Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-608a/14/MW
z 8 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2014 r. (data wpływu: 29 maja 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 sierpnia 2014 r. (data wpływu: 18 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przed podpisaniem protokołu zdawczo-odbiorczego – jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest zatrudniona na umowę o pracę i nie prowadzi działalności gospodarczej. W dniu 17 kwietnia 2014 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem (zatrudniony na umowę o pracę i nie prowadzi działalności gospodarczej) zakupiła na rynku wtórnym lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość. Protokół zdawczo-odbiorczy podpisano 29 kwietnia 2014 r. Między Wnioskodawczynią i mężem istnieje wspólność majątkowa, a kupiony lokal stanowi ich własność. Mieszkanie znajduje się w sąsiednim mieście, innym niż miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni i jej męża. Mieszkanie zostało nabyte z myślą o wynajmowaniu na poniższych zasadach: w okresie od października do czerwca planowany wynajem dla studentów (w oparciu o umowę najmu), natomiast w okresie od lipca do września planowany wynajem dla turystów (na doby, bez umowy najmu). Wnioskodawczyni planuje rozliczać przychód na zasadach ogólnych wg skali podatkowej. Aktualnie Wnioskodawczyni ma zamieszczone ogłoszenia na różnych portalach internetowych i jest w trakcie aktywnego poszukiwania najemców. W przyszłości Wnioskodawczyni planuje postawić ścianę między pokojem a kuchnią (ściana została zburzona przez poprzednich właścicieli mieszkania).

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że mieszkanie, które zakupiła będzie wynajmowane jako tzw. „najem prywatny”. Umowa najmu będzie zawarta poza prowadzoną działalnością gospodarczą. „Najem prywatny” nie będzie wykonywany w sposób zorganizowany i ciągły.

Ponadto, suma wydatków poniesionych na odbudowanie ściany między pokojem a kuchnią nie przekroczy w danym roku podatkowym 3.500 zł i wydatki te nie spowodują wzrostu wartości użytkowej mieszkania w stosunku do wartości z dnia przejęcia do używania.

Wnioskodawczyni wskazała również, że w związku z zakupem mieszkania poniosła następujące koszty:

1. prowizję bankową,
2. opłaty notarialne wraz z podatkiem VAT,
3. podatek od czynności cywilno-prawnych od ustanowienia hipoteki oraz 2% od ceny sprzedaży,
4. opłatę za wypis aktu notarialnego wraz z podatkiem VAT,
5. koszty sądowe,
6. ubezpieczenie od ognia i zdarzeń losowych (cesja na bank),
7. ubezpieczenie stałych elementów mieszkania oraz ruchomości domowych od ognia i zdarzeń losowych wraz z OC w życiu prywatnym (bez cesji na bank).

Wszystkie te koszty Wnioskodawczyni poniosła do dnia podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego.

W związku z wynajmem mieszkania Wnioskodawczyni będzie ponosić następujące koszty:

1. czynsz dla wspólnoty,
2. przeglądy okresowe instalacji (w tym wymianę wodomierzy, oplombowanie liczników),
3. odsetki od kredytu,
4. ubezpieczenie na życie, które stanowiło warunek uruchomienia kredytu,
5. podatek od nieruchomości,
6. opłaty za media (energię, gaz, gospodarowanie odpadami komunalnymi, Internet),
7. ubezpieczenie stałych elementów mieszkania oraz ruchomości domowych od ognia i zdarzeń losowych wraz z OC w życiu prywatnym (bez cesji na bank),
8. koszty wyposażenia (lodówka, telewizor, itp.),
9. koszty dojazdu do nieruchomości (w celu przekazania i odbioru kluczy w czasie wynajmu turystom, w celu prezentacji mieszkania, sprawy związane z jego administracją lub naprawami)
10. amortyzację.

Powyższe koszty Wnioskodawczyni będzie ponosić od dnia podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego.

Wobec powyższego zadano m.in. następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od czasu zakupu mieszkania do dnia uzyskania pierwszego przychodu z tytułu najmu (również w przyszłości w sytuacji gdy pusty lokal będzie oczekiwał na najemcę, w trakcie najmu turystom bez umowy najmu, między zakończeniem jednej umowy najmu i znalezieniem kolejnego najemcy lub gdy będą w nim prowadzone prace remontowe)? Jeśli tak, to od którego miesiąca zacząć amortyzować? Jeśli nie, to czy amortyzacja jest naliczana za te miesiące, ale nie stanowi kosztu uzyskania przychodu? Jeśli nie jest naliczana, to czy automatycznie następuje wydłużenie okresu amortyzacji?
2. Czy w celu amortyzacji mieszkania cenę nabycia nieruchomości Wnioskodawczyni może powiększyć o zapłacone do dnia podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego koszty takie jak:

• prowizję bankową,
• opłaty notarialne wraz z podatkiem VAT,
• podatek od czynności cywilnoprawnych do ustanowienia hipoteki oraz 2% od ceny sprzedaży,
• opłatę za wypis aktu notarialnego wraz z podatkiem VAT,
• koszty sądowe,
• ubezpieczenie od ognia i zdarzeń losowych (cesja na bank
• ubezpieczenie stałych elementów mieszkania oraz ruchomości domowych od ognia i zdarzeń losowych wraz z OC w życiu prywatnym (bez cesji na bank)?




Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie art. 22b amortyzacji podlegają nabyte w dniu przyjęcia do używania prawo do lokalu mieszkalnego o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, oddane przez podatnika do używania na podstawie umowy najmu można twierdzić, że jeżeli nie ma podpisanej umowy najmu, to amortyzacja nie będzie stanowiła kosztu uzyskania przychodów. Natomiast ustawa również mówi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 22). Mieszkanie zostało zakupione po cenie nabycia w celu osiągnięcia źródła przychodów. W związku z tym amortyzacja będzie stanowiła koszty uzyskania przychodów. Ponadto można uznać, że w trakcie wynajmu przez turystów została z nimi zawarta niepisana umowa najmu. W przypadku braku najemcy Wnioskodawczyni będzie czyniła starania dla pozyskania najemców i lokal w tym czasie nie będzie wykorzystywany na potrzeby własne. Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji. Dniem wprowadzenia mieszkania do ewidencji jest data podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego tj. 29.04.2014. W związku z tym może rozpocząć dokonywać odpisów amortyzacyjnych od maja 2014. Natomiast jeżeli stanowisko izby skarbowej będzie negatywne w kwestii możliwości zaliczania amortyzacji do kosztów uzyskania przychodów od czasu zakupu mieszkania do dnia uzyskania pierwszego przychodu z tytułu najmu (również w przyszłości w sytuacji gdy pusty lokal będzie oczekiwał na najemcę, w trakcie najmu turystom bez umowy najmu, między zakończeniem jednej umowy najmu i znalezieniem kolejnego najemcy lub gdy będą w nim prowadzone prace remontowe), to amortyzacja powinna być naliczana, natomiast nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, dlatego, żeby sztucznie nie wydłużać okresu amortyzacji.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22g pkt 3 cenę nabycia można powiększyć o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania, czyli w jej przypadku do dnia podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego. Wszystkie koszty wymienione w pytaniu 1 zostały poniesione przed dniem przekazania lokalu, w związku z tym – w ocenie Wnioskodawczyni – można o te koszty powiększyć cenę nabycia. Ustawa wymienia o jakie koszty można powiększyć cenę nabycia i w szczególności przytacza opłaty notarialne, skarbowe i inne, prowizję, podatek VAT. Dlatego prowizja bankowa, opłaty notarialne wraz z podatkiem VAT, koszty sądowe, podatek od czynności cywilnoprawnych do ustanowienia hipoteki oraz 2% od ceny sprzedaży – w opinii Wnioskodawczyni – wpisują się w katalog kosztów wymienionych w tym artykule. Natomiast opłata za wypis aktu notarialnego wraz z podatkiem VAT, ubezpieczenie od ognia i zdarzeń losowych (cesja na bank), ubezpieczenie stałych elementów mieszkania oraz ruchomości domowych od ognia i zdarzeń losowych wraz z OC w życiu prywatnym (bez cesji na bank) według Wnioskodawczyni stanowią koszty inne, o których wspomina artykuł 22g w pkt 3.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wymieniona ustawa w art. 22a definiuje zatem środek trwały tylko poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać należy za środki trwałe, podlegające amortyzacji. Wskazuje, że aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały podlegający amortyzacji musi spełniać on następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• w dniu przyjęcia do używania być kompletny i zdatny do użytku,
• być przewidywany do używania przez okres dłuższy niż rok,
• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.




Podkreślić należy, że składniki majątku niespełniające ostatniego z wyżej warunków, tj. nabyte przez podatnika, ale przez niego nieużywane do celów działalności gospodarczej, lub niewynajęte, nie stanowią środka trwałego w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie podlegają więc amortyzacji. Zatem lokal przeznaczony pod najem można zaliczyć do środków trwałych – po spełnieniu pozostałych warunków – dopiero gdy zostanie oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Zgodnie z art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Według art. 22d ust. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przepis art. 22n ust. 3 ww. ustawy stanowi, że nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.

W myśl art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do art. 22f ust. 3 powyższej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Przepis art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów;

W świetle powyższych przepisów nie jest możliwe amortyzowanie składnika majątku niespełniającego warunków określonych przez przepis art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zatem nie uznanego za środek trwały – i ujmowanie w kosztach uzyskania przychodów naliczonych od niego odpisów amortyzacyjnych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 22g ust. 1 ww. ustawy, stanowi że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Z powyższych przepisów wynika, że ustalenia wartości początkowej nabytego przez podatnika środka trwałego w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy można dokonać jedynie w przypadku, gdy nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego.

Należy zauważyć, że ustalenie wartości początkowej nabytego środka trwałego w sposób określony w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tj. w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika, stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc w szczególności dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik rzeczywiście nie posiada – bo nie musi (nie musiał) posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych na nabycie, remont i przystosowanie określonego środka trwałego, wydatków.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawczyni wskazała, że nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła na rynku wtórnym lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość. Mieszkanie zostało nabyte z myślą o wynajmowaniu poza działalnością gospodarczą, na poniższych zasadach: w okresie od października do czerwca planowany wynajem dla studentów (w oparciu o umowę najmu), natomiast w okresie od lipca do września planowany wynajem dla turystów (na doby, bez umowy najmu). Wnioskodawczyni planuje rozliczać przychód na zasadach ogólnych wg skali podatkowej. Aktualnie Wnioskodawczyni ma zamieszczone ogłoszenia na różnych portalach internetowych i jest w trakcie aktywnego poszukiwania najemców. Najem nie będzie wykonywany w sposób zorganizowany i ciągły.

W związku z zakupem mieszkania Wnioskodawczyni poniosła następujące koszty: prowizję bankową, opłaty notarialne wraz z podatkiem VAT, podatek od czynności cywilno-prawnych do ustanowienia hipoteki oraz 2% od ceny sprzedaży, opłatę za wypis aktu notarialnego wraz z podatkiem VAT, koszty sądowe, ubezpieczenie od ognia i zdarzeń losowych (cesja na bank), ubezpieczenie stałych elementów mieszkania oraz ruchomości domowych od ognia i zdarzeń losowych wraz z OC w życiu prywatnym (bez cesji na bank). Wszystkie te koszty Wnioskodawczyni poniosła do dnia podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa uznać należy, że w sytuacji, gdy nabyty przez Wnioskodawczynię i jej męża lokal mieszkalny przeznaczony pod „najem prywatny” nie został od dnia podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego wynajęty, to brak jest podstaw prawnych do rozpoczęcia jego amortyzacji. Nie można bowiem przyjąć, że przedmiotowy lokal stanowi środek trwały. Dopiero po spełnieniu tej przesłanki, wskazanej w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwe będzie amortyzowanie tego składnika majątku i ujmowanie naliczanych odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodu.

Natomiast w przypadku czasowego zaprzestania wynajmu lokalu mieszkalnego w przyszłości, w trakcie którego Wnioskodawczyni będzie czyniła starania dla pozyskania najemców – czyli nie zrezygnuje z najmu – odpisy amortyzacyjne dokonane w tym okresie będą mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów, bowiem w świetle powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów mogą być wydatki poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło ono dochody w przyszłości.

Reasumując, odpisy amortyzacyjne będą mogły być dokonywane od miesiąca następującego po miesiącu oddania przedmiotowego lokalu mieszkalnego do używania na podstawie umowy najmu i będą mogły być kontynuowane w przypadku czasowego braku najemcy. Powyższe odpisy będą stanowiły w całości koszty uzyskania przychodu ze źródła najem prywatny.

W odniesieniu do wartości początkowej przedmiotowego lokalu mieszkalnego należy stwierdzić, że wartość początkową przedmiotowego lokalu mieszkalnego należy określić według ceny jego nabycia.

W związku z powyższym, wskazane w pyt. 1 wydatki związane z zakupem przedmiotowego mieszkania, poniesione przed podpisaniem protokołu zdawczo-odbiorczego, tj. prowizję bankową, opłaty notarialne wraz z podatkiem VAT, podatek od czynności cywilnoprawnych do ustanowienia hipoteki oraz 2% od ceny sprzedaży, opłatę za wypis aktu notarialnego wraz z podatkiem VAT, koszty sądowe, ubezpieczenie od ognia i zdarzeń losowych (cesja na bank), ubezpieczenie stałych elementów mieszkania oraz ruchomości domowych od ognia i zdarzeń losowych wraz z OC w życiu prywatnym (bez cesji na bank) należy uwzględnić w wartości początkowej środka trwałego (lokalu mieszkalnego).

Zaznaczyć jednak należy, że do wartości początkowej zalicza się wydatki poniesione do dnia oddania środka trwałego do używania, którym – jak wskazano – jest dzień oddania do używania na podstawie umowy najmu. W związku z tym Wnioskodawczyni nieprawidłowo odnosi się wyłącznie do wydatków poniesionych przed podpisaniem protokołu zdawczo-odbiorczego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.