Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-241/14-4/PR
z 19 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z 16 maja 2014 r. (data wpływu 22 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 12 sierpnia 2014 r. – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka X S.A. (dalej: X, Spółka) jest wielooddziałowym podmiotem gospodarczym, będącym polskim podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług, rozliczającym się w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie prowadzonych ksiąg handlowych. Spółka powstała w roku 1991, natomiast w styczniu roku 2014 połączyła się ze spółką Y S.A. (w trybie połączenia przez przejęcie – spółką przejmującą było X). Obecnie 100% akcji Spółki posiada Z S.A.

Spółka jest znaczącym na rynku krajowym dostawcą soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg oraz największym odbiorcą złomu miedzi w Polsce. Jest także właścicielem najnowocześniejszego w Europie Terminalu (…), uruchomionego w Porcie (…). Oprócz powyższego X prowadzi także działalność w tych obszarach, w których do stycznia 2014 r. prowadziła ją spółka Y, a więc w zakresie produkcji związków renu (wykorzystywanych w technice lotniczej), kruszyw drogowych, odzysku surowców z wymurówek z pieców hutniczych oraz przetwarzania elektroodpadów. Całość sprzedaży Spółki jest opodatkowana podatkiem VAT.

Ze względu na fakt, iż przeważająca część przychodów Spółki generowana jest w wyniku prowadzonej działalności w zakresie handlu – kluczowe dla ich uzyskania oraz zabezpieczenia jest posiadanie skutecznej strategii komunikacji z rynkiem. Cel ten realizowany jest m.in. przez handlowców Spółki, którzy osobiście nawiązują kontakt z klientami, podejmując wszelkie niezbędne działania zmierzające do podpisania korzystnych dla X umów. Powyższe wiąże się z koniecznością odbywania podróży służbowych, m.in. osobowymi samochodami służbowymi Spółki (stanowiącymi jej własność). Zgodnie z zobowiązującym w X regulaminem:

• mogą one być wykorzystywane przez pracowników wyłącznie do celów służbowych,
• ich użytkowanie musi być udokumentowane w ewidencji przebiegu pojazdu (w regulaminie zakładowym funkcjonującej pod nazwą „karta drogowa”, zawierającej następujące pozycje: nr kolejny zlecenia, nazwisko jadącego, skąd-dokąd, datę i godzinę odjazdu, stan licznika przy wyjeździe, datę i godzinę przyjazdu, stan licznika przy powrocie, przebieg, podpis jadącego, poprawkę do normy zużycia paliwa i zużycie paliwa po jej uwzględnieniu).
  
  

Spółka, w związku z obowiązującymi od dnia 1.04.2014 r. ograniczeniami w ustawie z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) w zakresie odliczania wydatków związanych z pojazdami samochodowymi:

• nie odlicza podatku VAT od faktur dokumentujących nabycie paliwa do samochodów osobowych,
• odlicza 50% podatku VAT od pozostałych wydatków związanych z samochodami osobowymi.
  
  

Nieodliczony podatek VAT odnoszony jest w ciężar kosztów podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca w piśmie z 12 sierpnia 2014 r. wyjaśnił, że opisane we wniosku pojazdy samochodowe są wpisane do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest postępowanie Spółki, polegające na zaliczaniu w ciężar kosztów podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych, nieodliczonego podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo w przedstawionym stanie faktycznym do zaliczania w ciężar kosztów podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych nieodliczonego podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Na podstawie powyższej definicji w doktrynie (Podatek dochodowy od osób prawnych – Komentarz, red. M. Wilk i in., wyd. LEX 2012) wskazuje się, że dany wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeśli spełnia łącznie następujące przesłanki:

• został faktycznie poniesiony,
• jego poniesienie nastąpiło w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajduje się w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ww. ustawy – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Z powyższych przepisów wynika więc ogólna zasada, zgodnie z którą podatnikowi przysługuje prawo do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych tej części podatku VAT, która zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług – nie podlega odliczeniu. Oczywiście konieczny jest związek pomiędzy poniesionym wydatkiem związanym z używaniem pojazdu, a zachowaniem lub też zabezpieczeniem źródła przychodu.

Obowiązujący od 1.04.2014 r. art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT mówi, że w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 (tj. wynikającego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług) stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Na mocy art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, przepis art. 86a ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Ponadto jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7.02.2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1. samochodów osobowych;
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   1. jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
   2. jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
   3. 3 lub więcej – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.
   
   

Zgodnie z art. 12 ust 2 ww. ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw – przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT – pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Jak stanowi zaś art. 86 ust. 7, ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

1. numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
2. dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
3. stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec kazdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
4. wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
   1. kolejny numer wpisu,
   2. datę i cel wyjazdu,
   3. opis trasy (skąd dokąd),
   4. liczbę przejechanych kilometrów,
   5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
   • potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
5. liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.
   
   

W opinii Spółki – analiza przedstawionego stanu faktycznego na tle obowiązujących regulacji prawnych, prowadzi do następujących wniosków.

Po pierwsze – regulacje zawarte w art. 86a ust. 4 pkt 1 w powiązaniu z art. 86a ust. 7 ustawy o VAT, uprawniające do uznania danego pojazdu za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej – ustanawiają konieczne do spełnienia w tym celu warunki. Oznacza to, że w przypadku ich niezrealizowania – podatnik pozbawiony będzie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego, mimo faktycznego, codziennego wykorzystywania pojazdu wyłącznie do celów działalności gospodarczej (gdyż nie będzie to wykorzystanie do działalności w rozumieniu ustawy o VAT).

Po drugie – ww. warunki nie są spełnione w przypadku Spółki. W szczególności – wzór obowiązującej w X „karty drogowej” różni się od ewidencji przebiegu pojazdów określonej przepisami ustawy o VAT. Została ona bowiem przygotowana przede wszystkim w celu monitorowania zużycia paliwa przez pracowników.

Dlatego też, mając na uwadze przedstawiony wyżej stan faktyczny oraz powołane regulacje prawne – Spółka:

• opierając się na zapisach art. 86a ust. 4 pkt 1 w powiązaniu z art. 86a ust. 7 ustawy o VAT, stoi na stanowisku, że brak jest podstaw uprawniających do uznania, iż wykorzystane przez Spółkę samochody osobowe – są w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług wykorzystywanymi wyłącznie do działalności gospodarczej,
• na podstawie art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT – odlicza 50% wartości VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi,
• w przypadku zakupu paliwa – podatek VAT nie jest odliczany ze względu na ograniczenie zawarte w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7.02.2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw.
  
  

Konsekwencją powyższego jest zaliczanie, na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nieodliczonego podatku VAT od ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W tym miejscu należy dodać, że Wnioskodawca w podsumowaniu swojego stanowiska powołał błędną podstawę prawną mającą zastosowanie w opisanej sprawie wskazując na nieistniejący przepis art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Prawidłową podstawą prawną jest przepis art. 15 ust. 1 tej ustawy. Organ uznał to za oczywistą omyłkę, pozostającą bez wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.