2014.11.12 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-244/14/JP
z 12 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 lipca 2014 r. (data wpływu do Biura – 30 lipca 2014 r.), uzupełnionym w dniach 23 i 27 października 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności za ceną rynkową odbiegającą od jej nominalnej wartości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności za ceną rynkową odbiegającą od jej nominalnej wartości.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 15 października 2014 r. znak: IBPB I/1/415-878/14/AB, IBPB II/1/436-244/14/JP, IBPP2/443-743/14/RSz wezwano o jego uzupełnienie. Uzupełnienie wniosku wpłynęło 23 października 2014 r. (uiszczenie brakującej opłaty) oraz 27 października 2014 r. (pozostałe braki formalne).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, w ramach której produkuje meble. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Od niedawna w ramach działalności gospodarczej nabywa również od spółki cywilnej wierzytelności przysługujące jej w stosunku do osób fizycznych, a wynikające z udzielanych przez spółkę pożyczek. Wierzytelności te kupuje po cenie niższej niż wartość nominalna poszczególnych wierzytelności, a cena nabycia odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Po wykupie przedmiotowych wierzytelności Wnioskodawca dokonuje ich windykacji w swoim imieniu i na swój rachunek (nabywa wierzytelności celem ściągnięcia długu dla siebie, nie celem dalszej odsprzedaży). Nie prowadzi działalności w zakresie faktoringu.

Wyegzekwowane kwoty stanowią przychód w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu opisu stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że działalność gospodarczą w zakresie obrotu wierzytelnościami wykonuje od 27 stycznia 2014 r. (data wpisu do CEIDG), natomiast pierwsza umowa została zawarta 24 lutego 2014 r. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów – kasową metodą ewidencjonowania kosztów.

Wnioskodawca wyjaśnił, że na mocy zawartych umów pożyczkodawcy przenoszą na Wnioskodawcę wszelkie prawa, jakie przysługują im w stosunku do dłużnika, a wynikające z umowy pożyczki. Na prawa te składają się prawa obejmujące: roszczenie o zwrot kwoty udzielonej pożyczki, roszczenie o zapłatę oprocentowania pożyczki oraz ewentualnych odsetek z tytułu zwłoki z zapłatą pożyczki, roszczenie o zwrot kosztów pożyczki (w tym kosztów ustanowienia zabezpieczenia zwrotu pożyczki oraz kosztów wezwania do zapłaty, windykacji). Pożyczkodawcy – za zgodą Wnioskodawcy – w dalszym ciągu – na prawach wyłączności prowadzą obsługę pożyczki polegającą na dokonywaniu wszelkich czynności faktycznych na potrzeby umowy tj. przyjmowanie od dłużników wszelkich płatności i podejmowanie czynności windykacyjnych. Wszelkie wpłaty uzyskane w związku z tym od dłużnika mają obowiązek przekazywać niezwłocznie na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Zgodnie z zawartymi umowami Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty należności za wykonywane przez pożyczkodawcę działania, które mają na celu uzyskanie spłaty pożyczki przez dłużnika, czyli za przygotowanie i doręczenie wezwania do zapłaty.

Nabyte wierzytelności stanowią w dacie ich nabycia wierzytelności wymagalne.

W związku z nabyciem wierzytelności Wnioskodawca nie otrzymuje od zbywcy wierzytelności żadnego wynagrodzenia.

Wierzytelność Wnioskodawca kupuje z platformy finansowej systemu sprzedaży pożyczek. Dzięki tej platformie osoby, które podpisały umowę dostępu do systemu sprzedaży pożyczek, mogą kupować udzielone przez nich pożyczki. Jeżeli pożyczkobiorca nie spłaca pożyczki, to po trzeciej niespłaconej racie odkupuje ją od Wnioskodawcy platforma finansowa, która mu ją sprzedała. Wnioskodawca osobiście nie windykuje nikogo, prawa majątkowe są przenoszone na platformę finansową i tam następuje decyzja o dalszych działaniach.

Z postanowień zawieranych przez Wnioskodawcę umów wynika możliwość zwrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz zbywcy wierzytelności.

Dotychczasowy wierzyciel na mocy umowy przeniesienia prawa majątkowego prowadzi obsługę pożyczki i za obsługę tę otrzymuje od Wnioskodawcy wynagrodzenie. W umowach brak jest jakichkolwiek postanowień pozwalających na zmianę umówionej ceny wierzytelności w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności.

Pomiędzy Wnioskodawcą a cedentem nie istnieje odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności. Zawarta umowa cesji nie stanowi dla Wnioskodawcy upoważnienia do występowania wobec dłużnika, po to, aby wyegzekwować wierzytelność na rachunek zbywcy wierzytelności.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Jakie obowiązki podatkowe powstają w momencie podpisania umowy przeniesienia prawa majątkowego (nabycia wierzytelności); czy należy zapłacić wyłącznie podatek od czynności cywilnoprawnych, a jeżeli tak to od jakiej wartości?

W opinii Wnioskodawcy zakup wierzytelności za cenę rynkową odpowiadającą jej rzeczywistej wartości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie należy wystawiać faktury na potwierdzenie powyższej czynności.

Zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko takie potwierdza Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku wydanym w składzie siedmiu sędziów I FPS 5/11 z dnia 19 marca 2012 r. Sąd stanął na stanowisku, że zakup wierzytelności w celu ich windykacji nie stanowi usługi i w związku z tym nie jest objęty zakresem opodatkowania VAT. Sąd przyjął, że nabycie wierzytelności w imieniu własnym i na własne ryzyko, w sytuacji gdy cena za wierzytelności ustalona poniżej ich wartości nominalnej odzwierciedla ich rzeczywistą wartość z chwili sprzedaży, nie może być traktowane jako odpłatna usługa ściągania długów. Sąd uznał, że aby dana transakcja mogła zostać potraktowana jako odpłatna usługa w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, niezbędnym warunkiem jest ustalenie wynagrodzenia za wykonaną usługę. Zatem w odniesieniu do sprzedaży wierzytelności, gdzie cena wierzytelności odpowiada jej wartości rzeczywistej, nabywcy wierzytelności nie przysługuje żadne wynagrodzenie za ściąganie długów. Powyższe orzeczenie sądu znajduje też potwierdzenie w tezach wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 27 października 2011 r. w sprawie GFKL Financial Services AG (C-93/10), w którym Trybunał stwierdził, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega transakcja nabycia trudnych wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, w sytuacji, gdy cena ta odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili jej nabycia.

W ocenie Wnioskodawcy, zakup wierzytelności będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a podstawę opodatkowania stanowić będzie wartość rynkowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest tylko i wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotycząca podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności za ceną rynkową odbiegającą od jej nominalnej wartości (pytanie numer 1 tiret trzecie). W pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2010 r., Nr 101, poz. 649, z późn. zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
umowy dożywocia,
umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
ustanowienie hipoteki,
ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
umowy depozytu nieprawidłowego,
umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, w ramach której produkuje meble. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach działalności gospodarczej nabywa również od spółki cywilnej wierzytelności przysługujące jej w stosunku do osób fizycznych, a wynikające z udzielanych przez spółkę pożyczek. Wierzytelności te kupuje po cenie niższej niż wartość nominalna poszczególnych wierzytelności, a cena nabycia odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Na mocy zawartych umów pożyczkodawcy przenoszą na Wnioskodawcę wszelkie prawa, jakie przysługują im w stosunku do dłużnika, a wynikające z umowy pożyczki. Na prawa te składają się prawa obejmujące: roszczenie o zwrot kwoty udzielonej pożyczki, roszczenie o zapłatę oprocentowania pożyczki oraz ewentualnych odsetek z tytułu zwłoki z zapłatą pożyczki, roszczenie o zwrot kosztów pożyczki (w tym kosztów ustanowienia zabezpieczenia zwrotu pożyczki oraz kosztów wezwania do zapłaty, windykacji). Pożyczkodawcy – za zgodą Wnioskodawcy – w dalszym ciągu – na prawach wyłączności prowadzą obsługę pożyczki polegającą na dokonywaniu wszelkich czynności faktycznych na potrzeby umowy tj. przyjmowanie od dłużników wszelkich płatności i podejmowanie czynności windykacyjnych. Wszelkie wpłaty uzyskane w związku z tym od dłużnika mają obowiązek przekazywać niezwłocznie na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty należności za wykonywane przez pożyczkodawcę działania, które mają na celu uzyskanie spłaty pożyczki przez dłużnika, czyli za przygotowanie i doręczenie wezwania do zapłaty.

Nabyte wierzytelności stanowią w dacie ich nabycia wierzytelności wymagalne.

W związku z nabyciem wierzytelności Wnioskodawca nie otrzymuje od zbywcy wierzytelności żadnego wynagrodzenia.

Wierzytelność Wnioskodawca kupuje z platformy finansowej systemu sprzedaży pożyczek. Jeżeli pożyczkobiorca nie spłaca pożyczki, to po trzeciej niespłaconej racie odkupuje ją od niego platforma finansowa, która ją sprzedała. Z postanowień zawieranych przez Wnioskodawcę umów wynika możliwość zwrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz zbywcy wierzytelności.

Pomiędzy Wnioskodawcą a cedentem nie istnieje odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności. Nabycie wierzytelności w opisanym kształcie nie podlega – w ocenie Wnioskodawcy – podatkowi od towarów i usług.

Mając na uwadze okoliczności sprawy będącej przedmiotem złożonego wniosku należy wskazać, że zgodnie z art. 509 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121) wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiłoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Stosownie do art. 510 § 1 K.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (art. 510 § 2 K.c.)

Zgodnie z art. 155 § 1 K.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Na tle wskazanych powyżej uregulowań należy zauważyć, że przejście praw i obowiązków wynikających z danego zobowiązania na inne osoby powoduje, że zmieniają się osoby uczestniczące w zobowiązaniu, tj. zmieniają się osoby po stronie wierzyciela – natomiast istota stosunku zobowiązaniowego nie ulega zmianie. Wierzyciel wyzbywając się swojej wierzytelności zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, a jego miejsce zajmuje nabywca.

Należy też dostrzec, że przeniesienie wierzytelności w trybie przelewu (art. 510 § 1 K.c.) musi się opierać na tzw. przyczynie (causa) tej cesji, którą są wymienione w tym przepisie umowy cywilnoprawne, w szczególności umowa kupna-sprzedaży. Innymi słowy mówiąc, źródłem cesji (przelewu) musi być w szczególności wskazana w ww. przepisie umowa. Taka umowa wyznacza konkretny stosunek prawny łączący strony umowy cesji jednocześnie opisując treść stosunku prawnego łączącego cedenta (zbywcę) i cesjonariusza (nabywcę) w ten sposób, że określa elementy przedmiotowo i podmiotowo istotne tej czynności prawnej dla uznania jej ważności.

W omawianej sprawie przyczyną przelewu wierzytelności pieniężnej jest umowa sprzedaży za cenę ustaloną przez strony.

Należy też wskazać, w nawiązaniu do treści złożonego wniosku, że Wnioskodawca rozważa podleganie nabycia wierzytelności podatkowi od czynności cywilnoprawnych również w odniesieniu do opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W tym aspekcie sprawy należy zauważyć, że w ww. ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych w zależności od tego, czy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług lub gdy jest zwolniona od podatku od towarów i usług. Taką sytuację normuje art. 2 pkt 4 lit. a) i b) ww. ustawy.

Zgodnie z jego postanowieniami, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

a.opodatkowana podatkiem od towarów i usług,

b.zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:

umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Zgodnie z postanowieniami art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, użyte w ustawie określenie podatek od towarów i usług oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.; aktualne brzmienie: Dz.U. z 2011 r., poz. 1054, z późn. zm.) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Należy podkreślić, że jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy zawarte w punkcie 1 tiret trzecie dotyczy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nabycia wierzytelności, to okoliczność objęcia tej czynności podatkiem od towarów i usług może – zgodnie z powołanymi powyżej regulacjami – skutkować wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Przy czym należy zauważyć, że zgodnie z dyspozycją powyższego przepisu o wyłączeniu m.in. ww. umowy kupna-sprzedaży wierzytelności spod działania przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych decyduje okoliczność, że przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ww. odrębnych przepisów o podatku od towarów i usług lub zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wobec tego istotne znaczenie – dla określenia czy wystąpi opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych w omawianej sytuacji – ma ustalenie statusu cedenta w umowie cesji z punktu widzenia przepisów o podatku od towarów i usług.

Znaczenie ma także kwestia dokonania oceny, czy dana czynność w ogóle podlega ustawie o podatku od towarów i usług, tj. czy podlega zakresowi przedmiotowemu tej ustawy.

W świetle powyżej przedstawionych uwarunkowań należy wskazać, że skoro Wnioskodawca stwierdza, że czynność nabycia wierzytelności w celu windykacji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bo nie stanowi w ogóle usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług – to przyjmując za Wnioskodawcą wyrażone przez niego w tym zakresie stanowisko – należy uznać, że umowa sprzedaży wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Należy też dodać, że w interpretacji indywidualnej z 12 listopada 2014 r., znak: IBPP2/443 -743/14/RSz dotyczącej podatku od towarów i usług, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdził, że ww. nabycie wierzytelności nie podlega podatkowi od towarów i usług, ponieważ nie jest dostawą towaru ani świadczeniem usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, umowa ta podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W kwestii natomiast określenia wartości podatku od czynności cywilnoprawnej w postaci nabycia wierzytelności drogą umowy sprzedaży, gdy cena została ustalona przez strony tej czynności i cena ta jest niższa od jej wartości nominalnej – należy wskazać, że zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podstawę opodatkowania przy umowie kupna-sprzedaży stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego.

W myśl art. 6 ust. 2 ww. ustawy wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności bez odliczania długów i ciężarów.

Stosownie do art. 4 pkt 1 cyt. ustawy obowiązek podatkowy ciąży – przy umowie sprzedaży – na kupującym.

W świetle wskazanych powyżej przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych należy stwierdzić, że przy nabyciu wierzytelności – podstawą opodatkowania jest wartość tej wierzytelności ujęta w jej cenie (także niższej od nominalnej), jeżeli jest to wartość rynkowa w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zatem zawarta cesja wierzytelności w postaci umowy sprzedaży w okolicznościach opisanego stanu faktycznego sprawy powoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych. Oznacza to, że Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty tego podatku biorąc za podstawę opodatkowania cenę tej wierzytelności z zastrzeżeniem, że musi ona odpowiadać wartości rynkowej cedowanej wierzytelności.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy wskazać, że wyroki sądów są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Niemniej jednak Organ uwzględnia wskazówki interpretacyjne zawarte w wyrokach. W niniejszej sprawie Organ interpretacyjny dokonał oceny stanowiska Wnioskodawcy wyrażonego m.in. przez niektóre tezy wyroków sądowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin