Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/423-61/14/KB
z 26 stycznia 2015 r.

Zmieniona przez interpretację nr IBPBI/1/423-61/14-1/AP w trakcie porządkowania

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 października 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 24 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej Ordynacji podatkowej, w zakresie możliwości zaliczenia nadpłaty powstałej w podatku od nieruchomości na poczet:

• zobowiązań podatkowych w podatku dochodowym od osób prawych, podatku od towarów i usług, a także na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z posiadaniem na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych statusu płatnika – jest nieprawidłowe,
• zobowiązań podatkowych w podatku od czynności cywilnoprawnych oraz należności z tytułu opłaty eksploatacyjnej – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej Ordynacji podatkowej, w zakresie możliwości zaliczenia nadpłaty powstałej w podatku od nieruchomości na poczet zobowiązań podatkowych w podatku dochodowym od osób prawych, podatku od towarów i usług, podatku od czynności cywilnoprawnych oraz należności z tytułu opłaty eksploatacyjnej, a także na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z posiadaniem na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych statusu płatnika.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą głównie w zakresie produkcji węgla koksowego oraz koksu. Będąc podatnikiem podatku od nieruchomości, Spółka jest także czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”), podatnikiem podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej: „PCC”), podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”), a także płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: „podatek PIT”). Z uwagi na fakt, że w toku prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje wydobycia kopaliny ze złoża obowiązana jest, zgodnie z art. 134 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 613, dalej: „Prawo geologiczne i górnicze”), do zapłaty należności z tytułu opłaty eksploatacyjnej (dalej: „Opłata eksploatacyjna”).

W związku z faktem, że Spółka dokonywała zapłaty podatku od nieruchomości w wysokości wyższej niż należna, w efekcie na rzecz Wnioskodawcy powstała nadpłata podatku (dalej: „Nadpłata”). W związku z powyższym Wnioskodawca planuje w przyszłości wystąpienie do organu podatkowego, właściwego w sprawie podatku od nieruchomości (Wójta Gminy, Burmistrza Miasta lub Prezydenta Miasta, dalej jako: „Organ właściwy”), o zaliczenie Nadpłaty na poczet innych zobowiązań podatkowych - powstałych z tytułu podatku CIT, PCC, podatku VAT, podatku PIT a także Opłaty eksploatacyjnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej możliwe jest zaliczenie Nadpłaty na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku CIT, podatku VAT, podatku PIT, PCC, a także Opłaty eksploatacyjnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, istnieje możliwość zaliczenia Nadpłaty na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku CIT, podatku VAT, podatku PIT, PCC, a także Opłaty eksploatacyjnej.

Na podstawie art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej, nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, z zastrzeżeniem § 2. Powyższy przepis stanowi między innymi o tym, że nadpłata podatku podlega zaliczeniu na poczet bieżących zobowiązań podatkowych. W takim wypadku powstała nadpłata nie jest zwracana bezpośrednio podatnikowi, służy ona bowiem wykonywaniu (wygasaniu) innych zobowiązań publicznoprawnych podatnika.

Zgodnie z treścią powołanego przepisu, należy podkreślić, że ustawodawca nie uzależnił możliwości dokonania zaliczenia nadpłaty od spełnienia dodatkowych przesłanek, niewskazanych w art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej. W szczególności ustawodawca nie uzależnił możliwości zaliczenia nadpłaty na poczet innych zobowiązań podatkowych, od tożsamości rzeczowej lub miejscowej organu podatkowego dysponującego nadpłatą (organu podatkowego, u którego nadpłata powstała) oraz organu, w którym istnieje zobowiązanie podatkowe podatnika, które potencjalnie może wygasnąć poprzez zaliczenie na jego poczet nadpłaty.

Treść art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej wprowadza więc w istocie jedynie dwie przesłanki zaliczenia nadpłaty na poczet innego zobowiązania podatkowego. Są nimi:

1. obiektywne istnienie nadpłaty oraz
2. powstanie zaległości podatkowej wraz z odsetkami, bieżącego zobowiązania podatkowego lub potencjalne powstanie zobowiązania podatkowego (przyszłe zobowiązanie podatkowe).
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe stanowisko zostało potwierdzone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 25 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Ol 224/08.

W rezultacie należy stwierdzić, że z literalnej wykładni przepisu art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że przepis ten nie uzależnia zaliczenia Nadpłaty na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku VAT, podatku CIT, podatku PIT oraz PCC od faktu, czy stanowią one w istocie dochód Skarbu Państwa, czy też jednostki samorządowej.

Przepisy prawa podatkowego powinny być formułowane w ten sposób, by ich znaczenie było na tyle jednoznaczne, aby w procesie dokonywania wykładni w możliwie najmniejszym stopniu uwzględniane były elementy wartościujące. Jest to związane z gwarancyjnym aspektem norm prawa podatkowego Takie zapatrywanie jest pożądane z tego względu, że zbyt daleko idąca swoboda interpretacyjna pozostawiona organom administracji podatkowej może miedzy innymi ograniczać uprawnienia przysługujące podatnikom.

W wyroku z 26 lutego 2001 r. sygn. akt III SA 167/00 Naczelny Sądu Administracyjnego w Warszawie zważył, że zgodnie z art. 120 Ordynacji podatkowej, organy podatkowe obowiązane są działać na podstawie przepisów prawa - oznacza to, że w postępowaniu podatkowym (szeroko rozumianym) nie ma zastosowania zasada, że dozwolone jest wszystko to, co nie jest przez prawo zakazane.

Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym musi być więc zapatrywanie, że przepisy dotyczące zarówno zasad opodatkowania, jak i sposobu wykonywania zobowiązań podatkowych powinny być precyzyjnie określone w ustawie podatkowej. Należy więc podkreślić, że brak wyraźnego wskazania, w treści art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej, przesłanki uzależniającej możliwość zaliczenia nadpłaty na poczet zobowiązania podatkowego od tożsamości rzeczowej lub miejscowej organu dysponującego nadpłatą podatku oraz organu, w którym istnieje zobowiązanie podatkowe podatnika, uniemożliwia organom podatkowym domniemywanie istnienia takiej przesłanki.

Co ważne, instytucja zaliczenia nadpłaty na poczet zobowiązania podatkowego, prowadząca do wygasania zobowiązania podatkowego, zgodnie z treścią art. 59 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej, ma w istocie charakter materialny, ponieważ bezpośrednio odnosi się do uprawnień oraz obowiązków podatnika. Zatem organizacja aparatu skarbowego oraz właściwość organów to kwestie ustrojowo-proceduralne, które nie mogą unicestwiać uprawnień przysługujących podatnikowi na podstawie prawa materialnego.

Powyższe zapatrywanie należy uznać za prawidłowe, co potwierdza także orzecznictwo sądów administracyjnych. Jako przykład Wnioskodawca wskazał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 18 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Rz 48/09.

Jednocześnie Wnioskodawca zwrócił uwagę na ratio legis wskazanego przepisu art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej. Przepis ten został wprowadzony przede wszystkim w celu uproszczenia wygasania zobowiązań podatkowych.

Powyższe stanowisko Spółki, odnosi się również do możliwości zaliczenia nadpłaty w podatku od nieruchomości na poczet zobowiązania z tytułu Opłaty eksploatacyjnej. Wynika to z faktu, że zgodnie z art. 6 Ordynacji podatkowej, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Ponadto stosownie do art. 3 pkt 3 lit. c Ordynacji podatkowej, przez podatki należy rozumieć również opłaty oraz niepodatkowe należności budżetowe. Na mocy art. 3 pkt 8 Ordynacji podatkowej, niepodatkowe należności budżetowe zostały zdefiniowane jako niebędące podatkami i opłatami należności stanowiące dochód budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, wynikające ze stosunków publicznoprawnych.

W ocenie Spółki, Opłata eksploatacyjna odpowiada treści powyżej powołanej definicji. Obowiązek uiszczenia Opłaty eksploatacyjnej niewątpliwie wynika ze stosunku publicznoprawnego i zasila budżet jednostki samorządu terytorialnego. W konsekwencji, Opłata eksploatacyjna stanowi zobowiązanie podatkowe, które może podlegać zaliczeniu.

Należy jednakże podkreślić, że Organ właściwy nie ma obowiązku przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w przedmiocie ustalenia, czy Wnioskodawca posiada zobowiązania podatkowe u innych organów podatkowych. W rezultacie Spółka powinna w drodze odpowiedniego wniosku poinformować Organ właściwy o własnym zobowiązaniu podatkowym. Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe wynika m.in. z wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 stycznia 2012 r. sygn. akt I FSK 577/11 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 22 czerwca 2012 r.

Wnioskodawca wskazuje, że powyższe wyroki dotyczą zaliczenia zwrotu podatku VAT na poczet innych zobowiązań podatkowych, jednakże ze względu na fakt, że w powołanych wyrokach sądy administracyjne dokonywały wykładni przepisów Ordynacji podatkowej, w ocenie Spółki, powyżej powołane wnioski znajdą zastosowanie również w niniejszej sprawie.

Należy więc wskazać, że w celu realizacji zaliczenia Nadpłaty na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku VAT, podatku CIT, podatku PIT, PCC lub Opłaty eksploatacyjnej, Spółka obowiązana jest do złożenia wniosku do Organu właściwego, w którym powiadomi o danych organu, w którym istnieje zobowiązanie podatkowe, a także wskaże wysokość tegoż zobowiązania.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w wyrokach:

• Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 stycznia 2012 r., sygn. akt I FSK 577/11;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 22 czerwca 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 188/12;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 18 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Rz 48/09;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 marca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 1707/11.

jak również w indywidualnych interpretacjach podatkowych:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 grudnia 2013 r. Znak: IBPP4/443-476/13/BP oraz
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 5 października 2012 r. Znak: ITPB3/423-194/10/12-S/P.
  
  

Mając na uwadze powyższe, w opinii Spółki jest ona uprawniona do zaliczenia Nadpłaty na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku CIT, podatku PIT, podatku VAT, PCC, a także Opłaty eksploatacyjnej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Natomiast podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej (art. 6 Ordynacji podatkowej).

W myśl art. 3 pkt 3 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o podatkach, rozumie się przez to również:

1. zaliczki na podatki,
2. raty podatków, jeżeli przepisy prawa podatkowego przewidują płatność podatku w ratach,
3. opłaty oraz niepodatkowe należności budżetowe.
   
   

Jak natomiast stanowi art. 72 § 1-2 Ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Na równi z nadpłatą traktuje się kwotę stanowiącą różnicę określoną zgodnie z art. 27f ust. 8-10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wykazaną w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, lub wynikającą z decyzji. Jeżeli wpłata dotyczyła zaległości podatkowej, na równi z nadpłatą traktuje się także część wpłaty, która została zaliczona na poczet odsetek za zwłokę.

Zgodnie z art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej, nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, z zastrzeżeniem § 2. W myśl art. 76 § 2 Ordynacji podatkowej, nadpłaty, których wysokość nie przekracza wysokości kosztów upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym, podlegają z urzędu zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku - na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, chyba że podatnik wystąpi o ich zwrot. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do zaliczania nadpłaty płatnika lub inkasenta na poczet jego zaległości podatkowych, bieżących zobowiązań podatkowych lub zobowiązań powstałych w związku z wykonywaniem obowiązków płatnika lub inkasenta (art. 76 § 3 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do art. 76a § 1 Ordynacji podatkowej, w sprawach zaliczenia nadpłaty na poczet zaległych oraz bieżących zobowiązań podatkowych wydaje się postanowienie, na które służy zażalenie. W przypadku zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych przepisy art. 55 § 2 i art. 62 § 1 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 76a § 2 Ordynacji podatkowej, zaliczenie nadpłaty na poczet zaległości podatkowych następuje z dniem:

1. powstania nadpłaty - w przypadkach, o których mowa w art. 73 § 1 pkt 1-3 i 5 oraz § 2;
2. złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że (co do zasady) nadpłata powstaje w sytuacji, w której podatnik uiści na rzecz wierzyciela podatkowego kwotę wyższą niż powinien. Instytucja zaliczenia nadpłaty na poczet zaległych, bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych ma na celu m.in. usprawnienie sposobu rozliczania się podatników z beneficjentem wpływów podatkowych. Jednocześnie z treści cyt. wyżej definicji ustawowych wynika, że beneficjentami wpływów podatkowych, tj. w istocie wierzycielami podatkowymi, mogą być – co do zasady – cztery różne podmioty: Skarb Państwa, województwo, powiat albo gmina. Wystąpienie u podatnika obowiązku podatkowego, tj. wynikającej z ustaw podatkowych nieskonkretyzowanej powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach (art. 4 Ordynacji podatkowej), skutkuje powstaniem stosunku zobowiązaniowego (zobowiązania podatkowego) pomiędzy podatnikiem (dłużnikiem) a konkretnym uprawnionym (beneficjentem wpływów podatkowych), tj. podatnikiem a Skarbem Państwa, województwem, powiatem lub gminą. Od beneficjenta (uprawnionego) należności podatkowych należy odróżnić organ podatkowy, który – stosownie do przypisanej mu właściwości – w imieniu ww. beneficjenta dba m.in. o ściągalność podatków i obsługę podatników.

Biorąc pod uwagę kryterium beneficjenta wpływów podatkowych, podatki podzielić można na podatki centralne, których beneficjentem jest Skarb Państwa oraz podatki, których beneficjentami są jednostki samorządu terytorialnego. Podatki, które stanowią bezpośrednio dochody budżetów jednostek samorządu terytorialnego (dochody własne tych jednostek) wskazane są w ustawie z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1115 ze zm.). Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a i h oraz pkt 2 lit. e ww. ustawy, źródłami dochodów własnych gminy są wpływy z podatku od nieruchomości, podatku od czynności cywilnoprawnych oraz wpływy z opłaty eksploatacyjnej - w części określonej w ustawie Prawo geologiczne i górnicze.

Natomiast wpływy z podatku od towarów i usług, podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych stanowią dochody budżetu Skarbu Państwa.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, podatku od towarów i usług, podatku od czynności cywilnoprawnych, podatku od nieruchomości, płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, a także podmiotem zobowiązanym do uiszczania opłaty eksploatacyjnej, o której mowa w art. 134 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze. Ponieważ Wnioskodawca dokonywał zapłaty podatku od nieruchomości w kwocie wyższej niż należna, powstała u niego nadpłata w tym podatku. Wnioskodawca zamierza wystąpić z wnioskiem o zaliczenie tej nadpłaty na poczet jego zobowiązań podatkowych z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych, podatku od towarów i usług, podatku od czynności cywilnoprawnych oraz na poczet opłaty eksploatacyjnej, a także na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z posiadaniem na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych statusu płatnika.

Odnosząc treść powyższych przepisów do opisanego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że przepisy Ordynacji podatkowej nie zawierają ograniczeń w stosowaniu przepisu art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej związanych z właściwością organów podatkowych, niemniej jednak dla skutecznego zaliczenia nadpłaty na należności z ww. tytułów niezbędne jest, co do zasady, istnienie tożsamości beneficjenta wpływów. Dopuszczenie zaliczenia nadpłat przy braku takiej tożsamości powodowałoby konieczność dokonywania wzajemnych rozliczeń między urzędami skarbowymi i jednostkami samorządu terytorialnego, dla których musiałaby istnieć podstawa prawna. Brak przepisów, które stanowiłyby podstawę takich rozliczeń świadczy o niedopuszczalności zaliczenia nadpłat z tytułu podatku stanowiącego dochód jednostki samorządu terytorialnego (np. podatku od nieruchomości) na poczet zaległości w podatku stanowiącym dochód Skarbu Państwa.

Powyższe ograniczenie w zaliczaniu nadpłat nie dotyczy podatków stanowiących dochody budżetów gmin a realizowanych przez naczelnika urzędu skarbowego (tj. np. podatku od czynności cywilnoprawnych). W odniesieniu do tego podatku – mimo że realizowany jest przez organy podatkowe niepodlegające bezpośrednio kierownikowi danej jednostki samorządu terytorialnego – beneficjentem wpływów pozostaje nadal gmina. W przypadku tego podatku na istnienie obowiązku zaliczania nadpłat wskazuje art. 11 ust. 4 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, zaś terminy i sposoby rozliczeń podatków stanowiących dochody budżetów gmin a pobieranych przez urzędy skarbowe reguluje ustawa o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (art. 11-13 i 15-17 tej ustawy).

Mając powyższe na względnie stwierdzić należy, że w opisanym zdarzeniu przyszłym możliwe będzie zaliczenie nadpłaty w podatku od nieruchomości na poczet zobowiązań podatkowych z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych oraz należności z tytułu opłaty eksploatacyjnej. W odniesieniu do tego podatku i opłaty występuje bowiem tożsamość beneficjenta wpływów. Prawnie niedopuszczalne będzie natomiast zaliczenie nadpłaty w podatku od nieruchomości na poczet zobowiązań podatkowych w podatkach, których bezpośrednim beneficjentem jest Skarb Państwa, tj. w podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie możliwości zaliczenia nadpłaty powstałej w podatku od nieruchomości na poczet:

• zobowiązań podatkowych w podatku dochodowym od osób prawych, podatku od towarów i usług, a także na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z posiadaniem na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych statusu płatnika – jest nieprawidłowe,
• zobowiązań podatkowych w podatku od czynności cywilnoprawnych oraz należności z tytułu opłaty eksploatacyjnej – jest prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków – wspierających argumentację Wnioskodawcy – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela stanowiska zaprezentowanego w ww. wyroku NSA z 20 stycznia 2012 r., sygn. akt I FSK 577/11 oraz wydanym w jego konsekwencji wyroku WSA w Bydgoszczy z 22 czerwca 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 188/12. Natomiast zauważyć należy, że zawarte w niniejszej interpretacji stanowisko nie jest rozbieżne ze stanowiskiem prezentowanym przez WSA w Warszawie oraz Rzeszowie. W wyrokach tych sądy orzekały bowiem w odniesieniu do stanu faktycznego, w którym beneficjent wpływów podatkowych w podatku, w którym powstała nadpłata oraz podatku na rzecz którego miała ona zostać zaliczona był ten sam (Skarb Państwa). Odnosząc się natomiast do powołanych interpretacji indywidualnych wskazać należy, że tut. Organ podejmie prawem przewidziane działania zmierzające do wyeliminowania powstałych rozbieżności.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.