INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 20 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kar – jest nieprawidłowe. (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kar.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny :

Spółka jest największym w Europie producentem kotłów i urządzeń ochrony środowiska dla energetyki. Spółka jest również wiodącym wykonawcą bloków energetycznych. W 2003 r. Spółka zawarła umowę konsorcjalną z dwoma podmiotami z grupy A. Umowa dotyczyła projektu budowy nowego bloku energetycznego. Projekt zakładał wieloetapową i wielopłaszczyznową współpracę podmiotów tworzących konsorcjum w ramach inwestycji mającej charakter "inwestycji pod klucz". Mając na względzie postanowienia kontraktowe Wnioskodawca zobligowany był do przedstawienia gwarancji bankowej dobrego wykonania kontraktu - obowiązek przedstawienia gwarancji to standardowa procedura w umowach dotyczących prac budowlano-montażowych (w większości realizowanych projektów Spółka przedstawia gwarancje bankowe). Na potrzeby realizacji projektu wykonywanego ze spółkami z grupy A., Spółka wykupiła w Banku stosowną gwarancję opiewającą wartościowo na 15% ceny kontraktowej należnej Spółce za uzgodniony zakres prac. W chwili obecnej realizowany projekt dobiega końca. Sumarycznie w poszczególnych latach realizacji projektu Wnioskodawca wystawił faktury na około 93% wartości kwot należnych Spółce (dane na koniec 2011 r.), zafakturowane wartości wykazane zostały jako przychody do opodatkowania w poszczególnych latach podatkowych. W najbliższym miesiącach (najprawdopodobniej do końca marca 2012 r.) nastąpi finalne zakończenie projektu i ostateczne rozliczenie finansowe prac. Na początku grudnia 2011 r. Spółka otrzymała od pozostałych członków konsorcjum wezwanie do zapłaty kwot mających charakter kar umownych, które zostały nałożone przez inwestora projektu. Wnioskodawca nie zastosował się do wezwania co spowodowało uruchomienie gwarancji bankowej wykupionej przez Spółkę. Konstrukcja gwarancji zakłada wypłatę przez bank kwoty gwarancji na żądanie beneficjenta z jednoczesnym regresem banku wobec Spółki o zwrot wypłaconych kwot. Powyższe operacje miały miejsce w grudniu 2011 r. (wypłata pełnej kwoty gwarancji przez bank na rzecz beneficjenta gwarancji, wezwanie banku o zwrot wypłaconych kwot, wpłata/zwrot przez Wnioskodawcę kwot zrealizowanej gwarancji na rachunek banku). Spółka kwestionuje zasadność obciążenia ją kwotami kar umownych i realizacji przez beneficjenta gwarancji bankowej przedstawionej przez Spółkę. Spółka zamierza wejść w spór sądowy z pozostałymi członkami konsorcjum mający na celu odzyskanie w całości lub w części obciążających Wnioskodawcę kwot. Spółka liczy na pozytywne dla niej załatwienie sprawy jednakże zakłada, iż stosowne procedury prawne toczyć się mogą przez długi czas (nawet kilka lat)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez inwestora oraz przedstawicieli spółek z grupy A. nałożenie kar umownych, które w ostatecznym rozrachunku obciążyły Wnioskodawcę spowodowane było opóźnieniami realizacji prac na projekcie, w szczególności awarią wykonywanej przez Spółkę instalacji co spowodowało opóźnienia w pracach rozruchowych bloku energetycznego. Spółka wnikliwie zbadała bezpośrednie przyczyny przestoju w pracach na projekcie, które poskutkowały powstaniem zaległości czasowych. Z dokonanych ustaleń wynika, że w głównej mierze spowodowane były one awarią na placu budowy jednej z wykonywanych instalacji, sama awaria wynikała natomiast z niewłaściwego materiału rurociągu zastosowanego przez jednego z podwykonawców Spółki (Spółka jest już w posiadaniu stosownych ekspertyz potwierdzających powyższe stanowisko). Mając na względzie powyższe Wnioskodawca zdecydował się na działania prewencyjne, wymianę innych odcinków rurociągu, które wprawdzie nie uległy awarii ale potencjalnie stwarzały ryzyko powstania awarii (do tych prac użyto innych materiałów wyprodukowanych przez innego poddostawcę Spółki). Spółka zamierza dochodzić swoich praw odszkodowawczych od nierzetelnego podwykonawcy, który przyczynił się do zaistnienia awarii, postępowanie prawne w tej mierze toczyć się będzie niezależnie od sporu pomiędzy Spółką i pozostałymi członkami konsorcjum w zakresie kwot, którymi została obciążona Spółka.

Wypłata sum gwarancyjnych przez Spółkę na rzecz banku zaksięgowana została w grudniu 2011r. jako koszty rachunkowe realizowanego projektu. Wnioskodawca zamierza potraktować uiszczone kwoty jako pośrednie koszty uzyskania przychodów podatkowych i ująć je w całości w rocznym rozliczeniu podatku dotyczącym 2011 r. W sytuacji gdy spory które toczyć będzie Wnioskodawca przyczynią się do odzyskania pokrytej kwoty gwarancji, uzyskane środki wykazane zostaną jako przychody podlegające opodatkowaniu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy opisywane wydatki związane ze zwrotem przez Spółkę sum gwarancyjnych z gwarancji dobrego wykonania kontraktu mogą zostać uznane przez Spółkę za koszty uzyskania przychodów, mając na względzie zapisy art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.)... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1).

Zdaniem Spółki, poniesione koszty dotyczące zwrotu sum gwarancyjnych z gwarancji dobrego wykonania kontraktu stanowić będą dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - dalej ustawa CIT), kosztami uzyskania przychodów mogą być koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1 ustawy CIT. Literalna analiza tego przepisu prowadzi do wniosku, iż kosztami podatkowymi mogą być zarówno koszty, które bezpośrednio przyczyniają się do osiągnięcia przychodów, jak i koszty, które jedynie w pośredni sposób mają wpływ na generowanie przychodów (w tym koszty, których poniesienie nie będzie skutkowało wzrostem przychodów ale wpłynie na możliwość uzyskiwania przychodów w ogóle - zachowanie, zabezpieczenie źródła przychodów). Mając na względzie brzmienie przepisów, jak i stanowisko doktryny należy stwierdzić, że aby dany wydatek mógł być uznany za koszt podatkowy spełnione muszą być następujące warunki:

• poniesienie kosztu w celu uzyskania przychodu lub zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów (koszty bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami),
• brak wyłączenia danego kosztu z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy CIT,
• odpowiednie udokumentowanie wydatków.
  
  

W sytuacji Spółki wydatki dotyczące wypłaconych sum gwarancyjnych spełniają powyższe warunki. Niewątpliwie Wnioskodawca poniósł wydatki związane z realizowanymi przychodami. W ujęciu ekonomicznym zwrot przez Spółkę zapłaconych sum gwarancyjnych w nierozerwalny sposób wiązał się z przychodami generowanymi przez Spółkę na kontrakcie realizowanym w ramach umowy konsorcjalnej. Klauzule kontraktowe dotyczące gwarancji dobrego wykonania umowy są standardowymi zapisami każdego kontraktu o charakterystyce budowlano-montażowej. Brak zgody na takie zapisy oznaczałoby po stronie Spółki brak możliwości podpisania kontraktu, jego realizowania i tym samym generowania opodatkowanych przychodów. Powyższe dowodzi, że wypłata sum gwarancyjnych powinna być klasyfikowana jako wydatki ponoszone w celu zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki dotyczące wypłaty sum gwarancyjnych zostały w odpowiedni sposób udokumentowane przez Spółkę. Wynikają one z dokumentów gwarancji bankowej, dodatkowo w oparciu o uzyskane dowody Spółka sporządziła wewnętrzne dowody księgowe, które stanowiły podstawę do zapisów rachunkowych w księgach Spółki - określony powyżej warunek odpowiedniego udokumentowania kosztów został więc również spełniony.

Spółka stoi na stanowisku, że w opisywanej sytuacji nie znajduje również zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy CIT. Zgodnie z tą regulacją nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu:

• wad dostarczonych towarów,
• wad wykonanych robót
• wad wykonanych usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów,
• zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.
  
  

Redakcja cytowanego przepisu prowadzi do wniosku, że katalog kar które nie mogą być kosztami podatkowymi jest katalogiem zamkniętym. Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań, a celem tej regulacji było uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania. Po pierwsze, w przypadku Spółki w bezpośrednim ujęciu doszło do wypłaty/zwrotu sum gwarancyjnych na rzecz banku, a nie w prostej linii do uregulowania kar umownych (to bank wypłacając sumę gwarancyjną na rzecz beneficjenta pokrywał kwoty odnoszące się do kar umownych). Po drugie, nawet gdyby przyjąć, że Wnioskodawca zwracając sumy gwarancyjne pokrywał kary umowne, tytuł do naliczenia tych kar nie mieści się w zamkniętym katalogu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy CIT. W przypadku Spółki naliczenie kar spowodowane było opóźnieniami w pracach kontraktowych (zaistnienie awarii, która opóźniła prace rozruchowe bloku energetycznego). Mając na względzie skalę realizowanego przez Wnioskodawcę projektu, jego czasokres, stopień skomplikowania Spółka stoi na stanowisku, że zdarzenia powodujące opóźnienia miały charakter okoliczności nadzwyczajnych, których Spółka nie była w stanie uniknąć zachowując należytą staranność. Bezpośrednią przyczyną awarii opóźniającej całość prac projektowych była wadliwość materiałów zastosowanych przez poddostawcę Spółki i w konsekwencji podjecie decyzji przez Spółkę o wykonaniu dodatkowych prac zastępczych mających charakter działań prewencyjnych zapobiegających dalszym potencjalnym awariom. Przyczyny opóźnień w bezpośrednim ujęciu nie leżały więc po stronie Spółki i nie były od Spółki zależne. Dodatkowo Spółka nie zgadzając się z kwotami obciążającymi Spółkę podejmuje działania (spór sądowy) zmierzające do ograniczenia poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów - swoim działaniem Spółka potwierdza zachowanie zgodnie z regułą "staranności kupieckiej".

Reasumując Spółka uważa, że kwoty wypłaconych sum gwarancyjnych nie mieszczą się w zamkniętym katalogu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy CIT. Opisywane wydatki zostały poniesione przez Wnioskodawcę w celu zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów i są odpowiednio udokumentowane. Konsekwentnie Spółka będzie miała prawo do potraktowania opisywanych wydatków jako kosztów podatkowych.

Powyższe stanowisko jest powszechnie potwierdzane przez władze skarbowe w wydawanych interpretacjach podatkowych (przykładowo interpretacja z 18 lipca 2011 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB3/423-191/11-4/KS, interpretacja z 16 czerwca 2011 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu sygn. ILPB3/423-142/11-2/KS, interpretacja z 7 kwietnia 2011 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB3/423-48/11-4/JB).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przywołana regulacja wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego – co do zasady – poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła.
  
  

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 ww. ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie zauważyć należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 cyt. ustawy zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu.

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów między innymi wydatków związanych z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W zawartym w art. 16 ust. 1 omawianej ustawy zamkniętym katalogu wydatków nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca uwzględnił kary umowne i odszkodowania z tytułu:

• wad dostarczonych towarów,
• wad wykonanych robót,
• wad wykonanych usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów,
• zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług

-(art. 16 ust. 1 pkt 22).

Jest to katalog zamknięty. Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła umowę konsorcjalną z dwoma podmiotami z grupy A. Umowa dotyczyła projektu budowy nowego bloku energetycznego. Mając na względzie postanowienia kontraktowe Wnioskodawca zobligowany był do przedstawienia gwarancji bankowej dobrego wykonania kontraktu. Spółka wykupiła w Banku stosowną gwarancję opiewającą wartościowo na 15% ceny kontraktowej należnej Spółce za uzgodniony zakres prac. W chwili obecnej realizowany projekt dobiega końca. Na początku grudnia 2011 r. Spółka otrzymała od pozostałych członków konsorcjum wezwanie do zapłaty kwot mających charakter kar umownych, które zostały nałożone przez inwestora projektu. Wnioskodawca nie zastosował się do wezwania co spowodowało uruchomienie gwarancji bankowej wykupionej przez Spółkę. Konstrukcja gwarancji zakłada wypłatę przez bank kwoty gwarancji na żądanie beneficjenta z jednoczesnym regresem banku wobec Spółki o zwrot wypłaconych kwot. Spółka kwestionuje zasadność obciążenia ją kwotami kar umownych i realizacją przez beneficjenta gwarancji bankowej przedstawionej przez Spółkę. Spółka zamierza wejść w spór sądowy z pozostałymi członkami konsorcjum mający na celu odzyskanie w całości lub w części obciążających Wnioskodawcę kwot. Zgodnie z informacjami przekazanymi przez inwestora oraz przedstawicieli spółek z grupy A. nałożenie kar umownych, które w ostatecznym rozrachunku obciążyły Wnioskodawcę spowodowane było opóźnieniami realizacji prac na projekcie, w szczególności awarią wykonywanej przez Spółkę instalacji co spowodowało opóźnienia w pracach rozruchowych bloku energetycznego. Z dokonanych przez Spółkę ustaleń wynika, że w głównej mierze spowodowane były one awarią na placu budowy jednej z wykonywanych instalacji, natomiast sama awaria wynikała z niewłaściwego materiału rurociągu zastosowanego przez jednego z podwykonawców Spółki (Spółka jest już w posiadaniu stosownych ekspertyz potwierdzających powyższe stanowisko). Mając na względzie powyższe Wnioskodawca zdecydował się na działania prewencyjne, wymianę innych odcinków rurociągu, które wprawdzie nie uległy awarii ale potencjalnie stwarzały ryzyko powstania awarii (do tych prac użyto innych materiałów wyprodukowanych przez innego poddostawcę Spółki). Spółka zamierza również dochodzić swoich praw odszkodowawczych od nierzetelnego podwykonawcy, który przyczynił się do zaistnienia awarii (postępowanie prawne w tej mierze toczyć się będzie niezależnie od sporu pomiędzy Spółką i pozostałymi członkami konsorcjum w zakresie kwot którymi została obciążona Spółka).

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że kara umowna z tytułu opóźnienia w wykonaniu robót budowlanych, nie mieści się w katalogu zawartym we wskazanym wyżej przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Co do tej kary, wskazać jednak należy, że samo niewymienienie jej w ww. negatywnym katalogu kosztów nie oznacza, że automatycznie można taki wydatek uznać za koszt podatkowy. Pomiędzy poniesionym kosztem a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowo - skutkowy, albowiem musi być to wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, w przypadku zwrotu sum gwarantowanych na rzecz banku w związku z koniecznością zapłacenia kary, o której mowa we wniosku, należy zbadać, czy zostanie spełniona ogólna przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy, tj. czy istnieje związek przyczynowo - skutkowy poniesionych wydatków z przychodem, czy też wydatki te służyły zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W tym miejscu wskazać należy, że w obrocie gospodarczym występują przypadki, że strona umowy jest zobowiązana do zapłaty określonej kwoty pieniężnej, bowiem nie wykonała nałożonych na nią zobowiązań w określonym terminie, bądź to wykonanie odbiegało od ustaleń zawartych w umowie. Niemniej jest to kwestia ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, którego negatywnych konsekwencji finansowych nie można przenosić na Skarb Państwa poprzez zmniejszenie obciążeń podatkowych. Zapłata przez Spółkę przedmiotowej kary w żadnym razie nie prowadzi do osiągnięcia przychodu, z tytułu wybudowania nowego bloku energetycznego, bowiem ani bezpośrednio, ani pośrednio nie warunkuje jego uzyskania.

Nałożenie kary, spowodowane było opóźnieniami w realizacji prac na projekcie, w szczególności awarią wykonywanej przez Spółkę instalacji (co spowodowało opóźnienia w pracach rozruchowych bloku energetycznego). Jak wskazała sama Spółka w treści wniosku, sama awaria wynikała natomiast z niewłaściwego materiału rurociągu zastosowanego przez jednego z podwykonawców Spółki.

W tym miejscu należy wskazać, iż to Spółka odpowiada za jakość wykonywanych prac, których się podjęła (również jeśli zostały one zlecone podwykonawcom). Stroną kontraktu jest Spółka, a ryzyko doboru podwykonawców – związane w szczególności z ich rzetelnością obciąża Spółkę. Co istotne w przedstawionym stanie faktycznym fakt nierzetelnego działania podwykonawcy potwierdza sama Spółka i to Ona zobowiązana jest ponieść ryzyko związane z podjętymi decyzjami w zakresie powierzenia części obciążających ją zadań innym przedsiębiorcom.

Zapłaty przedmiotowej kary nie można więc zakwalifikować jako działania podmiotu gospodarczego podjętego w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Za takie koszty uznać bowiem należy tylko te koszty, których poniesienie warunkuje należyte wykonywanie zobowiązań umownych. Tymczasem w przedmiocie niniejszej sprawy, konieczność zapłaty kary wynikała z nieprawidłowego działania Spółki, gdyż przyczyną opóźnienia było działanie podwykonawcy, któremu Spółka powierzyła fragment robót.

Z uwagi na powyższe, wydatek w postaci zapłaty kary poniesionej z powodu okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi Spółka nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Konieczność zapłaty kary z przyczyn leżących po stronie Wnioskodawcy powoduje, że związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy wydatkiem a przychodami w ogóle nie wystąpi.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych organów podatkowych należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie wiąże organu wydającego interpretację.

Jednocześnie nadmienia się, iż mając na uwadze, iż odpowiedz na pytanie oznaczone nr 2 zawarte we wniosku, uzależniona była od prawidłowości stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 1, odpowiedz w zakresie, o którym mowa powyżej jest bezprzedmiotowa .

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.