Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-404/14-2/JK
z 7 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku sygnowanym datą 26 sierpnia 2013 r. (data wpływu 8 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w całości opodatkowaną podatkiem od towarów i usług – nie wykonuje czynności zwolnionych z podatku VAT, tudzież niepodlegających opodatkowaniu. Na cele prowadzonej działalności Wnioskodawca w latach 2007-2012 wynajmował od spółki „P” Sp. z o.o. nieruchomość, w skład której wchodziły pomieszczenia magazynowe oraz biurowe.

W umowie najmu widnieje zapis, że: „wszystkie powstające dodatkowe koszty związane z nieruchomością, takie jak ubezpieczenie, podatek gruntowy, opłaty, podatki, usuwanie odpadów, doprowadzanie energii, gaz, itp. Najemca będzie ponosił sam”, a także, że „wszystkie powstające koszty dodatkowe Najemca rozlicza bezpośrednio z głównym najemcą, firmą „I”.

Przez cały okres trwania umowy najmu, tj. od 2007 do roku 2012 ani Wynajmujący „P” Sp. z o.o., ani główny najemca „I” nie obciążał Wnioskodawcy jako wynajmującego kosztem podatku od nieruchomości w formie odrębnych faktur, przez co Wnioskodawca był przekonany, że koszt tego podatku był zawarty w ustalonym między Wynajmującym a Najemcą czynsz najmu.

Pod koniec trwania umowy najmu „P” Sp. z o.o. wystawiła dnia 19 marca 2013 roku na Wnioskodawcę jako Najemcę dwie faktury wskazując w nich jako nazwę usługi odpowiednio „podatek od nieruchomości za rok 2010” oraz „podatek od nieruchomości za rok 2011”. Faktury zostały wystawione ze stawką 23% – podatek został obliczony od wykazanej na fakturze wartości netto wspomnianego „podatku od nieruchomości”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. Nr 177, poz. 1054 z 2011 roku z późn. zm.) o podatku od towarów i usług (zwanej dalej UPTU) Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia wykazanego na fakturze podatku od towarów i usług jako podatku naliczonego, czy też takie odliczenie nie przysługuje ze względu na fakt, iż Wynajmujący wystawiając fakturę błędnie wykazał na niej podatek od towarów i usług, któremu tak naprawdę „podatek od nieruchomości” nie podlega.

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu pełne odliczenie podatku od towarów i usług z faktur, na których jako nazwę towaru/usługi wskazano „podatek od nieruchomości za rok 2010” oraz „podatek od nieruchomości za rok 2011”. Jak już zostało powiedziane, Wnioskodawca prowadzi jedynie działalność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług (VAT). Zgodnie z art. 86 ust. 1 UPTU w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (...) przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...). W związku z powyższym, biorąc pod uwagę, iż omawiany koszt dotyczący podatku od nieruchomości jest bezpośrednio i wyłącznie związany z działalnością opodatkowaną, a dodatkowo był związany z zawartą przez Wnioskodawcę usługą najmu, Wnioskodawca nie widzi żadnych przeciwskazań w zakresie możliwości pełnego odliczenia VAT z dwóch otrzymanych faktur zakupu dotyczących podatku od nieruchomości za rok 2010 i 2011.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na termin zaistnienia opisanego stanu faktycznego – w analizowanej sprawie mają zastosowanie przepisy prawa obowiązujące do 31 grudnia 2013 r.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Podstawowa zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy. W przepisie tym wskazano, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Ze wskazanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione następujące warunki: odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, w związku z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

‒ z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Natomiast w myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy – nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Według art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni (…).

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zasady wystawiania faktur określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68, poz. 360), zwane dalej rozporządzeniem.

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. datę jej wystawienia;
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Dodatkowo tut. Organ podkreśla, że w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury VAT są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich jej elementów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w całości opodatkowaną podatkiem od towarów i usług – nie wykonuje czynności zwolnionych z podatku VAT, tudzież niepodlegających opodatkowaniu. Na cele prowadzonej działalności Wnioskodawca w latach 2007-2012 wynajmował od „P” Sp. z o.o. nieruchomość, w skład której wchodziły pomieszczenia magazynowe oraz biurowe. W umowie najmu widnieje zapis, że: „wszystkie powstające dodatkowe koszty związane z nieruchomością, takie jak ubezpieczenie, podatek gruntowy, opłaty, podatki, usuwanie odpadów, doprowadzanie energii, gaz, itp. Najemca będzie ponosił sam”, a także, że „wszystkie powstające koszty dodatkowe Najemca rozlicza bezpośrednio z głównym najemcą, firmą „I”. Przez cały okres trwania umowy najmu, tj. od 2007 do roku 2012 ani Wynajmujący „P” Sp. z o.o., ani główny najemca „I” nie obciążał Wnioskodawcy jako wynajmującego kosztem podatku od nieruchomości w formie odrębnych faktur, przez co Wnioskodawca był przekonany, że koszt tego podatku był zawarty w ustalonym między Wynajmującym a Najemcą czynsz najmu. Pod koniec trwania umowy najmu „P” Sp. z o.o. wystawiła dnia 19 marca 2013 roku na Wnioskodawcę jako Najemcę dwie faktury wskazując w nich jako nazwę usługi odpowiednio „podatek od nieruchomości za rok 2010” oraz „podatek od nieruchomości za rok 2011”. Faktury zostały wystawione ze stawką 23% – podatek został obliczony od wykazanej na fakturze wartości netto wspomnianego „podatku od nieruchomości”.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy przysługuje mu prawo do odliczenia wykazanego na fakturze podatku od towarów i usług jako podatku naliczonego, czy też takie odliczenie nie przysługuje ze względu na fakt, że Wynajmujący wystawiając fakturę błędnie wykazał na niej podatek od towarów i usług, któremu tak naprawdę „podatek od nieruchomości” nie podlega.

W myśl art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) – podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony gminy). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podatek od nieruchomości, sam w sobie bowiem nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem należy stwierdzić, że podatek od nieruchomości, jako czynność publicznoprawna nie może podlegać dalszej odsprzedaży. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości obrotem. Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży bowiem na podatniku (właścicielu nieruchomości) i to on jest zobowiązany do zapłaty należności z tego tytułu.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż otrzymane przez Wnioskodawcę faktury VAT z 19 marca 2013 r. dokumentują czynność, która nie może być przedmiotem sprzedaży, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie mogą stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego.

W konsekwencji powyższego, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej sprzedaż podatku od nieruchomości za rok 2010 i podatku od nieruchomości za rok 2011 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ pragnie również zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14 b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. Organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego, tj. nie przeprowadza dowodów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się wyłącznie na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Dodatkowo tut. Organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.