Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-907/14/BM
z 5 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 września 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.) uzupełnionym pismem z 4 grudnia 2014 r. (data wpływu 8 grudnia 2014 r.) oraz pismem z dnia 8 grudnia 2014 r. (data wpływu 23 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności pośrednictwa w dostawie działki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności pośrednictwa w dostawie działki.

Wniosek został uzupełniony pismem z 4 grudnia 2014 r. (data wpływu 8 grudnia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 25 listopada 2014 r. nr IBPP1/443-907/14/BM oraz pismem z 8 grudnia 2014 r. (data wpływu 23 grudnia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 15 grudnia 2014 r. nr IBPP1/443-907/14/BM.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest pełnomocnikiem K., właściciela 6 niezabudowanych działek. Wnioskodawca otrzymał pełnomocnictwo do sprzedaży działek, ponieważ właściciel na stałe przebywa poza granicami Polski. Wnioskodawca działa bez wynagrodzenia, jest przyjacielem właściciela działek. Działania Wnioskodawcy należy określić jako okazjonalne i niemające charakteru działalności gospodarczej.

Właściciel – K. w 1980 r. nabył działkę o wymiarze 1 ha, na której do 1989 r. prowadził działalność ogrodniczą. Następnie na stałe przeniósł się do Kanady. W roku 2012 wskutek wcześniejszego rozwodu z M. K. z dnia 24 maja 2012 r., nastąpił podział rzeczonej działki w wymiarze 50:50. Kilka lat temu na skutek zmian w planie zagospodarowania przestrzennego teren, w którego obrębie leży działka, został przeznaczony pod zabudowę indywidualną. Tym samym K. stał się właścicielem 6 działek budowlanych i upoważnił Wnioskodawcę - do dokonywania czynności prawnych, związanych z ewentualną przyszłą sprzedażą działek.

Dnia 28 sierpnia 2014 r. sprzedano osobie fizycznej jedną z działek za cenę 47.110 zł. Został odprowadzony podatek od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W uzupełnieniu z 4 grudnia 2014 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że zadaje organowi pytanie w imieniu własnym.

Ponadto Wnioskodawca uściślił, że sformułowane we wniosku stwierdzenie, że „Wnioskodawca jest pełnomocnikiem K” dotyczyło tylko pełnomocnictwa w zakresie sprzedaży działki (jako element opisu stanu faktycznego), nie zaś wystąpienia z wnioskiem o wydanie interpretacji.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej od 8 listopada 2007 r.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 1 listopada 1997 r. Jej przedmiotem jest wykonywanie prac z użyciem technik wysokościowych (prace remontowe na wysokościach, oczyszczanie powierzchni, prace dekarskie, itp.).

Wnioskodawca nie prowadzi ani w przeszłości nie prowadził działalności polegającej na pośrednictwie i sprzedaży nieruchomości.

K. udzielił Wnioskodawcy pełnomocnictwa do sprzedaży działek w formie aktu notarialnego. K. oraz Wnioskodawca nie zawarli w tym przedmiocie umowy cywilnoprawnej.

Pomiędzy K. a Wnioskodawcą nie istnieje żaden stosunek umowny, w szczególności nie istnieje stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności a wykonującym zlecane czynności. Wnioskodawca i K. nie ustalili nigdy warunków wykonywania czynności sprzedaży działek. Wnioskodawca nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu wykonywanych czynności.

K. i Wnioskodawca ustalili, że K. otrzyma całą kwotę otrzymaną ze sprzedaży działki, pomniejszoną o podatek od czynności cywilnoprawnych, oraz ewentualnie (w zależności od rozstrzygnięcia niniejszego organu) podatek od towarów i usług.

Odpowiedzialność wobec osób trzecich ponosi K. Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności, działa on na rzecz i w imieniu K.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 4 grudnia 2014 r.):

Czy Wnioskodawca, dokonując w opisanym we wniosku stanie faktycznym czynności polegającej na zawarciu umowy sprzedaży działki w imieniu K. (właściciela działki), dokonał czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko uzupełnione pismem z 4 grudnia 2014 r.):

Interpretacja ustawy o podatku od towarów i usług, dokonana przez Wnioskodawcę, prowadzi do wniosku, że jego działanie nie spełnia przesłanek, jakie w świetle ww. ustawy mają być spełnione aby osoba była uznana za podatnika podatku od towarów i usług. Działanie Wnioskodawcy, polegające na jednorazowej sprzedaży działki w imieniu jej właściciela, nie może być uznane za którykolwiek ze stanów, opisywany w art. 15-17 ww. ustawy, w szczególności:

• Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, polegającej na handlu nieruchomościami, przez co nie jest podatnikiem w świetle art. 15 ust. 1 ww. ustawy;
• sprzedaż działki nie odbywała się w ramach wykorzystywania towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, przez co Wnioskodawca nie jest podatnikiem w świetle art. 15 ust. 2 ww. ustawy.
  
  

W związku z powyższym, wskutek sprzedaży działki nie powstał obowiązek podatkowy, dotyczący podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie:

W ocenie Wnioskodawcy, nie dokonuje on czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wymienia czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. I tak, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Ponadto, opodatkowaniu podlegają pewne usługi nieodpłatne. Za odpłatne świadczenie usług ustawa o podatku od towarów i usług uznaje również w art. 8 ust. 2:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących, osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

2a. W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Wnioskodawca wykonywał czynności nieodpłatnie, jednakże nie zaistniała żadna z przesłanek, określonych w art. 8 ust. 2.

Ponadto, aby miało miejsce świadczenie usług, czynności powinny spełniać łącznie następujące przesłanki:

1. występowanie bezpośredniego beneficjenta świadczenia, tj. podmiotu, który odnosi korzyść z tytułu realizacji świadczenia;
2. istnienie stosunku prawnego pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, w wykonaniu którego usługa jest świadczona;
3. świadczeniu odpowiada świadczenie wzajemne (wynagrodzenie);
4. istnienie bezpośredniego i wyraźnego związku pomiędzy świadczeniem a otrzymanym w zamian za nie wynagrodzeniem.
   
   

Odnosząc się do powyższego, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że:

1. nie można w przedstawionym stanie faktycznym mówić o istnieniu bezpośredniego beneficjenta świadczenia. Wnioskodawca wykonał co prawda pewne czynności techniczne związane z zawarciem w imieniu K. umowy sprzedaży działki - nie był jednak zobowiązany do ich wykonania, Janusz Kwasek nie miał zaś żadnego roszczenia w stosunku do Wnioskodawcy o wykonanie czynności sprzedaży działki. Ponadto Wnioskodawca nie dokonywał czynności w imieniu swoim, na rzecz K., a jedynie dokonywał ich w imieniu K.
2. Jak zostało to podkreślone w stanie faktycznym, Wnioskodawcy i K nie łączy ani nie łączył żaden stosunek prawny, w szczególności stosunek kreujący zobowiązanie umowne;
3. Jak zostało określone w stanie faktycznym, Wnioskodawca nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia od K;
4. Skoro zaś nie istnieje świadczenie ani wynagrodzenie, nie można również mówić o związku między nimi.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, Wnioskodawca podtrzymuje stanowisko, że nie dokonał on czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z kolei, w myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania, stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, za usługę może być uznane każde niebędące dostawą towarów świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Jednak z cywilistycznej istoty pojęcia „świadczenia” wynika, że musi ono polegać na działaniu albo na zaniechaniu podmiotu zobowiązanego do spełnienia świadczenia. Dodatkowo, aby możliwe było uznanie jakiegoś zdarzenia za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ww. przepisu, musi występować stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli obie strony muszą się zobowiązać do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonej czynności.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższych rozważań dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Podkreślić należy, iż aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 tej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W oparciu o art. 15 ust. 3 ustawy - za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.);
2. uchylony;
3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
   
   

Kwestia udzielenia pełnomocnictw uregulowana jest w Dziale VI Przedstawicielstwo Rozdziale II Pełnomocnictwo ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle art. 95 § 2, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności. Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego przepisu pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

W myśl art. 108 Kodeksu cywilnego, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest pełnomocnikiem K, właściciela 6 niezabudowanych działek. Wnioskodawca otrzymał pełnomocnictwo do sprzedaży działek, ponieważ właściciel na stałe przebywa poza granicami Polski. Wnioskodawca działa bez wynagrodzenia, jest przyjacielem właściciela działek. Działania Wnioskodawcy należy określić jako okazjonalne i niemające charakteru działalności gospodarczej.

Właściciel 6 działek budowlanych i upoważnił Wnioskodawcę– do dokonywania czynności prawnych, związanych z ewentualną przyszłą sprzedażą działek.

Dnia 28 sierpnia 2014 r. sprzedano osobie fizycznej jedną z działek.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej od 8 listopada 2007 r.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 1 listopada 1997 r. Jej przedmiotem jest wykonywanie prac z użyciem technik wysokościowych (prace remontowe na wysokościach, oczyszczanie powierzchni, prace dekarskie, itp.).

Wnioskodawca nie prowadzi ani w przeszłości nie prowadził działalności polegającej na pośrednictwie i sprzedaży nieruchomości.

1. udzielił Wnioskodawcy pełnomocnictwa do sprzedaży działek w formie aktu notarialnego. K. oraz Wnioskodawca nie zawarli w tym przedmiocie umowy cywilnoprawnej.

Pomiędzy K. a Wnioskodawcą nie istnieje żaden stosunek umowny, w szczególności nie istnieje stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności a wykonującym zlecane czynności. Wnioskodawca i K. nie ustalili nigdy warunków wykonywania czynności sprzedaży działek. Wnioskodawca nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu wykonywanych czynności.

1. i Wnioskodawca ustalili, że K. otrzyma całą kwotę otrzymaną ze sprzedaży działki, pomniejszoną o podatek od czynności cywilnoprawnych, oraz ewentualnie (w zależności od rozstrzygnięcia niniejszego organu) podatek od towarów i usług.

Odpowiedzialność wobec osób trzecich ponosi K. Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności, działa on na rzecz i w imieniu K.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy Wnioskodawca, dokonując czynności polegającej na zawarciu umowy sprzedaży działki w imieniu właściciela działki, dokonał czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, że dokonując sprzedaży działki w imieniu innej osoby, jako pełnomocnik, Wnioskodawca nie działał jako podatnik podatku VAT. Czynności tej Wnioskodawca dokonał bowiem jako pełnomocnik właściciela, który jest jego przyjacielem, bez wynagrodzenia, w ramach udzielonego mu w formie aktu notarialnego pełnomocnictwa, zatem czynności tej nie można uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, z tytułu wykonania której Wnioskodawca mógłby zostać uznany za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Czynność ta nie została wykonana również w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej polegającej na wykonywaniu prac z użyciem technik wysokościowych, a Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej polegającej na pośrednictwie i sprzedaży nieruchomości. Również Wnioskodawca działanie swoje w zakresie wystąpienia w charakterze pełnomocnika określił jako okazjonalne i niemające charakteru działalności gospodarczej.

Jednocześnie w sprawie nie ma zastosowania art. 15 ust. 3 ustawy o VAT gdyż Wnioskodawca nie otrzymuje z tego tytułu żadnego wynagrodzenia.

Zatem z uwagi na okoliczności przedmiotowej sprawy, tj. że Wnioskodawca nie występuje w przedmiotowej sprawie w roli usługodawcy, nie działa w sferze zawodowej gdyż jest wyłącznie pełnomocnikiem przyjaciela i nie pobiera z tego tytułu żadnego wynagrodzenia, nie można uznać, że jest z tego tytułu podatnikiem podatku VAT.

Zatem, w przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca w odniesieniu do wykonanej czynności pełnomocnika nie działał jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1-3 ustawy o VAT, a zatem czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, że nie dokonuje on czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, należało uznać za prawidłowe. Zaznaczyć jednak należy że w sprawie nie ma zastosowania art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, gdyż czynność ta nie została wykonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Niniejsza interpretacja nie dotyczy również stawki podatku jaką należało zastosować przy sprzedaży nieruchomości, gdyż zgodnie z wyjaśnieniami dokonanymi przez Wnioskodawcę w treści uzupełnienia, nie było to przedmiotem zapytania.

Interpretacja nie dotyczy też statusu Wnioskodawcy jako podatnika VAT z tytułu ewentualnych innych czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.