Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/436-96/14-4/AK
z 20 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2014 r. (data wpływu 10 lipca 2014 r.), o uzupełnionym pismem z dnia 14 października 2014 r. (data wpływu 17 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie zwolnienia z opodatkowania darowizny praw majątkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie zwolnienia z opodatkowania darowizny praw majątkowych.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym, pismem z dnia 7 października 2014 r., Nr IPTPB2/436-96/14-2/AK, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano dnia 7 października 2014 r. (data doręczenia 9 października 2014 r.), natomiast w dniu 17 października 2014 r., wpłynęło uzupełnienie ww. wniosku (data nadania 14 października 2014 r.)

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2014 r. została podpisana umowa darowizny, bez zachowania formy aktu notarialnego, przez małżonków, między którymi wcześniej zniesiono ustawową wspólność majątkową. Przedmiotem darowizny jest prawo majątkowe w postaci przyszłych wierzytelności z tytułu najmu pomieszczeń mieszczących się w budynku stanowiącym współwłasność małżonków. W umowach najmu obdarowany figuruje jako jedyny wynajmujący. Umowy najmu podpisane są na czas nieokreślony. Po podpisaniu umowy darowizny całość przychodów z najmu otrzymuje obdarowany, który przejął również całość rozliczeń podatkowych związanych z wynajmem lokali w budynku, w tym z tytułu podatku dochodowego, podatku VAT i podatku od spadków i darowizn. Obdarowany nie zapłacił podatku od spadków i darowizn od przedmiotowej darowizny, ponieważ zamierza skorzystać ze zwolnienia z tego podatku na mocy art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, zgłaszając na formularzy SD-Z2 nabycie prawa majątkowego naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego. W zgłoszeniu SD-Z2 obdarowany ma zamiar wpisać wartość rynkową nabytego prawa majątkowego wyliczoną zgodnie z art. 12 i art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, czyli kwotę powstałą w wyniku przemnożenia przez 10 lat sumy miesięcznych czynszów wynikających z umów najmu obowiązujących w dniu 16 maja 2014 r., czyli w dniu podpisania umowy darowizny. Kwota ta wyniosła 307 500 zł i została zapisana w umowie darowizny jako wartość przedmiotu darowizny – wartość darowanego prawa majątkowego. Wnioskodawca w § 3 pkt 2 umowy darowizny oświadczył, że darowiznę tę przyjmuje.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

• stroną obdarowaną jest J. Ś. czyli Wnioskodawca, a darczyńcą żona obdarowanego M. Ś,
  

• w świetle przepisów prawa cywilnego darczyńcy przysługuje uprawnienie (prawo majątkowe) będące przedmiotem darowizny pomimo, że w umowach najmu wynajmującym jest obdarowany. Do 15 maja 2014 r. obdarowany był właścicielem całego budynku i jedynym wynajmującym lokale w tym budynku. W dniu 16 maja 2014 r. Wnioskodawca przekazał żonie w formie darowizny ½ tej nieruchomości co uczyniło Go współwłaścicielem. W związku z tym, że między małżonkami była zniesiona wspólność majątkowa Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do uzyskiwania przychodów z najmu ½ nieruchomości, którą przekazał żonie. Dlatego w tym samym dniu tj. 16 maja 2014 r. żona M. Ś. przekazała mężowi J. Ś. W drodze darowizny prawo majątkowe w postaci przyszłych wierzytelności z tytułu najmu pomieszczeń. Obie umowy darowizny zostały podpisane tego samego dnia, w związku z czym nie doszło do zmiany umów najmu lokali,
  

• ustawowa wspólność majątkowa została zniesiona w dniu 1 sierpnia 2012 r.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy obdarowany może skorzystać ze zwolnienia z podatku od spadków i darowizn opisanego wyże nabycia prawa do otrzymywania przychodów z najmu lokali zgodnie z art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn traktując to nabycie jako darowiznę praw majątkowych?
2. Czy obdarowany w prawidłowy sposób ustalił wartość rynkową przedmiotu darowizny?
3. Czy obdarowany chcąc skorzystać ze zwolnienia z podatku zgodnie z art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn powinien złożyć zgłoszenie SD-Z2 tylko raz na całą wartość przedmiotu darowizny w terminie 6 miesięcy od podpisania umowy darowizny mimo powtarzających się co miesiąc wpływów czynszów za lokale?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie przez jednego z małżonków drugiemu prawa do otrzymywania przychodów z najmu lokali, czyli przeniesienie zaistniałych i przyszłych wierzytelności, jest darowizną prawa majątkowego spełnioną w dniu podpisania umowy darowizny, w której obdarowany oświadcza, że darowiznę przyjmuje, a nie darowiznę środków pieniężnych w okresach miesięcznych. Wpłaty comiesięczne czynszów na rzecz Wnioskodawcy stanowią efekt realizacji nabytego prawa majątkowego i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. W związku z tym Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia z podatku od darowizny na mocy art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn składając jednorazowo zgłoszenie nabycia prawa majątkowego w urzędzie skarbowym w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego czyli od dnia podpisania umowy darowizny podając wartość rynkową prawa majątkowego wyliczoną zgodnie z art. 13 ust.1 pkt 2 ww. ustawy czyli sumę czynszów za okres 10 lat, ponieważ umowy najmu podpisane są na czas nieokreślony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768, z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny.

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „darowizna” czy „wierzytelność” należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Z powyżej zacytowanego przepisu wynika, że podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem jego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Natomiast z treści art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują zatem - co do zasady - szczególną formę dla umowy darowizny, umowa taka – pod rygorem nieważności powinna zostać sporządzona w formie aktu notarialnego. Niezachowanie tej formy nie powoduje nieważności umowy tylko wówczas, gdy darowizna została spełniona.

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy darowizny, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści art. 889 Kodeksu cywilnego.

Przedmiotem darowizny mogą być zarówno rzeczy, jak również prawa majątkowe. Pod pojęciem praw majątkowych, o których mowa w ustawie o podatku od spadków i darowizn ustawodawca rozumie natomiast m.in. prawa majątkowe wynikające ze stosunków zobowiązaniowych.

Stosownie do art. 140 ww. ustawy w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Zgodnie z art. 195 ww. ustawy, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność), natomiast art. 198 stanowi, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Art. 206 ww. ustawy stanowi, że każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie , jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, a art. 207, że pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów, w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788, z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością – art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zarówno w wypadku umownego wyłączenia wspólności ustawowej w czasie trwania małżeństwa, jak i w przypadku zniesienia tej wspólności przez sąd bądź w przypadku ustania małżeństwa między małżonkami (byłymi małżonkami) ustaje wspólność ustawowa, a do majątku, który był nią objęty stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Natomiast – w myśl art. 501 Kodeksu – w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Z przywołanych przepisów wynika zatem, że z chwilą ustania wspólności majątkowej między małżonkami współwłasność łączna zostaje zastąpiona przez współwłasność w częściach ułamkowych.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego jest nabyciem tych rzeczy.

Stosownie do art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny - z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw, a wartość praw do wkładów oszczędnościowych – w wysokości tych wkładów.

Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego (art. 8 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej kwotę wolną w wysokości 9.637 zł, jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej.

Art. 12 ww. ustawy stanowi, że jeżeli przedmiotem nabycia jest prawo majątkowe polegające na obowiązku świadczeń powtarzających się na rzecz nabywcy, a wartość tego prawa nie może być ustalona w chwili powstania obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania ustala się w miarę wykonywania tych świadczeń. Naczelnik urzędu skarbowego może jednak za zgodą podatnika przyjąć za podstawę opodatkowania prawdopodobną wartość świadczeń powtarzających się za cały czas trwania obowiązku tych świadczeń.

W myśl art. 13 ust 1 ww. ustawy, wartość świadczeń powtarzających się przyjmuje się do podstawy opodatkowania w wysokości rocznego świadczenia pomnożonego:

1. pkt 1 – w razie ustanowienia świadczeń na czas określony co do liczby lat lub ich części – przez liczbę lat lub ich części,
2. pkt 2 – w pozostałych przypadkach, w tym w razie ustanowienia świadczeń na czas nieokreślony – przez 10 lat.
   
   

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy do I grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Natomiast stosownie do przepisu art. 4a ust. 1 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. udokumentują – w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 (t. j. 9.637 zł) – ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek bankowy nabywcy albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo -kredytową lub przekazem pocztowym.
   
   

Zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych dokonać należy na formularzu SD-Z2 zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie wzoru zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych (Dz. U. Nr 243, poz. 1762 z późn. zm.).

W przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 4a ust. 4 ww. ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

1. wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub
2. gdy nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego.
   
   

Wyżej wymienione zwolnienie stosuje się, jeżeli w chwili nabycia nabywca posiadał obywatelstwo polskie lub obywatelstwo jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub miał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na terytorium takiego państwa (art. 4 ust. 4 cyt. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że dniu 16 maja 2014 r. została podpisana, bez zachowania formy aktu notarialnego, umowa darowizny, przez małżonków, między którymi wcześniej zniesiono ustawową wspólność majątkową.

Wnioskodawca w umowie darowizny oświadczył, że darowiznę tę przyjmuje.

Przedmiotem darowizny jest prawo majątkowe w postaci przyszłych wierzytelności z tytułu najmu pomieszczeń mieszczących się w budynku stanowiącym współwłasność małżonków. W umowach najmu Wnioskodawca figuruje jako jedyny wynajmujący. Umowy najmu podpisane są na czas nieokreślony. Po podpisaniu umowy darowizny całość przychodów z najmu otrzymuje Wnioskodawca, który przejął również całość rozliczeń podatkowych związanych z wynajmem lokali w budynku, w tym z tytułu podatku dochodowego, podatku VAT i podatku od spadków i darowizn. Wnioskodawca nie zapłacił podatku od spadków i darowizn od przedmiotowej darowizny, ponieważ zamierza skorzystać ze zwolnienia z tego podatku na mocy art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, zgłaszając na formularzy SD-Z2 nabycie prawa majątkowego naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego. W zgłoszeniu SD-Z2 Wnioskodawca ma zamiar wpisać wartość rynkową nabytego prawa majątkowego wyliczoną zgodnie z art. 12 i art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, czyli kwotę powstałą w wyniku przemnożenia przez 10 lat sumy miesięcznych czynszów wynikających z umów najmu obowiązujących w dniu 16 maja 2014 r. czyli w dniu podpisania umowy darowizny. Kwota ta wyniosła 307 500 zł i została zapisana w umowie darowizny jako wartość przedmiotu darowizny – wartość darowanego prawa majątkowego.

Na gruncie podatku od spadków i darowizn opodatkowaniu podlega wyłącznie nabycie rzeczy lub praw majątkowych, nie zaś np. majątek uzyskany później w wyniku tego nabycia. W wyniku nabycia prawa majątkowego można zostać beneficjentem tzw. świadczenia powtarzającego się (okresowego). Dla świadczeń powtarzających się charakterystyczne jest to, że jedna ze stron stosunku zobowiązaniowego – dłużnik – na płaszczyźnie jednego stosunku prawnego – realizuje wiele świadczeń jednorazowych. Ich przedmiotem są najczęściej pieniądze lub rzeczy oznaczone rodzajowo. Podkreślić przy tym należy, że bardzo istotna jest tu regularność świadczeń realizowanych w regularnych odstępach czasu. Takim kryteriom odpowiada np. zapłata czynszu w ramach umowy najmu lub dzierżawy.

Zasadą jest opodatkowanie świadczeń powtarzających się w oparciu o ich wartość rynkową, przy zastosowaniu określonych w art. 13 ustawy o podatku od spadków i darowizn mnożników.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że Wnioskodawca po spełnieniu wymienionych warunków może skorzystać ze zwolnienia z podatku od spadków i darowizn z tytułu otrzymanej darowizny praw majątkowych na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn. Uwzględniając opis stanu faktycznego oraz treść art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, stwierdzić należy, że z zawartej umowy darowizny wynika jeden stosunek prawnopodatkowy, skutkujący powstaniem obowiązku podatkowego z dniem złożenia oświadczeń przez strony umowy darowizny. Zatem, nie ma miejsca wielokrotne powstawanie obowiązku podatkowego, a tym samym wystarczającym jest złożenie jednorazowego zgłoszenia nabycia prawa majątkowego (zgłoszenie SD-Z2), uwzględniającego jego wartość rynkową pomnożoną przez 10 lat.

Z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) – niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy, jako występującego z wnioskiem. Nie wywołuje skutków podatkowych dla żony Wnioskodawcy.

Jednocześnie stwierdza się, że wydając interpretację indywidualną w trybie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, ponieważ do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie mają zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego. W związku z tym nie jest oceniana jest prawidłowość przedstawionych we wniosku kwot. Postępowanie w sprawie udzielenie interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Zatem organ podatkowy dokonując interpretacji podatkowej w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nie może dokonać ustalenia prawidłowej wysokości zobowiązań podatkowych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym czy odliczeń wynikających z ustaw podatkowych, ponieważ przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być jedynie przepisy regulujące zasady ustalania.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.