Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-684/11-3/IŚ
z 21 października 2011 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19.07.2011 r. (data wpływu 21.07.2011 r.) - uzupełnionym pismem z dnia 03.10.2011 r. (data wpływu 05.10.2011 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku różnic kursowych:

• z tytułu wewnętrznych rozliczeń Zakładu w Polsce z jednostką macierzystą w Niemczech (pyt. nr 1 i pyt. nr 2) oraz
  
• przy wypływie środków z rachunku dewizowego o saldzie zerowym alokowanego do Zakładu w Polsce celem spłaty odsetek, gdy w dalszej kolejności nastąpi uzupełnienie powstałego niedoboru na tym rachunku ze środków zgromadzonych na rachunku głównym Spółki (pyt. nr 3 i pyt. nr 4)
  – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21.07.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie różnic kursowych z tytułu rozliczeń Zakładu w Polsce z jednostką macierzystą w Niemczech oraz z tytułu wypływu środków z rachunku dewizowego o saldzie zerowym alokowanego do Zakładu w Polsce.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne i zdarzenia przyszłe.

Spółka mbH (dalej: Spółka) jest spółką prawa niemieckiego, prowadzącą działalność gospodarczą polegającą m.in. na wynajmie powierzchni biurowych poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o PDOP (dalej: Zakład).

W związku z prowadzoną działalnością Spółka nabyła w latach 2006 oraz 2007 roku dwie nieruchomości położone w Polsce, finansując nabycie środkami uzyskanymi m.in. z pożyczek wyrażonych w EUR, udzielonych przez bank H. AG oraz przez bank L.

Spłata odsetek od pożyczek następuje w EUR poprzez:

1. wypływ środków z rachunku dewizowego Spółki w C. AG w Niemczech (dalej: Bank C.); koszty z tego tytułu są następnie alokowane do Zakładu, lub
   
2. wypływ środków z rachunku dewizowego przynależnego do Zakładu w C. AG Spółka Akcyjna Oddział w Polsce (dalej: Bank PL).

W związku z zaprzestaniem prowadzenia działalności przez C. AG w Polsce oraz likwidacją jego polskiego oddziału, Spółka otworzyła rachunek dewizowy w D. S.A. (dalej: Bank D.), który jest przyporządkowany do Zakładu. Spółka wykorzystuje oraz planuje wykorzystywać w przyszłości rachunek w Banku D. do spłaty odsetek od ww. pożyczek w analogiczny do wyżej opisanego sposób.

W celu zwiększenia efektowności wykorzystywania środków finansowych, Spółka korzysta z mechanizmu polegającego na utrzymywaniu na rachunkach w Banku D. oraz Banku PL/Banku D. zerowego salda.

Rachunki te, wykorzystywane do realizacji płatności odsetek od ww. pożyczek, skonsolidowane są z rachunkiem głównym w Banku D., na którym znajdują się środki finansowe Spółki.

Połączenie rachunku Spółki z rachunkiem głównym nastąpiło na podstawie trójstronnej umowy pomiędzy Spółką oraz odpowiednio bankami polskim i niemieckim.

Mechanizm funkcjonowania omawianego rachunku przedstawia się następująco. W momencie płatności odsetek na rzecz pożyczkodawców następuje przejściowe zadłużenie Spółki w rachunku dewizowym alokowanym do zakładu (Bank PL/Bank D.), które jest jeszcze tego samego dnia uzupełnianie środkami pochodzącymi z rachunku głównego Spółki (Bank DE).

Przepływ środków z rachunku głównego na rachunek dewizowy Zakładu jest sterowany automatycznie przez system bankowy i dokonywany jest na koniec każdego dnia.

Kwota wykonywanych dziennie przelewów oraz poziom, do jakiego możliwe było zadłużenie na rachunku w Banku PL, określał przyznany zgodnie z Umową limit.

Ze względu na fakt, że rachunki te miały salda zerowe, nie pojawiły się odsetki z tytułu salda na rachunkach, ani te należne bankowi, ani te należne od banku.

Dzięki zastosowaniu tego rozwiązania Spółka osiąga następujące korzyści:

• uzyskuje finansowanie bieżącej działalności bez przechodzenia długotrwałej procedury kredytowej oraz bez ponoszenia kosztów odsetkowych od salda na rachunkach,
  
• zwiększa się efektywność zarządzania środkami finansowymi poprzez skumulowanie środków pieniężnych posiadanych przez Spółkę na jednym rachunku bankowym w Banku D.
  
  

Spółka nie rozpoznaje podatkowych różnic kursowych na wewnętrznych przelewach dokonywanych pomiędzy rachunkiem głównym Spółki a rachunkiem walutowym alokowanym do Zakładu, gdyż są to wewnętrzne rozliczenia dokonywane pomiędzy rachunkami tego samego podatnika.

Ze względu na fakt, iż wypływ środków z rachunku walutowego alokowanego do Zakładu nie jest poprzedzony wpływem środków na ten rachunek (wpływ środków z rachunku głównego Spółki celem pokrycia niedoboru na rachunku dewizowym następuje w dalszej kolejności) Spółka nie wylicza i nie ujmuje z tego tytułu różnic kursowych na środkach własnych w rozumieniu przepisów ustawy o PDOP.

W celu ustalenia tzw. transakcyjnych podatkowych różnic kursowych, powstałych na płatności odsetek Spółka dokonuje przeliczenia operacji bankowych według kursu faktycznie zastosowanego, tj. odpowiednio kursu kupna oraz kursu sprzedaży banku, z którego usług korzysta.

Spółka podkreśla, iż zarówno Bank PL oraz Bank D. dla potrzeb przeliczenia operacji dewizowych klientów korporacyjnych (w tym Spółki) kwotują kurs kupna oraz kurs sprzedaży raz dziennie.

Jednocześnie, Spółka zaznacza, że do rozliczania różnic kursowych stosuje metodę podatkową, o której mowa w art. 15a ustawy o PDOP. Spółka nie skorzystała z możliwości wyboru rachunkowej metody księgowej rozliczania różnic kursowych, o której mowa w art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOP.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka będzie postępować prawidłowo nie rozpoznając podatkowych różnic kursowych w rozumieniu art. 15a ustawy o PDOP na wewnętrznych transferach dokonywanych pomiędzy głównym rachunkiem Spółki a rachunkiem walutowym alokowanym do Zakładu?
   
2. W przypadku dokonania podobnych przelewów w przyszłości, czy Spółka będzie postępować prawidłowo nie rozpoznając podatkowych różnic kursowych w rozumieniu art. 15a ustawy o PDOP na transferach dokonywanych pomiędzy głównym rachunkiem Spółki a rachunkiem walutowym alokowanym do Zakładu?
   
3. Czy Spółka wnioskuje prawidłowo, że nie należy rozpoznawać podatkowych różnic kursowych na środkach własnych w rozumieniu art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o PDOP w momencie wypływu środków z rachunku dewizowego alokowanego do Zakładu jak również w momencie uzupełnienia niedoboru na tym rachunku dewizowym ze środków zgromadzonych na rachunku głównym Spółki?
   
4. W przypadku dokonania podobnych przelewów w przyszłości, czy Spółka będzie postępować prawidłowo nie wyliczając podatkowych różnic kursowych na środkach własnych w rozumieniu art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o PDOP w momencie wypływu środków z rachunku dewizowego alokowanego do Zakładu, jak również w momencie uzupełnienia niedoboru na tym rachunku dewizowym ze środków zgromadzonych na rachunku głównym Spółki?
   
5. W przypadku, gdy odpowiedź organu na pytania 3 i 4 będzie negatywna, w jaki sposób należy rozpoznawać omawiane różnice kursowe na środkach własnych pomiędzy momentem wypływu środków z rachunku dewizowego oraz momentem uzupełnienia niedoboru na tym rachunku dewizowym ze środków zgromadzonych na rachunku głównym Spółki?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Spółka stoi na stanowisku, że wewnętrzne przelewy waluty obcej dokonywane pomiędzy rachunkiem głównym Spółki a rachunkiem dewizowym alokowanym do Zakładu nie wywołują skutków podatkowych w postaci różnic kursowych w rozumieniu art. 15a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: ustawa o PDOP).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PDOP, podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Stosownie do ust. 2 tego artykułu, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ze względu na fakt, iż Spółka nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ani siedziby, ani zarządu, podlega obowiązkowi podatkowemu wyłącznie od dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Znajduje to również swoje odzwierciedlenie w umowie z dnia 14.05.2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku ( Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz.90; dalej: Umowa DE-PL), której art. 7 ust. 1 stwierdza, że zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, z zastrzeżeniem postanowień ust. 3, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Rozwinięcie powyższej normy prawnej znajduje się w art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy o PDOP, który wyłącza z zakresu przedmiotu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych przychody ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zagranicą jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

Przyporządkowując powyższe regulacje do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że opodatkowaniu w Polsce podlegają wyłącznie dochody uzyskane przez Spółkę z działalności wykonywanej przez jej polski Zakład. Oznacza to, że wszelkie dochody wygospodarowane przez Spółkę nie przyporządkowane do Zakładu, są wyłączone z zakresu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce.

Stosowanie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy o PDOP, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest co do zasady dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym różnice kursowe. Natomiast stosownie do art. 15a ust. 1 ustawy o PDOP, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Zgodnie z art. 15a ust. 2 ustawy o PDOP różnice kursowe powstają m.in., jeżeli wartość otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa/wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5.

Z powyższych regulacji wynika, że ustawa o PDOP w każdym z przypadków warunkuje powstanie różnicy kursowej od faktycznego wypływu środków walutowych poza majątek podatnika, co jest związane z zawartymi przez podatnika transakcjami gospodarczymi. Dochodzi w tym momencie do ostatecznej realizacji pozycji walutowej w drodze dokonania płatności na zewnątrz podmiotu. Różnice kursowe powstałe z wyceny środków walutowych są wtedy odnoszone w ciężar przychodów podatkowych bądź kosztów uzyskania przychodów.

Uzupełnienia rachunku walutowego alokowanego do Zakładu środkami pochodzącymi z rachunku Spółki nie należy utożsamiać z wypływem środków walutowych poza majątek podatnika, gdyż Zakład jest immanentną częścią majątku Spółki i jako taki nie posiada odrębnej podmiotowości prawno-podatkowej. Tym samym przepływy pieniężne pomiędzy Spółką a jej Zakładem są przepływami w ramach jednego podmiotu, dokonywanymi w związku z potrzebą wyposażenia Zakładu w środki finansowe.

Spółka zauważa, że również w sensie prawnym nie jest możliwe zawarcie jakiejkolwiek umowy pomiędzy Spółką a jej Zakładem, gdyż wymagałoby to złożenia zgodnych oświadczeń woli przez dwa odrębne podmioty.

Powstanie Zakładu Spółki na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie oznacza również powstania nowego podatnika w rozumieniu ustawy o PDOP. Podatnikiem tym w dalszym ciągu pozostaje Spółka, jednak wyłącznie w zakresie dochodów uzyskiwanych w ramach prowadzonej działalności w wykorzystaniu zaplecza organizacyjno-technicznego przyporządkowanego do Zakładu.

W świetle powyższego, rozliczenia dokonywane pomiędzy Spółką a jej Zakładem należy uznać za przepływy wewnętrzne środków finansowych, należących do tego samego podatnika, które nie stanowią elementów przychodowych oraz kosztowych tego Zakładu.

Na neutralność podatkową przepływów dokonywanych pomiędzy jednostką macierzystą a jej zakładem wskazują również organy podatkowe w wydawanych interpretacjach prawa podatkowego. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 6 marca 2009 r. (sygn. ILPB3/423-839/08-5/DS) stwierdził, że „w przypadku dokonywania rozliczeń między oddziałem w Niemczech, a jednostką macierzystą (Spółka) mającą siedzibę w Polsce o charakterze wyłącznie wewnętrznych przepływów środków finansowych (w wyniku kompensaty), nie powstaną różnice kursowe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Podsumowując, w oparciu o przedstawioną argumentację Spółka jest zdania, że postępuje prawidłowo nie rozpoznając podatkowych różnic kursowych na wewnętrznych przelewach środków walutowych dokonywanych z rachunku zagranicznego Spółki na rachunek alokowany do Zakładu w celu pokrycia przejściowych niedoborów.

Ad. 2.

W przypadku dokonania wewnętrznego przelewu waluty obcej pomiędzy Spółką a jej Zakładem w przyszłości, zdaniem Spółki nie należy z tego tytułu rozpoznawać różnic kursowych w rozumieniu art. 1 5a ustawy o PDOP.

Nawiązując do argumentacji przedstawionej w punkcie 1, o ile przepisy tam wymienione nie ulegną zmianie, Spółka stoi na stanowisku, iż będzie postępować słusznie nie rozpoznając różnic kursowych na wewnętrznych przelewach środków walutowych dokonywanych z rachunku Spółki na rachunek alokowany do Zakładu w celu pokrycia przejściowych niedoborów.

Ad. 3.

Spółka stoi na stanowisku, że wypływ środków z rachunku dewizowego o saldzie zerowym alokowanego do Zakładu celem spłaty odsetek, związany z następującym po nim uzupełnieniem powstałego niedoboru na tym rachunku ze środków zgromadzonych na rachunku głównym Spółki, nie powoduje powstania różnic kursowych w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o PDOP.

Zgodnie z przytaczanymi wyżej przepisami, różnice kursowe (odpowiednio dodatnie lub ujemne) powstają, jeżeli wartość otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa/wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, co do zasady wycenianych według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Z literalnego brzemienia przywołanego przepisu wynika, że różnice kursowe na środkach własnych powstają, gdy podatnik otrzyma na rachunek bankowy środki pieniężne w walucie obcej, a następnie je wydatkuje lub w inny sposób zadysponuje z rachunku, powodując ich wypływ, a pomiędzy dniem uznania rachunku tymi środkami a ich wypływu występują różne kursy walut. Warunkiem ich powstania jest zatem wypływ środków pieniężnych wyrażonych w walucie obcej poza majątek podatnika wykorzystywany w działalności opodatkowanej. Stanowisko to zostało potwierdzone m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 15 marca 2010 r. (sygn. IPPB1/415-38/10-2/EC).

Zdaniem Spółki, w opisywanej sytuacji wypływ środków z rachunku walutowego alokowanego do Zakładu, celem spłaty odsetek od kredytów, nie prowadzi do powstania różnic kursowych na środkach własnych, gdyż nie poprzedzał tego adekwatny wpływ środków na rachunek, będący punktem odniesienia przy wyliczaniu kwoty różnicy kursowej. Przed wypływem środków walutowych - rachunek ten wykazywał saldo zerowe (zgodnie z mechanizmem rachunku salda zerowego).

Tym bardziej do powstania różnic kursowych nie dojdzie w momencie uzupełnienia środków na rachunku walutowym, a więc wpływu środków na rachunek z innego rachunku Spółki, gdyż - jak wskazuje literalna wykładnia omawianego przepisu - powstanie różnic kursowych na środkach własnych jest ściśle związane z momentem wyzbycia się, a nie pozyskania waluty przez podatnika.

Na tle omawianego stanu faktycznego należy zauważyć, że powstanie niedoboru na rachunku walutowym i jego niezwłoczne uzupełnienie innymi środkami Spółki nie powoduje powstania różnic kursowych na środkach własnych również z tego względu, że rachunek ten nie wykazuje nigdy salda dodatniego - w żadnym momencie nie występuje na nim nadwyżka środków pieniężnych, którą Spółka mogłaby wycenić i ująć w swojej ewidencji podatkowo-rachunkowej.

Zdaniem Spółki, w omawianym przypadku art. 15a ustawy o PDOP nie znajdzie zastosowania również z tego względu, że w myśl tego przepisu do powstania podatkowej różnicy kursowej niezbędny jest m.in. odstęp czasowy, będący asumptem zmiany kursu walutowego. Z uwagi na fakt, iż powstanie salda ujemnego oraz jego pokrycie następuje zawsze tego samego dnia, a zarówno Bank PL oraz Bank D. dla potrzeb transakcji dokonywanych przez Spółkę stosują kursy wymiany kwotowane raz dziennie, w ramach jednego dnia występują zawsze te same kursy. W efekcie, jeżeli wypłata środków w walucie obcej oraz ich wpływ następuje w tym samym dniu, Spółka nie powinna z tego tytułu rozpoznać różnicy kursowej. Powyższe potwierdza również samo brzmienie przepisu, które wprost odnosi się do dnia „wpływu” i „dnia wypływu” waluty z konta.

Na czasowy aspekt różnicy kursowej wskazują również eksperci prawa podatkowego, jak choćby dr Janusz Marciniuk („Podatek dochodowy od osób prawnych”, red. dr Janusz Marciniuk, C. H. Beck, 2010), który w komentarzu do ustawy o PDOP stwierdza, że „różnica kursowa jest to zwiększenie lub zmniejszenie równowartości w złotych kwoty wyrażonej w innej walucie, wynikające z zastosowania do jej przeliczenia na złote w różnych momentach innych kursów walut”. Podatkowo istotnym interwałem czasowym jest w omawianym przypadku okres jednego dnia, gdyż po pierwsze dopiero po tym czasie dochodzi do zmiany kwotowania kursu waluty przez bank, skutkujący zmianą wartości posiadanych środków pieniężnych, a po drugie ustawa literalnie odnosi się do dnia wpływu i dnia wypływu waluty.

Z czysto rachunkowego punktu widzenia różnica kursowa wynika z przeliczenia danej liczby jednostek waluty na inną walutę po różnych kursach wymiany, z tym że ustawa o PDOP nadaje jej przymiot realności, tzn. jest ściśle związana ze zmianą wartości waluty obcej w relacji do polskiej waluty na przestrzeni czasu. Realność ta zostałaby zachwiana, gdyby do wyliczenia różnicy kursowej na środkach własnych zastosować kurs kupna oraz kurs sprzedaży banku z tego samego dnia. Różnica ta odpowiadałaby wówczas wartości hipotetycznego (a nie zrealizowanego) spreadu walutowego stosowanego przez bank pomnożonego przez kwotę przelanej waluty obcej.

Spółka zwraca uwagę na odmienność pojęciową pomiędzy „różnica kursową” a tzw. „spreadem walutowym”. Różnica kursowa na środkach własnych jest to różnica pomiędzy kursem waluty w momencie X (wpływu) a kursem w momencie Y (wypływu) odniesiona odpowiednio do wartości posiadanej waluty. Natomiast spread walutowy jest to różnica pomiędzy kursem kupna waluty a kursem jej sprzedaży ogłaszanym przez bank na dany moment. Spread stanowi dodatkowy zysk banku uzyskiwany w ramach dokonywania operacji walutowych. Wyliczenie różnicy kursowej wyłącznie w oparciu o spread bankowy byłoby sprzeczne z przepisami art. 15a ust. 2 pkt 3 i 3 pkt 3 ustawy o PDOP, gdyż operacja ta miałaby wyłącznie charakter techniczny, niewynikający ze zmiany wartości wykorzystanych środków walutowych.

Podsumowując, w oparciu o wyżej przytoczone argumenty Spółka zajmuje stanowisko, iż zarówno wypływ środków z rachunku dewizowego o saldzie zerowym alokowanego do Zakładu celem spłaty odsetek, jak i późniejsze uzupełnienie powstałego niedoboru z rachunku głównego Spółki, dokonane automatycznie w ramach rachunku o zerowym saldzie, nie powodują powstania różnic kursowych w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o PDOP.

Ad. 4.

W przypadku, gdy wypływ środków z rachunku dewizowego o saldzie zerowym alokowanego do Zakładu oraz uzupełnienie niedoboru na tym rachunku ze środków zgromadzonych na rachunku głównym Spółki nastąpi również w przyszłości, zdaniem Spółki nie należy rozpoznawać podatkowych różnic kursowych na środkach własnych w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o PDOP.

Nawiązując do argumentacji przedstawionej w punkcie 3, o ile przepisy tam wymienione nie ulegną zmianie, Spółka stoi na stanowisku, iż będzie postępować słusznie nie rozpoznając różnic kursowych z tytułu wypływu środków z rachunku walutowego o saldzie zerowym, jak również z tytułu uzupełnienia niedoboru powstałego na rachunku walutowym o saldzie zerowym ze środków pochodzących z rachunku głównego Spółki.

Ad. 5.

Zdaniem Spółki, w przypadku negatywnej odpowiedzi organu na pytania 3 i 4, zgodnie z obowiązującymi regulacjami art. 15a ustawy o POOP oraz bieżącą linią orzeczniczą różnice kursowe w braku faktycznej konwersji waluty obcej na złote należy przeliczać przy zastosowaniu średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na dzień poprzedzający odpowiednio dzień wpływu i dzień wypływu waluty na rachunek dewizowy.

Stosownie do postanowień art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz odpowiednio ust. 3 pkt 3, różnice kursowe od środków własnych oblicza się, zgodnie z metodą podatkową na podstawie wartości środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej odpowiednio pomiędzy dniem wpływu i wypływu tych środków, przeliczonych według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem m.in. pkt 4.

Przywoływany ust. 4 stanowi natomiast, że jeżeli przy obliczaniu wartości różnic kursowych, o których mowa w ust. 2 i 3, nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, przyjmuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego Poprzedzającego ten dzień.

Stosownie do sentencji orzecznictwa sądów administracyjnych, kurs waluty faktycznie zastosowany z określonego dnia to taki kurs, który rzeczywiście został użyty, którym się posłużono, wykorzystując go w danej operacji finansowej (orzeczenie WSA z Gorzowa Wlkp. z dnia 15 września 2010 r., sygn. ISA/Go 541/10).

Zatem, jeśli nie doszło do faktycznej wymiany waluty, nie można mówić o kursie faktycznie stosowanym, należy więc stosować średni kurs NBP, o którym mowa w art. 15a ust. 4 ustawy o PDOP (tj. kurs z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień transakcji ogłaszany przez NBP) - por. wyrok NSA z 3 lutego 2011 r. (II FSK 1682/09).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych, tj. odnoszące się do pytań nr 1, nr 2, nr 3 i nr 4 uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Spółki.

Powyższe oznacza tym samym, że zarówno pytanie nr 5 jak i dotyczące tego pytania stanowisko są bezprzedmiotowe, w więc nie podlegają analizie.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.