Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1252/14/AP
z 11 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.), uzupełnionym w dniu 9 grudnia 2014 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości gruntowej niezabudowanej, w części objętej decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 9 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości gruntowej niezabudowanej, w części objętej decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Skarb Państwa reprezentowany przez Starostę jest właścicielem działki gruntu nr 68/1 o powierzchni 0,0189 ha położonej w obrębie ... miasta ... . Przedmiotowa nieruchomość została przeznaczona do sprzedaży w trybie bezprzetargowym, na poprawienie warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, na rzecz właścicieli tej nieruchomości przyległej (nieruchomość przyległa jest zabudowana). Wartość rynkową działki gruntu nr 68/1 rzeczoznawca majątkowy określił na kwotę 5.409,00 zł. Teren przedmiotowej działki gruntu nie jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego, jednak część działki została objęta decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego (rodzaj inwestycji: obiekty infrastruktury technicznej - demontaż linii napowietrznej 0,4 kV, budowa elektroenergetycznej linii kablowej 0,4 kV z montażem złączy kablowo-pomiarowych). Teren objęty ww. decyzją stanowi ok. 5% powierzchni tej nieruchomości. Inne decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie były wydawane. Działka nr 68/1 w ewidencji gruntów i budynków oznaczona jest symbolem Bp - tereny zurbanizowane niezabudowane. Przez nieruchomość przebiegają także inne podziemne linie elektroenergetyczne i telefoniczna (nie było dla nich wydawanych decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego). Przedmiotowa nieruchomość nie była wydzierżawiana. Działka 68/1 powstała w wyniku podziału działki 68, zatwierdzonego decyzją Burmistrza w dniu 14 listopada 2013 r., Działka 68 w ewidencji oznaczona była jako drogi - dr, w wyniku jej podziału powstały: działka 68/1 (Bp - tereny zurbanizowane niezabudowane) i działka 68/2 (drogi), która została przekazana w trwały zarząd Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy, biorąc pod uwagę powyższe, przy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości należy doliczać do wartości nieruchomości podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do zapisów art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą”, zwolnieniu od podatku VAT podlega dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przez teren budowlany rozumie się grunty przeznaczone pod Zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (czyli również decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego), o których mowa w przepisach o planowaniu przestrzennym. Definicja taka wynika wprost z art. 2 pkt 33 ustawy. Zaznaczyć należy, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie sądowo administracyjnym poglądem, „zabudowa” oznacza istnienie na danym terenie obiektów budowlanych czyli budynków, budowli stanowiących całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, czy obiektu małej architektury. Kiedy mowa więc o „terenie przeznaczonym pod zabudowę” należy przez to rozumieć teren, na którym dopuszczalne jest posadowienie obiektów budowlanych wymienionych powyżej. Aby określić definicję budowli należy sięgnąć do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, gdzie wyjaśniono termin ten następująco: budowla – należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury jak m.in. obiekty liniowe, sieci techniczne, czy sieci uzbrojenia terenu, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 1344/12 stwierdzono, że możliwość zrealizowania na danym terenie jakiejkolwiek budowli, nie przesądza jeszcze o zakwalifikowaniu danego obszaru jako terenu przeznaczonego pod zabudowę. O charakterze terenu, jako terenu przeznaczonego pod zabudowę w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy można mówić jedynie w sytuacji, gdy możliwość zabudowy ma dla terenu podstawowe, dominujące znaczenie. Nie jest istotna możliwość zabudowy, jeżeli ma ona charakter uzupełniający w stosunku do podstawowego przeznaczenia terenu. Z analogiczną sytuacją można zetknąć się w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku, gdzie jedynie niewielka część działki przeznaczonej do sprzedaży jest objęta decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego (ok. 5% powierzchni), a więc przeznaczona pod zabudowę, zaś pozostała część (ok. 95%) nie jest objęta planem zagospodarowania ani decyzją o warunkach zabudowy.

Odnośnie natomiast linii energetycznych i telefonicznych (podziemnych) przebiegających przez przedmiotową nieruchomość, które znajdują się na części działki nieobjętej planem i decyzją, stwierdzić należy, że nie czynią one z działki terenu zabudowanego ponieważ nie stanowią całości użytkowo-technicznej i stanowią część większej sieci. Uznać więc należy, że linie te nie są budowlami.

Mając powyższe na uwadze, w opinii Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowej działki powinna być traktowana jako dostawa terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane i powinna podlegać zwolnieniu od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Podstawowa stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 ustawy).

Przepis powyższy wskazuje, że o przeznaczeniu nieruchomości gruntowej stanowią akty prawa miejscowego: miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego. Bez znaczenia pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Z przepisu tego wynika również, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane, a także niezabudowane stanowiące tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, niestanowiących terenów budowlanych w rozumieniu tego przepisu, są zwolnione od podatku VAT (dotyczy to m.in. gruntów leśnych, rolnych, itp.).

Wskazać jednocześnie należy, że ww. regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają z VAT dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b.

Artykuł 12 ust. 1 ww. Dyrektywy stanowi, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego artykułu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z zapisów wyżej cytowanego przepisu art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu należy rozumieć zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzję o warunkach zabudowy.

W świetle art. 2 pkt 5 tej ustawy, przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, z późn. zm.).

Stosownie do art. 6 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r., poz. 518 z późn. zm.), celami publicznymi w rozumieniu ustawy są: budowa i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń.

Analiza przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że planowana dostawa nieruchomości gruntowej niezabudowanej o nr 68/1, nieobjętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w części, której nie dotyczy decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego (według opisu podanego we wniosku część ta stanowi ok. 95% powierzchni działki), będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Natomiast w części, która objęta została decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego (ok. 5% powierzchni), będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%, gdyż ta część gruntu nie spełnia warunków do uznania za teren inny niż teren budowlany w świetle definicji określonej w art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. Decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego stanowi bowiem jedną z decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Wobec braku możliwości zastosowania przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy dla ww. części działki, należy przeanalizować sprawę pod kątem możliwości skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie ust. 1 pkt 2 tego artykułu, który stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Uwzględniając fakt, że przedmiotowa działka nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku (jak należy wnioskować z opisu zdarzenia przyszłego – nie była w ogóle wykorzystywana), nie są spełnione przesłanki do zastosowania przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Tym samym dostawa nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie tej regulacji.

Reasumując należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości gruntowej (działki nr 68/1) będzie zwolniona od podatku w części, której nie dotyczy decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego i opodatkowana podatkiem od towarów i usług wg stawki 23% w części objętej ww. decyzją.

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie, stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.