Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-356/13-12/JK
z 27 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. organu 27 maja 2013 r.) oraz w piśmie z dnia 29 lipca 2013 r. (data nadania 29 lipca 2013 r., data wpływu 2 sierpnia 2013 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 11 lipca 2013 r. Nr IPPB4/415-356/13-2/JK2 (data nadania 12 lipca 2013 r.), piśmie z dnia 27 listopada 2013 r. (data nadania 27 listopada 2013 r., data wpływu 29 listopada 2013 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 21 listopada 2013 r. Nr IPPB4/415-356/13-5/JK2 (data nadania 22 listopada 2013 r.) oraz piśmie z dnia 4 sierpnia 2014 r. (data nadania 4 sierpnia 2014 r., data wpływu 8 sierpień 2014 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 18 lipca 2014 r. Nr IPPB4/415-356/13-10/JK (data nadania 18 lipca 2014 r., data doręczenia 1 sierpnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce;
  
• prawidłowe – w części dotyczącej rozliczenia dochodów uzyskanych w 2012 r.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2013 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego zostało złożone pismo dotyczące sposobu opodatkowania za 2012 r.

Pismem z dnia 29 kwietnia 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego przekazał przedmiotowe pismo zgodnie z właściwością do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie.

Pismem z dnia 23 maja 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, na podstawie art. 15 § 1 oraz art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z póżn. zm.) w zw. z § 8 rozporządzenia Ministra Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), przekazał przedmiotowe pismo zgodnie z właściwością do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14b § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił – w drodze ww. rozporządzenia – dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W przypadku Wnioskodawcy, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydawania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r. jest – w związku z § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r., Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie.

W związku z powyższym pismem z dnia 11 lipca 2013 r. Nr IPPB4/415-356/13-2/JK2, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h oraz art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia tego pisma w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez wyjaśnienie czy nadesłane pismo należało potraktować jako wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Jeśli Wnioskodawca oczekiwał wydania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, to należało przedmiotowe pismo uzupełnić poprzez wskazanie i uzupełnienie danych identyfikacyjnych Wnioskodawcy zgodnie ze wzorem wniosku ORD-IN (identyfikator podatkowy NIP/PESEL, rodzaj Wnioskodawcy, status Wnioskodawcy, organ podatkowy właściwy dla Wnioskodawcy ze względu na sprawę będącą przedmiotem interpretacji indywidualnej), dokonanie stosownej opłaty od wniosku na rachunek bankowy Izby Skarbowej w Warszawie Nr 31 1010 1010 0166 4922 3100 0000 i doręczenie kserokopii dowodu uiszczenia opłaty do tut. Organu, uzupełnienie danych o wysokości, sposobie uiszczenia i zwrotu opłaty oraz numery kont bankowych, złożenie oświadczenia i podpisu Wnioskodawcy pod oświadczeniem, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz, że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej, wskazanie przepisów prawa podatkowego będących przedmiotem interpretacji indywidualnej, określenie przedmiotu wniosku, wskazanie jakiego okresu podatkowego dotyczy zapytanie (rok, data), doprecyzowanie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, przeformułowanie pytań, które winny być związane z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będącymi przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz przyporządkowane do przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i dotyczy indywidualnej sprawy Wnioskodawcy oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego odnośnie przeformułowanych pytań.

Pismem z dnia 29 lipca 2013 r. (data nadania 29 lipca 2013 r., data wpływu 2 sierpnia 2013 r.) Wnioskodawca powyższe uzupełnił.

Z uwagi na brak zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki, tut. organ złożył celem wyjaśnienia w dniu 8 sierpnia 2013 r. do Poczty Polskiej pisemną reklamację.

W odpowiedzi na powyższe, Poczta Polska S.A. w piśmie z dnia 15 listopada 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 18 listopada 2013 r.) poinformowała, że reklamacja przesyłki została rozpatrzona i uznana za uzasadnioną. W wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego reklamowaną przesyłkę uznano za zaginioną.

Jak wynika z powyższego, wezwanie z dnia 11 lipca 2013 r. Nr IPPB4/415-356/13-2/JK2 nie zostało Wnioskodawcy doręczone.

W związku z powyższym, pismem z dnia 21 listopada 2013 r. Nr IPPB4/415-356/13-5/JK2, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h oraz art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia tego pisma w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Pismem z dnia 27 listopada 2013 r. (data nadania 27 listopada 2013 r., data wpływu 29 listopada 2013 r.) powyższe zostało uzupełnione.

Z uwagi na brak zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki, tut. organ złożył celem wyjaśnienia w dniu 24 grudnia 2013 r. do Poczty Polskiej pisemną reklamację.

W odpowiedzi na powyższe, Poczta Polska S.A. w piśmie z dnia 27 marca 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 31 marca 2014 r.) poinformowała, że reklamacja przesyłki została rozpatrzona i uznana za uzasadnioną. W wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego reklamowaną przesyłkę uznano za zaginioną.

Jak wynika z powyższego, wezwanie z dnia 21 listopada 2013 r. Nr IPPB4/415-356/13-5/JK2 nie zostało Wnioskodawcy doręczone.

W związku z powyższym, pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r. Nr IPPB4/415-356/13-8/JK2, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h oraz art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia tego pisma w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Z uwagi na brak zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki, tut. organ złożył celem wyjaśnienia w dniu 29 maja 2014 r. do Poczty Polskiej pisemną reklamację.

W odpowiedzi na powyższe, Poczta Polska S.A. w piśmie z dnia 30 maja 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 16 lipca 2014 r.) poinformowała, że reklamacja przesyłki została rozpatrzona i uznana za uzasadnioną. W wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego reklamowaną przesyłkę uznano za zaginioną.

Jak wynika z powyższego, wezwanie z dnia 7 kwietnia 2013 r. Nr IPPB4/415-356/13-8/JK2 nie zostało Wnioskodawcy doręczone.

W związku z powyższym, pismem z dnia 18 lipca 2014 r. Nr IPPB4/415-356/13-10/JK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h oraz art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia tego pisma w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru wynika, że wezwanie zostało odebrane w dniu 1 sierpnia 2014 r.

Pismem z dnia 4 sierpnia 2014 r. (data nadania 4 sierpnia 2014 r, data wpływu 8 sierpnia 2014 r.) Wnioskodawca powyższe uzupełnił.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Od 1 stycznia 2012 r. do 31 maja 2012 r. Wnioskodawca pracował w Polsce. Za ten okres pracy otrzymał od pracodawcy PIT-11. Do Zjednoczonego Królestwa Wnioskodawca wyjechał 3 czerwca 2012 r., gdzie rozpoczął pracę świadcząc usługi inżynieryjne na terenie UK, będąc zatrudnionym we własnej firmie Ltd. (Sp. z o. o.), w której przepracował do końca kalendarzowego roku i w której nadal pracuje (jest dyrektorem spółki). Specyfika działalności wiązała się z przeniesieniem ośrodka interesów życiowych na teren Zjednoczonego Królestwa. Tam w czerwcu Wnioskodawca wynajął mieszkanie i tam mieszka wraz z Nim również Jego żona (nie posiadają dzieci). Oboje małżonkowie w roku podatkowym 2012 mieszkali więcej niż 183 dni, a więc automatycznie jak wynika z przepisów, stali się rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii.

W uzupełnieniu z dnia 4 sierpnia 2014 r. (data wpływu 8 sierpnia 2014 r.) Wnioskodawca poinformował, że pytanie pierwsze dotyczy rozliczenia za rok 2012, a pytanie drugie dotyczy zdarzenia przyszłego. Miejsce zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawca od 1 stycznia 2012 r. do 3 czerwca 2012 r. posiadał w Polsce, natomiast od 3 czerwca 2012 r. posiada w wielkiej Brytanii. W okresie 1 stycznia 2012 r. do momentu wyjazdu w dniu 3 czerwca 2012 r. Wnioskodawca przebywał w Polsce. Źródłem Jego dochodu jest firma inżynieryjna na terytorium Polski, dla której pracował. W Polsce Wnioskodawca posiada kredyt mieszkaniowy na mieszkania we W., konta bankowe w Banku. Po wyjeździe do Wielkiej Brytanii, a więc od 3 czerwca 2012 r. źródłem dochodu Wnioskodawcy jest kontrakt podpisany przez firmę Wnioskodawcy z G, E. O. & G. i świadczenie usług na terenie ich ośrodka badawczego pod Bristolem. Konta prywatne i służbowe małżonkowie posiadają w Banku oddział w UK. Dawne konta założone w Polsce nadal oczywiście tam są. Małżonkowie podlegają pod brytyjskie ubezpieczenie zdrowotne. Kredyt mieszkaniowy jak i mieszkanie pozostaje na terytorium RP. W Bristolu małżonkowie wynajmują mieszkanie w którym małżonkowie mieszkają. Księgowość firmy prowadzona jest przez brytyjską firmę księgową na miejscu, czyli w Bristolu. Małżonkowie nie planują powrotu do Polski w najbliższej przyszłości. Źródłem dochodu Wnioskodawcy w Polsce była umowa o pracę na czas nieokreślony. Usługi inżynieryjne są świadczone na terytorium UK i w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej na terytorium UK (Wnioskodawca posiada prywatną firmę Ltd.). Małżonkowie są dyrektorami i jedynymi udziałowcami firmy. Firma nie ma jakiegokolwiek przedstawiciela. Jakiekolwiek wiążace umowy mogą być zawierane tylko i wyłącznie przez Wnioskodawcę i żonę. Od 1 czerwca 2012 r. Wnioskodawca nie uzyskał dochodów w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Jak Wnioskodawca powinien był przygotować rozliczenie z dochodów za rok 2012, czyli co powinien był w nim ująć (tylko dochody uzyskane na terytorium RP, czy również te uzyskane w UK)?
   
2. Czy żyjąc i pracując za granicą Wnioskodawca musi składać jakiekolwiek zeznania podatkowe na terytorium RP, w przypadku, gdy w Polsce nie uzyskuje żadnego dochodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Wnioskodawca wraz z żoną mieszkają w 2012 r. w Wielkiej Brytanii dłużej niż 183 dni, czyli krócej w Polsce, więc nie spełniali przesłanki pobytu, ponadto oboje jako małżeństwo przenieśli swój ośrodek interesów życiowych do Wielkiej Brytanii, gdyż tutaj razem mieszkają i pracują. Zatem nie spełnili (w 2012 r.) i nadal nie spełniają żadnego warunku, który mógłby powodować powstanie nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Wnioskodawca uważał i uważa, że za rok 2012 powinien rozliczyć się (i rozliczył się) z podatku dochodowego w Polsce tylko i wyłącznie w zakresie dochodów uzyskanych na terytorium RP na podstawie PIT-11 otrzymanego od polskiego pracodawcy na druku PIT-37, podając brytyjski adres zamieszkania i przesyłając go do Urzędu Skarbowego, w którym składał zeznanie za rok 2011 lub do innego, dowolnego US (PIT-37 złożył do US).

Wnioskodawca uważa, że z dochodów uzyskanych w pozostałej części 2012 r. w Wielkiej Brytanii powinien był się rozliczyć tylko i wyłącznie z brytyjskim organem podatkowym, co też uczynił. W zaistniałej sytuacji, obowiązek rozliczenia się z dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii z brytyjskim organem podatkowym, księgowy Wnioskodawcy określił nie jako decyzję, czy wybór, ale jak Jego obowiązek.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
   
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
   
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
   
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wymienione wyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca od 1 stycznia 2012 r. do 31 maja 2012 r. pracował w Polsce na umowę o pracę. W dniu 3 czerwca 2012 r. Wnioskodawca wyjechał do Wielkiej Brytanii. W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzeczypospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie w dniu 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840).

Na podstawie art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
   
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
   
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
   
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba nie będąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona siedzibę tylko w tym Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu (art. 4 ust. 3 Konwencji).

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisów, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od 1 stycznia 2012 r. do 31 maja 2012 r. miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce i pracował w Polsce na umowę o pracę, natomiast od 3 czerwca 2012 r. miejsce zamieszkania posiada w Wielkiej Brytanii. Do Zjednoczonego Królestwa Wnioskodawca wyjechał 3 czerwca 2012 r., gdzie rozpoczał pracę świadcząc usługi inżynieryjne na terenie UK, będąc zatrudnionym we własnej firmie Ltd. (Sp. z o. o.), w której przepracował do końca kalendarzowego roku i w której nadal pracuje (jest dyrektorem spółki). Powyższe wiązało się z przeniesieniem ośrodka interesów życiowych na teren Zjednoczonego Królestwa. W czerwcu Wnioskodawca wynajął mieszkanie i tam mieszka wraz z Nim również Jego żona (nie posiadają dzieci). Oboje małżonkowie w roku podatkowym 2012 mieszkali więcej niż 183 dni, a więc stali się rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii. W Polsce Wnioskodawca posiada mieszkania, kredyt mieszkaniowy, konta bankowe w B. i P.. W Wielkiej Brytanii małżonkowie posiadają konta prywatne i służbowe. Małżonkowie podlegają pod brytyjskie ubezpieczenie zdrowotne, nie planują powrotu do Polski w najbliższej przyszłości. Od 1 czerwca 2012 r. Wnioskodawca nie uzyskał dochodów w Polsce.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że Wnioskodawca od 1 stycznia 2012 r. do dnia wyjazdu z Polski spełniał przesłanki pozwalające uznać Go za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, ze względu na fakt posiadania w tym kraju centrum interesów osobistych i gospodarczych. W tym też okresie Wnioskodawca posiadał w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy, tzn. podlegał opodatkowaniu od wszystkich uzyskanych przez siebie dochodów.

Sytuacja zmieniła się od dnia 3 czerwca 2012 r., bowiem od tego czasu centrum interesów życiowych i gospodarczych Wnioskodawcy znajduje się w Wielkiej Brytanii. Potwierdza to również fakt uzyskiwania dochodu z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Wielkiej Brytanii, a także posiadanie tam centrum życiowego (w Wielkiej Brytanii mieszka żona Wnioskodawcy). Ponadto, oboje małżonkowie w roku podatkowym 2012 mieszkali więcej niż 183 dni w Wielkiej Brytanii. Małżonkowie nie planują powrotu do Polski w najbliższej przyszłości. Od 1 czerwca 2012 r. Wnioskodawca nie uzyskał dochodów w Polsce.

Wobec powyższego nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, że z uwagi na przeniesienie ośrodka interesów życiowych do Wielkiej Brytanii oraz zamieszkanie w tym kraju dłużej niż 183 dni, Wnioskodawca w całym 2012 r. nie spełniał żadnego warunku, który mógłby powodować powstanie nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Do momentu wyjazdu Wnioskodawca posiadał ściślejsze powiązania z Polską. W tym kraju miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, był zatrudniony na umowę o pracę w firmie inżynieryjnej. Wnioskodawca posiadał nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Od momentu wyjazdu i przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Wielkiej Brytanii oraz w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawca będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, dochody uzyskane od 3 czerwca 2012 r. w Wielkiej Brytanii nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, zaś Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wykazywania tych dochodów w zeznaniu rocznym w Polsce.

W latach przyszłych, w przypadku, gdy Wnioskodawca nie uzyska żadnych dochodów w Polsce w danym roku podatkowym (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny), Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego w Polsce.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązku podatkowego jest nieprawidłowe zaś w zakresie rozliczenia dochodów uzyskanych w 2012 r. stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Interpretacja dotyczy tylko Pana jako Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla Pana małżonki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.