2014.08.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-145/14-4/IR
z 14 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2014 r. (data wpływu 2 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 sierpnia 2014 r. (data wpływu 11 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków na zakup wyposażenia do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków na zakup wyposażenia do kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 28 lipca 2014 r., (doręczonym w dniu 31 lipca 2014 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 11 sierpnia 2014 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 7 sierpnia 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka dokonała zakupu wyposażenia (tj. sprzętu RTV, AGD, mebli, itd.) do części mieszkalnej nowo wybudowanego budynku usługowo-mieszkalnego obejmującego część biurową, w której na parterze znajdują się 3 pomieszczenia biurowe, toaleta i hol oraz część mieszkalną, znajdującą się na poddaszu, w której znajdują się 3 pokoje, łazienka i aneks kuchenny połączony z holem. Budynek jest wykorzystywany przez Spółkę zarówno do działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz do działalności socjalnej świadczonej przez Spółkę na rzecz jej pracowników. Część mieszkalna będzie użytkowana przez prokurenta Spółki i ewentualnie przez inne osoby związane z działalnością Spółki.

Planowany okres wykorzystywania wyposażenia przez Wnioskodawcę będzie przekraczał jeden rok. Wnioskodawca planuje wydatki na zakup wyposażenia zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania wyposażenia do używania, lub dokonywać ich amortyzacji – jeżeli ich wartość przekraczać będzie 3 500 zł.

W uzupełnieniu wniosku dodano następujące wyjaśnienia.

Spółka – Wnioskodawca posiada tytuł własności do budynku usługowo-mieszkalnego. Spółka będzie udostępniać część socjalną (mieszkalną) budynku usługowo-mieszkalnego pracownikom oraz kontrahentom Wnioskodawcy. W stosunku do pracowników, tytułem prawnym będzie stosunek pracy. W stosunku do kontrahentów, to umowy (kontrakty) zawarte przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca będzie uzyskiwał pożytki (przychody) w związku z udostępnianiem ww. osobom części socjalnej (mieszkalnej). W przypadku pracowników, pożytki (przychody) będzie stanowiła praca pracownika, tzn. jej efekty w postaci wytworzonego przez pracowników towaru, który następnie będzie oferowany kontrahentom (klientom). W przypadku kontrahentów, pożytki (przychody) będą osiągane z realizacji umów, zawartych w wyniku negocjacji. Udostępnianie ww. osobom części socjalnej (mieszkalnej) ma też na celu zabezpieczenie źródła przychodu. W przypadku pracowników, zagwarantowanie im miejsca odpoczynku w ramach przysługującej im przerwy w pracy, w tym udostępnienie im urządzeń, za pomocą których mogą sobie przygotować posiłek, służyć ma lepszemu komfortowi pracy. To zdaniem Wnioskodawcy ma się przełożyć na bardziej efektywną pracę załogi.

W przypadku kontrahentów (często obcokrajowców), jako zwyczajowe należy obecnie traktować zagwarantowanie przez stronę zainteresowaną sprzedażą, miejsca w którym kontrahenci mogą odpocząć, spożyć posiłek, przenocować, w ramach negocjacji handlowych.

Wydatki na wyposażenie pomieszczeń socjalnych (dla pracowników), które spełniają także funkcję mieszkalną (dla kontrahentów spółki), mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji towarów, a następnie ich sprzedaży. Musi podejmować różnego rodzaju kroki marketingowe, by przyciągnąć klientów, jednym z nich jest możliwość zapoznania się z pracą zakładu i prowadzenia negocjacji w miejscu funkcjonowania zakładu produkcyjnego. W przypadku pracowników, Spółka dąży do zapewnienia dobrych warunków pracy pracownikom, jak również możliwości odpoczynku w odpowiednim miejscu na terenie zakładu pracy. Innymi słowy, sposób korzystania z tych pomieszczeń socjalnych (mieszkalnych), wyposażonych w sprzęt, który Wnioskodawca zamierza zakupić, będzie warunkowany wyłącznie prawidłowym funkcjonowaniem zakładu pracy. Wymienione pomieszczenia nie są wykorzystywane w żaden inny sposób.

Wnioskodawca planuje zakup czajnika, zmywarki, kuchenki mikrofalowej, lodówki, płyty indukcyjnej. Każde z tych urządzeń ma jednakowe przeznaczenie, tj. umożliwia pracownikowi lub kontrahentowi przygotowanie sobie posiłku w pomieszczeniach socjalnych (mieszkalnych).

Wnioskodawca dodał też, że wniosek dotyczy stanu przyszłego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty związane z wyposażeniem części mieszkalnej budynku, lub amortyzacją takiego wyposażenia (sprzęt AGD, RTV, media-telewizja cyfrowa, internet) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony.

Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Tak więc, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika,

jest definitywny, a więc bezzwrotny,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,

został właściwie udokumentowany.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz przedstawione we wniosku zdarzenie należy zauważyć, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup wyposażenia służącego prowadzonej działalności gospodarczej będą przejawiać związek z tą działalnością, stąd też będą mogły zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów jako wypełniające dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy. Stosownie do dyspozycji art. 16d ust. 1 ustawy podatkowej, zgodnie z którym podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3 500 zł, podatkowe rozliczenie tych wydatków nastąpi w miesiącu oddania ich do używania.

W uzupełnieniu wniosku dodano następującą argumentację w zakresie stanowiska Wnioskodawcy.

Planowany zakup czajnika, zmywarki, kuchenki mikrofalowej, lodówki, płyty indukcyjnej należy traktować jako koszt uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Według Wnioskodawcy, niewątpliwie wydatki wymienione we wniosku mają na celu zapewnienie osiągnięcia przychodów, ewentualnie zabezpieczenie źródła przychodów. Zapewnienie pracownikom właściwych warunków, w których mogą wykonywać swoją pracę, ma wpływ na efektywność świadczonej pracy, jak również wpływa na jej komfort. Podobnie, zapewnienie godnych warunków kontrahentom, wizytującym zakład produkcyjny Wnioskodawcy sprawi, że Wnioskodawca zdobywać będzie nowe zamówienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów).

Tak więc, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, – muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika,

jest definitywny, a więc bezzwrotny,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,

został właściwie udokumentowany.

Zasadniczo wydatki związane z zakupem wyposażenia mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać na treść art. 16 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku podatnika, niezaliczanych do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów działalności prowadzonej przez podatnika, lecz służą osobistym celom pracowników i innych osób albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą podatnika.

Jak wynika z treści wyżej cytowanego przepisu, warunkiem zaliczenia do kosztów wydatków związanych z zakupem rzeczowych składników majątkowych niezaliczonych do środków trwałych jest to, aby wykorzystywane były one do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze względu na wartość nabywanych przez Wnioskodawcę rzeczowych składników majątku, różna będzie kwalifikacja podatkowa tych składników.

Pojęcie środków trwałych podlegających amortyzacji zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Według art. 16a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zatem, gdy składnik majątku stanowi własność podatnika, jest kompletny i zdatny do użytku, a przewidywany okres jego używania na potrzeby firmy jest dłuższy niż rok i wartość równa kwocie 3 500 zł lub wyższa, podatnik powinien ująć go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać od niego odpisów amortyzacyjnych.

W przypadku natomiast, gdy wartość początkowa składnika majątku nie przekracza 3 500 zł, nie trzeba zaliczać go do środków trwałych i można wydatek związany z jego nabyciem zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Stosownie bowiem do dyspozycji art. 16d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3 500 zł, wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka dokonała zakupu wyposażenia (tj. sprzętu RTV, AGD, mebli, itd.) do części mieszkalnej nowo wybudowanego budynku usługowo-mieszkalnego obejmującego część biurową, w której na parterze znajdują się 3 pomieszczenia biurowe, toaleta i hol oraz część mieszkalną, znajdującą się na poddaszu, w której znajdują się 3 pokoje, łazienka i aneks kuchenny połączony z holem. Budynek jest wykorzystywany przez Spółkę zarówno do działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz do działalności socjalnej świadczonej przez Spółkę na rzecz jej pracowników. Część mieszkalna będzie użytkowana przez prokurenta Spółki i ewentualnie przez inne osoby związane z działalnością Spółki. Planowany okres wykorzystywania wyposażenia przez Wnioskodawcę będzie przekraczał jeden rok. Wnioskodawca planuje wydatki na zakup wyposażenia zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania wyposażenia do używania, lub dokonywać ich amortyzacji – jeżeli ich wartość przekraczać będzie 3.500 zł. Spółka – Wnioskodawca posiada tytuł własności do budynku usługowo-mieszkalnego. Spółka będzie udostępniać część socjalną (mieszkalną) budynku usługowo-mieszkalnego pracownikom oraz kontrahentom Wnioskodawcy. W stosunku do pracowników, tytułem prawnym będzie stosunek pracy. W stosunku do kontrahentów, to umowy (kontrakty) zawarte przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie uzyskiwał pożytki (przychody) w związku z udostępnianiem ww. osobom części socjalnej (mieszkalnej). W przypadku pracowników, pożytki (przychody) będzie stanowiła praca pracownika, tzn. jej efekty w postaci wytworzonego przez pracowników towaru, który następnie będzie oferowany kontrahentom (klientom). W przypadku kontrahentów, pożytki (przychody) będą osiągane z realizacji umów, zawartych w wyniku negocjacji. Udostępnianie ww. osobom części socjalnej (mieszkalnej) ma też na celu zabezpieczenie źródła przychodu. W przypadku pracowników, zagwarantowanie im miejsca odpoczynku w ramach przysługującej im przerwy w pracy, w tym udostępnienie im urządzeń, za pomocą których mogą sobie przygotować posiłek, służyć ma lepszemu komfortowi pracy. W przypadku kontrahentów (często obcokrajowców), jako zwyczajowe należy obecnie traktować zagwarantowanie przez stronę zainteresowaną sprzedażą, miejsca w którym kontrahenci mogą odpocząć, spożyć posiłek, przenocować, w ramach negocjacji handlowych. Wydatki na wyposażenie pomieszczeń socjalnych (dla pracowników), które spełniają także funkcję mieszkalną (dla kontrahentów spółki), mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wymienione pomieszczenia nie są wykorzystywane w żaden inny sposób. Wnioskodawca planuje zakup czajnika, zmywarki, kuchenki mikrofalowej, lodówki, płyty indukcyjnej.

Zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów będą podlegały te wydatki na zakup wyposażenia, których związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości. Oczywiście obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym. Przykładem jest m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2006 r., II FSK 1224/05, w którym Sąd stwierdził, że „o zaliczeniu wydatków do kosztów uzyskania przychodów decydują dwie przesłanki: związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i wpływ kosztów na fakt osiągnięcia przychodów. Ciężar dowodu co do istnienia tego związku przyczynowego spoczywa (...) na podatniku, ponieważ to on z tego faktu wywodzi skutki prawne”.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz treść powołanych wyżej przepisów, tut. Organ stoi na stanowisku, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup wyposażenia mającego związek z prowadzoną działalnością, których celem będzie osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, będą mogły zostać zakwalifikowane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów lub poprzez odpisy amortyzacyjne, jeżeli wypełnią przesłanki z art. 15 ust. 1 oraz nie będą objęte dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo, tutejszy Organ zauważa, że przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) jest sam przepis prawa.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanowiskiem Wnioskodawcy. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin