywania Dostawcy (producentowi, dystrybutorowi) zużytych części zamiennych, Dostawca żąda od La oprócz zapłaty za towar także wniesienia kaucji liczonej jako iloczyn określonych ilości części zamiennych oraz ich jednostkowej kaucji.

Transakcja nabycia zawiera więc dwa elementy:

1. Kwoty wymienione w fakturze, w której L jest Nabywcą a Dostawca jest sprzedającym, zwłaszcza wartość faktury z tytułu dostawy obliczana jest według schematu:
   Nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x cena jednostkowa = wartość towaru
   
2. Kwota kaucji, którą musi wnieść L na rachunek bankowy Dostawcy:
   Nazwa towaru - jednostka miary towaru - ilość jednostek x kaucja jednostkowa = suma kaucji od dostawy.
   

L przekazuje Dostawcy (dystrybutorowi), w określonym czasie od dostawy, np. w ciągu 24 miesięcy, zużyte części zamienne, o tym przeznaczeniu i w tych samych ilościach w jakiej dokonano dostawy i ujęto w dokumentacji dostawy części nowych. Jeżeli w ciągu okresu czasu określonego w toku transakcji, L nie zgromadzi przewidzianej dostawą ilości zużytych części zamiennych i nie przekaże jej Dostawcy), to kaucja wniesiona przez La przepada w odpowiedniej do ilości proporcji.

Jeżeli w jednej dostawie L nabywa np. 100 pomp wtryskowych to kaucja wynosi 100 jednostek x kwota jednostkowa kaucji, L po czasie dostarcza Dostawcy tylko np. 60 zużytych pomp wtryskowych, to kaucja od 60 jednostek jest zwracana Lowi przez Dostawcę. Natomiast kaucja od 40 jednostek pomp przechodzi na własność Dostawcy.

L dokonuje rozliczenia z Dostawcą ilości sztuk zużytych części zamiennych, których nie dostarczono Dostawcy w okresach wynikających z faktur wystawionych dla sprzedaży. Kwota kaucji z tytułu ilości części zamiennych, których nie zwrócono przepada na rzecz Dostawcy.

L kolekcjonuje zużyte części zamienne: pozyskując je ze swojego serwisu, nabywając je od zakładów usługowych i serwisowych, oraz żądając od swoich kontrahentów - innych nabywców, zwrotu zużytych części zamiennych.

Zależnie od okoliczności obiektywnych, L zbiera nieznaną ilość części zamiennych, zużytych i wysyła je do Dostawcy (producenta, dystrybutora). Natychmiast po dostarczeniu Dostawcy zużytych części zamiennych, Dostawca zwraca Lowi kwotę kaucji przypadającą proporcjonalnie na zwróconą ilość części zamiennych.

L dokonuje co pewien okres (zależny od terminów dostaw) rozliczenia z Dostawcą ilości sztuk zużytych części zamiennych, których nie dostarczono Dostawcy. Kwota kaucji z tytułu ilości części zamiennych, których nie zwrócono przepada na rzecz Dostawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodu wyłącznie kwoty kaucji, która przepadła w terminach związanych z przepadkiem kaucji, a kwota kaucji, która może być zwrócona nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy też Spółka zalicza kwotę kaucji do kosztów towarów handlowych w terminach oraz na zasadach związanych z powstawaniem tego rodzaju kosztów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Spółki kaucja nie stanowi kosztów uzyskania przychodu oraz nie stanowi składnika kosztów towarów handlowych. Ewentualny przepadek kaucji stanowi możliwość zaliczenia kwot kaucji, które ostatecznie przepadły, do kosztów uzyskania przychodu Podatnika w momencie przepadku.

Kaucja - wg Słownika Języka Polskiego (PWN, Warszawa 1996 r.) - jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania. Ani kodeks cywilny, ani żadna ustawa podatkowa nie zawiera legalnej definicji kaucji. Istotą kaucji jest co do zasady jej zwrotny charakter.

Kaucja nie może być, zdaniem Podatnika, uznana za koszt uzyskania przychodu z dniem jej wpłaty przez podatnika. Kosztami podatkowymi - zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Kaucja z pewnością może być uznana za związaną z uzyskiwaniem przychodów. Oczywiste jest bowiem, że fakt udzielenia kaucji może wpływać na zawarcie konkretnej umowy, tym samym mając wpływ na uzyskanie przychodów.

W przypadku niedostarczenia zużytych części Sprzedawcy, następuje przepadek kaucji. Z dniem upływu terminu rozliczenia kaucji następuje kolejne rozliczenie w księgach Spółki. Kwota kaucji, ostatecznie zatrzymana przez Sprzedawcę powinna zostać zaliczona z dniem przepadku w koszty uzyskania przychodu Spółki. Przemawia za tym jednoznacznie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Należy zauważyć, że udzielenie kaucji nie może być potraktowane za poniesienie wydatku. Wydatek poniesiony to taki wydatek, który jest definitywnie ponoszony kosztem aktywów danego podmiotu. Kaucja, jako że ze swej istoty ma charakter zwrotny, nie może być potraktowana za wydatek poniesiony. Stąd też nie może być ona uznana za koszt poniesiony z chwilą i w okresie, kiedy podatnik może otrzymać jej zwrot.

Jak słusznie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 marca 1996 r., SA/Ka 332/95, za koszty uzyskania przychodów uznane mogą zostać jedynie wydatki o charakterze definitywnym, które nie podlegają zwrotowi. Kaucja jest świadczeniem obojętnym z punktu widzenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym. Podobnie zwrot kaucji Spółce, która wcześniej jej udzieliła, nie może być uznany za przychód podatkowy.

„Wydatek na wpłacenie kaucji nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu ze względu na swój zwrotny charakter. Trzeba przy tym wskazać konsekwentnie, że gdyby kaucję uznać za koszt uzyskania przychodu, to jej zwrot byłby przychodem podlegającym opodatkowaniu. Organy podatkowe słusznie więc uznały, że kaucja jest świadczeniem nie rzutującym w żaden sposób na obowiązek podatkowy, a więc obojętnym podatkowo” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 1997 r., I SA/Ka 15/96). Spółka dostarczając towary wraz z żądaniem dostarczenia zużytych części przez Nabywcę musi sporządzić pisemne potwierdzenie zasad naliczania i zwrotu oraz przepadku kaucji. Porozumienie powinno zawierać też spis dokumentów oraz procedury ich wzajemnego zatwierdzania przez Strony transakcji. Zdaniem Spółki, Strony mogą dopuścić inne formy zabezpieczenia albo przedstawiania papierów wartościowych w miejsce gotówkowej formy kaucji.

Spółka ma prawo stosować zasady dotyczące kaucji zarówno jako Nabywca jak i Sprzedawca w transakcjach dostaw i nabyć transgranicznych.

W przypadku dostaw oraz nabyć wewnątrzwspólnotowych z udziałem krajów UE, nie ma żadnych ograniczeń prawnych w stosowaniu takich warunków dostaw.

W niektórych krajach uwarunkowania prawne mogą się różnić od uwarunkowań polskich, ale mimo tego zasady rozliczania transakcji według prawa bilansowego oraz według prawa podatkowego obowiązującego w Polsce musza być realizowane według przedstawionego powyżej schematu.

W przypadku transakcji transgranicznych pomiędzy Spółką a podmiotami ulokowanymi w krajach spoza UE, mogą być stosowane przepisy specyficzne tych krajów. Jednakże ujęcie transakcji w księgach Spółki pozostanie zgodne ze schematami uniwersalnymi.

Nie podlegają też rozpoznaniu różnice kursowe w przypadku czynności niewymienionych w ustawie podatkowej, takich jak złożenie kaucji w walucie obcej. Istotą kaucji, jest co do zasady ich zwrotny charakter. Kaucja w walucie obcej jest świadczeniem obojętnym z punktu widzenia obowiązku w podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawodawca w art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyraźnie wskazał w zamkniętym katalogu sytuacje, w których możliwe jest ustalanie różnic kursowych dla celów podatkowych. Brak w tym katalogu kaucji. Różnice kursowe powstałe w sytuacjach, które nie mieszczą się w tym katalogu, nie mogą wpływać na przychody i koszty podatkowe.

Pojawiają się też stanowiska mówiące o tym, iż kaucja wpłacana w toku transakcji dostawy towarów, stanowi zmienny element ceny towarów i należy ją traktować jako część ceny towaru. W takim przypadku koszty uzyskania przychodu generowane przez wydatki na zakup towarów powiększone byłyby o kwotę kaucji. Spółka uważa jednak, iż taka interpretacja jest niezgodna z przepisami oraz zasadami określenia kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym Wnioskodawca zmuszony jest do wystąpienia o wydanie interpretacji indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,
  

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,
  

• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,
  

• został właściwie udokumentowany.
  

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie:

• produkcji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych,
  

• regeneracji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany,
  

• świadczenia usług serwisu, naprawy i remontów pojazdów i urządzeń mechanicznych,
  

• handlu hurtowego częściami zamiennymi do pojazdów i urządzeń mechanicznych,
  

• skupu od zakładów usługowych oraz przedsiębiorstw specjalizujących się w odzyskiwaniu części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany.
  

Nabywając od producentów albo ich dystrybutorów, jako towary handlowe, części zamienne nowe, Wnioskodawca zmuszony jest do dostarczenia Dostawcy - producentowi lub dystrybutorowi, w określonym okresie czasu - wymontowanych (zużytych) części zamiennych, wymontowanych w toku serwisowania lub naprawy pojazdów przez serwis usługowy.

Dostawca żąda od Wnioskodawcy oprócz zapłaty za towar także wniesienia kaucji liczonej jako iloczyn określonych ilości części zamiennych oraz ich jednostkowej kaucji.

Wnioskodawca przekazuje Dostawcy (dystrybutorowi), w określonym czasie od dostawy, np. w ciągu 24 miesięcy, zużyte części zamienne, o tym przeznaczeniu i w tych samych ilościach w jakiej dokonano dostawy i ujęto w dokumentacji dostawy części nowych. Jeżeli w ciągu okresu czasu określonego w toku transakcji, Spółka nie zgromadzi przewidzianej dostawą ilości zużytych części zamiennych i nie przekaże jej Dostawcy, to kaucja wniesiona przez Wnioskodawcę przepada w odpowiedniej do ilości proporcji.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wyżej opisanych kaucji.

Należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia kaucji. Słownik języka polskiego W. Doroszewskiego (internetowe wydanie słownika języka polskiego; http://sjp.pwn.pl/), definiuje kaucję jako sumę pieniężną złożoną jako rękojmię dotrzymania umowy i stanowiącą odszkodowanie w razie niedotrzymania umowy; zastaw, zabezpieczenie, gwarancja. Istotą kaucji jest co do zasady jej zwrotny charakter. W przypadku braku zastrzeżeń co do wykonania umowy, albo w ogóle w razie jej wykonania, kaucja podlega zwrotowi na rzecz tego podmiotu, który kaucji udzielił.

Z powyższego wynika więc, że kaucja gwarancyjna nie stanowi co do zasady definitywnego kosztu, gdyż ma charakter zwrotny. Jest zatem co do zasady neutralna podatkowo.

Zatem fakt wniesienia kaucji, a następnie jej zwrot, nie powodują możliwości zaliczenia jej w poczet kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka wnosząc kaucję nie ma prawa uznać uiszczonej w ten sposób kwoty jako uszczuplenia w majątku o charakterze definitywnym, chyba że wystąpią okoliczności uprawniające do jej zatrzymania przez Dostawcę. Umowa pomiędzy stronami powinna regulować moment, w którym następuje rozliczenie kaucji. Momentem powstania kosztu będzie chwila, gdy kaucja stanie się kwotą należną Dostawcy, tj. z chwilą wystąpienia okoliczności, które uprawniają dostawcę do zatrzymania kaucji.

W związku z powyższym stanowisko Spółki, w świetle którego:

• kaucja nie stanowi kosztów uzyskania przychodu oraz nie stanowi składnika kosztów towarów handlowych,
  

• ewentualny przepadek kaucji stanowi możliwość zaliczenia kwot kaucji, które ostatecznie przepadły, do kosztów uzyskania przychodu Podatnika w momencie przepadku,

• jest co do zasady prawidłowe.

Zastrzec należy również, że z uwagi na zakres przedmiotowy wniosku tutejszy organ nie dokonał oceny stanowiska Wnioskodawcy w części wykraczającej poza treść sformułowanych pytań.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.