2014.12.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-856/14/IK
z 4 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa

(t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 sierpnia 2014 r. (data wpływu 1 września 2014 r.) uzupełnionym pismem z 27 listopada 2014 r. (data wpływu 28 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości z tytułu dokonanego zakupu samochodu - śmieciarki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości z tytułu dokonanego zakupu samochodu-śmieciarki.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 27 listopada 2014 r. (data wpływu 28 listopada 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 17 listopada 2014 r. znak: IBPP2/443-856/14/IK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Zgodnie z Uchwałą Rady Gminy w M. z dnia 27 listopada 2012 r., z dniem 1 stycznia 2013 r została utworzona jednostka organizacyjna Gminy p.n. Gminny Zakład Gospodarki Komunalnej w M. (z przekształcenia z zakładu budżetowego o tej samej nazwie w jednostkę budżetową).

Gminny Zakład Gospodarki Komunalnej w M. prowadzi działalność na podstawie planu finansowego. Wszystkie dochody przekazywane są na rachunek dochodów budżetu gminy. Wydatki pokrywane są z planu finansowego Gminnego Zakładu Gospodarki Komunalnej w M., na którego realizację sukcesywnie przekazuje środki finansowe budżet Gminy. Przedmiotem działalności jednostki jest wykonywanie zadań własnych Gminy w zakresie gospodarki komunalnej a w szczególności: zbiorowe zaopatrzenie ludności Gminy w wodę, utrzymanie czystości i porządku w Gminie, utrzymanie cmentarzy komunalnych, zarządzanie nieruchomościami i ruchomościami Gminy, organizacja i nadzór dowozu dzieci do szkół na terenie Gminy M..

Gminny Zakład Gospodarki Komunalnej w M. jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i składa deklaracje VAT. Zakupy Zakładu są udokumentowane fakturami VAT wystawianymi na Wnioskodawcę. Z dniem 1 lipca 2013 r., na podstawie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, Wójt Gminy M. zlecił Zakładowi - jako jednostce własnej - wykonywanie odbioru odpadów komunalnych.

Usługi te wykonywane są na dwóch podstawach:

gospodarstwa indywidualne są obowiązane do składania deklaracji, na podstawie których jest naliczana opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Powyższa opłata nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT;
jednostka ma zawarte umowy cywilno-prawne z mieszkańcami nie mającymi stałego meldunku w Gminie, instytucjami, podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą. Dochody z tego tytułu są opodatkowane VAT.

Usługi w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę wykonywane są na podstawie umów cywilno-prawnych i są opodatkowane VAT.

Ogółem, dochody uzyskiwane z działalności opodatkowanej VAT są znacznie mniejsze od dochodów nieopodatkowanych. W zakresie prowadzonej działalności jednostka ponosi również wydatki związane z funkcjonowaniem administracji: na usługi telekomunikacyjne, zakup wyposażenia, zakupy administracyjne (papieru, tonerów), których nie można przyporządkować do danego rodzaju działalności.

Nie jest możliwe wyodrębnienie zakupów na działalność związaną z odbiorem odpadów (dochody bez VAT) od dochodów, które związane są wyłącznie z działalnością opodatkowaną (faktury z wysypiska, za paliwo, za zakupy części itd. obejmują wydatek zarówno na działalność opodatkowaną VAT jak i nie podlegającą temu podatkowi). Z tego powodu nie ma możliwości bezpośredniego przyporządkowania ponoszonych kosztów do danego (jednego z ww.) rodzaju działalności. W zakupach dokonywanych wyłącznie w celu świadczenia usług odbioru odpadów nie ma możliwości do wyodrębnienia powiązania z działalnością opodatkowaną i nieopodatkowaną.

W dniu 30 czerwca 2014 r. Wnioskodawca dokonał zakupu samochodu śmieciarki MIKRO z wrzutnikiem SK200 celem świadczenia wyżej opisanych usług odbioru odpadów.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

Zakupiony samochód śmieciarka na podwoziu m-ki lVECO typ 70C17L MIKRO, z wrzutnikiem SK 200, jest pojazdem posiadającym dopuszczalną masę całkowitą 7.000 kg, w tym masa własna 4.970 kg. Wynika to niezbicie z decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego z dnia 30 czerwca 2014 r. nr TDT.H5-1010-17908-364/14. Do niniejszych wyjaśnień dołączono kserokopię tej decyzji.

W świetle powyższego, zdaniem podatnika, art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług oraz zawarte w nim uregulowania, w tym obowiązki podatnika, co do pojazdu, którego dotyczy wniosek o pisemną interpretację indywidualną - nie ma zastosowania. Art. 86a ust. 1 ww. Ustawy stanowi, że zawarte w nim uregulowania dotyczą „pojazdów samochodowych”; jednocześnie w art. 2 pkt 34 Ustawy zawarta jest definicja „pojazdu samochodowego” na potrzeby Ustawy, która określa, że za pojazd samochodowy uważa się samochody o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony.

W tym stanie rzeczy Wnioskodawca wstrzymuje się z udzieleniem wyjaśnień wynikających z uregulowań art. 86a Ustawy, jako w istniejącym stanie faktycznym bezprzedmiotowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym, Zakładowi przysługuje obniżenie kwoty podatku należnego o całkowitą kwotę podatku naliczonego od zakupu środka trwałego - samochodu specjalizowanego śmieciarki, w sytuacji w której przy zakupie ww. pojazdu dokonanego wyłącznie w celu świadczenia usług odbioru odpadów nie można wyodrębnić powiązania zakupu z działalnością opodatkowaną i nieopodatkowaną?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnik ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od dokonanego zakupu bez odliczenia częściowego w/g proporcji, bowiem nie jest możliwe wyodrębnienie kwot podatku naliczonego wyłącznie do czynności opodatkowanych i nie objętych przepisami ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Należy jednak zauważyć, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Dokumentem uprawniającym do odliczenia jest faktura VAT, otrzymana przez podatnika z tytułu nabycia przez niego towarów i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i składa deklaracje VAT-7. W ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy m.in. usługi polegające na odbiorze odpadów komunalnych.

Usługi są świadczone na dwóch podstawach:

gospodarstwa indywidualne są obowiązane do składania deklaracji, na podstawie których jest naliczana opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Powyższa opłata nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT;
jednostka ma zawarte umowy cywilno-prawne z mieszkańcami nie mającymi stałego meldunku w Gminie, instytucjami, podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą. Dochody z tego tytułu są opodatkowane VAT.

W dniu 30 czerwca 2014 r. Wnioskodawca dokonał zakupu samochodu śmieciarki MIKRO z wrzutnikiem SK200 celem świadczenia wyżej opisanych usług odbioru odpadów. Zakupiony samochód śmieciarka na podwoziu m-ki lVECO typ 70C17L MIKRO, z wrzutnikiem SK 200, jest pojazdem posiadającym dopuszczalną masę całkowitą 7.000 kg, w tym masa własna 4.970 kg. Wynika to niezbicie z decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego z dnia 30 czerwca 2014 r. nr TDT.H5-1010-17908-364/14.

Wątpliwości po stronie Wnioskodawcy powstały w związku z ustaleniem prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o całkowitą kwotę podatku naliczonego od zakupu samochodu tj. śmieciarki, w sytuacji w której przy zakupie tego pojazdu, dokonanego wyłącznie w celu świadczenia usług odbioru odpadów nie można wyodrębnić powiązania zakupu z działalnością opodatkowaną i nieopodatkowaną.

Aby rozstrzygnąć o prawie do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości z tytułu nabycia samochodu – śmieciarki istotnym jest ustalenie, czy będą mieć zastosowanie regulacje zawarte w art. 86a ustawy, dotyczące prawa do odliczenia od wydatków związanych z nabyciem oraz użytkowaniem pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 34 ustawy o VAT przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zakupiony przez Wnioskodawcę samochód – śmieciarka ma dopuszczalną masę całkowitą 7.000 kg, a więc nie jest pojazdem samochodowym w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy. Zatem przepisy art. 86a ustawy nie będą miały zastosowania w rozpatrywanej sprawie.

Z treści powołanego na wstępie przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy nabyte towary i usługi służą wykonywaniu czynności opodatkowanych, tzn. czynności, które generują podatek należny. Odliczyć można więc w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza jednocześnie możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku świadczenia czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Ponadto z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego, może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony, są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu.

W przypadkach gdy podatnik wykonuje czynności uprawniające do odliczenia VAT i nieuprawniające do tego odliczenia, zastosowanie znajduje przepis art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, który stanowi, iż w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku, z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określania kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami w stosunku, do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Powyższe oznacza, że podatnik w momencie nabycia towarów lub usług powinien dokonać ich kwalifikacji do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi zakupy te są związane. Najistotniejszym bowiem warunkiem, umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Co do zasady, w przypadku zakupów, których nie można jednoznacznie przypisać tylko do określonego rodzaju działalności (np. opodatkowanej, zwolnionej lub niepodlegającej opodatkowaniu), nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w cenie ich zakupu w pełnym zakresie, lecz w takiej części, w jakiej zakupy te wiążą się z czynnościami opodatkowanymi. Obowiązkiem podatnika jest bowiem przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Zatem zawsze powinien on przede wszystkim poszukiwać możliwości wyodrębnienia kwot podatku.

Obowiązek wynikający z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT polega na faktycznym wyodrębnieniu wskazanych kwot w oparciu o rzeczywiste i racjonalne kryteria. Wyodrębnienie to winno nastąpić zgodnie ze stanem rzeczywistym, aby określić jaką część danego towaru czy usługi podatnik rzeczywiście wykorzystuje do wskazanych czynności. Zatem istotne jest, czy podatnik ma realną możliwość przyporządkowania określonych towarów i usług danym czynnościom. Ocena ta musi być dokonana w oparciu o obiektywną analizę ogółu okoliczności towarzyszących przedmiotowym czynnościom.

Jeżeli natomiast nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1 to zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Zgodnie z art. 90 ust. 3 cytowanej wyżej ustawy o VAT proporcję tę ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W art. 90 ust. 4 ustawy o VAT wskazano, iż proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Zgodnie z art. 90 ust. 8 ustawy, podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Stosownie do przepisu art. 90 ust. 9 ustawy, przepis art. 90 ust. 8, stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna.

Przepis art. 90 ust. 10 ustawy o VAT stanowi natomiast, że w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.

Należy zauważyć, że przepisy art. 90 ust. 1-3 ustawy stanowią implementację art. 173 i art. 174 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE. L. Nr 347) (poprzednio art. 17 ust 5 i art. 19 Szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) - (Dz Urz UE z dnia 13 czerwca 1977 r. Nr L 145 s. 1 nast. ze zm.).

W swoim najnowszym orzecznictwie TSUE w sprawie Portugal Telecom SGPS SA (C-496/11 26 września 2012 r.) zauważył, że jeżeli towary i usługi są wykorzystywane przez podmiot w celu dokonywania jednocześnie transakcji gospodarczych dających prawo do odliczenia i transakcji gospodarczych niedających prawa do odliczenia odliczenie jest dopuszczalne jedynie w części VAT, który jest proporcjonalny do kwoty przypadającej na pierwsze transakcje i krajowy organ podatkowy może przewidzieć jedną z metod ustalania prawa do odliczenia wymienionych w rzeczonym art. 17 ust. 5 VI dyrektywy. Jeżeli towary i usługi są jednocześnie wykorzystywane do działalności gospodarczej i działalności niegospodarczej, art. 17 ust. 5 VI dyrektywy nie znajduje zastosowania, a metody odliczenia i podziału są określane przez państwa członkowskie, które przy wykonywaniu tego prawa powinny uwzględniać cel i systematykę VI dyrektywy i w tym celu przewidzieć metodę obliczania rzeczywiście odzwierciedlającą część wydatków faktycznie przypadających odpowiednio na każdy z tych dwóch rodzajów działalności.

W kontekście omawianej sprawy należy również zwrócić uwagę na orzeczenie TSUE z 13 marca 2008 r. w sprawie C-437/06 Securenta Göttinger Immobilienanlagen und Vermögensmanagement AG przeciwko Finanzamt Göttingen gdzie wskazano, że „podatek naliczony od wydatków poniesionych przez podatnika nie może uprawniać do odliczenia w zakresie, w jakim dotyczy działalności, która ze względu na brak jej gospodarczego charakteru nie należy do zakresu stosowania szóstej dyrektywy. Należy zatem na pytanie pierwsze odpowiedzieć w ten sposób, że w przypadku, gdy podatnik wykonuje równocześnie działalność gospodarczą, opodatkowaną lub zwolnioną z podatku, i działalność niemającą charakteru gospodarczego, nienależącą do zakresu stosowania szóstej dyrektywy, odliczenie podatku naliczonego od wydatków związanych z emisją akcji i nietypowych cichych udziałów jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim wydatki te można przyporządkować działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 2 pkt 1 tej dyrektywy (pkt 30–31).

Również w wyroku z 12 lutego 2009 r. w sprawie C-515/07 Vereniging Noordelijke Land-en Tuinbouw Organisatie przeciwko Staatssecretaris van Financiën, TSUE wskazuje: „Należy ponadto podkreślić, że w odróżnieniu od ww. sprawy Charles i Charles-Tijmens, która dotyczyła nieruchomości zaliczonej do aktywów przedsiębiorstwa, zanim została częściowo przeznaczona do celów prywatnych, z definicji niemających nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika, obecna sprawa przed sądem krajowym dotyczy czynności VNLTO niebędących czynnościami podlegającymi opodatkowaniu, polegających na obronie ogólnych interesów członków tego stowarzyszenia, których nie można w tym przypadku uznać za niezwiązane z działalnością, skoro stanowią one główny przedmiot działalności tego stowarzyszenia.”(pkt 39).

Skoro zatem przepis art. 90 ust.1–3 ustawy o VAT stanowi implementację art. 17 ust 5 VI dyrektywy (obecnie art. 173 dyrektywy 112) to faktycznie nie może mieć on zastosowania do czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT. W konsekwencji należy stwierdzić, że podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT zarówno w części, która jest związana ze sprzedażą zwolnioną, jak również w odniesieniu do tej części, która związana jest z czynnościami będącymi poza systemem VAT.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonał zakupu samochodu – śmieciarki, który służy czynnościom opodatkowanym Wnioskodawcy oraz niepodlegającym opodatkowaniu podatkiem.

Rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy mieć na uwadze, że system odliczenia ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem działalności gospodarczej. Oznacza to, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego.

Z uwagi na brzmienie cyt. przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że obowiązkiem Wnioskodawcy w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej (opodatkowanych i zwolnionych) oraz działalnością niemającą charakteru gospodarczego (realizacja zadań własnych gminy).

W odniesieniu do stosowanej metody wyodrębnienia podatku wskazać należy, że sposób wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, winien mieć charakter obiektywny, determinowany okolicznościami sprawy. Wybór metody wyodrębnienia kwot podatku naliczonego należy wyłącznie do obowiązków Wnioskodawcy, gdyż metoda takiego wyodrębnienia nie została określona w ustawie, ani w przepisach wykonawczych do ustawy. Ważne jest jedynie by przyjęta metoda stanowiła właściwe odzwierciedlenie odliczenia podatku naliczonego związanego z działalnością gospodarczą opodatkowaną w stosunku do całości podatku naliczonego, który jest związany zarówno z działalnością gospodarczą opodatkowaną jak i zwolnioną z opodatkowania oraz z działalnością niemającą charakteru gospodarczego. Jednakże należy podkreślić, iż wyłącznie Wnioskodawca znający specyfikę, organizację i podział pracy w swojej jednostce jest w stanie wyodrębnić część podatku naliczonego, związaną z prowadzoną opodatkowaną działalnością gospodarczą, a nie organ podatkowy w trybie interpretacji indywidualnej.

Wnioskodawca jest zatem zobowiązany do przyjęcia przy odliczeniu podatku VAT naliczonego obiektywnego kryterium (np. klucza inwestycyjnego bądź transakcyjnego) zapewniającego, że obliczenie proporcji pomiędzy działalnością gospodarczą a działalnością niemającą charakteru gospodarczego będzie obiektywnie odzwierciedlało część wydatków faktycznie przypadającą odpowiednio na każdy z tych rodzajów działalności. Zatem możliwe jest zastosowanie jakiegokolwiek sposobu rozdziału dokonanych zakupów towarów i usług pod warunkiem jednak, że gwarantuje on najdokładniejsze ustalenie kwoty podatku naliczonego do odliczenia (vide: wyrok TSUE w sprawie C-511/10 – pkt 23 i 24 ).

Należy mieć na uwadze, że prawo do odliczenia podatku naliczonego występuję wyłącznie – zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – w części związanej z czynnościami opodatkowanymi.

Jak już wskazano, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi podatku VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów, zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik aby mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Biorąc pod uwagę opisane okoliczności, na tle powołanych przepisów należy stwierdzić, że w przypadku zakupu samochodu – śmieciarki związanego z czynnościami opodatkowanymi oraz niepodlegającymi podatkowi VAT, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego tylko w takiej części, w jakiej nabycie to wiąże się z czynnościami opodatkowanymi (art. 86 ust. 1 ustawy o VAT).

Tym samym, Wnioskodawca zobowiązany jest do wyodrębnienia takiej części podatku naliczonego, którą można przypisać prowadzonej działalności. Warto nadmienić, że zastosowane przez Wnioskodawcę metody, czy też sposoby, na podstawie których dokona on wydzielenia odpowiedniej kwoty podatku naliczonego muszą odpowiadać wartościom faktycznym i rzeczywistym. Ciężar rzetelnego ustalenia jaka część realizowanej inwestycji związana będzie z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jaka część wykorzystywana będzie dla potrzeb innych niż prowadzona działalność, spoczywa zawsze na Wnioskodawcy.

Wobec powyższego skoro samochód - śmieciarka jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych podatkiem VAT oraz czynności niepodlegających opodatkowaniu, to Wnioskodawca będzie miał prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem śmieciarki stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Dodatkowo zauważyć należy że w zakresie usługi odbioru odpadów, w ocenie organu Wnioskodawca ma możliwość wyodrębnienia części podatku naliczonego związanego bezpośrednio z realizacją czynności opodatkowanych. Za powyższym przemawia fakt, że Wnioskodawca ma zawarte umowy cywilnoprawne z mieszkańcami niemającymi stałego meldunku w Gminie, instytucjami, podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, w oparciu o które realizuje czynności opodatkowane – dochody z tego tytułu są opodatkowane VAT.

Po stronie wystawcy faktury istnieje obligatoryjny obowiązek prowadzenia szczegółowej sprawozdawczości dotyczącej między innymi masy poszczególnych rodzajów odebranych odpadów komunalnych oraz sposobu ich zagospodarowania, liczby właścicieli nieruchomości, od których zostały odebrane odpady komunalne. Do kwartalnego sprawozdania dołącza się wykaz właścicieli nieruchomości, z którymi w okresie objętym sprawozdaniem zawarł umowy na odbieranie odpadów komunalnych oraz wykaz właścicieli nieruchomości, z którymi umowy te uległy rozwiązaniu lub wygasły (rozdział 4b ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach – t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1399 ze zm.).

Nie ma więc przeszkód do wystawienia faktury za usługę składowania odpadów oddzielnie dokumentującą wielkość usługi składowania odpadów odbieranych na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych w oparciu, o które Wnioskodawca realizuje czynności opodatkowane.

W świetle powyższego Wnioskodawcy z faktury dotyczącej nabycia pojazdu - śmieciarki przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego jedynie w części w jakiej podatek ten dotyczy odbioru odpadów których odbiór implikuje po stronie Wnioskodawcy podatek należny.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będzie miał prawo do pełnego odliczenia VAT od wydatku związanego z nabyciem samochodu - śmieciarki jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-000 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin