Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-801/14/MK
z 15 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 września 2014 r. (data wpływu do Biura – 30 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracownika z tytułu udziału w imprezie integracyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracownika z tytułu udziału w imprezie integracyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca planuje zorganizować dla wszystkich swoich pracowników imprezę integracyjną/firmową, która będzie finansowana ze środków obrotowych. Impreza integracyjna będzie zorganizowana poza siedzibą i miejscem prowadzenia działalności (wynajęta sala, teren) lub w miejscu prowadzenia działalności. Uczestnictwo pracowników w tym spotkaniu nie będzie obowiązkowe i nie poniosą oni żadnych kosztów z tym związanych. Ponieważ obecność na imprezie nie jest obowiązkowa, to nie będzie sprawdzana przez Wnioskodawcę, tj. Wnioskodawca nie będzie miał pewności czy pracownik, który pierwotnie zadeklarował swój udział w imprezie, weźmie w niej udział. Wnioskodawca dokona wstępnego zapytania pracowników, kto planuje przyjść na imprezę integracyjną. Zapytanie będzie miało charakter szacunkowy i informacyjny w celu orientacji jak duże zamówienie dotyczące cateringu należy złożyć, jak dużą wynająć salę. Impreza zostanie zorganizowana poza godzinami pracy. Wnioskodawca dla zorganizowania spotkania integracyjnego będzie korzystał z usług firm zewnętrznych świadczących usługi gastronomiczne i cateringowe, usługi związane z organizacją i obsługą imprez integracyjnych. Podczas takich spotkań pracownicy będą mogli korzystać bez ograniczeń z każdej zaoferowanej w ramach imprezy atrakcji, np. gry i zabawy zespołowe na wolnym powietrzu mające na celu zbudowanie silnej tożsamości grupowej pracowników oraz konsumpcji posiłków i napoi. Pracodawca nie będzie prowadził ewidencji z jakich atrakcji i w jakiej ilości poszczególny pracownik skorzystał.

W związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny w dniu 8 lipca 2014 r. wyroku w sprawie K 7/13 powstaje pytanie o stanowisko organu podatkowego na temat obowiązków płatników i opodatkowania przychodów uzyskiwanych przez pracowników w przypadku organizowania przez pracodawców różnego rodzaju „pracowniczych imprez integracyjnych”.

W rzeczonym orzeczeniu po rozpoznaniu wniosku Prezydenta Konfederacji Lewiatan, Trybunał Konstytucyjny, stwierdził, że: „ art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2—2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej”.

Trybunał Konstytucyjny wskazał w w/w wyroku, że zakres świadczeń zaliczanych do przychodów ze stosunku pracy jest bardzo szeroki, a rodzaje świadczeń pozapłacowych oferowanych przez pracodawców są różnorodne i ich wachlarz stale się poszerza. Trybunał podkreślił, że nie każde świadczenie od pracodawcy, które pracownik otrzymuje bez ustalonej za nie zapłaty, podlega opodatkowaniu jako przychód ze stosunku pracy. Trybunał uznał, że przychód stanowić mogą tylko te świadczenia, które leżą w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowią one realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku.

Zatem świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach:

• powiększenie aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo
• zaoszczędzenie wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi, co powoduje, iż w majątku pracownika nie pojawia się realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.
  
  

Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek.

W świetle powyższego Trybunał, wskazał że obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przychodu nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych i szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy. W tym przypadku nawet jeżeli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się korzyść. Zdaniem Trybunału nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie kurs lub konferencja organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby własne pieniądze na uczestniczenie w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zarówno dokształcanie pracowników, jak i organizowanie spotkań (wyjazdów) integracyjnych leży przede wszystkim w interesie pracodawców. Trybunał zwrócił uwagę, że z punktu widzenia pracodawcy tego rodzaju działania zwiększają atrakcyjność zatrudnienia i tym samym służą przyciągnięciu i rekrutacji najlepszych kandydatów, podnoszą kwalifikacje zawodowe osób zatrudnionych, zmniejszają absencję, a także tworzą dobrą atmosferę w zespole.

W konsekwencji nie sposób zaprzeczyć, że świadczenia oferowane przez pracodawców pracownikom, będące przedmiotem oceny w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych, najczęściej służą podniesieniu jakości pracy i jej wydajności, a w ostatecznym rachunku – tworzeniu zysku pracodawcy. Natomiast z punktu widzenia indywidualnych pracowników korzystanie ze świadczeń oferowanych przez pracodawcę może się przedstawiać jako uciążliwy obowiązek, nieobjęty zakresem zadań, który trzeba podjąć w godzinach nadliczbowych. Ostateczne przełożenie wskazanych korzyści pracodawcy na wynagrodzenie pracownika jest zupełnie nieuchwytne dla tego ostatniego, jest skutkiem o niewymiernej wartości majątkowej.

Zastosowanie obiektywnego kryterium wyróżniania świadczeń będących przychodem pracownika są świadczenia wskazane w umowie o pracę, które pracodawca będzie wypełniał na rzecz pracownika, np. mieszkanie służbowe, bilet miesięczny, pakiet ubezpieczenia zdrowotnego czy dowóz do pracy. Akceptując warunki umowy pracownik wyraża zgodę na przyjęcie tych świadczeń, w istocie traktując je jako – stanowiący część dochodu – element wynagrodzenia za pracę. Kwalifikacja prawnopodatkowa tego rodzaju świadczeń nie powinna ulec zmianie, jeśli zostaną one zaproponowane w trakcie trwania stosunku służbowego, czy stosunku pracy, zawsze jednak po uzyskaniu zgody pracownika. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek.

Zastosowanie powyżej wskazanego kryterium, prowadzi do wniosku, że dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy, czy też dodatkowe ubezpieczenie, może oznaczać zaoszczędzenie wydatku i – w konsekwencji – może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym ale tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Pracownik decydując się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść. Podobnie należy ocenić zakup polis ubezpieczeniowych na rzecz pracowników. Ci, którzy – z różnych względów – nie chcą w ogóle posiadać dodatkowego ubezpieczenia, albo znajdują korzystniejszą formę od proponowanej przez pracodawcę, nie powinni być objęci ubezpieczeniem. Ci, którzy z niego dobrowolnie korzystają, uzyskują przysporzenie. Przysporzeniem dla ubezpieczonego jest samo posiadanie gwarancji niezależnie od tego, czy w okresie ubezpieczenia zdarzył się wypadek, z którym świadczenie było związane. Samo posiadanie ochrony ubezpieczeniowej jest już korzyścią majątkową niezależnie czy w danym roku konkretny pracownik realnie korzystał ze świadczenia. Zdaniem Trybunału, jedynie w przypadku gdy ubezpieczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym, wskazując, że ubezpieczenie takie jest ściśle związane z realizacją przedmiotu działalności pracodawcy, który wykupując to ubezpieczenie nie kieruje się chęcią zapewnienia korzyści swojemu pracownikowi, lecz potrzebą uniknięcia ewentualnych, nieprzewidywalnych co do wysokości i następstw w zakresie wykonywania zawartych umów – wydatków.

Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę, że art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie różnicuje sposoby powstania przychodu.

W przypadku świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są one traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie – w odniesieniu do tego przychodu – wymagany realny charakter świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi – wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika. Jest oczywiste, że kwota ta stanowi korzyść pracownika. Natomiast – w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń – bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Tym bardziej bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia brak jest podstaw do określenia jego wysokości.

Użycie w przepisie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych słowa „otrzymane” w odniesieniu do świadczeń nieodpłatnych wskazuje, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

Trybunał Konstytucyjny uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

W konsekwencji, tylko nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, które będzie nosiło wszystkie wymienione cechy, będzie opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Trybunał odnosząc się do świadczeń nieodpłatnych wyraźnie wskazał, iż spotkanie integracyjne organizowane przez pracodawcę, nie spełnia wymogów uznania go za przychód pracownika podlegający opodatkowaniu. Tego typu świadczenie nie spełnia bowiem trzeciej przesłanki wskazanej przez Trybunał. Trudno bowiem udowodnić, iż uczestnicząc w imprezie integracyjnej pracownik uzyskuje wymierną korzyść, a poza tym nie ma możliwości przypisania tej korzyści indywidualnemu pracownikowi (jest ona skierowana do wszystkich zatrudnionych).

Trybunał stwierdził, że nawet gdyby przyjąć po stronie pracownika dobrowolność uczestnictwa w takiej imprezie, to i tak nie można założyć, że gdyby nie pracodawca, to pracownik sam poniósłby wydatek na uczestnictwo w takiej imprezie. W ten sposób nie występuje tu przysporzenie w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Tych cech w ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie posiadają świadczenia w postaci uczestnictwa w imprezie integracyjnej/firmowej, którego pracownik najczęściej nie może odmówić, a ich realnej, zindywidualizowanej wartości nie da się ustalić, gdyż są one ogólnodostępne. Uwzględniając jednocześnie omówiony powyżej brak elementu zaoszczędzenia kosztów. Trybunał stwierdził, że nie stanowi ono dla pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy możliwe jest identyfikowanie przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po stronie pracownika z tytułu udziału pracownika w imprezie integracyjnej/firmowej? Czy w związku z takim udziałem pracownika w imprezie integracyjnej/firmowej Spółka (pracodawca) powinien zidentyfikować przychód pracownika z tego tytułu i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy poprawne jest obliczenie wysokości przychodu pracownika poprzez działanie arytmetyczne polegające na podzieleniu kosztów tego spotkania przez liczbę pracowników, którzy zgłosili swój udział w spotkaniu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu uczestnictwa pracownika w spotkaniach integracyjnych/firmowych (zorganizowanych w taki sposób, że nie jest możliwe przypisanie indywidualnego przychodu konkretnemu pracownikowi,) przychody u pracownika nie powstają i w związku z tym brak jest po stronie Spółki obowiązku naliczania pracownikowi podatku dochodowego od osób fizycznych. Taki pogląd jest zgodny z zaprezentowaną w wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 7/13 wykładnią przepisów art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 roku, która zapewnia konstytucyjność przy stosowaniu tych przepisów, a polegającej na przyjęciu, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika.

Udział pracownika w spotkaniach firmowych/integracyjnych organizowanych przez pracodawcę nawet poza miejscem pracy, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, nie powoduje, powstania po jego stronie korzyści, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Należy bowiem zakładać, że gdyby nie spotkanie organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Nie można bowiem uznawać, że przychodem pracownika z umowy o pracę jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

Odpowiadając na drugie z przedstawionych pytań Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń warunkiem traktowania ich jako przychodu pracownika, jest ich faktyczne „otrzymanie” przez pracownika. W odniesieniu do tego przychodu bezwzględnie jest wymagany realny charakter świadczenia. Powyższe wynika nie tylko z uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego, ale także z samej jego sentencji mające wymiar powszechnie obowiązujący – Trybunał uznał bowiem, że świadczenie musi być przez pracownika otrzymane.

Odnosząc się do sposobu obliczenia przychodu dla konkretnego pracownika, to zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że przychód po stronie pracownika powstaje wyłącznie wtedy, gdy można zindywidualizować świadczenie i określić jego wartość pieniężną. Jak wskazał Trybunał inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. Nie jest zgodne z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowanie jedynie statystycznego przychodu ustalonego w drodze arytmetycznego działania, polegającego na podzieleniu kosztów tego spotkania przez liczbę pracowników biorących w nim udział. Opodatkowanie nieodpłatnego świadczenia musi dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż podatnikiem tego podatku jest osoba fizyczna, a nie zbiór takich osób. W ocenie Spółki tego typu wyliczenia mogłyby mieć jedynie zastosowanie, gdyby pracodawca wykupował „pakiety” dla pracowników i każdy z pracowników otrzymywałby taki pakiet – wtedy łączna cena podzielona przez ilość pakietów mogłaby stanowić podstawę do przyjęcia jednostkowego przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 – 2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje zorganizować dla wszystkich swoich pracowników imprezę integracyjną/firmową, która będzie finansowana ze środków obrotowych. Impreza integracyjna będzie zorganizowana poza siedzibą i miejscem prowadzenia działalności (wynajęta sala, teren) lub w miejscu prowadzenia działalności. Uczestnictwo pracowników w tym spotkaniu nie będzie obowiązkowe i nie poniosą oni żadnych kosztów z tym związanych. Ponieważ obecność na imprezie nie jest obowiązkowa, to nie będzie sprawdzana przez Wnioskodawcę, tj. Wnioskodawca nie będzie miał pewności czy pracownik, który pierwotnie zadeklarował swój udział w imprezie, weźmie w niej udział. Wnioskodawca dokona wstępnego zapytania pracowników, kto planuje przyjść na imprezę integracyjną. Zapytanie będzie miało charakter szacunkowy i informacyjny w celu orientacji jak duże zamówienie dotyczące cateringu należy złożyć, jak dużą wynająć salę. Impreza zostanie zorganizowana poza godzinami pracy. Wnioskodawca dla zorganizowania spotkania integracyjnego będzie korzystał z usług firm zewnętrznych świadczących usługi gastronomiczne i cateringowe, usługi związane z organizacją i obsługą imprez integracyjnych. Podczas takich spotkań pracownicy będą mogli korzystać bez ograniczeń z każdej zaoferowanej w ramach imprezy atrakcji, np. gry i zabawy zespołowe na wolnym powietrzu mające na celu zbudowanie silnej tożsamości grupowej pracowników oraz konsumpcji posiłków i napoi. Pracodawca nie będzie prowadził ewidencji z jakich atrakcji i w jakiej ilości poszczególny pracownik skorzystał.

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu uczestnictwa pracownika w spotkaniach integracyjnych/firmowych (zorganizowanych w taki sposób, że nie jest możliwe przypisanie indywidualnego przychodu konkretnemu pracownikowi,) przychody u pracownika nie powstają i w związku z tym brak jest po stronie Spółki obowiązku naliczania pracownikowi podatku dochodowego od osób fizycznych.

Udział pracownika w spotkaniach firmowych/integracyjnych organizowanych przez pracodawcę nawet poza miejscem pracy, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, nie powoduje, powstania po jego stronie korzyści, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Wobec tego należy zauważyć, że z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz.U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Organizowanie imprezy integracyjnej dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Aczkolwiek prawdą jest, iż imprezy takie sprzyjają polepszeniu atmosfery w pracy, co niewątpliwie jest korzystne nie tylko dla pracowników lecz także dla pracodawcy. Impreza integracyjna jest spotkaniem, w którym uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Natomiast w odniesieniu do nieprzewidzianych w umowie o pracę świadczeń, jak w szczególności: organizowanie spotkań i wyjazdów integracyjnych, należy zauważyć, że w tych przypadkach również są podejmowane przedsięwzięcia w interesie pracodawcy, ale nie wynikają one z istoty stosunku pracy i nie stanowią o organizacji wymaganych warunków pracy, chociaż bezspornie służą podniesieniu jakości pracy i jej wydajności, a w ostatecznym rachunku – tworzeniu zysku pracodawcy. Te świadczenia mogą mieć dla pracowników inne znaczenie w postrzeganiu przez nich wartości tych świadczeń z punktu widzenia konkretnego dla nich przysporzenia majątkowego z tego powodu, że nie są wpisane w treść obowiązków pracowniczych.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Na tym tle należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, uznać należy, iż zorganizowanie przez Wnioskodawcę imprezy integracyjnej/firmowej dla wszystkich pracowników, nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku organizowania imprez integracyjnych, na które zostaną zaproszeni wszyscy pracownicy nie można mówić o przychodzie ze świadczenia nieodpłatnego. Impreza integracyjna organizowana przez pracodawcę nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, impreza integracyjna będzie miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników i udział w imprezie jest dobrowolny, po stronie pracowników nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Udział w imprezie organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników – przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Ponieważ u pracowników biorących udział w imprezie integracyjnej/firmowej nie powstaje przychód podatkowy, dlatego też na Wnioskodawcy jako płatniku nie ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Brak jest również podstaw aby do poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów imprezy integracyjnej/firmowej zastosować działanie arytmetyczne polegające na podzieleniu kosztów tej imprezy przez liczbę pracowników, którzy zgłosili swój udział w spotkaniu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.