2014.07.30 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-724/14-2/IGo
z 30 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2014 r. (data wpływu 26 czerwca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości zabudowanej parkingiem, oraz zwolnienia od podatku VAT wskazanej transakcji - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości zabudowanej parkingiem, oraz zwolnienia od podatku VAT wskazanej transakcji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która nie jest zarejestrowana jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą (brak wpisu do CEIDG). Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT.

Wnioskodawca, wraz z innymi osobami fizycznymi, jest współwłaścicielem dwóch nieruchomości wieczystoksięgowych, tj. działki 5/35 (KW nr ...) i działki 5/36 (...) - razem wspólnie określane jako „Nieruchomość”.

Udział Wnioskodawcy w Nieruchomości wynosi 1497825/5080320 (ok. 29,5%). Udział w Nieruchomości w wysokości 952560/5080320 (ok. 19%) został nabyty przez Wnioskodawcę w drodze procesu reprywatyzacji, którego efektem było ustanowienie wobec wszystkich osób uprawnionych (w tym wobec Wnioskodawcy) prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości w dniu 28 stycznia 2010 r. Następnie, dnia 4 kwietnia 2011 r., prawo użytkowania wieczystego, stosownie do odpowiednich przepisów, zostało nieodpłatnie przekształcone w prawo własności.

W przypadku Wnioskodawcy, roszczenia reprywatyzacyjne w udziale 952560/5080320 zostały nabyte w drodze dziedziczenia po byłym współwłaścicielu nieruchomości - ..., dziadku Wnioskodawcy. ... zmarł 3 sierpnia 1944 r., a spadek po nim na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku wydanego przez Sąd Rejonowy z dnia 9 września 1991 r, nabyli z mocy ustawy: córka ... i syn ...i w 1/2 części każde z nich. Natomiast spadek po ...zmarłym 25 marca 2006 r., na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 24 sierpnia 2006 r., nabyli na podstawie testamentu żona ... w 1/2 części, córka ... (Wnioskodawca) w 1/4 części oraz syn ... w 1/4 części. W powyższym zakresie od końca roku, w którym Wnioskodawca nabył ww. udziały, upłynęło ponad 5 lat.

Następnie Wnioskodawca nabył:

od ... udziały wynoszące po 529200/5080320 części we współwłasności Nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży z dnia 6 lipca 2012 r., , sporządzonej przed notariuszem ...,
od ... udziały wynoszące po 3780/5080320 części we współwłasności Nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży z dnia 27 lipca 2012 r., , sporządzonej przed notariuszem ...,
od ... udziały wynoszące po 4095/5080320 części we współwłasności Nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży z dnia 27 lipca 2012 r., , sporządzonej przed notariuszem ...,
od ... udziały wynoszące po 8190/5080320 części we współwłasności Nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży z dnia 21 sierpnia 2012 r., , sporządzonej przed notariuszem ....

Po nabyciu udziałów we współwłasności Nieruchomości, właścicielom Nieruchomości udało się znaleźć inwestora z branży deweloperskiej zainteresowanego nabyciem Nieruchomości w celu przeznaczenia jej pod zabudowę mieszkaniową. Wnioskodawca był jednym z kilku współwłaścicieli najbardziej aktywnych w rozmowach z nabywcą Nieruchomości. W celu zapewnienia, aby proces negocjacji sprzedaży Nieruchomości z potencjalnym inwestorem przebiegał możliwie sprawnie, Wnioskodawca podjął decyzję o odkupieniu udziałów we współwłasności Nieruchomości od niektórych z innych współwłaścicieli Nieruchomości, które według oceny Wnioskodawcy, nie wykazywały determinacji do sprzedaży. Dzięki skupieniu jak największej ilości udziałów w Nieruchomości w rękach możliwie najmniejszej liczby współwłaścicieli możliwe było efektywniejsze prowadzenie rozmów z inwestorem. W ramach procesu odkupowania udziałów w Nieruchomości od innych współwłaścicieli, który toczył się w 2012 r. Wnioskodawca nabył 545265/5080320 (ponad 10%) udziałów w Nieruchomości. Sprzedaże udziałów w Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy były dokonywane w ramach transakcji, które nie podlegały opodatkowaniu VAT.

W lipcu i sierpniu 2012 r. Wnioskodawca oraz inni współwłaściciele Nieruchomości zawarli umowy przedwstępne sprzedaży Nieruchomości. Obecnie strony (współwłaściciele Nieruchomości oraz deweloper) przygotowują się do zawarcia umowy przyrzeczonej.

Nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ale w stosunku do Nieruchomości, z inicjatywy dewelopera, w kwietniu 2013 r. została wydana ostateczna decyzja o warunkach zabudowy oraz w marcu 2014 r. ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę.

Nieruchomość nie jest zabudowana budynkiem, ale jest na niej urządzony parking, który ma charakter stale związanego z gruntem, utwardzonego i ogrodzonego placu asfaltowo-betonowego, z wymalowanymi liniami rozdzielającymi poszczególne miejsce parkingowe („Parking”). Parking ten jest w całości wynajęty przez współwłaścicieli Nieruchomości na rzecz przedsiębiorcy, który wynajmuje poszczególne miejsca parkingowe zainteresowanym podmiotom. Parking nie został wybudowany przez aktualnych współwłaścicieli Nieruchomości - znajdował się on na Nieruchomości w momencie oddawania Nieruchomości m.in. Wnioskodawcy w ramach procesu reprywatyzacji.

Jak wskazano, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej zarejestrowanej w CEIDG i tym samym Wnioskodawca nie zawarł umowy najmu Nieruchomości (w części przypadającego mu udziału we współwłasności) w ramach takiej działalności. Wnioskodawca rozlicza przychód z tytułu wynajmu Nieruchomości ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Udział w Nieruchomości nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy (ewidencja taka nie jest w ogóle prowadzona). Wnioskodawca nie dokonywał żadnych wydatków na ulepszenie Nieruchomości.

Poza udziałem we współwłasności Nieruchomości, Wnioskodawca posiada również udziały we współwłasności w innych nieruchomościach wieczystoksięgowych położonych w Warszawie, tj. w działce 5/42 (Kw Nr ...) oraz działce 14/2 (Kw Nr ...). Podobnie jak w przypadku Nieruchomości, większość udziałów w działkach 5/42 i 14/2 zostało nabyte przez Wnioskodawcę w drodze reprywatyzacji. Niezależnie od tego, Wnioskodawca podjął kroki w celu ułatwienia sprzedaży działek 5/42 i 14/2 m.in. poprzez odkupienie od niektórych ze współwłaścicieli ich udziałów we współwłasności tych działek. Zarówno działka 5/42, jak i działka 14/2 są objęte już umowami przedwstępnymi sprzedaży, przy czym w przypadku działki 5/42 przedmiotem sprzedaży ma być jedynie jej część – w tym celu, współwłaściciele działki 5/42, w tym Wnioskodawca, podjęli działania mające na celu doprowadzenie do podziału działki 5/42, tak aby wydzielić działkę, która ma być przedmiotem sprzedaży. Kwestia opodatkowania sprzedaży działek 5/42 i 14/2 jest poza zakresem niniejszego wniosku – informacje dotyczące tych działek mają jedynie na celu pokazać całokształt okoliczności, w których Wnioskodawca będzie dokonywać sprzedaży udziału w Nieruchomości.

W związku z planowaną sprzedażą przez Wnioskodawcę udziału w Nieruchomości na rzecz spółki deweloperskiej pojawiły się wątpliwości, co do skutków podatkowych tej transakcji dla Wnioskodawcy w zakresie VAT i PIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku ze sprzedażą swojego udziału w Nieruchomości Wnioskodawca będzie działać jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, a jeśli tak, to czy dotyczy to również sprzedaży części udziału w Nieruchomości nabytego w ramach reprywatyzacji?
W przypadku uznania, że w związku ze sprzedażą części lub całego udziału w Nieruchomości Wnioskodawca działa jako podatnik VAT, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału w Nieruchomości będzie podlegać zwolnieniu od VAT, ze względu na znajdujący się na Nieruchomości Parking, a tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zarejestrowania się jako podatnik VAT, do udokumentowania sprzedaży fakturą oraz do składania deklaracji VAT?

Zdaniem wnioskodawcy:

W związku ze sprzedażą udziału w Nieruchomości, Wnioskodawca nie będzie działać jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT zarówno w części dotyczącej sprzedaży udziału w Nieruchomości nabytego w ramach reprywatyzacji, jak i w części dotyczącej sprzedaży udziału w Nieruchomości nabytego przez Wnioskodawcę w ramach umów sprzedaży zawartych w 2012 r.
W przypadku uznania, że w związku ze sprzedażą udziału we współwłasności Nieruchomości Wnioskodawca działa jako podatnik VAT, należy uznać, że sprzedaż tego udziału w Nieruchomości, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, w związku z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, podlegać będzie zwolnieniu od VAT, ponieważ Parking znajdujący się na Nieruchomości należy uznać za budowlę w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, w stosunku do której Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego ani w stosunku do której Wnioskodawca nie dokonywał wydatków na ulepszenie. W związku z tym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zarejestrowania się jako podatnik VAT, do udokumentowania sprzedaży udziałów w Nieruchomości fakturą oraz do składania deklaracji VAT.

Uzasadnienie

Ad. 1.

Ustalenie dla celów VAT statusu osób fizycznych dokonujących dostaw nieruchomości rodzi wiele wątpliwości ze względu na niejasną definicję działalności gospodarczej w ustawie o VAT. Efektem tych wątpliwości jest szereg interpretacji indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów, jak i wyroki wydawane przez sądy administracyjne. Kwestia ta była również przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza jest z kolei zdefiniowana w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT jako wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W/w definicja nie wskazuje jednoznacznie, czy w sytuacji sprzedaży nieruchomości z majątku prywatnego sprzedającego mamy do czynienia z działalnością gospodarczą i czy tym samym, w związku z taką sprzedażą sprzedający staje się podatnikiem VAT. Jak wspomniano, kwestia ta była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć organów podatkowych i sądów administracyjnych, jednakże z pewnością bardzo istotny wpływ na interpretację tego zagadnienia powinien mieć wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z 15 września 2011 r. (sprawa C-180/10). Orzeczenie to zostało wydane na wniosek Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie prejudycjalnym. Główne tezy orzeczenia TSUE można podsumować następująco:

dostawę gruntu należy uznać za objętą podatkiem, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności;
osoby fizycznej nie można uznać za podatnika, gdy dokonuje sprzedaży gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby;
natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą”, a więc za podatnika.

Na gruncie orzeczenia TSUE zapadły orzeczenia polskich sądów administracyjnych, w tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 października 2011 r. (I FSK 1289/10), w którym sąd wskazał, że jednorazowa sprzedaż działek z majątku prywatnego nie powinna być traktowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o VAT. Natomiast w wyroku z 21 grudnia 2011 r. (I FSK 1822/11), NSA stwierdził, że dla oceny, czy dany podmiot działa jako podatnik VAT należy ustalić „czy w świetle stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika we wniosku o udzielenie interpretacji, strona dokonując sprzedaży gruntu działa w ramach zarządu swym majątkiem prywatnym, czy też w celu dokonania spornej sprzedaży gruntów podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkowałoby koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej”. Podobne stanowisko jest zaprezentowane w szeregu innych wyroków zapadłych po orzeczeniu TSUE, np. wyroki NSA: z 18 października 2011 r. (I FSK 1536/10), z 9 listopada 2011 r. (I FSK 1656/11); z 10 listopada 2011 r. (I FSK 13/11), z 16 listopada 2011 r. (I FSK 110/11), z 16 listopada 2011 r. (I FSK 1654/11), z 30 listopada 2011 r. (I FSK 1684/11), z 8 grudnia 2011 r. (I FSK 478/11), z 21 grudnia 2011 r. (I FSK 1822/11), wyrok WSA w Gdańsku z 17 stycznia 2012 r. (I SA/Gd 1263/11), wyrok WSA w Opolu z 18 stycznia 2012 r. (I SA/Op 463/11).

Ma gruncie ww. praktyki podatkowej można wskazać, że jedną z głównych przesłanek do uznania danej osoby jako podatnika VAT w związku ze sprzedażą nieruchomości jest ustalenie, że jej działalność w tym zakresie przybrała formę zawodową (profesjonalną), tzn. podjęte zostały aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, do których zaangażowano środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, działalność ta ma charakter stały i jest zamiar jej kontynuacji. Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę w celu dalszej odsprzedaży, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, itp. Na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W analizowanym przypadku, kluczowe dla oceny statusu Wnioskodawcy dla celów VAT, jest wskazanie, że pierwotnie nabył on udział w Nieruchomości (oraz udział w innych nieruchomościach, które będą zbywane przez Wnioskodawcę) w ramach reprywatyzacji. Wszystkie późniejsze działania, w tym nabycie kolejnych udziałów w Nieruchomości, były konieczne, aby Wnioskodawca mógł zrealizować jego podstawowe prawo, jakim jest prawo do zarządzania majątkiem prywatnym, a w szczególności prawo do sprzedaży tego majątku. W opinii Wnioskodawcy wszystkie jego działania związane ze sprzedażą udziału w Nieruchomości nie mają charakteru profesjonalnego (zawodowego) - są to działania, które podjąłby każdy podmiot, który nie jest profesjonalistą, aby skutecznie sprzedać swój majątek prywatny. W związku z tym, należy uznać, że Wnioskodawca nie będzie podatnikiem VAT z tytułu sprzedaży udziału w Nieruchomości.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W praktyce podatkowej nie ma obecnie wątpliwości, że sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości stanowi odpłatną dostawę towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Co do zasady, taka dostawa towarów podlega opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych stawką 23% (art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT), chyba że zastosowanie znajduje zwolnienie od VAT.

W analizowanym przypadku w odniesieniu do Nieruchomości należy rozważyć zwolnienie od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od VAT dostawę budowli pod warunkiem, że w stosunku do tego obiektu nie przysługiwało dokonującemu jego dostawy prawo do obniżenia kwoty należnego VAT o kwotę naliczonego VAT oraz dokonujący dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tego obiektu, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty należnego VAT o kwotę naliczonego VAT, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej obiektu.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budowli z podstawy opodatkowania VAT nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że w przypadku gruntów, na których znajdują się budowle lub ich części, sposób opodatkowania VAT dostawy tych budowli determinuje sposób opodatkowania gruntu, na którym znajdują się te budowle.

Dla oceny, czy ww. zwolnienie od VAT może znaleźć zastosowanie w stosunku do sprzedaży przez Wnioskodawcę udziału w Nieruchomości, kluczowa jest w pierwszej kolejności ocena czy Parking znajdujący się na terenie Nieruchomości należy zakwalifikować jako budowlę w rozumieniu ustawy o VAT. Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia „budowla”. W takim przypadku pomocne przy wykładni tych pojęć jest odwołanie się do przepisów ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1409, ze zm.; „Prawo budowlane”).

Zgodnie z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak m.in. obiekty liniowe, sieci techniczne, wolno stojące urządzenia techniczne, sieci uzbrojenia terenu, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Należy podkreślić, że katalog budowli z ustawy Prawo budowlane jest katalogiem otwartym, co oznacza, że budowlą może być również inny obiekt niewymieniony wprost w definicji, ale który ma podobne cechy lub przeznaczenie do budowli wymienionych w ww. przepisie.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, na Nieruchomości urządzony jest Parking, który ma charakter stale związanego z gruntem, utwardzonego i ogrodzonego placu asfaltowo-betonowego, z wymalowanymi liniami rozdzielającymi poszczególne miejsca parkingowe. Parking ten jest w całości wynajęty przez współwłaścicieli Nieruchomości na rzecz przedsiębiorcy, który wynajmuje poszczególne miejsca parkingowe zainteresowanym podmiotom. W opinii Wnioskodawcy, należy uznać, że Parking jest budowlą w rozumieniu Prawa budowlanego oraz stanowi budowlę dla celów ustawy o VAT, a w szczególności art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych wybetonowany lub wyasfaltowany bądź wyłożony warstwą kamienno-żużlową związaną betonem parking należy zaliczyć do budowli, np. wyrok WSA w Krakowie z 29 maja 2009 r. (II SA/Kr 564/09), NSA w wyrokach z 3 czerwca 2003 r. (II SA/Ka 1741/01) oraz z 24 września 1999 r. (II SA/Kr 809/97).

Podsumowując, należy uznać, że na Nieruchomości znajduje się budowla w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Tym samym, dla celów VAT, w przypadku sprzedaży Nieruchomości przedmiotem dostawy będzie ww. budowla znajdująca się na Nieruchomości. Jednocześnie, sprzedaż Nieruchomości będzie stanowić dostawę towarów zwolnioną od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, ponieważ w stosunku do parkingu znajdującego się na Nieruchomości Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia należnego VAT o naliczony VAT oraz Wnioskodawca nie ponosił również na tę budowlę wydatków na jej ulepszenie.

W związku z powyższym, stosownie do art. 96 ust. 3 ustawy o VAT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego w celu zarejestrowania się jako podatnik VAT (Wnioskodawca może złożyć takie zgłoszenie). Konsekwencją tego będzie brak obowiązku dokumentowania sprzedaży udziału w Nieruchomości fakturą oraz brak obowiązku składania jakichkolwiek deklaracji podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014, poz. 121) rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, że przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy. Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome. Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy wskazać, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnej nieruchomości za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c. stanowi odpłatną dostawę towarów. Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 cyt. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych przepisów nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Wskazany problem był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydanego w dniu 15 września 2011 r. w sprawach połączonych sygn. akt C-180/10 i C-181/10. Z powyższego wyroku wynika, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”. Ponadto podejmowanie przez dany podmiot zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki czy uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, podjęcie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej wraz z innymi osobami fizycznymi jest współwłaścicielem nieruchomości. Wskazany grunt jest zabudowany parkingiem asfaltowo-betonowym, trwale z gruntem związanym, utwardzonym i ogrodzonym.

Część udziałów w nieruchomości Wnioskodawca nabył w drodze umowy kupna – sprzedaży w 2012 od osób fizycznych. Pozostałą część udziałów w nieruchomości Wnioskodawca nabył w drodze procesu reprywatyzacji w ramach dziedziczenia po byłym współwłaścicielu. Po nabyciu udziałów w nieruchomości współwłaściciele nieruchomości w tym Wnioskodawca znaleźli developera zainteresowanego nabyciem gruntu w celu przeznaczenia pod zabudowę mieszkaniową. Jak wskazano w opisie sprawy Zainteresowany był jedną z osób aktywnie biorących udział w rozmowach z developerem.

W lipcu i sierpniu 2012 r. Wnioskodawca wraz z innymi współwłaścicielami nieruchomości zawarli przedwstępne umowy sprzedaży gruntu a obecnie przygotowują się do zawarcia umowy przyrzeczonej. Z opisu sprawy wynika ponadto, ze parking znajdujący się na nieruchomości jest wynajmowany na rzecz przedsiębiorcy, który wynajmuje poszczególne miejsca parkingowe zainteresowanym podmiotom. Z tytułu umowy najmu Wnioskodawca rozlicza przychody ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Ponadto w opisie sprawy wskazano, że Zainteresowany posiada również udziały we współwłasności innych nieruchomości nabytych w drodze procesu reprywatyzacji w ramach dziedziczenia po byłym współwłaścicielu. Posiadane inne działki są objęte w chwili obecnej umową przedwstępną sprzedaży. Przy czym jedna z działek została przez Wnioskodawcę podzielona przed sprzedażą. Jednak te odrębne nieruchomości nie są przedmiotem zapytania Zainteresowanego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Zatem należy stwierdzić, że nieruchomość zabudowana parkingiem oddana przez Zainteresowanego w najem na podstawie zawartej umowy, de facto wykorzystywana jest przez Niego w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem z uwagi na treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca sprzedając udział we współwłasności nieruchomości, nie dokona zbycia majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany przez Niego w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż dokonując dostawy gruntu zabudowanego, wynajmowanego w celach zarobkowych, tj. skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych z tego tytułu, Zainteresowany wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Ponadto wskazać należy, że Wnioskodawca podjął czynności, które wykraczają poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, tj. nabył część gruntu w celu dalszej odsprzedaży, podjął szereg innych działań związanych z obrotem nieruchomościami, zawarł umowy przedwstępne sprzedaży innych gruntów, podzielił działkę w celu sprzedaży. Zatem wskazane okoliczności wskazują jednoznacznie że Wnioskodawca prowadzi profesjonalną działalność związaną z obrotem nieruchomościami.

Stwierdzić zatem należy, że Wnioskodawca sprzedając opisany we wniosku udział we współwłasności nieruchomości zabudowanej parkingiem nie będzie korzystać z przysługującego Mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, jako, że czynność ta oznacza wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Powyższe okoliczności wskazują, że sprzedaż przez Zainteresowanego nieruchomości zabudowanej parkingiem wykorzystywanej przez Niego w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca w związku z przyszłą dostawą wypełnia przesłanki zdefiniowane w art. 15 ust. 1 ustawy i występuje w momencie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości jako podatnik podatku od towarów i usług, dokonujący sprzedaży majątku związanego z działalnością gospodarczą.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, należy wskazać, że zaprezentowane w wydanej interpretacji stanowisko w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu opisanej transakcji znajduje potwierdzenie w powołanych orzeczeniach. Wskazane wyroki odnoszą się do odmiennych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych niż ten przedstawiony we wniosku przez Zainteresowanego. W przedmiotowej interpretacji zgodnie z tezami zawartymi w powołanych orzeczeniach wskazano, że jedynie zarząd własnym majątkiem prywatnym pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT. Natomiast w omawianej sprawie Wnioskodawca dokonując sprzedaży wskazanej nieruchomości nie dokonuje sprzedaży gruntu w ramach zarządu własnym majątkiem prywatnym lecz prowadzi profesjonalną działalność w zakresie obrotu nieruchomościami, co zostało szczegółowo wyjaśnione wyżej. Zatem tezy płynące ze wskazanych przez Wnioskodawcę (w celu poparcia własnego stanowiska) orzeczeń potwierdzają stanowisko przyjęte w przedmiotowej interpretacji.

Tym samym należy uznać, że w zakresie pytania Nr 1 Wnioskodawca zaprezentował nieprawidłowe stanowisko w sprawie.

Podstawowa stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W świetle przytoczonego przepisu kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części jest ustalenie, czy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki okres upłynął od tego momentu.

Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 powołanej ustawy. Stosownie do tego przepisu, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Żeby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli zatem podatnik (bądź podmiot trzeci) wybuduje obiekt, lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekroczą 30% wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony, ponieważ oddanie do użytkowania nie nastąpiło w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało natomiast miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany obiekt zostanie sprzedany lub np. oddany w dzierżawę, najem, które to czynności będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zauważyć należy, że zarówno sprzedaż, jak i dzierżawa, czy najem, wykonywane przez podatników podatku VAT są bowiem czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „oddanie do użytkowania”, o którym mowa w powołanym art. 2 pkt 14 ustawy należy rozumieć jako objęcie faktycznego władztwa nad budynkami, budowlami lub ich częściami, możliwość dysponowania nimi, używania ich jak właściciel.

Tym samym należy stwierdzić, że zwolnienie od podatku od towarów i usług przewidziane w ww. art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT znajdzie zastosowanie w odniesieniu do sprzedaży budynków, budowli lub ich części, jeżeli w momencie dostawy są one zasiedlone w rozumieniu art. 2 pkt 14 cyt. ustawy i okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a ich dostawą jest dłuższy niż 2 lata.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwił podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto – jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy – warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z powyższych przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a jest bezzasadne.

Wskazać również należy, że jak stanowi art. 43 ust 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Z art. 43 ust. 11 ustawy o VAT, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ww. ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku. Ponadto, przepis ten obejmuje swoim zakresem także grunty będące w wieczystym użytkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył część opisanej we wniosku nieruchomości w 2012 r. od osób fizycznych, zaś pozostałą część nabył w drodze procesu reprywatyzacji w ramach dziedziczenia po byłym współwłaścicielu. Obie transakcje były niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wskazana nieruchomość jest przedmiotem umów najmu z przedsiębiorcą, który wynajmuje poszczególne miejsca parkingowe innym podmiotom.

Powołane wyżej przepisy art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy wskazują na możliwość zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych budynkami lub budowlami. Zatem w pierwszej kolejności należy rozważyć czy znajdujący się na nieruchomości parking stanowi budowlę. Z uwagi na brak definicji „budynków” i „budowli” w ustawie należy przytoczyć przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, z późn. zm.), zwanej dalej Prawem budowlanym.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, przez budynek – należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W myśl art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego przez budowlę – należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) przez obiekt budowlany rozumie się konstrukcję połączoną z gruntem w sposób trwały, wykonaną z materiałów budowlanych i elementów składowych będącą wynikiem prac budowlanych. Budynki natomiast to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przystosowane do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Wskazane regulacje wskazują, że parking znajdujący się na sprzedawanej nieruchomości spełnia definicję budowli wskazaną w powołanych przepisach.

Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w odniesieniu do planowanej transakcji sprzedaży nieruchomości zabudowanej znajdzie zastosowanie wyłącznie zwolnienie od podatku VAT wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Wskazany przez Zainteresowanego przepis może mieć zastosowanie dopiero gdy do opisanej transakcji nie będzie można zastosować zwolnienia do podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Dlatego też w pierwszej kolejności należy rozważyć możliwość zwolnienia od podatku VAT opisanej transakcji sprzedaży z art. 43 ust. 1 pkt 10 - a dopiero w sytuacji gdy nie będzie można zastosować wskazanej normy - przepis pkt 10a ustawy.

Analiza powołanych przepisów prawa podatkowego w kontekście wskazanego we wniosku opisu sprawy wskazuje, że w stosunku do nieruchomości zabudowanej parkingiem będącej przedmiotem sprzedaży doszło do pierwszego zasiedlenia, w chwili oddania parkingu w najem. Zatem w sytuacji gdy na dzień planowanej sprzedaży nieruchomości - który nie jest znany Wnioskodawcy (strony przygotowują się do zawarcia umowy przyrzeczonej) - upłynie okres dwóch lat od jej pierwszego zasiedlenia (oddania w najem), znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku VAT przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Natomiast w sytuacji gdy w odniesieniu do nieruchomości zabudowanej parkingiem na dzień sprzedaży nie upłynie okres dwóch lat od chwili oddania nieruchomości w najem - transakcja sprzedaży będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o VAT podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Natomiast art. 96 ust. 3 ustawy stanowi, że podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

W związku z tym, skoro Wnioskodawca dokona wyłącznie sprzedaży zwolnionej od podatku VAT, to zgodnie z art. 96 ust. 3 ustawy, nie musi składać zgłoszenia rejestracyjnego. Jeżeli jednak Wnioskodawca wykonuje również inne czynności opodatkowane podatkiem VAT (z tytułu których korzysta ze zwolnienia podmiotowego) to będzie obowiązany zarejestrować się do podatku VAT. Również jeżeli Wnioskodawca nie wykonuje żadnych innych czynności poza zwolnionymi od podatku i nie zarejestruje się, to przed wykonaniem jakiejkolwiek innej czynności opodatkowanej będzie obowiązany zarejestrować się jako podatnik VAT czynny.

Jeśli chodzi o składanie deklaracji, to zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Zgodnie jednak z art. 99 ust. 7 ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się do podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113, oraz podmiotów wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub na podstawie przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, chyba że:

przysługuje im zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego zgodnie z art. 87 lub przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 1 pkt 3;
są obowiązani do dokonania korekty podatku odliczonego, o której mowa w art. 90a lub art. 91, lub
są obowiązani do dokonania korekty, o której mowa w art. 89a ust. 4, lub uprawnieni do dokonania korekty, o której mowa w art. 89b ust. 4.

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 – art. 106b ust. 2 ustawy.

Jeżeli zatem, jak Wnioskodawca wykonuje wyłącznie działalność zwolnioną od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy o VAT, to zgodnie z art. 99 ust. 7 ustawy o VAT, nie będzie obowiązany do składania deklaracji podatkowych. Ponadto stosownie do powołanego wyżej art. 106b ust. 2 Zainteresowany nie będzie zobowiązany udokumentować sprzedaży zwolnionej na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy fakturą VAT.

Zatem w kontekście całokształtu stanowiska Wnioskodawcy wskazanego w złożonym wniosku należy uznać, że zaprezentował On nieprawidłowe stanowisko w sprawie w zakresie pytania nr 2 wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W związku z tym, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin