Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-274/14-2/JK
z 3 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2014 r. (data wpływu 4 marca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy na rzecz kontrahenta usługi o charakterze niematerialnym polegające m.in. na reklamowaniu, promowaniu farmaceutyków w środowisku medycznym, informowaniu o właściwościach farmaceutyków i ich promowaniu na kongresach lekarzy, prowadzeniu kampanii informacyjnych, reprezentowaniu klientów w kontaktach z hurtowniami, przeprowadzaniu badań dotyczących działań farmaceutyków, wykonywaniu czynności związanych z rejestracją farmaceutyków, monitoring działań niepożądanych itp. Wynagrodzenie za świadczone przez Spółkę usługi definiowane jest w drodze wyznaczenia bazy kosztowej i powiększenia jej o umowną marżę. Spółka, w celu świadczenia powyższych usług, zatrudnia pracowników „mobilnych”, którzy w ramach świadczonej pracy muszą m.in. odwiedzać podmioty medyczne, hurtownie farmaceutyczne itp. Poza siedzibą, Spółka nie ma oddziałów, ani innej placówki, przez którą wykonywałaby w sposób stały działalność gospodarczą. Podróżując służbowo pracownicy „mobilni” przebywają w stałym miejscu świadczenia pracy (określonym w umowie o pracę najczęściej jako obszar województwa), jednak nie mogą być uznani za odbywających podróż służbową w znaczeniu prawa pracy (przykładowo: miejsce świadczenia pracy pracownika „mobilnego” mającego miejsce zamieszkania w miejscowości (na Śląsku), obejmuje województwo łódzkie). W ramach takich podróży, pracownik jest niekiedy zmuszony okolicznościami faktycznymi (np. harmonogramem spotkań, efektywne wykorzystanie czasu podróży i brak możliwości powrotu na nocleg w miejscu zamieszkania) do skorzystania z usług noclegowych zapewnionych mu przez Spółkę jako pracodawcę. W każdym przypadku warunkiem zapewnienia pracownikowi noclegu jest to, że wyjazd pracownika realizowany jest w interesie i na polecenie Spółki jako pracodawcy, dla którego dany pracownik świadczy pracę. Spółka podkreśla, że w żadnym przypadku pracownik nie otrzymuje zwrotu kosztów noclegu, a jedynie korzysta z usługi noclegowej zakupionej przez Spółkę (w tym przez pracownika działającego, w ramach posiadanego umocowania i powierzonych środków, w imieniu i na rzecz Spółki – faktura potwierdzająca nabycie świadczenia jako nabywcę zawsze wskazuje Spółkę).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy wartość noclegu finansowanegro przez Spółkę, jako pracodawcę, wykorzystywanego wyłącznie na potrzeby pracy wykonywanej przez pracownika stanowi u takiego pracownika przychód ze stosunku pracy...
2. Czy wydatki poniesione przez Spółkę w związku z nabyciem usługi noclegowej na potrzeby wykonywania pracy przez pracownika mogą być zaliczone do kosztów podatkowych Spółki...
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy obowiązków płatnika wynikających z podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość noclegu finansowanego przez Spółkę, jako pracodawcę, wykorzystywanego wyłącznie na potrzeby pracy wykonywanej przez pracownika nie stanowi u takiego pracownika przychodu ze stosunku pracy.

Według art. 12 przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) - dalej „ustawa o PIT”, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z tym, że pytanie nie dotyczy żadnych wypłat pieniężnych, w szczególności zwrotu kosztów noclegu, dokonywanych przez Spółkę na rzecz pracowników, a odnosi się wyłącznie do świadczeń o charakterze niepieniężnym, udostępnianych pracownikowi wyłącznie w związku i na potrzeby świadczonej pracy, należy wskazać, że takie działanie Spółki nie skutkuje uzyskaniem przez pracownika przychodów z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia. Brak jest bowiem w takiej sytuacji po stronie pracownika korzyści, obiektywnego przysporzenia na potrzeby osobiste, które generowałoby przychód z nieodpłatnego świadczenia. Jak zostało stwierdzone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2013 r. (sygn. akt II FSK 1741/11): „(...) pojęcie nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów prawa podatkowego obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, jak również te wszelkie zdarzenia, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami bądź inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy.”

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że skoro w opisanym stanie faktycznym pracownik korzysta z udostępnionych mu przez pracodawcę świadczeń noclegowych wyłącznie na potrzeby realizacji zleconej mu pracy, nie na potrzeby osobiste, tj. podróż nie ma charakteru prywatnego, lecz wyłącznie zawodowy, jest odbywana na polecenie Spółki (chociaż nie jest podróżą służbową w znaczeniu prawa pracy wyłącznie z uwagi na to, że odbywana jest po obszarze zdefiniowanym jako stałe miejsce świadczenia pracy), a nocleg konieczny dla wykonania obowiązków pracowniczych, po stronie pracownika nie występuje korzyść ani przysporzenie o charakterze osobistym.

Niezwykle istotnym w analizowanej sytuacji jest to, że ze względu na okoliczności, a nade wszystko miejsce świadczenia pracy, pracownik musi korzystać ze świadczeń noclegowych by efektywnie wykonywać obowiązki pracownika. W praktyce, pracownik, bez szkody dla świadczonej pracy, nie może odmówić wykorzystania usługi noclegowej. Również z tego powodu nie może być mowy o tym, że korzystając z opisanych świadczeń noclegowych pracownik uzyskuje przychody podatkowe. Niedopuszczalne bowiem jest to, aby świadczenie, z którego odbiorca nie może zrezygnować, wyznaczało po jego stronie przychód podatkowy. Teza taka potwierdzona jest a contrario w uchwale całej Izby Finansowej NSA z dnia 24 października 2011 r. II FPS 7/10: „Prawo do odmowy realizacji korzyści wynikającej z umowy o świadczenie na rzecz osoby trzeciej ma znaczenie podatkowe, ponieważ wykonanie jej stanowić może podstawę do oceny prawnej powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu. Prawodawca podatkowy nie zobowiązuje podatnika do przyjęcia jakiegokolwiek przychodu, w tym również do przyjęcia nieodpłatnego świadczenia stanowiącego przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 p.d.f. Z tego powodu uzewnętrznienie woli pracownika w przedmiocie odmowy skorzystania z prawa przewidującego i gwarantującego możliwości opieki zdrowotnej wynikające z zakupionego przez pracodawcę pakietu medycznego stanowić będzie niewątpliwą podstawę do oceny, że podatnik nie przyjął nieodpłatnego świadczenia z wymienionego tytułu. Odmowa przyjęcia nieodpłatnego świadczenia w postaci wykorzystania pakietu może nastąpić przed skorzystaniem z zawartych w pakiecie usług medycznych, na przykład: przy rozliczaniu przez pierwszej – po objęciu pakietem – zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, kiedy to podatnik będzie miał możliwość dokonania rachunku podatkowego i faktycznych korzyści oraz obciążeń z tytułu podjęcia decyzji w omawianym przedmiocie”.

Zaznaczyć wreszcie trzeba, że wydatki, jakie Spółka ponosi zapewniając pracownikowi nocleg stanowią dla Spółki koszty ponoszone w celu uzyskania przychodu z tytułu świadczenia usług (uwzględniany jest w puli kosztowej stanowiącej bazę do obliczenia wynagrodzenia za wykonane usługi). Niezapewnienie pracownikowi przez Spółkę noclegu, w praktyce oznaczałoby przenoszenie przez Spółkę na pracownika części kosztów świadczenia przez Spółkę usługi – taka praktyka jest niedopuszczalna.

Tak również stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 18 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2629/11 dotyczącym zapewnienia pracownikom noclegów w czasie wyjazdów niebędących podróżami służbowymi: „Podnieść należy, że zgodnie z przepisem art. 22 Kodeksu Pracy – pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę – oddalonym od siedziby pracodawcy a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. Zdaniem Sądu zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, że wartość związanych z obowiązkami pracownika wydatków pracodawcy w postaci m.in. materiałów biurowych, zużytego prądu, wydatków związanych z eksploatacją samochodu służbowego itp. powinna być proporcjonalnie przypisywana do przychodów pracowników z tytułu stosunku pracy – jako nieodpłatne świadczenie otrzymane przez pracowników”.

Przyjęcie innej wykładni niż zaprezentowana w niniejszym wniosku przesądzałoby o tym, że nie tylko nocleg, ale i dojazd pracownika samochodem służbowym (którym pracownik dysponuje na potrzeby służbowe i odbywa podróże w sprawach Spółki) musiałby być uznany za generujący przychód podatkowy – takie stanowisko byłoby rażąco nieakceptowalne podatkowo.

Biorąc pod uwagę powyższe, uwzględniając charakter i okoliczności świadczeń udostępnianych przez Spółkę pracownikowi, należy stwierdzić, że nie generują on po stronie pracownika przychodu podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy na rzecz kontrahenta usługi o charakterze niematerialnym polegające m.in. na reklamowaniu, promowaniu farmaceutyków w środowisku medycznym, informowaniu o właściwościach farmaceutyków i ich promowaniu na kongresach lekarzy, prowadzeniu kampanii informacyjnych, reprezentowaniu klientów w kontaktach z hurtowniami, przeprowadzaniu badań dotyczących działań farmaceutyków, wykonywaniu czynności związanych z rejestracją farmaceutyków, monitoring działań niepożądanych itp. Wynagrodzenie za świadczone przez Spółkę usługi definiowane jest w drodze wyznaczenia bazy kosztowej i powiększenia jej o umowną marżę. Spółka, w celu świadczenia powyższych usług, zatrudnia pracowników „mobilnych”, którzy w ramach świadczonej pracy muszą m.in. odwiedzać podmioty medyczne, hurtownie farmaceutyczne itp. Podróżując służbowo pracownicy „mobilni” przebywają w stałym miejscu świadczenia pracy (określonym w umowie o pracę najczęściej jako obszar województwa), jednak nie mogą być uznani za odbywających podróż służbową w znaczeniu prawa pracy. W ramach takich podróży, pracownik jest niekiedy zmuszony okolicznościami faktycznymi (np. harmonogramem spotkań, efektywne wykorzystanie czasu podróży i brak możliwości powrotu na nocleg w miejscu zamieszkania) do skorzystania z usług noclegowych zapewnionych mu przez Spółkę jako pracodawcę. W każdym przypadku warunkiem zapewnienia pracownikowi noclegu jest to, że wyjazd pracownika realizowany jest w interesie i na polecenie Spółki jako pracodawcy, dla którego dany pracownik świadczy pracę. Spółka podkreśla, że w żadnym przypadku pracownik nie otrzymuje zwrotu kosztów noclegu, a jedynie korzysta z usługi noclegowej zakupionej przez Spółkę.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia.

I tak, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem
   - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.
   
   

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy, a pracodawca nie wypłaca pracownikom zwrotu kosztów noclegu – do świadczeń otrzymanych przez tych pracowników (których miejscem wykonywania pracy jest pewien obszar województwa) nie ma możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 cyt. ustawy.

Należy jednak pamiętać, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej kwoty 500 zł.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro Spółka ponosi wydatki za usługi noclegowe za pracowników mobilnych w związku z ich wyjazdami – nie będącymi podróżami służbowymi – w ramach obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki – to wartość tego świadczenia (noclegu) – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – stanowić będzie dla tych pracowników nieodpłatne świadczenie i jako przychód ze stosunku pracy będzie korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy do wysokości nieprzekraczającej kwoty 500 zł.

Natomiast, wartość świadczenia – przekraczająca kwotę 500 zł – ponoszona przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania ww. pracownika, Spółka będzie miała obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego temu pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądu wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego organu. Orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osądzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działania lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.