Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-615/14-4/AA
z 26 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 19 sierpnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 sierpnia 2014 r. znak ILPB1/415-615/14-2/AA na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 14 sierpnia 2014 r., wniosek uzupełniono w dniu 19 sierpnia 2014 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 18 sierpnia 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na stałe jest zameldowany w Polsce. W 2013 roku zameldowany jest także w Niemczech. W listopadzie 2013 r. Wnioskodawca zakupił na rachunek z firmy „A” samochód osobowy. Samochód jest zarejestrowany w Niemczech na tablicach rejestracyjnych niemieckich.

Wnioskodawca działalność gospodarczą prowadzi w (…) i samochód służy do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Zainteresowany chciałby samochód osobowy wprowadzić do środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej na niemieckich tablicach rejestracyjnych.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku wskazano, że samochód jest własnością Wnioskodawcy. Samochód jest zarejestrowany w Niemczech, jest kompletny i zdatny do użytku, jest sprawny – okres używania w firmie przewiduje się na okres dłuższy niż 1 rok.

Wnioskodawca chce wpisać samochód do środków trwałych, będzie wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej w Polsce – usługi budowlano remontowe.

Wartość samochodu przyjęta do dokonania odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca ograniczy do kwoty 20.000 euro po przeliczeniu na złote wg kursu średniego ogłoszonego przez NBP z dnia poprzedniego. Jako kwotę odpisów amortyzacyjnych Zainteresowany przyjmie miesięczną wartość 20% z kwoty 20.0000 euro. Samochód będzie amortyzowany 5 lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy odpisy amortyzacyjne od kwoty równowartości 20.000 euro (przeliczone na PLN wg kursu sprzedaży NBP z dnia przekazania auta do używania) stanowią koszty uzyskania przychodu w kpir?
2. Co za tym idzie kosztem uzyskania przychodu mogą być wydatki na paliwo, naprawy, przeglądy itp.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, podmiot prowadzący działalność gospodarczą może używać samochód osobowy w działalności gospodarczej i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych.

Podatkowa definicja środka trwałego zawiera warunki według, których podatnik powinien określić czy użytkowany składnik majątku może podlegać amortyzacji. Aby składnik majątku mógł być uznany za środek trwały równocześnie musi spełniać poniższe warunki zgodnie z przepisami art. 22a updof:

• stanowić własność, albo współwłasność podatnika – tak (f-ra),
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania – tak, samochód jest sprawny,
• okres przewidywany wynosi więcej niż rok – tak,
• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z działalnością gospodarczą – tak.
  
  

Wnioskodawca uważa, że spełnia wszystkie kryteria, aby samochód, który jest jego własnością zdatny do używania w działalności gospodarczej, mimo że jest na tablicach rejestracyjnych niemieckich, wprowadzić do środków trwałych i amortyzować.

Ponadto zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągniecia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Według Wnioskodawcy wszelkie koszty związane ze środkiem trwałym (samochód osobowy będący własnością Zainteresowanego) takie jak amortyzacja ograniczona co do odpisów amortyzacyjnych do kwoty 20.000 euro jak paliwo, przeglądy i naprawy są kosztami uzyskania przychodu, gdyż zostaną poniesione w celu osiągniecia przychodu z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu osobowego, w tym także samochodu osobowego oraz ilości zakupionych środków transportu.

Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku, w tym przypadku samochodu osobowego, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją tego samochodu a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie samochodu osobowego do kosztów uzyskania przychodu i obniżeniu podstawy opodatkowania.

Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 23, nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Definicja środka trwałego – dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych – zawarta została w art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Powyższe oznacza, że (co do zasady) wydatki poniesione przez podatnika na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pośrednio – poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zakupił samochód osobowy, który jest zarejestrowany w Niemczech, a wykorzystywany będzie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce. Zainteresowany zamierza ww. samochód wprowadzić do ewidencji środków trwałych.

Odnosząc się do powyższego, wskazać należy, że samochód osobowy stanowi narzędzie pracy, bez którego prowadzenie większości inicjatyw gospodarczych jest w obecnych czasach wręcz niemożliwe. Jednocześnie oczywistym jest, że specyfika jego użytkowania oraz pełnione funkcje powodują, iż samochód osobowy służyć może równocześnie do osobistych potrzeb podatników.

Mając tego świadomość, ustawodawca wprowadził dla celów podatkowych dwie możliwości kosztowego rozliczania wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodu w prowadzonej działalności gospodarczej, a mianowicie:

• włączenie samochodu w zakres prowadzonej działalności jedynie w takim stopniu, w jakim jest on rzeczywiście wykorzystywany dla celów związanych z tą działalnością bądź też;
• przypisanie go w całości do prowadzonej działalności.
  
  

Pierwsza z wymienionych opcji znajduje uregulowanie m.in. w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów (art. 23 ust. 5). Kosztem podatkowym mogą więc być faktycznie poniesione wydatki związane z eksploatacją samochodu osobowego, niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych, które są poniesione w celu uzyskania przychodu oraz nie przekraczają wyznaczonego w odrębnych przepisach limitu.

Druga opcja to uznanie samochodu za środek trwały i jego amortyzacja. Samochód po ustaleniu jego wartości początkowej wprowadzany jest do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a kosztem podatkowym są dokonywane odpisy amortyzacyjne. Koszty uzyskania przychodu stanowią zasadniczo również wydatki związane z eksploatacją tegoż samochodu (przykładowo: koszty paliwa, olejów, opłat za przejazdy i parkowanie, wymiany opon), bowiem są one związane ze środkami trwałymi i tym samym ex definitione ponoszone są w celu uzyskania przychodu. Niemniej jednak należy podkreślić, że w każdym indywidualnym przypadku, należy mieć na uwadze zapis art. 22 ust. 1 ustawy, a zatem ponoszone wydatki związane z eksploatacją samochodu wprowadzonego do ewidencji środków trwałych winny być faktycznie poniesione oraz racjonalnie uzasadnione.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro w przedmiotowej sprawie samochód osobowy wykorzystywany będzie przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej i stanowi jego własność, to zgodnie z definicją zawartą w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełnia on definicję środka trwałego. W związku z powyższym nie ma przeszkód prawnych, aby samochód osobowy uznać za środek trwały w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej i do kosztów uzyskania przychodów tej działalności zaliczać odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej do wysokości limitu wskazanego w ww. ustawie. Pamiętać bowiem należy o ograniczeniu kwotowym dotyczącym ww. odpisów amortyzacyjnych, wprowadzonych przepisem art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją ww. samochodu osobowego, tj. wydatków związanych z naprawą, przeglądem i zakupem paliwa wskazać należy, że ww. wydatki ponoszone przez podatników w związku z wykorzystywaniem samochodów stanowiących środki trwałe w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tej działalności, o ile wydatki te zostaną właściwie udokumentowane.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.