Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP1/443-657/14-7/AK
z 11 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.) uzupełnionym pismami w dniu 21 października 2014r. oraz w dniu 17 listopada 2014r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do złożenia korekt deklaracji VAT-7 w związku z pobieraniem opłat rocznych za użytkowanie wieczyste gruntów –

jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku opodatkowania opłat rocznych za użytkowanie wieczyste gruntu ustanowione przed dniem 1 maja 2004r.,
  

• prawa do złożenia korekt deklaracji VAT-7 w związku z pobieraniem opłat rocznych za użytkowanie wieczyste gruntów.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami w dniu 21 października 2014r. oraz w dniu 17 listopada 2014r. o doprecyzowanie opisanego stanu faktycznego oraz o uiszczenie dodatkowej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Gmina (dalej: Gmina) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT.

Gmina oddała część należących do niej gruntów w użytkowanie wieczyste na rzecz osób fizycznych oraz innych podmiotów. Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntów miało miejsce zarówno przed dniem 1 maja 2004 r. jak i po dniu 1 maja 2004 r. (przy czym Gmina pragnie zaznaczyć, że kwestie dotyczące ustanowionych praw użytkowania wieczystego gruntów po dniu 1 maja 2004 r. nie są przedmiotem niniejszego wniosku).

Od czasu ustanowienia użytkowania wieczystego, zgodnie z art. 71 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 1997r., Nr 115 poz. 741, dalej: ustawa o gospodarce nieruchomościami), za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste Gmina pobiera roczne opłaty z powyższego tytułu.

Od 2009 r. opisywane opłaty Gmina opodatkowywała/opodatkowuje według stawki podstawowej VAT, poprzez uwzględnianie w kwocie opłaty brutto kwoty VAT (metodą „w stu”).

Gmina nie dokumentowała/nie dokumentuje pobierania powyższych opłat za pomocą faktur VAT, a jedynie ewidencjonowała/ ewidencjonuje je w swoich rejestrach sprzedaży VAT, wykazywała/wykazuje podatek należny z tytułu ww. opłat w deklaracjach podatkowych za poszczególne okresy oraz wpłacała/wpłaca na konto właściwego urzędu skarbowego.

Gmina ewidencjonowała/ewidencjonuje powyższe wpłaty w swoich rejestrach, sprzedaży VAT posiada także dokumentację kasową lub bankową potwierdzającą wpłaty, natomiast Gmina nie dokumentowała/ nie dokumentuje pobieranie wpłat z tytułu użytkowania wieczystego gruntu przez osoby fizyczne za pomocą faktur VAT.

Wnioskodawca posiada dokumentacje opłat odrębnie dla poszczególnych użytkowników

wieczystych. Dokumenty związane z opłatami za użytkowanie wieczyste pozwalają na jednoznaczną identyfikację użytkowania wieczystego. Wnioskodawca posiada stosowne dokumenty potwierdzające pobieranie opłat za użytkowanie wieczyste od osób fizycznych.

Gmina nie dokonała zwrotu pobranej kwoty podatku VAT nabywcom prawa użytkowania wieczystego (stronom umowy), gdyż kwota VAT została wyliczona metodą „w stu”, a tym samym użytkownicy nie byli/nie są/nie będą zobowiązani do wpłaty dodatkowej kwoty odpowiadającej wartościom podatku należnego uiszczonego/uiszczanego przez Gminę.

Gmina nie dokonała zwrotu pobranej kwoty podatku VAT nabywcom prawa użytkowania wieczystego (stronom umowy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

(we wniosku wskazane jako nr 2) W jaki sposób Gmina powinna skorygować kwoty VAT należnego z tytułu opłat rocznych za użytkowanie wieczyste ustanowione przed 1 maja 2004 r. wykazane w deklaracjach VAT-7 składanych od 2009 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina jest/będzie uprawniona do skorygowania podatku należnego wykazanego w deklaracjach VAT-7 składanych od 2009 r. na zasadach określonych w art. 81 § l i § 2 OP.

Zgodnie z art. 81 OP, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

W związku z powyższym, w odniesieniu do opłat, które nie były dokumentowane fakturami VAT, Gmina w celu skorygowania nienależnie zadeklarowanego VAT, powinna dokonać korekty każdej z deklaracji miesięcznej VAT-7, w której Gmina naliczyła i wpłaciła VAT należny z tytułu użytkowania wieczystego ustanowionego przez dniem 1 maja 2004r., w oparciu o prowadzone ewidencje sprzedaży potwierdzające naliczenie niesłusznie pobranego podatku, poprzez poprawne wypełnienie tych deklaracji.

Zdaniem Gminy, w powyższej sytuacji nie będzie możliwe wystawienie faktury korygującej (nie wystawiono bowiem faktury pierwotnej). Tym samym, Gmina powinna złożyć korekty deklaracji VAT-7 za okresy rozliczeniowe, w których uwzględniła VAT z tytułu powyższych opłat za użytkowanie wieczyste.

Reasumując, Gmina jest/będzie uprawniona do skorygowania podatku należnego na zasadach określonych w art. 81 § 1 i § 2 OP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177 poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowieniespółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
   
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Należy zauważyć, iż dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (tj. towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Gmina oddała część należących do niej gruntów w użytkowanie wieczyste na rzecz osób fizycznych oraz innych podmiotów. Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntów miało miejsce zarówno przed dniem 1 maja 2004 r. jak i po dniu 1 maja 2004 r. Od czasu ustanowienia użytkowania wieczystego, zgodnie z art. 71 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste Gmina pobiera roczne opłaty z powyższego tytułu. Od 2009 r. opisywane opłaty Gmina opodatkowywała/opodatkowuje według stawki podstawowej VAT, poprzez uwzględnianie w kwocie opłaty brutto kwoty VAT (metodą „w stu”). Gmina nie dokumentowała/nie dokumentuje pobierania powyższych opłat za pomocą faktur VAT, a jedynie ewidencjonowała/ ewidencjonuje je w swoich rejestrach sprzedaży VAT, wykazywała/wykazuje podatek należny z tytułu ww. opłat w deklaracjach podatkowych za poszczególne okresy oraz wpłacała/wpłaca na konto właściwego urzędu skarbowego. Wnioskodawca posiada dokumentacje opłat odrębnie dla poszczególnych użytkowników wieczystych. Dokumenty związane z opłatami za użytkowanie wieczyste pozwalają na jednoznaczną identyfikację użytkowania wieczystego. Wnioskodawca posiada stosowne dokumenty potwierdzające pobieranie opłat za użytkowanie wieczyste od osób fizycznych. Gmina nie dokonała zwrotu pobranej kwoty podatku VAT nabywcom prawa użytkowania wieczystego (stronom umowy), gdyż kwota VAT została wyliczona metodą „w stu”, a tym samym użytkownicy nie byli/nie są/nie będą zobowiązani do wpłaty dodatkowej kwoty odpowiadającej wartościom podatku należnego uiszczonego/uiszczanego przez Gminę. Gmina nie dokonała zwrotu pobranej kwoty podatku VAT nabywcom prawa użytkowania wieczystego (stronom umowy).

W interpretacji nr IPTPP1/443-657/14-6/AK tut. Organ wskazał, iż do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Tym samym opłaty pobierane przez Gminę za użytkowanie wieczyste gruntu ustanowione przed dniem 1 maja 2004 r. nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do złożenia korekt deklaracji VAT-7 w związku z opodatkowaniem pobieranych opłat rocznych za użytkowanie wieczyste gruntów.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 134 oraz art. 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Podatek od towarów i usług należy do grupy podatków powstających z mocy prawa, który pobierany jest w trybie tzw. samoobliczenia. Dlatego też szczególnie istotną rolę w tym podatku odgrywają deklaracje podatkowe. Przy ich pomocy podatnik określa i zgłasza organowi podatkowemu (deklaruje) wysokość zobowiązania podatkowego. Przepisy dotyczące deklaracji podatkowych mają zatem duże znaczenie w procesie poboru podatku.

Zauważyć należy, że z cytowanych, wyżej przepisów wynika, że każda deklaracja odnosi się do konkretnego, zamkniętego już okresu rozliczeniowego, który w przypadku deklaracji VAT-7 jest okresem miesięcznym. W związku z powyższym deklaracja musi uwzględniać stan prawny istniejący w momencie zamknięcia okresu rozliczeniowego.

Deklaracja podatkowa stanowi zatem opis zdarzeń, zaistniałych w określonym przedziale czasowym, oceniany z punktu widzenia przepisów podatkowych w tym przedziale czasowym obowiązujących, a który w efekcie ma doprowadzić do wykonania przez podatnika obowiązku zapłaty podatku lub zrealizowania przez niego swego uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego zwrotu podatku. Zarówno istnienie tego obowiązku, jak i powstanie uprawnienia ocenia się w oparciu o stan prawny istniejący w przedziale czasowym, z którym są związane.

Odnosząc się do kwestii możliwości skorygowania podatku należnego wykazanego w deklaracjach VAT-7 składanych od 2009 r. odzyskania nienależnie zapłaconego podatku w przypadku niefakturowanych opłat za wieczyste użytkowanie gruntów na podstawie umów zawartych przed 1 maja 2004 r. z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, należy wskazać, iż Wnioskodawca nie może wystawić faktur korygujących, ponieważ brak jest faktur pierwotnych, które miałyby być korygowane.

W myśl art. 81 § 1 ww. ustawy, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Wskazany przepis statuuje ogólną zasadę, prawo podatnika do korygowania uprzednio złożonych deklaracji. Przy czym, stosownie do art. 3 pkt 5 cyt. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach – rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

W art. 81b § 1 ww. ustawy wskazano, iż uprawnienie do skorygowania deklaracji:

1. ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;
2. przysługuje nadal po zakończeniu:
   1. kontroli podatkowej,
   2. postępowania podatkowego – w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.
   
   
   

Natomiast zgodnie z art. 81b § 2 cyt. ustawy, korekta złożona w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, nie wywołuje skutków prawnych.

Korekta deklaracji (zeznań) ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu. Może on dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym, poprawnym już wypełnieniu deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem wyjaśniającym przyczynę korekty.

Przy czym należy zauważyć, iż prawo do korekty istnieje dopóki zobowiązanie nie uległo przedawnieniu. Należy wskazać, że w myśl art. 70 § 1 cyt. w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

Wskazane wyżej przepisy statuują ogólną zasadę, prawo podatnika do korygowania uprzednio złożonych deklaracji. Korekta deklaracji VAT-7 zastępuje poprzednio złożoną deklarację ze skutkiem ex tunc, czyli za prawidłowe uważane są te dane, które zostały wykazane w skorygowanej deklaracji.

Składając korektę deklaracji podatnik oświadcza, że jego wiedza w zakresie skonkretyzowania zobowiązania podatkowego uległa zmianie, a także wyraża wolę nadania swojemu uprzedniemu oświadczeniu wiedzy w tym przedmiocie odmiennego brzmienia. Zatem skorzystanie przez podatnika z wprowadzonej przez ustawodawcę instytucji korekty deklaracji powoduje, iż złożona przez niego korygująca deklaracja zastępuje pierwotną (korygowaną) deklarację i pociąga za sobą skutki prawne, pozbawiając jednocześnie pierwotną deklarację mocy prawnej.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że jeśli Wnioskodawca w składanych miesięcznie od roku 2009 deklaracjach VAT- 7 uwzględnił podatek należny od czynności, które temu podatkowi nie podlegały, to wykazał nieprawidłową kwotę zobowiązania podatkowego. W związku z powyższym Wnioskodawca winien skorygować złożone uprzednio deklaracje VAT-7.

Jednakże w tym miejscu należy wskazać, iż cechą podatku od towarów i usług jest to, że po stronie podatników istnieje przewidziana prawem możliwość „przerzucania” ekonomicznego ciężaru opodatkowania na inne podmioty (konsumentów, nabywców towarów/usług) wynikająca z obowiązku wliczenia podatku w cenę towaru/usługi. Może więc dojść do sytuacji, w której koszt wadliwego opodatkowania nie zostanie poniesiony przez podatnika lecz przez osoby trzecie. W tej sytuacji przyznanie prawa do zwrotu podatku podatnikowi- a więc podmiotowi innemu niż podmiot, który rzeczywiście poniósł koszt podatku na skutek wadliwego opodatkowania – nie znajdowałaby uzasadnienia konstytucyjnego. W Konstytucji RP z pewnością nie da się odnaleźć uzasadnienia dla przyznania podatnikowi roszczenia majątkowego, które prowadzić by miało do jego wzbogacenia kosztem majątku publicznego.

Celem zwrotu nienależnie zapłaconego podatku nie jest pozbawienie państwa "za wszelką cenę" korzyści uzyskanej bezpodstawnie, lecz rekompensata straty, jaką poniósł podatnik. Naruszeniem Konstytucji RP byłoby przyjęcie, że na gruncie Ordynacji podatkowej istnieje możliwość zwrotu nienależnie zapłaconego podatku, którego następstwem byłoby powstanie wzbogacenia po stronie beneficjenta tego roszczenia.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 72 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Przepis art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej należy rozumieć w ten sposób, że nie jest nadpłatą kwota podatku, jeżeli ten kto ją uiścił nie poniósł z tego tytułu bezpośredniego uszczerbku majątkowego.

Jeżeli zatem w konkretnej sytuacji okaże się, iż podatnik występujący o zwrot nadpłaty, wynikającej z nadpłacenia podatku lub nienależnego zapłacenia podatku, na skutek skorzystania z dostępnych środków prawnych uniknął poniesienia ekonomicznego ciężaru opodatkowania (a zatem uniknął zubożenia), to wówczas odpada konstytucyjne uzasadnienie dla przyznania ochrony roszczeniu restytucyjnemu takiego podatnika.

Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale I GSK 1/11, odniósł się do problematyki zwrotu podatku zapłaconego z naruszeniem prawa Unii Europejskiej. Wskazał mianowicie, że orzecznictwo ETS dopuszcza wyłączenie zwrotu świadczenia pobranego niezgodnie z prawem UE, jeżeli prowadziłoby to do nieuprawnionego wzbogacenia świadczącego. Prawo UE nie zakazuje, że niezgodne z tym prawem świadczenia mogły podlegać wliczeniu w cenę i w ten sposób zostać przerzucone na konsumentów (por. wyrok ETS z dnia 27 lutego 1980r. w sprawie C - 68/79 Hans Just I/S przeciwko Danish Ministry for Fiscal Affairs, pkt 26; wyrok ETS z dnia 27 marca 1980r. w sprawie C 61/79 Amministrazione delle finanze dello Stato przeciwko Denkavit italiana Srl., pkt 26; wyrok ETS z dnia 9 listopada 1983r. w sprawie C-199/82 Amministrazione delle Finanze dello Stato przeciwko SpA San Giorgio, pkt 13; wyrok ETS z dnia 14 stycznia 1997r. w sprawach C-192/95 do C-218/95 Société Comateb i inni przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects, pkt 21; wyrok ETS z dnia 9 lutego 1999r. w sprawie C-343/96 Dilexport Srl przeciwko Amministrazione delle Finanze dello Stato, pkt 47; wyrok ETS w sprawach C-441/98 i C-442/98 Kapniki Mikhailidis AE and Idrima Kinonikon Asphaliseon (IKA), pkt 31). W orzecznictwie ETS wskazano, że może wówczas wystąpić sytuacja, w której ciężar opodatkowania jest w rzeczywistości ponoszony nie przez przedsiębiorcę, lecz przez konsumenta, na którego ciężar ten został przerzucony. W konsekwencji przekazanie przedsiębiorcy kwoty już przez niego odzyskanej (od konsumenta) prowadziłoby do uzyskania podwójnego zwrotu, co może być postrzegane jako nieuzasadnione wzbogacenie (por. wyrok ETS w sprawie Comateb, pkt 22).

W omawianej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, kiedy ciężar podatku VAT w związku z ustanowieniem prawa użytkowania wieczystego gruntów został poniesiony przez ostatecznych konsumentów tj. osoby fizyczne. Zatem to nie Wnioskodawca był podmiotem, który ostatecznie poniósł ciężar ekonomiczny podatku od towarów i usług lecz osoby trzecie (nabywcy prawa użytkowania wieczystego gruntów – od których został ten podatek pobrany w cenie za usługę). Zwrot zapłaconego podatku od towarów i usług na rzecz Wnioskodawcy, który nie poniósł ekonomicznego ciężaru podatku oznaczałby nieuzasadnione przysporzenie ze strony Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy. Zwrot podatku od towarów i usług na rzecz podatnika, który tylko formalnie, a nie faktycznie go zapłacił, prowadziłby do bezpodstawnego wzbogacenia po stronie Wnioskodawcy.

W omawianej sytuacji zwrot kwoty podatku bezsprzecznie należy się temu, kto wartość tę utracił, a zatem tej osobie, która faktycznie poniosła ekonomiczny ciężar podatku. W niniejszej sprawie będą to osoby fizyczne nabywające prawo użytkowania wieczystego gruntów. Przy czym z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca posiada dokumentację opłat odrębnie dla poszczególnych użytkowników wieczystych i dokumenty związane z opłatami za użytkowanie wieczyste pozwalające na jednoznaczną identyfikację użytkowania wieczystego.

W związku z powyższym, w odniesieniu do osób fizycznych, którym nie wystawiono faktur, Wnioskodawca winien w celu skorygowania nienależnie zadeklarowanego podatku VAT, dokonać korekty każdej deklaracji miesięcznej VAT-7, w których naliczył i wpłacił podatek VAT z tytułu wieczystego użytkowania gruntów ustanowionego przez dniem 1 maja 2004r., jednakże tylko w sytuacji, gdy uprzednio faktycznie dokona zwrotu tym osobom kwot nienależnie zapłaconego podatku VAT.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, z uwagi na to, iż Zainteresowany nie uwzględnił w nim okoliczności zwrotu osobom fizycznym nienależnie zapłaconego podatku, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie prawa do złożenia korekt deklaracji VAT-7 w związku z pobieraniem opłat rocznych za użytkowanie wieczyste gruntów. Wniosek w pozostałym zakresie został załatwiony odrębnymi rozstrzygnięciami.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.