Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1381/14/ZK
z 12 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 7 listopada 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 13 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych nabycia w drodze darowizny składników majątkowych, o których mowa we wniosku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie skutków podatkowych nabycia w drodze darowizny składników majątkowych, o których mowa we wniosku.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej - działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, a uzyskiwane dochody opodatkowuje tzw. podatkiem liniowym. W celach ewidencyjnych prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz wymagane ewidencje.

Syn Wnioskodawczyni również prowadzi analogiczną działalność, w pełnym zakresie opisanym powyżej. Ze względów osobistych Wnioskodawczyni zamierza w przyszłości przekazać synowi w drodze darowizny posiadaną przez siebie nieruchomość - działkę zabudowaną budynkiem usługowo-handlowym. Na moment darowizny budynek będzie całkowicie zamortyzowany. Powstanie budynku datowane jest na rok 1920, w związku z czym na potrzeby amortyzacji uznany był za „używany” i był amortyzowany indywidualną stawką amortyzacyjną.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przypadku gdyby syn zdecydował się zwrócić Wnioskodawczyni nieruchomość z przyczyn osobistych w drodze darowizny, to czy będzie ona mogła ująć tą nieruchomość w ewidencji środków trwałych oraz wartości nie materialnych i prawnych prowadzonej przez siebie działalności i amortyzować od wartości początkowej określonej w akcie notarialnym?

(pytanie wymienione we wniosku jako trzecie)

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku gdyby obdarowany zdecydował o zwrocie nieruchomości w drodze darowizny, będzie mogła rozpocząć działalność w darowanym środku trwałym i amortyzować go od wartości początkowej określonej w tym akcie notarialnym (a więc od wartości rynkowej).

Zgodnie z art. 22g ust. l pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób stanowi wartość rynkowa z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 w ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.
  
  

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Amortyzacja jest to wyrażona w pieniądzu równowartość zużycia środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Amortyzacja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest formą wliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych przy ich nabyciu (wytworzeniu) w sposób uwzględniający, że zużywają się one stopniowo. Kwoty uzyskane, jako koszty uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych, pozostają w stałej relacji do wartości amortyzowanego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem amortyzacja podatkowa to rozłożony w czasie zwrot wydatków poniesionych na nabycie lub wytworzenie ww. składników majątku.

Z wniosku wynika m.in., że Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości. Zamierza w przyszłości przekazać w drodze darowizny synowi, który również prowadzi działalność w zakresie wynajmu nieruchomości, nieruchomość - działkę zabudowaną budynkiem usługowo-handlowym. Na moment darowizny budynek będzie całkowicie zamortyzowany z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Może się zdarzyć, że syn Wnioskodawczyni zdecyduje o zwrocie ww. nieruchomości w drodze darowizny.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że przepisy cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują możliwości ponownego amortyzowania środka trwałego, już raz zamortyzowanego przez podatnika. Z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, wynika bowiem, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji (wykazu), do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową (…).

Skoro zatem jak jednoznacznie wynika z wniosku Wnioskodawczyni zaliczyła w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane od całej wartości początkowej budynku usługowo-handlowego, o którym mowa we wniosku, to nie może ponownie dokonywać jego amortyzacji podatkowej. Zauważyć przy tym należy, że w wyniku planowanych działań Wnioskodawczyni nabędzie nieodpłatnie (w drodze umowy darowizny) te same składniki majątku (grunt i budynek), które stanowiły środki trwałe w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, w tym budynek, który został już całkowicie zamortyzowany. W związku z tym, jeżeli Wnioskodawczyni będzie powtórnie wykorzystywać grunt i ww. budynek w prowadzonej działalności gospodarczej, to środki te należy ponownie ująć w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według uprzedniej wartości początkowej (są to bowiem te same środki trwałe). Grunt stosownie do art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie podlega amortyzacji, a budynek z ww. powodów nie może być ponownie (drugi raz) przedmiotem amortyzacji podatkowej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawczyni jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie skutków podatkowych jakie dla obdarowanego powstaną w wyniku dokonania przez Wnioskodawczynię darowizny wskazanych we wniosku składników majątku, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.