Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-855/14/BM
z 25 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 sierpnia 2014 r. (data wpływu 29 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania fakturami zerowymi napraw gwarancyjnych wystawianymi w tej samej serii co pozostałe faktury VAT dokumentujące sprzedaż towarów Wnioskodawcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2014 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania fakturami zerowymi napraw gwarancyjnych wystawianymi w tej samej serii co pozostałe faktury VAT dokumentujące sprzedaż towarów Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: spółka) ma zamiar wprowadzić nowy system komputerowy CRM. System ma być używany przede wszystkim do rozliczania sprzedawców i serwisantów. W systemie CRM mają być otwierane wnioski gwarancyjne i po zakończeniu naprawy automatycznie przenoszone do systemu SAP w postaci dokumentów, tworzonych tak jak faktura sprzedaży.

Aby zamknąć proces gwarancyjny w systemie SAP w controllingu konieczne będzie następnie zrobienie faktury VAT, tzw. „faktury zerowej”. Faktura ma mieć numer początkowy taki jak faktury sprzedaży , ma być wystawiana w tej samej serii co pozostałe dokumenty sprzedaży. Będzie klasyfikowana jako zerowa sprzedaż. Wartość faktury wynosić będzie zero. Faktura nie będzie wysyłana do klienta. Będzie księgowana na koncie (przychody ze sprzedaży) w jednakowych wartościach po stronie DT i CT (saldo 0), zwiększać będzie obroty konta po obu stronach. W systemie SAP zaznaczony jest kod gwarancyjny przy takiej fakturze i to powoduje, że jest to faktura na którą jest 100% zniżki. Jednak na koncie nie ma możliwości wyfiltrowania tych faktur.

Ponadto, faktury nie ma w rejestrze VAT. Faktura zerowa nie ma wpływu ani na wynik ani nie powoduje zmian w aktywach ani pasywach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy naprawy gwarancyjne mogą być dokumentowane fakturami VAT tzw. fakturami zerowymi a jeśli tak to czy faktury te mogą być wystawiane w tej samej serii co pozostałe faktury VAT dokumentujące sprzedaż towarów przez spółkę?

Zdaniem Wnioskodawcy, naprawy gwarancyjne mogą być dokumentowane fakturami VAT, tzw. fakturami zerowymi, które jednak winny być wystawiane w innej serii niż pozostałe faktury VAT, dokumentujące sprzedaż towarów przez spółkę. W ocenie Wnioskodawcy przyjęty sposób dokumentowania napraw gwarancyjnych wykonywanych przez spółkę (w jednej serii z innymi fakturami) będzie skutkował błędnie wystawianymi fakturami, gdyż nie będzie zachowany ich porządek chronologiczny. Gwarancję jakości regulują art. 577-582 kodeksu cywilnego. Z art. 577 § 1 k.c. wynika, że w przypadku, gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, uznaje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Do powstania zobowiązania z tytułu gwarancji konieczne jest zatem:

1. otrzymanie przez nabywcę dokumentu gwarancyjnego,
2. ujawnienie wady produktu w ciągu okresu, na jaki została udzielona gwarancja.
   
   

Zakres uprawnień gwarancyjnych, które przysługują nabywcy w przypadku wystąpienia wady produktu, zależy od treści otrzymanej gwarancji. W zależności od umownych postanowień gwarant (producent lub sprzedawca) jest zobowiązany:

1. usunąć wadę fizyczną rzeczy lub
2. dostarczyć rzecz wolną od wad.
   
   

Istotą gwarancji jest jej nieodpłatny charakter. Oznacza to, że zarówno udzielenie gwarancji, jak i spełnienie świadczenia gwarancyjnego przez gwaranta następuje bez pobrania dodatkowej opłaty. Gwarant nie może również uzależnić wykonania przyjętego na siebie zobowiązania gwarancyjnego od jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego (brak odpłatności w naturze). Należność za świadczenie gwarancyjne jest natomiast wkalkulowana w cenę nabytego produktu, objętego gwarancją. Odpłatność za świadczenie gwarancyjne następuje więc na etapie sprzedaży produktu objętego gwarancją, nie występuje natomiast na etapie wykonania przez gwaranta zobowiązania gwarancyjnego.

W praktyce rolę gwaranta najczęściej przyjmuje na siebie producent i właśnie tak ma to miejsce w analizowanym stanie faktycznym, ale może nim być także sprzedawca produktu objętego gwarancją. Czynności, których celem jest usunięcie wady fizycznej rzeczy (np. usługa naprawy gwarancyjnej) lub dostarczenie rzeczy wolnej od wad (np. wymiana towaru na pozbawiony wad), dokonane przez gwaranta na rzecz uprawnionego do tego nabywcy, nie podlegają opodatkowaniu VAT. Wykonywane przez gwaranta świadczenia gwarancyjne stanowią kontynuację umowy sprzedaży, w ramach której doszło do wydania produktu niezgodnego z treścią umowy ze względu na wady stwierdzone w okresie gwarancyjnym. Wykonanie przez gwaranta usługi gwarancyjnej, wymiana wadliwej części towaru czy wymiana towaru na pozbawiony wad mają na celu nieodpłatne przywrócenie wymaganej jakości sprzedanego produktu, tj. Zgodnie z jego przeznaczeniem i właściwościami określonymi w umowie sprzedaży.

Wobec tego, stanowiąc czynności wykonane bez pobrania dodatkowej opłaty (za które cena została wliczona w cenę sprzedaży produktu) i jednocześnie związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, nie podlegają odrębnemu opodatkowaniu VAT. Opodatkowaniu podlegają bowiem:

1. odpłatna dostawa towarów (odpłatne świadczenie usług) lub
2. przekazanie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne świadczenie usługi).

Czynności wykonanych w ramach zobowiązania gwarancyjnego nie można zaliczyć do żadnej z wymienionych rodzajów czynności opodatkowanych.

Należy wskazać, iż czynności wykonane w ramach zobowiązania gwarancyjnego nie podlegają opodatkowaniu VAT, gdyż nie mieszczą się w zamkniętym katalogu czynności będących przedmiotem opodatkowania.

Jednocześnie ustawa o VAT w art. 106b wskazuje jakie czynności należy dokumentować fakturą VAT i są to:

1. sprzedaż, czyli odpłatna dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju oraz eksport,
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów;
4. otrzymanie przez podatnika całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Zatem ustawa o VAT nie przewiduje obowiązku dokumentowania fakturą VAT czynności innych niż wymienione powyżej, przedmiotowy dokument służy ewidencji obrotu będącego przedmiotem opodatkowania VAT, ale nie wyklucza takiej możliwości.

Należy w tym miejscu również wskazać, iż zgodnie z art. 108 ustawy o VAT w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty. Powyższy przepis o charakterze sankcyjnym wprowadza obowiązek uiszczenia podatku nawet w przypadku, gdy faktura nie dokumentuje faktycznego przepływu towarów bądź usług pomiędzy podmiotami. Niemniej jednak z uwagi, iż projektowany system prowadzi do wystawiania faktur z tytułu wykonania zobowiązań gwarancyjnych na kwotę zero, przedmiotowy artykuł nie znajdzie zastosowania. Podsumowując, faktura VAT nie jest dokumentem, który musi być wystawiany w każdej sytuacji i dla udokumentowania każdego zdarzenia gospodarczego, katalog czynności rodzących obowiązek wystawienia faktury VAT jest ściśle określony ustawą. Zatem mając na uwadze, iż wykonanie naprawy gwarancyjnej nie stanowi odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, czynność ta nie musi być dokumentowana fakturą VAT, ale może być udokumentowana fakturą VAT.

Faktura VAT zgodnie z art. 106e ustawy o VAT powinna zawierać m.in. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż spółka wszystkie faktury uwzględniając te wystawiane za naprawy gwarancyjne będą wystawiane w ramach jednej serii. Jednocześnie należy wskazać, iż w ustawie o VAT nie jest zdefiniowane, co należy rozumieć przez kolejny numer faktury. Zatem należy odwołać się do wykładni językowej, zgodnie ze słownikiem języka polskiego „kolejny” oznacza „występujący w porządku następczym”. Przedmiotowa wykładnia nie pozostawia wątpliwości, iż sformułowanie „kolejny numer” oznacza, że powinien zostać zachowany chronologiczny porządek numerowania faktur. W konsekwencji w przypadku, gdy numeracja faktur nie ma zachowanej ciągłości, gdyż faktury VAT z tytułu napraw gwarancyjnych zaburzają chronologię to są one wystawiane niezgodnie z art. 106e ustawy o VAT.

Jeśli jednak faktury zerowe dokumentujące naprawy gwarancyjne wystawiane będą w innej serii niż pozostałe faktury VAT nie dojdzie do zaburzenia chronologii, kolejności faktur.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie zarówno w stanowiskach organów podatkowych jak i orzecznictwie sądów administracyjnych. Jako przykład można wskazać wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 października 2010 r. (sygn. III SA/Wa 514/10), w przedmiotowym orzeczeniu, w którym sąd stwierdził następująco:

„Chodzi zatem o to, by kolejno następującym po sobie fakturom nadawać numery w porządku chronologicznym. Tym samym prawidłowa jest, prezentowana w interpretacji podatkowej, wykładnia § 5 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia wykonawczego, iż każda kolejna faktura musi mieć numer o jeden większy od poprzedniego.

Inaczej mówiąc sformułowanie „numer kolejny” oznacza numer większy o jeden w stosunku do poprzedniego. Pogląd taki został także wyrażony w piśmiennictwie (por. też A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, 4 wydanie, Lex, s. 1108).

Zdaniem sądu tylko taki sposób numeracji faktur jest zgodny z § 5 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia wykonawczego. Chybiony jest więc zarzut jego naruszenia.”

Pomimo faktu, iż przepisy dotyczące fakturowania zostały przeniesione z rozporządzenia do ustawy to ich brzmienie w analizowanej kwestii nie uległo zmianie i teza wyroku pozostaje aktualna. Podsumowując w ocenie Wnioskodawcy faktury powinny być numerowane w sposób ciągły w porządku chronologicznym, co nie ma miejsca, gdyż chronologia zaburzona jest przez faktury dokumentujące naprawy gwarancyjne, które nie powinny być wystawiane w tej samej serii, co pozostałe faktury VAT, dokumentujące sprzedaż spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do treści art. 2 pkt 6 tej ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

Zatem aby ocenić czy doszło do świadczenia przez Wnioskodawcę czynności podlegającej opodatkowaniu należy rozpatrzyć czy przez Wnioskodawcę w ogóle były świadczone jakiekolwiek czynności, a jeżeli tak to czy czynność ta była odpłatna.

Czynność uznaje się za odpłatną gdy są spełnione następujące warunki:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne
• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy
• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi
• odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem
• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
  
  

W myśl art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Stosownie zaś do art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Obowiązek wykonania napraw na rzecz klienta z tytułu rękojmi lub gwarancji wynika więc wprost z przepisów kodeksu cywilnego. Źródłem powstania tego obowiązku jest umowa sprzedaży łącząca sprzedającego i kupującego oraz skutki przewidziane w tym zakresie w przepisach tego kodeksu.

Z powyższego wynika, że, przysługujące nabywcy uprawnienia z tytułu gwarancji jakości bądź rękojmi są nierozerwalnie związane z transakcją sprzedaży i jako forma zabezpieczenia interesów nabywcy stanowią element stosunku prawnego jaki łączy sprzedawcę i kupującego. Oznacza to, że ewentualne świadczenia sprzedawcy obowiązanego do rękojmi bądź gwaranta wykonywane w razie ujawnienia się wad fizycznych rzeczy w okresie gwarancji bądź rękojmi stanowią jedynie realizację jego zobowiązań z tytułu rękojmi bądź udzielonej gwarancji mających na celu zapewnienie nabywcy rzeczy niezakłóconego korzystania z rzeczy sprzedanej w przypadku, gdy rzecz ta okaże się wadliwa. Świadczenia te nie mogą być więc traktowane jako dodatkowe świadczenia dokonywane na rzecz nabywcy rzeczy w oderwaniu od transakcji sprzedaży rzeczy.

Zgodnie z art. 106a ustawy o podatku od towarów i usług przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dok

1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Na podstawie art. 106e ust. 1, faktura powinna zawierać:

1.datę wystawienia;

2.kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

3.imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

4.numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;

5.numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

6.datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

7.nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

8.miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;

9.cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

10.kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

11.wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

12.stawkę podatku;

13.sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

14.kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

15.kwotę należności ogółem;

16.w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1 - wyrazy „metoda kasowa”;

17.w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 - wyraz „samofakturowanie”;

18.w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy "odwrotne obciążenie";

19.w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 albo przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 - wskazanie:

1. przepisu ustawy albo aktu wydanego na podstawie ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku,
2. przepisu dyrektywy 2006/112/WE, który zwalnia od podatku taką dostawę towarów lub takie świadczenie usług, lub
3. innej podstawy prawnej wskazującej na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług korzysta ze zwolnienia;

20.w przypadku, o którym mowa w art. 106c - nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres, a w miejscu określonym dla podatnika - imię i nazwisko lub nazwę dłużnika oraz jego adres;

21.w przypadku faktur wystawianych w imieniu i na rzecz podatnika przez jego przedstawiciela podatkowego - nazwę lub imię i nazwisko przedstawiciela podatkowego, jego adres oraz numer, za pomocą którego jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku;

22.w przypadku gdy przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy są nowe środki transportu - datę dopuszczenia nowego środka transportu do użytku oraz:

1. przebieg pojazdu - w przypadku pojazdów lądowych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. a,
2. liczbę godzin roboczych używania nowego środka transportu - w przypadku jednostek pływających, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. b, oraz statków powietrznych, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit. c;

23.w przypadku faktur wystawianych przez drugiego w kolejności podatnika, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (procedurze uproszczonej) - dane określone w art. 136;

24.w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i 3:

1. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem PL,
2. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.
   
   

Jak wynika z przytoczonych przepisów, fakturę wystawia podatnik dokonujący sprzedaży towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej transakcji. Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca ma zamiar wprowadzić nowy system komputerowy CRM. System ma być używany przede wszystkim do rozliczania sprzedawców i serwisantów. W systemie CRM mają być otwierane wnioski gwarancyjne i po zakończeniu naprawy automatycznie przenoszone do systemu SAP w postaci dokumentów, tworzonych tak jak faktura sprzedaży.

Aby zamknąć proces gwarancyjny w systemie SAP w controllingu konieczne będzie następnie zrobienie faktury VAT, tzw. „faktury zerowej”. Faktura ma mieć numer początkowy taki jak faktury sprzedaży , ma być wystawiana w tej samej serii co pozostałe dokumenty sprzedaży. Będzie klasyfikowana jako zerowa sprzedaż. Wartość faktury wynosić będzie zero. Faktura nie będzie wysyłana do klienta. Będzie księgowana na koncie (przychody ze sprzedaży) w jednakowych wartościach po stronie DT i CT (saldo 0), zwiększać będzie obroty konta po obu stronach. W systemie SAP zaznaczony jest kod gwarancyjny przy takiej fakturze i to powoduje, że jest to faktura na którą jest 100% zniżki. Jednak na koncie nie ma możliwości wyfiltrowania tych faktur. Ponadto, faktury nie ma w rejestrze VAT. Faktura zerowa nie ma wpływu ani na wynik ani nie powoduje zmian w aktywach ani pasywach.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy, wskazać należy, że świadczenie przez Wnioskodawcę usług gwarancyjnych na rzecz jego klientów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca wykonując ww. świadczenie nie dokonuje ani odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług. Zatem Wnioskodawca dokonując napraw gwarancyjnych nie dokonuje sprzedaży w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT. Wobec powyższego, brak jest podstaw do wystawienia faktury, o której mowa w art. 106b ust. 1 ustawy o VAT w celu udokumentowania napraw gwarancyjnych.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przedmiotowe naprawy gwarancyjne nie mogą być dokumentowane przez Wnioskodawcę fakturami VAT (tzw. fakturami zerowymi), gdyż nie dokumentują sprzedaży.

Wnioskodawca w celu udokumentowania ww. napraw gwarancyjnych może wystawić inny dokument np. notę księgową, która jest uniwersalnym dokumentem księgowym służącym dokumentowaniu transakcji w sytuacji, gdy nie mają zastosowania przepisy ustawy VAT. Nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy o podatku VAT i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów. Należy jednak stwierdzić, iż brak jest przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla dokumentowania tych czynności notami księgowymi.

Tak więc stanowisko Wnioskodawcy, że naprawy gwarancyjne mogą być dokumentowane fakturami VAT, tzw. fakturami zerowymi, należało uznać za nieprawidłowe.

Biorąc pod uwagę, że tut. Organ uznał, jak wskazano powyżej, że przedmiotowe naprawy gwarancyjne nie mogą być dokumentowane przez Wnioskodawcę fakturami VAT (tzw. fakturami zerowymi) tym samym odpowiedź na drugą część pytania tj. czy faktury te mogą być wystawiane w tej samej serii co pozostałe faktury VAT dokumentujące sprzedaż towarów przez spółkę staje się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.