Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/415-335/14-7/MP
z 22 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2014 r. (data wpływu 16 maja 2014 r.), uzupełnionym pismami: z dnia 23 maja 2014 r. (data wpływu 26 maja 2014 r.), z dnia 3 czerwca 2014 r. (data wpływu 5 czerwca 2014 r.), z dnia 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 12 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów umownego potrącenia wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2014 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wpłynął wniosek z dnia 16 maja 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów umownego potrącenia wierzytelności.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie pismem z dnia 27 maja 2014 r., Nr IPPB2/071-9/14-1/LS, na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), przekazał ww. wniosek do załatwienia zgodnie z właściwością Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 28 maja 2014 r.).

W nawiązaniu do ww. pisma Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, pismem z dnia 28 maja 2014 r., Nr IPPB2/071-9/14-2/LS, na podstawie § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego, przekazał do tut. Organu uzupełnienie z dnia 23 maja 2014 r. (złożone w dniu 26 maja 2014 r.) ww. wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (data wpływu 5 czerwca 2014 r.). Do pisma dołączono kserokopie pełnomocnictwa z dnia 15 maja 2014 r., opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i dowodu uiszczenia opłaty od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W dniu 5 czerwca 2014 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim wpłynęło również uzupełnienie wniosku na piśmie z dnia 3 czerwca 2014 r., z dołączoną kserokopią pełnomocnictwa z dnia 15 maja 2014 r., dowodem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i dowodów uiszczenia opłaty od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, w związku z powyższym, pismem z dnia 31 lipca 2014 r., Nr IPTPB2/415-335/14-5/MP, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie wysłane zostało w dniu 31 lipca 2014 r. (odebrane przez Wnioskodawcę w dniu 7 sierpnia 2014 r., urzędowe poświadczenie doręczenia ePUAP). W dniu 12 sierpnia 2014 r., wpłynęło uzupełnienie wniosku (data wysłania 12 sierpnia 2014 r.). Zatem zachowany został termin ustawowy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wspólnikiem E spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. W ramach planów restrukturyzacji swoich aktywów Wnioskodawca rozważa kilka możliwych działań. Zgodnie z jednym z nich, Wnioskodawca planuje wnieść aport niepieniężny w postaci udziałów w E do spółki komandytowo-akcyjnej (zwana dalej: „SKA”). Suma wartości nominalnej objętych przez Wnioskodawcę akcji będzie niższa od rynkowej wartości wnoszonego przez Wnioskodawcę wkładu niepieniężnego. Natomiast różnica pomiędzy wartością nominalną wydanych akcji, a wartością rynkową przedmiotu wkładu zostanie przekazana na kapitał zapasowy SKA (agio). E w przyszłości będzie osiągać przychody z działalności finansowej, m.in. obrotu akcjami oraz odsetek od lokat bankowych. Możliwe, że E zostanie przekształcona w Spółkę komandytową. Nie jest wykluczone, że E dokona odpłatnego zbycia na rzecz Wnioskodawcy akcji spółki akcyjnej (zwane dalej: „akcjami”). Cena sprzedaży akcji będzie odpowiadać ich cenie rynkowej (zwana dalej: „ceną”). Sprzedaż może odbyć się za pośrednictwem firmy inwestycyjnej. Możliwe, że SKA zostanie przekształcona w spółkę komandytową (zwana dalej: „Spółka komandytowa”). E z tytułu sprzedaży akcji wykaże zysk. W wyniku podjęcia uchwały o podziale zysku, E wypłaci zysk swojemu wspólnikowi, tj. spółce komandytowej. Ta zaś również wykaże zysk, który zostanie wypłacony (zostanie podjęta uchwala o wypłacie zysku) swoim wspólnikom, w tym Wnioskodawcy.

Po podjęciu wskazanych uchwał: E będzie zobowiązany do wypłaty zysku Spółce komandytowej; Spółka komandytowa będzie zobowiązana do wypłaty zysku Wnioskodawcy. Natomiast E będzie posiadał wierzytelność w stosunku do Wnioskodawcy o zapłatę ceny za zbyte akcje.

W takiej sytuacji możliwe jest, że dojdzie do trójstronnego umownego potrącenia wzajemnych wierzytelności (dalej jako: „trójstronne umowne potrącenie wierzytelności”), tj.:

• E wobec Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży akcji,
  

• Spółki komandytowej wobec E z tytułu podjęcia uchwały o wypłacie zysku oraz
  

• Wnioskodawcy wobec Spółki komandytowej z tytułu podjęcia uchwały przez Spółkę komandytową o wypłacie zysku.
  
  

W razie jakichkolwiek różnic dojdzie do stosownych dopłat. Rozwiązania te pozwolą na efektywne uregulowanie wzajemnych wierzytelności, bez konieczności faktycznego angażowania znacznych kwot. Wnioskodawca po nabyciu akcji nie wyklucza w przyszłości ich zbycia. Na chwilę obecną Wnioskodawca nie jest w stanie określić, czy zbycie będzie miało charakter odpłatny. W związku z powyższym Wnioskodawca pragnie upewnić się w zakresie sposobu wyliczenia kosztów podatkowych w chwili ewentualnego zbycia akcji.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 12 sierpnia 2014 r., stwierdzono: Wnioskodawca posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy.

SKA została założona w dniu xx listopada 2013 r. (dzień wpisu do Rejestru Przedsiębiorców KRS). SKA, do której będzie wniesiony aport, nie uzyskała statusu podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, co zostało potwierdzone interpretacją indywidulaną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2014 r., sygn. IPPB3/423-31/14-6/DP. Stanowisko, że SKA nie uzyskała statusu podatnika podatku dochodowego od osób prawnych jest zgodne ze stanowiskiem Wnioskodawcy. Podano również, że wspólnikami SKA przed dniem 31 grudnia 2013 r., nie były osoby fizyczne (wspólnikami SKA były wyłącznie osoby prawne). SKA posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Rokiem obrotowym SKA jest rok kalendarzowy. Zgodnie ze statutem SKA, pierwszy rok obrotowy SKA rozpoczęty w 2013 r., trwa do 31 grudnia 2014 r. SKA nie dokonała zmiany roku obrotowego po dniu 31 grudnia 2013 r.

Spółka akcyjna posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obraduje także i działa jej zarząd.

Trójstronne potrącenie wzajemnych wierzytelności zostanie przeprowadzone w następujący sposób: w tym celu Spółka komandytowo-akcyjna przekształcona w Spółkę komandytową, w której Wnioskodawca będzie komandytariuszem (dalej: „SKA. Sp. K.”), dokona jednostronnej czynności przekazu swojej wierzytelności (art. 921 1 K.C.). „SKA Sp. K.” przekaże świadczenie przekazanego tj. Spółki E Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce komandytowej (następcy prawnego przekształconej Spółki E Sp. z o.o. dalej: „E”), do wypłaty jej jako komandytariuszowi zysku E, na rzecz Wnioskodawcy jako odbiorcy przekazu.

Wnioskodawca oświadczy wobec „SKA Sp. K.”, że przekaz przyjmuje, w związku z czym E zobowiązana będzie do spełnienia świadczenia bezpośrednio wobec Wnioskodawcy (art. 921 2 § 1 K.C.). Wnioskodawca stanie się wierzycielem E. Innymi słowy zdaniem Wnioskodawcy w konsekwencji przekazu „SKA Sp. K.” ureguluje swój dług w stosunku do Wnioskodawcy i uzyska spłatę wierzytelności wobec E. W wyniku przekazu E i Wnioskodawca będą wzajemnie wobec siebie wierzycielami. Wnioskodawca oraz E dokonają potrącenia wzajemnych wierzytelności zgodnie z art. 498 K.C. Na mocy tego przepisu, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Potrącenie stanowić będzie spełnienie wzajemnych wierzytelności Wnioskodawcy oraz E. W wyniku potrącenia zatem, uregulowane zostaną wierzytelności E wobec Wnioskodawcy z tytułu wypłaty wynagrodzenia za nabyte akcje oraz Wnioskodawcy wobec E z tytułu przekazanej wierzytelności o wypłatę zysku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy dokonanie trójstronnego umownego potrącenia wierzytelności skutkować będzie powstaniem po stronie Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym?
2. Czy w przypadku zbycia akcji, które zostaną nabyte przez Wnioskodawcę w drodze umowy sprzedaży, w ramach której dojdzie do uregulowania ceny poprzez trójstronne umowne potrącenie wierzytelności z możliwością dokonania dopłaty, Wnioskodawca będzie mógł zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozliczyć jako koszt uzyskania przychodu cenę?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, trójstronne umowne potrącenie wierzytelności nie powoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu u Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), przychodem jest m.in. wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań. Niemniej, w tym przypadku ustawodawca posługuje się terminami, które nie zostały zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla wyjaśnienia ich znaczenia należy odwołać się do Słownika Języka Polskiego oraz do innych dziedzin prawa, gdzie pojęcia te zostały zdefiniowane. Według Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1998 r., t. III) „umorzenie” oznacza zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela. Skutkiem umorzenia jest zatem zmniejszenie lub zlikwidowanie w całości lub w części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania. Przepisy z zakresu prawa cywilnego nie definiują pojęcia umorzenia zobowiązania, regulują natomiast kwestię umorzenia wierzytelności co uprawnia do przyjęcia założenia, że umorzenie zobowiązania użyte w art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oznacza w istocie umorzenie wierzytelności regulowane przepisami Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) wierzytelności (zobowiązanie, o którym mowa w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) mogą zostać umorzone m.in. w następujący sposób:

1. poprzez potrącenie - zgodnie z art. 498 K.C., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeśli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym,
2. poprzez odnowienie – zgodnie z art. 506 K.C. (tj. przez nowację), jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie),
3. poprzez zwolnienie dłużnika z długu - zgodnie z art. 508 K.C., zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.
   
   

Wskutek potrącenia wzajemnych i wymagalnych wierzytelności obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Potrącenie, mimo że skutkuje umorzeniem zobowiązania (de facto zobowiązań obu stron umowy potrącenia), nie skutkuje powstaniem jakiegokolwiek przychodu dla stron dokonujących potrącenia. Potrącenie wzajemnych wierzytelności ma na celu jedynie uchronienie Wnioskodawcy przed koniecznością dokonywania wielu zbędnych przelewów bankowych tytułem spłaty jej długu związanego z nabyciem akcji, które to środki byłyby Wnioskodawcy kilka chwil później przekazane jako wypłata zysku na podstawie uchwał o wypłacie zysku z E oraz Spółce komandytowej. Potrącenie jest więc efektywnym sposobem wygaśnięcia obu zobowiązań przez ich wzajemną spłatę i jest analogiczne do faktycznej spłaty obu zobowiązań. Skoro więc otrzymanie zysku nie generuje po stronie Wnioskodawcy przychodu, ani zapłata ceny z tytułu nabycia akcji nie generuje dla Wnioskodawcy przychodu, potrącenie tych dwóch wierzytelności także nie może powodować przychodu dla Wnioskodawcy. Analogicznie nie powodowałaby bowiem przychodu ich spłata w gotówce. Potrącenie jest zaś, jedynie innym sposobem uregulowania wierzytelności mającym na celu uproszczenie wzajemnych rozliczeń.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy potrącenie zobowiązania Wnioskodawcy do zapłaty ceny za akcje z zobowiązaniem E oraz Spółki komandytowej do wypłaty zysku, nie będzie skutkować powstaniem po stronie Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku pismem z dnia 12 sierpnia 2014 r., stwierdzono co następuje: Zdaniem Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, nie będzie On zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z opisanym stanem faktycznym, w szczególności nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku jako wspólnik Spółki komandytowej (przekazującego) lub też, jako odbiorca przekazu w związku z czynnością przekazu oraz nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku z tytułu potrącenia wierzytelności pomiędzy Nim, a E.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody uważa się otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika pieniądze i wartości pieniężne, a także wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Aby można było mówić o przychodzie po stronie otrzymującego musi wystąpić realne przysporzenie, o wymiernej wartości finansowej. Spółka komandytowa z tytułu dokonania przekazu nie otrzymuje żadnej dodatkowej wartości majątkowej. Transakcja ta stanowi jedynie uproszczenie w rozliczeniach trójstronnych, pozwalające uniknąć wielu zbędnych wzajemnych płatności.

W doktrynie przyjmuje się, że czynność przekazu stanowi jednostronną czynność upoważniającą, a więc nie stanowi czynności przysparzającej: „Przekaz nie jest ani czynnością prawną zobowiązującą, ani rozporządzającą, tylko upoważniającą (tak wyrok SA w Warszawie z dnia 14 grudnia 2005 r., I ACa 494/05, Apel. W-wa 2006, nr 4, poz. 38). Treść przekazu zawiera podwójne upoważnienie. Pierwsze wyraża się w tym, że przekazujący (A) upoważnia przekazanego (B) do spełnienia świadczenia na rzecz odbiorcy przekazu (C). Drugim jest upoważnienie udzielane przez przekazującego (A) odbiorcy przekazu (C) do przyjęcia świadczenia od przekazanego na rachunek przekazującego” (tak Kidyba A. (red.), Gawlik Z., Janiak A., Kopaczyńska-Pieczniak K, Kozieł G., Niezbecka E., Sokołowski T., „Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna”., LEX, 2010)”.

Wobec powyższego w ocenie Wnioskodawcy czynność przekazu nie może stanowić przychodu dla Niego jako wspólnika „SKA Sp. K” lub też odbiorcy przekazu. Stanowisko to jest zgodne z prezentowanym przez organy podatkowe. Dla przykładu wskazać można interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 listopada 2013 r., sygn. IPPB3/423-676/13-2/AG. Również potrącenie nie powoduje, że po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód do opodatkowania. E (przekazany) realizując przekazaną wierzytelność dokonuje świadczenia, do którego zobowiązana była „SKA Sp. K.” wobec Wnioskodawcy. Potrącenie wierzytelności jest jedną z form rozliczeń, która prowadzi do uregulowania zobowiązania. Również ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 24c ust. 7, definiując dzień zapłaty w kontekście różnic kursowych wskazuje, że jednym ze sposobów zapłaty jest uregulowanie zobowiązania w wyniku potrącenia wierzytelności. Potrącenie jest uznawane za formę zapłaty zobowiązania również przez organy podatkowe (przykładowo interpretacja indywidulana Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 stycznia 2014 r., sygn. IPPB3/423-907/13-5/AG).

W konsekwencji zdaniem Wnioskodawcy, w związku z treścią art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, definiującego jako przychody definitywne przysporzenia majątkowe oraz w związku z treścią art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, definiującego jako przychód także wartość nieefektywnie umorzonych zobowiązań, w sytuacji przekazu i potrącenia nie można mówić o powstaniu przychodu dla Wnioskodawcy. Przekazanie wierzytelności ani jej potrącenie nie stanowią zdaniem Wnioskodawcy, żadnego dodatkowego przysporzenia któregokolwiek z podmiotów biorących udział w transakcji w tym Wnioskodawcy, ani poprzez uzyskanie dodatkowych środków, ani poprzez umorzenie Jego zobowiązań bez faktycznej zapłaty.

Zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2, w przypadku zbycia akcji, które zostaną nabyte w drodze umowy sprzedaży, w ramach której doszło do uregulowania ceny poprzez zawarcie umowy potrącenia trójstronnego z możliwością dokonania dopłaty, Wnioskodawca będzie mógł zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, potrącić jako koszt uzyskania przychodu z tytułu zbycia akcji kwotę ceny.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 3e.

Nie ulega wątpliwości, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu dany wydatek, tylko wówczas, gdy został on przez niego poniesiony, czyli doszło do uszczuplenia aktywów (albo zwiększenia zobowiązań) podatnika. Zatem wydatek musi mieć charakter realny oraz definitywny. Wnioskodawca będzie mógł przy zbyciu akcji zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu cenę, o ile ta zostanie przez Niego faktycznie zapłacona.

W przedmiotowej sprawie rozliczenie umowy sprzedaży (zapłata ceny) ma nastąpić w drodze trójstronnego potrącenia wierzytelności, tj.:

• E wobec Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży akcji,
  

• Spółki komandytowej wobec E z tytułu podjęcia uchwały o wypłacie zysku oraz
  

• Wnioskodawcy wobec Spółki komandytowej z tytułu podjęcia uchwały przez Spółkę komandytową o wypłacie zysku.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma ograniczeń co do formy dokonania zapłaty. Stanowisko to jest potwierdzone przez orzecznictwo sądów administracyjnych, które wskazuje że: „ustawa podatkowa nie zawiera jakichkolwiek ograniczeń co do formy zapłaty. Ograniczenia te, nie wynikają zarówno z wykładni gramatycznej, historycznej, czy też celowościowej. Określenie „zapłata” należy interpretować w kategoriach cywilnoprawnych. Oznacza to, że jedną z form zapłaty jest potrącenie określone w art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, zgodnie z którym, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym (wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2009 r., sygn. II FSK 1183/08). W doktrynie prawa cywilnego jednoznacznie przyjmuje się, że potrącenie wzajemnych wierzytelności realizuje funkcje zapłaty (por. K. Zawada w: Kodeks cywilny, Komentarz tom 1, pod redakcją K. Pietrzykowskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 1999, s. 1191).

Jak wskazuje Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w interpretacji z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. IBPB1/2/423-892/09/AM: „na skutek kompensaty obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Zatem uregulowanie zobowiązań w drodze potrącenia winno być traktowane jako poniesienie kosztu w znaczeniu kasowym”. Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 29 września 2009 r., sygn. IBPB3/423-564/08/AM, a także Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 11 lipca 2008 r., sygn. IPPB3/423-559/08-3/MK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydanej interpretacji z dnia 3 listopada 2010 r., sygn. IPPB3/423-569/10-2/GJ oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 12 listopada 2010 r., sygn. ILPB4/423-145/10-2/DS. Z powyżej przeprowadzonej analizy wynika, że potrącenie jest co do zasady uznawane za formę uregulowania zobowiązań lub należności, rodzącym takie same skutki podatkowe jak zapłata.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w celu ,,zapłaty” ceny na rzecz E, dokona potrącenia przysługującej Jemu wierzytelności wobec Spółki komandytowej z tytułu podjęcia uchwały przez Spółkę komandytową, o wypłacie zysku, która to będzie posiadać z kolei wierzytelność wobec E z tytułu podjęcia uchwały o wypłacie zysku. W związku z powyższym E uzyska określoną korzyść majątkową w formie zmniejszenia jego zobowiązań, zaś Wnioskodawca uszczupli swój majątek o wierzytelność wobec Spółki komandytowej o wypłatę zysku. Owa korzyść majątkowa będzie miała charakter realny. Oznacza to, że ,,zapłatą” dokonaną przez Wnioskodawcę za akcje będzie wartość wierzytelności Spółki komandytowej z tytułu podjęcia uchwały przez E o wypłacie zysku, która ulegnie umorzeniu w wyniku podpisania umowy potrącenia trójstronnego.

Oprócz wymienionych wcześniej interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych, stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2013 r., sygn. ILPB3/423-419/13-2/KS; interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. IPTPB3/423-349/13-4/PM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.