2014.07.15 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/443-86/14-4/PG
z 15 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2014 r. (data wpływu 3 kwietnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 czerwca 2014 r. (data wpływu 30 czerwca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania dla czynności udostępniania samochodów do testowania pracownikom w związku z faktem, że w stosunku do tych samochodów nie będzie prowadzona ewidencja dla potrzeb podatku VAT oraz stosowane będzie domniemanie, że wykorzystywane są one nie tylko do prowadzenia działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania dla czynności udostępniania samochodów do testowania pracownikom w związku z faktem, że w stosunku do tych samochodów nie będzie prowadzona ewidencja dla potrzeb podatku VAT oraz stosowane będzie domniemanie, że wykorzystywane są one nie tylko do prowadzenia działalności gospodarczej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 czerwca 2014 r. (data wpływu 30 czerwca 2014 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Spółka”) powierza swoim pracownikom samochody pochodzące z własnej produkcji Spółki. Samochody te są użytkowane przez pracowników w jazdach lokalnych (w tym w dojazdach do miejsca zamieszkania) jak i w delegacjach służbowych. Obowiązkiem pracowników korzystających z tego rodzaju samochodów jest sporządzanie miesięcznych raportów z użytkowania. W raportach tych pracownicy mają obowiązek opisać swoje spostrzeżenia dotyczące użytkowanego samochodu, wszelkie stwierdzone usterki lub niedogodności. Na podstawie raportów użytkowników sporządzane są dyspozycje dotyczące koniecznych modyfikacji i poprawek, jakie powinny być uwzględnione w procesie produkcji. Samochody są wymieniane przez pracowników każdorazowo przed upływem 12 miesięcy. Powyższe rozwiązanie zostało wdrożone przez Wnioskodawcę w celu ograniczenia kosztów napraw gwarancyjnych i lepszego przygotowania pojazdów do potrzeb klientów a co za tym idzie zwiększenia sukcesu ich sprzedaży na rynku.

Intencją stron nie jest udostępnienie samochodu do celów prywatnych (zapewnienie środka transportu do pracy), ale uzyskanie informacji na temat użytkowania oraz usterkowości produkowanych przez Spółkę pojazdów.

Zainteresowany uzyskał 2 grudnia 2011 r. indywidualną interpretację o sygn. akt ILPB1/415 1079/11-2/AMN wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów, w której to interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał za prawidłowe stanowisko Spółki, zgodnie z którym nie stanowi nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT udostępnianie pracownikom przez Wnioskodawcę samochodów w celach przeprowadzania testów w formie opisanej powyżej.

Zainteresowany zamierza w dalszym ciągu udostępniać samochody swoim pracownikom na powyższych zasadach. Pracownicy ci są zobowiązani do wypełniania szczegółowych miesięcznych raportów dotyczących użytkowania samochodów.

W związku ze zmianą przepisów ustawy o VAT, jaka wejdzie w życie począwszy od 1 kwietnia 2014 r. Spółka podjęła decyzję, że w stosunku do samochodów, które zostaną oddane pracownikom do testowania nie będzie prowadziła ewidencji, o której mowa w przepisie art. 86a ust. 4 pkt 1 i 7 ustawy o VAT, który wejdzie w życie od 1 kwietnia 2014 r.

Wnioskodawca nie chce bowiem dodatkowo obciążać pracowników obowiązkiem sporządzania kolejnych ewidencji. W związku z decyzją o nieprowadzeniu ewidencji wymaganej przez przepis art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, który wejdzie w życie 1 kwietnia 2014 r. Spółka dla celów podatku VAT nie będzie traktowała samochodów testowych jako wykorzystywanych wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej, a co za tym idzie opodatkuje ich użycie podatkiem VAT należnym – zgodnie z przepisem art. 8 ust. 5 ustawy o VAT, jaki wejdzie z dniem 1 kwietnia 2014 r. w życie.

Spółka odliczyła całość podatku VAT naliczonego przy nabyciu części do produkcji powyższych samochodów.

W piśmie z 24 czerwca 2014 r. (data wpływu 30 czerwca 2014 r.) – będącym uzupełnieniem wniosku – Zainteresowany wskazał, że:

Spółka jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT, a samochody opisane we wniosku są wykorzystywane wyłącznie dla celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej tj. wyłącznie do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Samochody te są wykorzystywane jako egzemplarze przeznaczone do testów.
Samochody będące przedmiotem wniosku o interpretację są to samochody o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Samochody te:
1. mają więcej niż 1 rząd siedzeń;
2. rzędy siedzeń nie są oddzielone od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą;
3. nie są to pojazdy samochodowe, które mają otwartą część przeznaczoną do przeładunku;
4. nie są to pojazdy samochodowe, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. nie są to pojazdy specjalne;
6. nie są to pojazdy samochodowe inne niż wymienione w pkt 1-5, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
  - 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 425 kg;
  - 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 493 kg;
  - 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 500 kg;
7. nie są to pojazdy samochodowe konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.
Nie są to pojazdy, o których mowa w przepisie art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, których konstrukcja wyklucza ich użycie dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
Pracownicy nie otrzymują dodatkowego wynagrodzenia w związku z testowaniem samochodów.
Czynności testowania samochodów mogą odbywać się zarówno w godzinach pracy jak i poza godzinami pracy.
Samochody wykorzystywane są wyłącznie do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą tj. do przeprowadzania na nich testów podczas podróży służbowych jak i podczas podróży odbywanych poza godzinami pracy pracowników je testujących.
Samochody nie są wykorzystywane do celów prywatnych pracowników. Ich wykorzystanie związane jest z przeprowadzaniem na nich testów. Użycie samochodów przez pracowników ma charakter nieodpłatny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką podstawę opodatkowania dla celów VAT powinna przyjąć Spółka w związku z faktem, że w stosunku do samochodów testowych nie będzie prowadzona ewidencji dla potrzeb podatku VAT zgodnie z przepisem art. 86a ust. 4 pkt 1 i 7 ustawy o VAT, jaki wejdzie w życie 1 kwietnia 2014 r. i dla potrzeb podatku VAT w stosunku do tych samochodów stosowane będzie domniemanie, że wykorzystywane są one nie tylko do prowadzenia działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Tym samym w przypadku braku ewidencji stosuje się domniemanie prawne, że samochody wykorzystywane są również do innych celów niż działalność gospodarcza.

Jednocześnie art. 8 ust. 5 nakłada obowiązek odprowadzania podatku od towarów i usług od wartości usługi (wykorzystania samochodu) w przypadku kiedy podatnik nie prowadzi ewidencji przebiegu a odliczył całość VAT przy nabyciu przedmiotowych pojazdów.

Art. 29a ust. 5 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W przypadku Spółki samochody wykorzystywane są wyłącznie dla celów działalności gospodarczej z czym Minister Finansów zgodził się wydając interpretację przywołaną w opisie stanu faktycznego. Tym samym Spółka nie wykorzystuje samochodów do celów innych niż działalność gospodarcza i nie może na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy o VAT ustalić podstawy opodatkowania. Jeżeli nie jest możliwym określenie podstawy opodatkowania to nie może powstać zobowiązanie podatkowe.

Reasumując w opinii Zainteresowanego, który jest producentem samochodów i testy służą jego działalności co jest unikalnym przypadkiem na rynku, brak ewidencji przebiegu przy samochodach testowych nie będzie skutkować powstaniem zobowiązania podatkowego w podatku VAT z uwagi na brak podstawy opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści powołanych wyżej przepisów ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 ustawy oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Jak wynika z powyższych uregulowań, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, w tym także wszelkie inne darowizny, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie (w tym także darowizna) tych towarów pozostaje poza zakresem opodatkowania (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania), bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

Ponadto z art. 7 ust. 2 ustawy wynika także, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega również nieodpłatne przekazanie towarów z tytułu nabycia których nie przysługiwało częściowe lub całkowite prawo do odliczenia podatku, ale w towarach tych zostały wymienione (wytworzone) części składowe, przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało częściowe lub całkowite prawo do odliczenia i które spowodowały trwały wzrost wartości towarów do momentu ich bezpłatnego przekazania.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r., za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem interpretując powyższy przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony Wnioskodawca nie powinien opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 zauważyć należy, że dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Podkreślić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Ponadto, z powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podlega tylko takie nieodpłatne świadczenie usług na rzecz pracowników, które służy celom osobistym pracowników (ich celom bezpośrednio konsumpcyjnym), zatem nie ma żadnego związku z działalnością przedsiębiorstwa podatnika.

W myśl obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Natomiast zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Zatem, w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług, spełniającego przesłanki wskazane w art. 8 ust. 2 ustawy, podstawa opodatkowania określana jest na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy, czyli w oparciu o koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Od wskazanych wyżej zasad opodatkowania czynności wykonywanych nieodpłatnie na cele osobiste istnieją jednak pewne wyjątki określone w art. 8 ust. 5 i 6 ustawy. Dotyczą one pojazdów samochodowych przy nabyciu (wytworzeniu) których przysługiwało podatnikowi ograniczone prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Należy zauważyć, że ww. przepisy zostały wprowadzone do ustawy z dniem 1 kwietnia 2014 r. ustawą z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 312), zwanej dalej „ustawą nowelizującą” i stanowią one część zmian, dla których podstawą wprowadzenia jest przede wszystkim decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 353 z 28.12.2013, str. 51).

Zgodnie z art. 8 ust. 5 ustawy (obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r.), przepis ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów lub
nabycia, importu lub wytworzenia części składowych do tych pojazdów, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku wykorzystywania przez podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (np. na cele prywatne podatnika lub jego pracowników) pojazdów samochodowych objętych wprowadzonym (50%) ograniczeniem wyłączono konieczność rozliczania podatku VAT. W konsekwencji w tej sytuacji podatnik nie będzie miał obowiązku rozliczania podatku VAT, jeżeli taki pojazd będzie wykorzystywany przez niego na cele inne niż działalność gospodarcza – art. 8 ust. 5 pkt 1 ustawy.

Konieczność opodatkowania użytku prywatnego została wyłączona również w przypadku prywatnego użycia pojazdu, w stosunku do którego podatnik nie mógł dokonać odliczenia podatku naliczonego (transakcja nabycia nie była objęta podatkiem VAT lub korzystała ze zwolnienia od tego podatku), jednakże przysługiwało mu ograniczone (50%) odliczenie podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia części składowych do tego pojazdu (art. 8 ust. 5 pkt 2 ustawy).

Zasada wyłączenia opodatkowania użytku prywatnego nie jest natomiast stosowana w następujących sytuacjach:

podatnik posiadał pełne prawo do odliczenia podatku zarówno przy nabyciu pojazdu, jak i zakupionych do niego części składowych,
podatnik posiadał pełne prawo do odliczenia podatku przy nabyciu pojazdu, natomiast przy nabyciu części składowych do tego pojazdu prawo to zostało ograniczone do 50%,
podatnik nie posiadał prawa do odliczenia podatku przy nabyciu pojazdu, natomiast przy nabyciu części składowych do niego posiadał prawo do odliczenia pełnego.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej, w przypadku użycia przez podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza pojazdów samochodowych nabytych, importowanych lub wytworzonych przez podatnika przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przy których nabyciu, imporcie lub wytworzeniu kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika,
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy zmienianej w art. 1 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a ustawy zmienianej w art. 1,
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b ustawy zmienianej w art. 1, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 tej ustawy

– nie więcej jednak niż odpowiednio 5.000 zł lub 6.000 zł, nie stosuje się przepisu art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1.

Zatem, ustawą nowelizującą wyłączono również obowiązek opodatkowania podatkiem VAT użytku prywatnego pojazdów zakupionych (wytworzonych) przed 1 kwietnia 2014 r. objętych dotychczasowym ograniczonym (do 50% lub 60% kwoty podatku naliczonego nie więcej jednak niż odpowiednio 5.000 zł lub 6.000 zł) prawem do odliczania podatku VAT.

Ponieważ od 1 stycznia 2014 r. użytek prywatny takich pojazdów podlegał opodatkowaniu na ogólnych zasadach, w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania w stosunku do takich pojazdów (użytek prywatny został już bowiem skalkulowany w ograniczeniu odliczenia w odniesieniu do tych pojazdów) zasada ta ma zastosowanie do okresów rozliczeniowych rozpoczynających się od 1 stycznia 2014 r.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca powierza swoim pracownikom samochody pochodzące z własnej produkcji. Samochody te są użytkowane przez pracowników w jazdach lokalnych (w tym w dojazdach do miejsca zamieszkania) jak i w delegacjach służbowych. Obowiązkiem pracowników korzystających z tego rodzaju samochodów jest sporządzanie miesięcznych raportów z użytkowania. W raportach tych pracownicy mają obowiązek opisać swoje spostrzeżenia dotyczące użytkowanego samochodu, wszelkie stwierdzone usterki lub niedogodności. Na podstawie raportów użytkowników sporządzane są dyspozycje dotyczące koniecznych modyfikacji i poprawek, jakie powinny być uwzględnione w procesie produkcji. Samochody są wymieniane przez pracowników każdorazowo przed upływem 12 miesięcy. Powyższe rozwiązanie zostało wdrożone przez Wnioskodawcę w celu ograniczenia kosztów napraw gwarancyjnych i lepszego przygotowania pojazdów do potrzeb klientów a co za tym idzie zwiększenia sukcesu ich sprzedaży na rynku. Intencją stron nie jest udostępnienie samochodu do celów prywatnych (zapewnienie środka transportu do pracy), ale uzyskanie informacji na temat użytkowania oraz usterkowości produkowanych przez Spółkę pojazdów.

W związku ze zmianą przepisów ustawy, jaka weszła w życie począwszy od 1 kwietnia 2014 r. Spółka podjęła decyzję, że w stosunku do samochodów, które zostaną oddane pracownikom do testowania nie będzie prowadziła ewidencji, o której mowa w przepisie art. 86a ust. 4 pkt 1 i 7 ustawy, który wszedł w życie od 1 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca nie chce bowiem dodatkowo obciążać pracowników obowiązkiem sporządzania kolejnych ewidencji. W związku z decyzją o nieprowadzeniu ewidencji wymaganej przez przepis art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, który wszedł w życie 1 kwietnia 2014 r. Spółka dla celów podatku VAT nie będzie traktowała samochodów testowych jako wykorzystywanych wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej, a co za tym idzie opodatkuje ich użycie podatkiem VAT należnym – zgodnie z przepisem art. 8 ust. 5 ustawy o VAT, jaki wejdzie z dniem 1 kwietnia 2014 r. w życie.

Spółka odliczyła całość podatku VAT naliczonego przy nabyciu części do produkcji powyższych samochodów.

Ponadto Zainteresowany wskazał, że jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT, a samochody opisane we wniosku są wykorzystywane wyłącznie dla celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej tj. wyłącznie do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Samochody te są wykorzystywane jako egzemplarze przeznaczone do testów. Samochody będące przedmiotem wniosku o interpretację są to samochody o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Samochody te:

mają więcej niż 1 rząd siedzeń;
rzędy siedzeń nie są oddzielone od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą;
nie są to pojazdy samochodowe, które mają otwartą część przeznaczoną do przeładunku;
nie są to pojazdy samochodowe, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
nie są to pojazdy specjalne;
nie są to pojazdy samochodowe inne niż wymienione w pkt 1-5, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
- 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 425 kg;
- 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 493 kg;
- 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 500 kg;
nie są to pojazdy samochodowe konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.

Nie są to pojazdy, o których mowa w przepisie art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy, których konstrukcja wyklucza ich użycie dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Pracownicy nie otrzymują dodatkowego wynagrodzenia w związku z testowaniem samochodów. Czynności testowania samochodów mogą odbywać się zarówno w godzinach pracy jak i poza godzinami pracy. Samochody wykorzystywane są wyłącznie do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą tj. do przeprowadzania na nich testów podczas podróży służbowych jak i podczas podróży odbywanych poza godzinami pracy pracowników je testujących. Samochody nie są wykorzystywane do celów prywatnych pracowników. Ich wykorzystanie związane jest z przeprowadzaniem na nich testów. Użycie samochodów przez pracowników ma charakter nieodpłatny.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości jaką podstawę opodatkowania dla celów VAT powinna przyjąć Spółka w związku z faktem, że w stosunku do samochodów testowych nie będzie prowadziła ewidencji – zgodnie z przepisem art. 86a ust. 4 pkt 1 i 7 ustawy jakie wejdą w życie od 1 kwietnia 2014 r. i dla potrzeb podatku VAT stosowane będzie domniemanie, że wykorzystywane są one nie tylko do prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w świetle przepisu art. 8 ust. 5 ustawy aby ocenić stanowisko Wnioskodawcy niezbędne jest ustalenie czy Spółka w związku z nieprowadzeniem ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 i ust. 7 ustawy ma obowiązek opodatkowania użytku prywatnego. W tym celu w pierwszej kolejności należy rozważyć, czy w sprawie występują przesłanki do zastosowania art. 8 ust. 5 ustawy, a zatem czy Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z wytworzeniem pojazdów samochodowych.

Od 1 kwietnia 2014 r. weszły w życie nowe zasady odliczania i rozliczania na gruncie podatku VAT wszystkich wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony.

Obowiązujący od 1 kwietnia 2014 r. art. 86a ust. 1 ustawy stanowi, że w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Na mocy art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem, zgodnie z nowymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia przez wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Jednakże od tej zasady występują także wyjątki.

W myśl art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Natomiast art. 86a ust. 4 stanowi, że pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Zatem, przepis art. 86a ust. 4 ustawy wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów – dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,
wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Jednakże – jak wskazał sam Wnioskodawca – samochody przekazywane przez niego pracownikom warunków tych nie spełniają, zatem ta grupa pojazdów nie będzie przedmiotem dalszej analizy.

Wracając zatem do pojazdów wymienionych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy należy wskazać, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów.

Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów np. przez pracowników.

Należy jednak podkreślić, że w odniesieniu do pojazdów samochodowych innych niż określone w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy (a z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku opisanym we wniosku) prawo do pełnego odliczenia przysługuje podatnikowi tylko wówczas, gdy nie tylko określi szczegółowo zasady ich używania ale dodatkowo prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).

Prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu musi potwierdzać brak użytku prywatnego pojazdu.

Zgodnie z art. 86a ust. 7 ustawy, ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel wyjazdu,
3. opis trasy (skąd – dokąd),
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
– potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Przez „poniesienie wydatku” należy rozumieć dokonanie wpłaty zaliczki na poczet zakupu towaru czy usługi lub też nabycie towaru czy usługi, w zależności od tego która z tych sytuacji wystąpiła jako pierwsza.

Na mocy art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

W konsekwencji powyższego przepisu, do czasu złożenia tej informacji podatnikowi przysługiwać będzie prawo tylko do ograniczonego (50%) odliczenia podatku VAT. Pełne odliczenie znajdzie zastosowanie dopiero do wydatków poniesionych od dnia jej złożenia. Jeśli zatem podatnik odliczył w całości podatek naliczony od wszystkich wydatków związanych z pojazdem, w odniesieniu do którego nie złożono w terminie informacji, będzie on zobowiązany do dokonania korekty wszystkich dokonanych odliczeń.

Zgodnie z art. 86a ust. 14 ustawy, w przypadku zmiany wykorzystywania pojazdu samochodowego podatnik jest obowiązany do aktualizacji informacji, o której mowa w ust. 12, najpóźniej przed dniem, w którym dokonuje tej zmiany.

Z opisu zawartego we wniosku wynika, że Wnioskodawca podjął decyzję o nieprowadzeniu ewidencji przebiegu pojazdu, a zatem nie będzie również składał Naczelnikowi Urzędu Skarbowego informacji, o której mowa w art. 86a ust. 12 ustawy.

Podkreśla się, że obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu został wyłączony jedynie w przypadkach wskazanych w art. 86a ust. 5 ustawy, zgodnie z którym warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
odprzedaży,
1. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
2. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
– jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Należy zauważyć, że użycie wyrazu „wyłącznie” wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane – choćby przejściowo – do innych celów (np. jazda próbna, użytek służbowy podatnika, itp.). Zatem w odniesieniu do pojazdu, który np. jest przeznaczony do sprzedaży, ale przed jej dokonaniem jest wykorzystywany przez podatnika jako pojazd demonstracyjny (testowy), nie może być zastosowane zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji. Ewidencja dla tego rodzaju pojazdów (jeśli jest to pojazd obiektywnie wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej) musi być prowadzona i powinna zawierać powyżej wskazane elementy.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że Wnioskodawca podejmując decyzję o przekazaniu wytworzonych samochodów pracownikom na cele testowe oraz do podróży służbowych spowodował, że wyłączenia obowiązku prowadzenia ewidencji – określone w art. 86a ust. 5 ustawy – nie ma do nich zastosowania.

Na mocy art. 90b ust. 1 ustawy, w przypadku gdy w ciągu 60 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym odpowiednio nabyto, dokonano importu lub oddano do używania pojazd samochodowy:

o którym mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a, nastąpi zmiana jego wykorzystywania na wykorzystywanie do celów działalności gospodarczej i do celów innych niż działalność gospodarcza, podatnik jest obowiązany do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego pojazdu;
w odniesieniu do którego kwotę podatku naliczonego stanowiła kwota, o której mowa w art. 86a ust. 1, nastąpi zmiana jego wykorzystywania na wykorzystywanie wyłącznie do działalności gospodarczej, podatnik jest uprawniony do dokonania korekty kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego pojazdu.

W przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 1, nastąpi sprzedaż pojazdu samochodowego, uznaje się, że wykorzystanie tego pojazdu zostało zmienione na wykorzystanie wyłącznie do działalności gospodarczej, aż do końca okresu korekty (art. 90b ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 90b ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio również w przypadku, o którym mowa w art. 86a ust. 13.

Natomiast w myśl art. 90b ust. 4 ustawy, na potrzeby korekty, o której mowa w ust. 1, uznaje się, że pojazd samochodowy odpowiednio nie jest już wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej albo jest wykorzystywany wyłącznie do takiej działalności począwszy od miesiąca, w którym nastąpiła zmiana jego wykorzystywania. Korekty tej dokonuje się w deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła zmiana, w kwocie proporcjonalnej do pozostałego okresu korekty.

Art. 11 ust. 1 ustawy nowelizującej stanowi, że przepisy art. 90b ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do pojazdów samochodowych nabytych, importowanych lub wytworzonych przez podatnika od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2.

Biorąc pod uwagę powyższy opis sprawy w kontekście powołanych przepisów należy stwierdzić, że Wnioskodawcy z tytułu zakupu części służących do produkcji samochodów – przekazywanych pracownikom do testów od 1 kwietnia 2014 r. – nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości. Bowiem samochody te, jak wynika z wniosku, nie są pojazdami, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy a ponadto jak wskazał sam Wnioskodawca odstąpił on od prowadzenia ewidencji przebiegu tych pojazdów.

Zatem stwierdzić należy, że na podstawie przepisów obowiązujących od 1 kwietnia 2014 r. Wnioskodawcy od wydatków związanych z wytworzeniem pojazdów przekazanych pracownikom przysługuje prawo do odliczenia nie całej kwoty podatku VAT, lecz tylko w części, tj. 50% kwoty podatku naliczonego.

Nadmienia się jednocześnie, że dopiero sprzedaż opisanych we wniosku samochodów może spowodować zaistnienie prawa do częściowej korekty nieodliczonego podatku naliczonego (zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 90b ustawy).

Odnosząc się ponownie do obowiązku opodatkowania nieodpłatnego udostępniania samochodów na rzecz pracowników należy wskazać, że obowiązek ten – w oparciu o art. 8 ust. 2 w zw. z ust. 5 ustawy dotyczy sytuacji gdy łącznie spełnione są 2 warunki:

samochody te są faktycznie wykorzystywane przez pracowników Wnioskodawcy do celów prywatnych;
z tytułu wytworzenia tych pojazdów przysługiwało Wnioskodawcy pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Przy czym – co należy podkreślić – to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek ustalenia czy pojazdy te były faktycznie przez pracowników Spółki do takich celów wykorzystywane. Sam fakt, że pracownicy testują samochody nie oznacza bowiem automatycznie, że w niektórych przypadkach nie korzystają z nich także do celów prywatnych – zwłaszcza wobec faktu, że samochody te po godzinach pracy są w ich dyspozycji.

Jednakże w odniesieniu do opisanych we wniosku samochodów, przekazywanych przez Wnioskodawcę pracownikom do użytkowania od 1 kwietnia 2014 r. (w celu ich testowania) – z uwagi na treść art. 8 ust. 5 ustawy – art. 8 ust. 2 ustawy nie ma zastosowania, ponieważ w odniesieniu do tych pojazdów – co wyjaśniono wyżej – przysługuje mu ograniczone prawo do odliczenia. W związku z powyższym powołany wyżej art. 29a ust. 5 ustawy nie ma zastosowania, gdyż nie ma potrzeby ustalania podstawy opodatkowania dla tych czynności.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca udostępniając samochody swoim pracownikom na cele opisane we wniosku nie ma obowiązku opodatkowania tej czynności. Zatem nie ma potrzeby naliczania podatku należnego z tytułu nieodpłatnego wykorzystania samochodów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Bowiem w tym przypadku przepis art. 8 ust. 2 ustawy nie ma zastosowania.

W konsekwencji – w analizowanej sprawie – nie znajdzie zastosowania również powołany przepis art. 29a ust. 5 ustawy.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie oddając samochody do testowania swoim pracownikom Wnioskodawca nie ma obowiązku opodatkowania tej czynności, bowiem nie ma zastosowania w tym przypadku przepis art. 8 ust. 2 ustawy, w związku z czym nie ma także zastosowania art. 29a ust. 5 ustawy, a zatem nie występuje podstawa opodatkowania.

Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej uzasadnienie przyjętego przez Organ rozstrzygnięcia stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. Organ informuje, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przepisy obowiązujące od 1 kwietnia 2014 r., ponieważ Wnioskodawca w części E.1 formularza ORD-IN „Przedmiot wniosku” zaznaczył poz. 49 „Zaistniały stan faktyczny”, a wniosek wpłynął 3 kwietnia 2014 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin