Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP4/443-625/14-4/UNR
z 25 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2014 r. (data wpływu 29 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 listopada 2014 r. (data wpływu 10 listopada 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego od zakupu paliwa do samochodów osobowych –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego od zakupu paliwa do samochodów osobowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.(ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku)

Zakład wykonuje przewozy w komunikacji miejskiej. Praca kierowców rozpoczyna się o godz.4:00, a kończy o 24:00. Część z nich nie ma żadnej możliwości dojazdu na takie godziny pracy, nie funkcjonuje żadna komunikacja w tym czasie. Wnioskodawca nie ma też możliwości wskazania posiadania prywatnego pojazdu jako warunek przyjęcia do pracy. Firma posiada samochody osobowe, które są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z prowadzona działalnością gospodarczą i zgłoszone na druku VAT-26.

Powstaje jednak wątpliwość: czy przewóz kierowców z domu i do domu w celu wykonania przez nich pracy w wyżej opisanych godzinach jest celem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej i upoważnia do 100% odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa?

W piśmie z dnia 6 listopada 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że firma jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Faktury dotyczące zakupu paliwa do samochodów osobowych wystawiane są na firmę. Samochody wykorzystywane są do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (rekompensata płacona przez Gminę Miasto). Nie ma możliwości odrębnego przyporządkowania kwot podatku naliczonego związanego z poszczególnymi czynnościami wykonywanymi przez spółkę. Wnioskodawca wykonuje dowóz typowymi samochodami osobowymi. Firma traktuje dowóz kierowców jako nieodpłatne świadczenie na ich rzecz i pobiera od pracowników składki ZUS i zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. W zakładzie obowiązuje regulamin używania pojazdów samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej. Nadzór nad wykorzystywaniem samochodów sprawuje dyspozytor, który każdorazowo upoważnia pracownika spółki posiadającego odpowiednią kategorię prawa jazdy do wykonania przejazdu samochodem firmowym. Przekazując kluczyki do pojazdu i ewidencję przebiegu pojazdu upoważnia pracownika do konkretnego przejazdu służbowego. Ewidencja powyższa zawiera elementy, o których mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT i zgodnie z jej zapisami jest wypełniana. Po skończonym zadaniu komunikacyjnym kierowca przekazuje kluczyki, ewidencję przebiegu pojazdu oraz listę pracowników korzystających z przewozu do rąk dyspozytora. Wszystkie samochody są parkowane wyłącznie na terenie zakładu pracy. Po zakończonym miesiącu kierownik działu dokonuje analizy wykorzystania każdego pojazdu i określa wartość nieodpłatnego świadczenia dla każdego pracownika korzystającego z dowozu do i z pracy. Jednocześnie sprawdza wykorzystanie paliwa do poszczególnych pojazdów. Informacja VAT-26 została przekazana Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w dniu 10 kwietnia 2014 r. Dotyczyła ona wszystkich samochodów osobowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej ponieważ pierwsze wydatki po dniu wejścia w życie nowelizacji przepisów w tym zakresie, czyli po 1 kwietnia 2014r. zostały poniesione: Samochód 1 w dniu 7 kwietnia 2014 r. - tankowanie paliwa, Samochód 2 w dniu 7 kwietnia 2014 r. - tankowanie paliwa, Samochód 3 w dniu 4 kwietnia 2014 r. - tankowanie paliwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dowóz i odwóz kierowców na zadania komunikacyjne upoważnia do 100% odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów osobowych?

Zdaniem Wnioskodawcy przywóz pracowników przed rozpoczęciem funkcjonowania jakiejkolwiek komunikacji i odwiezienie ich po wykonaniu zadań komunikacyjnych są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Warunek określony w art. 86a ust. 4 pkt 1 przy prowadzeniu ewidencji przebiegu pojazdu, Wnioskodawca uważa za spełniony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Należy zaznaczyć, że od 1 kwietnia 2014 r., kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z tymi pojazdami zostały uregulowane w przepisach art. 86a ust. 1-10 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   
   

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Na mocy art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Mocą art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r., paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1. samochodów osobowych;
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   1. 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
   2. 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
   3. 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg
   
   
   

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wykonuje przewozy w komunikacji miejskiej. Firma jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Faktury dotyczące zakupu paliwa do samochodów osobowych wystawiane są na firmę. Wnioskodawca wskazał, że firma posiada samochody osobowe, które są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z prowadzona działalnością gospodarczą i zgłoszone na druku VAT-26. Samochody wykorzystywane są do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie ma możliwości odrębnego przyporządkowania kwot podatku naliczonego związanego z poszczególnymi czynnościami wykonywanymi przez spółkę. Część pracowników Wnioskodawcy nie ma żadnej możliwości dojazdu pracy, gdyż praca rozpoczyna się o godz.4:00, a kończy o 24:00 kiedy nie funkcjonuje żadna komunikacja. Wnioskodawca nie ma możliwości wskazania posiadania prywatnego pojazdu jako warunek przyjęcia do pracy. Wnioskodawca wykorzystuje samochody osobowe do przewozu kierowców - pracowników z domu i do domu w celu wykonania przez nich pracy w ww. godzinach. W zakładzie obowiązuje regulamin używania pojazdów samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej. Nadzór nad wykorzystywaniem samochodów sprawuje dyspozytor, który każdorazowo upoważnia pracownika spółki posiadającego odpowiednią kategorię prawa jazdy do wykonania przejazdu samochodem firmowym. Przekazując kluczyki do pojazdu i ewidencję przebiegu pojazdu upoważnia pracownika do konkretnego przejazdu służbowego. Ewidencja powyższa zawiera elementy, o których mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT i zgodnie z jej zapisami jest wypełniana. Wszystkie samochody są parkowane wyłącznie na terenie zakładu pracy. Po zakończonym miesiącu kierownik działu dokonuje analizy wykorzystania każdego pojazdu i określa wartość nieodpłatnego świadczenia dla każdego pracownika korzystającego z dowozu do i z pracy. Jednocześnie sprawdza wykorzystanie paliwa do poszczególnych pojazdów.

W odniesieniu do opisanego wyżej stanu faktycznego, wskazać należy, że kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych m.in. z nabyciem paliwa do samochodów osobowych w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej, do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania samochodów osobowych wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości innego niż działalność gospodarcza użytku tych pojazdów. Przy czym użytek inny niż działalność gospodarcza należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Wnioskodawca wskazał, że samochody będące własnością Wnioskodawcy są wykorzystywane do czynności opodatkowanych oraz niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Ponadto, Wnioskodawca wykorzystuje samochody osobowe do przewozu kierowców - pracowników z domu i do domu w celu wykonania przez nich pracy. W zakładzie obowiązuje regulamin używania pojazdów samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej oraz jest prowadzona ewidencja zawierająca elementy, o których mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT i zgodnie z jej zapisami jest wypełniana.

Opisane przez Wnioskodawcę procedury, nie wykluczają użycia samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, gdyż wykorzystywanie samochodów osobowych do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT świadczy o wykorzystywaniu przedmiotowych pojazdów do celów „mieszanych”.

Ponadto, wskazać należy, iż w sytuacji gdy Wnioskodawca wykorzystuje przedmiotowe samochody osobowe do przewozu kierowców - pracowników z domu i do domu w celu wykonania przez nich pracy, to wykorzystuje te pojazdy do celów prywatnych pracowników, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o to w jaki sposób „dostanie się” na ustaloną z pracodawcą godzinę. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu do pracy. Ponieważ określenie sposobu, w jaki pracownik stawia się do pracy nie należy do sfery zainteresowań i obowiązków pracodawcy (jest to prywatna sprawa pracownika), to wykorzystanie przedmiotowych samochodów na ten cel zaspokaja osobiste potrzeby pracownika.

W ocenie tut. organu proponowane przez Wnioskodawcę rozwiązanie – wykorzystanie samochodów służbowych w celu dojazdu do/z pracy kierowców przede wszystkim sprzyja wygodzie pracownika, który nie musi we własnym zakresie organizować sobie środka transportu do pracy.

Należy zatem stwierdzić, że dojazd pracownika do pracy nie ma związku z działalnością gospodarczą pracodawcy. Zapewnienie ułatwienia w tym zakresie ze strony pracodawcy realizuje cel prywatny (niewynikający ze stosunku pracy) pracownika, nie zaś gospodarczy pracodawcy.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że ustalone przez Zainteresowanego zasady używania tych pojazdów przewidują ich użycie do celów mieszanych. Obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu jest jedynie potwierdzeniem sposobu użytkowania pojazdów samochodowych do celów związanych wyłącznie z działalnością gospodarczą i ma na celu udokumentować oraz zagwarantować taki sposób użytkowania.

Z uwagi na powyższe, nie można uznać, że samochody opisane we wniosku są wykorzystywane wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Jak wynika z przedstawionych okoliczności przedmiotowe samochody są wykorzystywane również do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy. Bez znaczenia jest, że Wnioskodawca prowadzi dla tych samochodów ewidencję przebiegu pojazdu oraz poinformował właściwego naczelnika urzędu skarbowego na odpowiednim formularzu o wykorzystywaniu tych samochodów do celów działalności gospodarczej, ponieważ już z samej procedury sposobu użytkowania tych pojazdów wynika użytek mieszany.

W tak przedstawionych okolicznościach nie można obiektywnie stwierdzić, że ww. samochody są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej. Opisany sposób użytkowania tych samochodów świadczy o wykorzystywaniu ich również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Zatem, wskazany przez Wnioskodawcę sposób użytkowania samochodów wyklucza wykorzystywanie ich wyłącznie do działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku dotyczącego nabycia paliwa do przedmiotowych samochodów osobowych, należy zauważyć, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy nowelizującej, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r., paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych. Przy czym zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej, przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

Zatem w okresie od dnia 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2015 r., Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w pełnej ani w ograniczonej do 50% wysokości w przypadku nabycia paliwa przeznaczonego do napędu samochodów osobowych wykorzystywanych do celów „mieszanych” tj. do działalności gospodarczej i do celów innych niż działalność gospodarcza.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.