2014.11.12 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-788/14-2/ISZ
z 12 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2014 r. (data wpływu 13 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w przypadku, gdy Spółka posiada CMR przesłany e-mailem lub faksem - jest prawidłowe.

prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w przypadku, gdy Spółka posiada w swojej dokumentacji fakturę VAT zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz oświadczenie spedytora, że towar został dostarczony do odbiorcy w innym kraju UE - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

M. sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest podmiotem wchodzącym w skład międzynarodowej grupy M., będącej światowym liderem w produkcji opakowań. Spółka jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem VAT, także dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja opakowań, w tym opakowań kartonowych w różnych rozmiarach (pudełka, pudełka na wymiar, opakowania z tektury litej, multipaki, itp.). W ramach prowadzonej działalności Spółka dostarcza zamówione opakowania do kontrahentów z siedzibą w Polsce i w innych krajach Unii Europejskiej (dalej: UE). Transport towaru jest najczęściej zlecany przewoźnikom.

W przypadku, gdy towary są transportowane do innych niż Polska krajów UE w wykonaniu dostawy towarów na rzecz podmiotów zarejestrowanych dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w tych krajach UE, transakcje te stanowią dla Spółki wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej: WDT). Dostawy te są wykazywane przez Spółkę jako opodatkowane stawką 0% VAT, jeśli - przed złożeniem deklaracji za dany okres rozliczeniowy - Spółka posiada dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, wskazującym jakie dokumenty mogą w szczególności zostać uznane za dowody uprawniające podatnika do zastosowania stawki VAT 0% w odniesieniu do WDT, Spółka stara się uzyskać od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju dokumenty przewozowe dotyczące danej dostawy (np. CMR).

Wnioskodawca niekiedy nie otrzymuje jednak oryginału dokumentu przewozowego, a jedynie kserokopię / faks egzemplarza CMR, z którego wynika, że towary będące przedmiotem WDT zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego niż Polska kraju UE. Dokumenty te są także w niektórych przypadkach skanowane i dostarczane Wnioskodawcy przez przewoźnika drogą elektroniczną.

Ponadto, w przypadku mniejszych dostaw może się zdarzyć, że przewoźnik w ogóle nie wystawia dla danej dostawy odrębnego dokumentu przewozowego. Wówczas potwierdzeniem dostarczenia towaru do nabywcy w innym kraju UE jest komplet następujących dokumentów: (1) faktura VAT zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, (2) oświadczenie spedytora, że towar został dostarczony do odbiorcy w innym kraju UE (często z podpiętą kopią pieczątki magazynowej potwierdzającej odbiór przez tego ostatniego), zawierające m.in. takie dane jak: informacje identyfikujące zlecającego transport, miejsce załadunku, dane identyfikujące odbiorcę, miejsce rozładunku, dane dotyczące dostawy (np. numer faktury, opis dostarczanego towaru) oraz oświadczenie, że towar został dostarczony do odbiorcy (zwykle ze wskazaniem daty dostarczenia).

Powyższe dokumenty zdaniem Wnioskodawcy potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium innego niż Polska kraju UE. Na ich podstawie Spółka zamierza wykazywać przedmiotowe dostawy w deklaracji za dany okres rozliczeniowy jako opodatkowane stawką 0% VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Spółka prawidłowo uważa, że otrzymane e-mailem lub faksem egzemplarze dokumentów przewozowych (lub ich kserokopie), jeśli z dokumentów tych wynika, że towary będące przedmiotem WDT zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego niż Polska kraju UE, są dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uprawniającymi Spółkę do zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do takich dostaw?
Czy - w przypadku braku listów przewozowych typu CMR - wystarczające do zastosowania stawki VAT 0% do takiego WDT będzie posiadanie przez Spółkę kompletu dokumentów zawierającego w szczególności opisane w stanie faktycznym oświadczenie przewoźnika/spedytora, że towary będące przedmiotem dostawy zostały przez niego dostarczone do miejsca przeznaczenia na terytorium innego niż Polska kraju UE?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno wówczas, gdy dysponuje on dokumentami przewozowymi przesłanymi drogą elektroniczną lub faksem, bądź kserokopiami tych dokumentów, jak i wtedy, gdy - zamiast listów przewozowych typu CMR - dysponuje on oświadczeniem przewoźnika/spedytora o dostarczeniu towarów będących przedmiotem dostawy do miejsca przeznaczenia na terytorium innego niż Polska kraju UE, ma on prawo do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do takich WDT.

Ad 1.

Stosownie do art. 42 ust 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa w ust 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego kraju UE - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi), oraz

specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Z kolei w świetle ust. 11 analizowanego artykułu w przypadku gdy powyższe dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towaru do nabywcy w innym kraju UE, dowodami dokonania WDT mogą być również inne dokumenty, takie jak:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

dokument potwierdzający zapłatę za towar,

dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium innego kraju UE.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go na terytorium innego kraju UE. Ustawa o VAT nie określa jednakże formy dokumentów, które mają uprawdopodobniać wywóz towarów z terytorium Polski i ich dostarczenie na terytorium innego kraju UE. Formy dowodów nie wskazują również przepisy Ordynacji podatkowej -zgodnie z przepisem art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej (ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r., tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm., dalej: Ordynacja podatkowa), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Należy zatem uznać, że nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentom w formie kserokopii lub przesyłanemu w formie elektronicznej (skan w formie pdf) czy faksem. W szczególności, zdaniem Wnioskodawcy dla zastosowania stawki 0% dla transakcji WDT nie jest konieczne posiadanie oryginałów dokumentów przewozowych dotyczących danej dostawy (ich uzyskanie niekiedy jest niemożliwe), ani w ogóle dokumentów w formie papierowej.

Stanowisko, iż kopie dokumentów mogą stanowić podstawę do zastosowania stawki VAT 0% do WDT zostało również potwierdzenie w jednolitej linii interpretacyjnej Ministra Finansów, w tym:

w interpretacji indywidualnej z 7 marca 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. akt IBPP4/443-677/13/PK),

w interpretacji indywidualnej z 20 lutego 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. akt IPPP3/443-1030/13-4/IG),

w interpretacji indywidualnej z dnia 8 stycznia 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. akt ILPP4/443-465/13-6/ISN),

w interpretacji indywidualnej z dnia 6 sierpnia 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. akt IPPP3/443-482/13-4/LK),

w interpretacji indywidualnej z dnia 14 lutego 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. akt ILPP4/443-512/12-4/ISN)

w interpretacji indywidualnej z 11 stycznia 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. akt ILPP4/443-445/12-4/ISN).

Ad 2.

Niezależnie od opisanej powyżej kwestii otrzymywania dokumentów CMR faksem, skanem lub w kopii, może się zdarzyć, że zamiast CMR Spółka otrzyma od przewoźnika oświadczenie o dostarczeniu towaru. Oświadczenie takie zawiera potwierdzenie spedytora, że towar został dostarczony do odbiorcy w innym kraju UE (zwykle ze wskazaniem daty dostarczenia) oraz informacje identyfikujące zlecającego transport, miejsce załadunku, dane identyfikujące odbiorcę, miejsce rozładunku i dane dotyczące dostawy (np. numer faktury, opis dostarczanego towaru). Zdaniem Spółki dokument ten może zastępować CMR dla celów udowodnienia prawa do stawki 0% VAT w świetle przepisów ustawy o VAT.

Ustawa nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego". W art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy wskazano jedynie, że dokument ten powinien potwierdzać, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. W praktyce w tym celu najczęściej stosuje się list przewozowy CMR opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn.zm.). Nie jest to jednak jedyny możliwy dokument. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej, list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Nie można utożsamiać pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy wyłącznie z listem przewozowym CMR. Każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju stanowi "dokument przewozowy" w rozumieniu ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z: którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy na przykład oświadczenie spedytora, opisane wcześniej przez Spółkę.

Powyższe potwierdzają interpretacje Ministra Finansów, w tym:

interpretacja indywidualna z 16 kwietnia 2014 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. akt IPPP3/44 3-57/14-2/LK),

interpretacja indywidualna z dnia 8 stycznia 2014 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. akt ILPP4/443-465/13-6/ISN),

interpretacja indywidualna z dnia 17 września 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. akt ILPP4/443- 313/13- 2/ISN),

interpretacja indywidualna z dnia 17 września 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. akt ILPP4/443-321/13-2/BA).

interpretacja indywidualna z dnia 17 września 2013 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn, akt ILPP4/443-314/13-2/EWW).

Na marginesie Spółka pragnie wskazać, że jeżeli podatnik nie otrzymał dokumentów transportowych od przewoźnika, podstawą do zastosowania preferencyjnych zasad opodatkowania VAT mogą być inne dokumenty potwierdzające dokonanie dostawy do innego kraju UE.

Powyższa teza została potwierdzona w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów z dnia 11 października 2010 r., (sygn. akt I FPS 1/10), cyt.: „(...) wprawdzie w przepisach art. 42 ust. 3 i 4 ma miejsce ustawowe określenie dokumentów dowodzących, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, lecz z uwagi na treść art. 42 ust. 11, pozwalającego na dowodzenie tej okoliczności również innymi - nie tylko wymienionymi w tym przepisie - dowodami, ustawowy katalog dowodowy określony w ust. 3 i 4, nie może być uznany za zamknięty, a tym samym nie wyłącza w tym zakresie stosowania normy art. 180 § 1 O.p., zwłaszcza w sytuacji braku jednoznacznego unormowania formy i trybu pozyskiwania na dokumentach określonych w art. 42 ust. 3 pkt 1 i ust. 4 ustawy, potwierdzenia dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (Polski). W takim przypadku mamy wprawdzie do czynienia z ustawowymi dowodami wykazania danej okoliczności, jednak w zakresie tylko takim, w jakim przepisy ustawy określają te dowody oraz dane, które powinny one zawierać. Z uwagi jednak na to, że przepisy te nie precyzują jednoznacznie pod względem normatywnym sposobu i formy pozyskania na tych dokumentach potwierdzenia dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 3 pkt 1) lub do nabywcy w innym kraju członkowskim niż Polska (art. 42 ust. 4 pkt 4), nie można ich uznać za wyczerpująco określające żądane dowody, w sposób który pozwalałby wymienionym w tych przepisach dokumentom na jednoznaczne wykazanie dowodzonej nimi okoliczności".

Należy zwrócić uwagę, że ograniczenie prawa podatnika do zastosowania preferencyjnego opodatkowania WDT w przypadku, gdy możliwe jest przedstawienie dowodów dokonania takiej dostawy w konkretnej formie, nie znajduje również uzasadnienia w świetle Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 2006.347.1 ze zm). W myśl art. 131 ww. Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (w tym zwolnienia dla WDT przewidziane w art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć. Zatem Dyrektywa, nie określając rodzaju dokumentów potwierdzających fakt wywozu towarów (ich ustalenie pozostawione zostało w gestii poszczególnych krajów członkowskich), jednocześnie podkreśla konieczność takiego określenia warunków formalnych dla preferencyjnego opodatkowania WDT, aby umożliwić możliwie proste ich stosowanie i aby rezultaty nie były sprzeczne z celami sprecyzowanymi w przepisach omawianej Dyrektywy. W ocenie Spółki, w świetle tych regulacji nie można uznać, że jedynie posiadanie konkretnych dowodów dokonania dostawy uprawnia podatnika do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do WDT. Przyjęcie takiej zasady byłoby nadmiernie restrykcyjne i w nieuprawniony sposób ograniczałoby dostęp podatnikom do preferencji podatkowych zagwarantowanych przepisami Dyrektywy.

Takie rozumienie przepisów omawianej Dyrektywy potwierdzają orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawach C-409/04 Teleos pic i in. przeciwko Commisioners of Customs Excise i C-146/05 Albert Collée przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn, w których Trybunał stwierdził, że oczywistym jest, że warunki stosowania zwolnienia podatkowego przy WDT (w Polsce stawki 0%) określa ustawodawstwo wewnętrzne państwa Wspólnoty, jednakże warunki te nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, a w szczególności nie mogą godzić w zasadę neutralności podatkowej, zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny.

Reasumując, zgodnie z obowiązującą wykładnią przepisów ustawy o VAT dotyczących dokumentacji WDT, dla udowodnienia prawa podatnika do stosowania stawki 0% VAT wystarczające jest posiadanie dokumentów potwierdzających, że dostawa wewnątrzwspólnotowa faktycznie nastąpiła. Takim dokumentem może być w szczególności opisane wcześniej oświadczenie przewoźnika, potwierdzające fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w przypadku, gdy Spółka posiada CMR przesłany e-mailem lub faksem - jest prawidłowe.

prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w przypadku, gdy Spółka posiada w swojej dokumentacji fakturę VAT zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz oświadczenie spedytora, że towar został dostarczony do odbiorcy w innym kraju UE – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 13 ust. 1 ustawy stanowi, że przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy, uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkrety podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki obniżone oraz zwolnienia od podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Biorąc pod uwagę powyższy przepis należy stwierdzić, że możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy, dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2 ustawy, zgodnie z ust. 3 powołanego, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane przez przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Na mocy art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Dokumenty wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza dostarczenia towarów do nabywcy, a prawo podatnika do zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie powinno gwarantować podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

W niniejszej kwestii należy odnieść się również do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 2006.347.1, z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 ww. Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Powyższy zapis wskazuje zatem, że Dyrektywa sama nie określa rodzaju dokumentów potwierdzających fakt wywozu towarów, których posiadanie jest konieczne, lecz ich ustalenie pozostawia w gestii poszczególnych krajów członkowskich. Zatem, zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (stawki 0%) przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

W świetle wskazanego art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy, dla zastosowania stawki 0% wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o ile łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności Spółka dostarcza zamówione opakowania do kontrahentów z siedzibą w Polsce i w innych krajach Unii Europejskiej. Transport towaru jest najczęściej zlecany przewoźnikom.

W przypadku, gdy towary są transportowane do innych niż Polska krajów UE w wykonaniu dostawy towarów na rzecz podmiotów zarejestrowanych dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w tych krajach UE, transakcje te stanowią dla Spółki wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej: WDT). Dostawy te są wykazywane przez Spółkę jako opodatkowane stawką 0% VAT, jeśli - przed złożeniem deklaracji za dany okres rozliczeniowy - Spółka posiada dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Spółka stara się uzyskać od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju dokumenty przewozowe dotyczące danej dostawy (np. CMR). Wnioskodawca niekiedy nie otrzymuje oryginału dokumentu przewozowego, a jedynie kserokopię / faks egzemplarza CMR, z którego wynika, że towary będące przedmiotem WDT zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego niż Polska kraju UE. Dokumenty te są także w niektórych przypadkach skanowane i dostarczane Wnioskodawcy przez przewoźnika drogą elektroniczną.

Wątpliwości Spółki dotyczą, zagadnienia, czy otrzymane e-mailem lub faksem egzemplarze dokumentów przewozowych (lub ich kserokopie), jeśli z dokumentów tych wynika, że towary będące przedmiotem WDT zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego niż Polska kraju UE, są dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uprawniającymi Spółkę do zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do takich dostaw.

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Należy w tym miejscu zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Nie należy utożsamiać pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Zatem należy stwierdzić, że dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Trzeba przy tym zauważyć, że przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wobec tego, jeżeli będzie to kopia ww. dokumentu, faks, albo będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej - e-mail, skan, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Zatem, otrzymane przez Wnioskodawcę e-mailem lub faksem egzemplarze dokumentów przewozowych (lub ich kserokopie), jeśli z dokumentów tych wynika, że towary będące przedmiotem WDT zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego niż Polska kraju UE, są dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uprawniającymi Spółkę do zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do takich dostaw.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie (objętym pytaniem nr 1) należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazuje, że w przypadku mniejszych dostaw może się zdarzyć, że przewoźnik w ogóle nie wystawia dla danej dostawy odrębnego dokumentu przewozowego. Wówczas potwierdzeniem dostarczenia towaru do nabywcy w innym kraju UE jest komplet następujących dokumentów: (1) faktura VAT zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, (2) oświadczenie spedytora, że towar został dostarczony do odbiorcy w innym kraju UE (często z podpiętą kopią pieczątki magazynowej potwierdzającej odbiór przez tego ostatniego), zawierające m.in. takie dane jak: informacje identyfikujące zlecającego transport, miejsce załadunku, dane identyfikujące odbiorcę, miejsce rozładunku, dane dotyczące dostawy (np. numer faktury, opis dostarczanego towaru) oraz oświadczenie, że towar został dostarczony do odbiorcy (zwykle ze wskazaniem daty dostarczenia).

Wątpliwości Spółki dotyczą zagadnienia, czy - w przypadku braku listów przewozowych typu CMR - wystarczające do zastosowania stawki VAT 0% do takiego WDT będzie posiadanie przez Spółkę kompletu dokumentów zawierającego w szczególności opisane w stanie faktycznym oświadczenie przewoźnika/spedytora, że towary będące przedmiotem dostawy zostały przez niego dostarczone do miejsca przeznaczenia na terytorium innego niż Polska kraju UE.

Zasadniczą kwestią w przedmiotowej sprawie jest to, aby z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynikało, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają zawsze dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy. Dokumenty wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy pełnią wyłącznie funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza dostarczenia towarów do nabywcy.

Za dokument przewozowy, o którym mowa art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, należy uznać każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru poza terytorium kraju, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, i dostarczenie tego towaru do miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza wykonanie umowy przewozu, tj. przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy, to jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, nawet, jeżeli nie jest to tradycyjny list przewozowy.

Tym samym tut. Organ stoi na stanowisku, że dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Niemniej jednak w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, stwierdzić należy, że z posiadanego przez Spółkę oświadczenia spedytora nie wynika jednoznacznie fakt dostarczenia towarów, będących przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej Wnioskodawcy, do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska. Należy zauważyć, że z niniejszego oświadczenia nie wynika, że nabywca odebrał towar. Oświadczenie to nie jest opatrzone podpisem osoby odbierającej towar. Przedmiotowe oświadczenie spedytora zawiera jedynie, przy czym nie zawsze, podpiętą kopię pieczątki magazynowej. Ponadto niniejsze oświadczenie nie zawsze zawiera nawet datę dostawy towaru. Zatem posiadane przez Spółkę oświadczenie spedytora nie zawiera żadnego potwierdzenia osoby upoważnionej do odbioru towaru, że został on dostarczony do miejsca przeznaczenia w innym kraju wspólnotowym. Tym samym z ww. oświadczenia nie wynika, że nabywca odebrał towar.

Natomiast ten aspekt fizycznego przemieszczenia towaru poza terytorium kraju przy jednoczesnym dostarczeniu go do wskazanego nabywcy w innym kraju wspólnotowym jest najistotniejszy. Wnioskodawca oświadczeniem przewoźnika, że towary zostały faktycznie dostarczone do miejsca przesyłki podpisanym jedynie przez tego przewoźnika, nie jest w stanie wykazać faktu, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, gdyż nie następuje pokwitowanie odbioru towaru przez nabywcę.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że jeżeli Spółka nie będzie posiadała – oprócz faktury VAT zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk ładunku - dokumentu przewozowego potwierdzającego wywóz towarów oraz dostarczenie ich do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, tj. dokumentu, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, a jedynie: dokument tj. oświadczenie spedytora, że towar został dostarczony do odbiorcy w innym kraju UE, zawierające m.in. takie dane jak: informacje identyfikujące zlecającego transport, miejsce załadunku, dane identyfikujące odbiorcę, miejsce rozładunku, dane dotyczące dostawy (np. numer faktury, opis dostarczanego towaru) oraz oświadczenie, że towar został dostarczony do odbiorcy (zwykle ze wskazaniem daty dostarczenia), nie będzie posiadała dokumentów świadczących o tym, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Zatem w przypadku gdy Spółka w swojej dokumentacji posiada łącznie fakturę VAT zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz wskazane w zdarzeniu przyszłym oświadczenie spedytora, że towar został dostarczony do odbiorcy w innym kraju UE - nie będzie to wystarczające dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sposób zgodny z powołanymi wyżej przepisami ustawy, uprawniający Spółkę do zastosowania 0% stawki podatku VAT dla tej transakcji.

Tym samym, w przypadku braku listów przewozowych typu CMR, nie jest wystarczające do zastosowania stawki VAT 0% do takiej transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, posiadanie przez Spółkę kompletu dokumentów zawierającego w szczególności opisane w zdarzeniu przyszłym oświadczenie przewoźnika/spedytora, że towary będące przedmiotem dostawy zostały przez niego dostarczone do miejsca przeznaczenia na terytorium innego niż Polska kraju UE.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin