Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-739/14-2/JK2
z 13 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późń zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku (data wpływu 24 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od listopada 2013 r. przebywa w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Wyjechał do tego kraju wraz z żoną i dwójką dzieci. Jego małżonka jest pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Jako dyplomata została wysłana przez MSZ na kilkuletnią placówkę dyplomatyczną (4-5 lat) do W. Małżonkowie wyjechali do USA wraz z dziećmi. Jedno z dzieci chodzi w W. do przedszkola, drugie do szkoły.

Wnioskodawca posiada w USA stale miejsce zamieszkania, mieszka tam ze swoją najbliższą rodziną, tam znajduje się jego ognisko domowe. W Polsce nie pracuje, nie podejmuje żadnej aktywności społecznej, kulturalnej, politycznej czy obywatelskiej. Nie należy do żadnych organizacji, partii czy klubów. Nie przebywa i nie zamierza przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Od czasu wyjazdu do USA Wnioskodawca nie przyjeżdżał do Polski.

W Polsce Wnioskodawca uzyskuje jedynie dochody z wynajmu mieszkania, które stanowi jego majątek osobisty. Dochody te wykazywane są do opodatkowania w Polsce.

Wnioskodawca zamierza w W. podjąć pracę. Jako współmałżonek dyplomaty Wnioskodawca posiada immunitet dyplomatyczny przyznany na cały okres pobytu. Otrzymał również pozwolenie na pracę w USA, wydane przez amerykański Departament Bezpieczeństwa Krajowego i może legalnie podjąć pracę u dowolnego pracodawcy działającego na terenie Stanów Zjednoczonych. Wnioskodawca posiada Social Security Number - odpowiednik polskiego numeru ubezpieczenia społecznego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest osobą mającą miejsce zamieszkania na terenie Rzeczpospolitej Polskiej i czy Wnioskodawca będzie zobowiązany wykazywać w polskim rozliczeniu podatkowym dochody uzyskiwane z pracy na terenie Stanów Zjednoczonych?

Zdaniem Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Powyższa definicja wskazuje, iż wystarczy spełnienie jednego z dwóch wskazanych warunków by zostać uznanym za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Ośrodek interesów życiowych to centrum interesów osobistych lub gospodarczych podatnika. Spójnik „lub” pomiędzy tymi „centrami” oznacza, że wystarczy posiadanie jednego z tych centrów w Polsce by zostać uznanym za osobę mającą miejsce zamieszkania w kraju. O zmianie miejsca zamieszkania będzie świadczyło przeniesienie za granicę zarówno centrum interesów osobistych jak i gospodarczych - czyli ośrodka interesów życiowych. O posiadaniu centrum interesów osobistych w Polsce świadczą powiązania osobiste - przede wszystkim miejsce zamieszkania najbliższej rodziny. Ponieważ Wnioskodawca wraz z najbliższą rodziną mieszka w Stanach Zjednoczonych, tam posiada ognisko domowe, to tym samym należy uznać, że z dniem wyjazdu do USA Wnioskodawca przeniósł do tego kraju centrum interesów osobistych, jednocześnie Wnioskodawca nie utrzymuje w Polsce innych powiązań osobistych, takich jak działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna.

Jedynym powiązaniem gospodarczym Wnioskodawcy z Polską są dochody z wynajmu mieszkania. Majątkiem tym małżonek zarządza ze Stanów Zjednoczonych, korzystając z pomocy pełnomocnika mającego miejsce zamieszkania w Polsce. Głównymi źródłami dochodów małżonków są dochody z pracy wykonywanej w USA. Tym samym Wnioskodawca nie posiada w Polsce centrum interesów gospodarczych.

Drugi z warunków zawartych w przepisie stanowi, że osoba ma miejsce zamieszkania w Polsce, jeżeli przebywa na terenie kraju dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Od wyjazdu do Stanów Zjednoczonych w listopadzie 2013 r. Wnioskodawca w ogóle nie przebywa w Polsce. Tym samym w 2014 r. nie spędzi w Polsce więcej niż 183 dni (najprawdopodobniej nie spędzi w Polsce ani jednego dnia w 2014 r.). Również w następnych latach Wnioskodawca nie będzie spędzał w Polsce więcej niż 183 dni w roku - ewentualne przyjazdy do Polski to będą krótkie pobyty wakacyjne czy świąteczne.

Tak więc w myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Tym samym, zgodnie z art. 3 ust. 2a, Wnioskodawca nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Oznacza to, że Wnioskodawca podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce wyłącznie od dochodów z wynajmu mieszkania znajdującego się w Polsce i nie będą miały wpływu na wysokość podatku od dochodów z wynajmu mieszkania.

Nawet jeśli uznać, że zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania w Polsce, to wówczas doszłoby do „konfliktu rezydencji”, który należałoby rozstrzygnąć na gruncie polsko-amerykańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z przepisami podatkowymi USA amerykańskim rezydentem podatkowym, a więc osobą posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Stanach Zjednoczonych, osoba staje się, gdy jej pobyt na terytorium tego kraju przekroczy 183 dni w roku kalendarzowym.

Gdyby więc przyjąć, że Wnioskodawca pozostaje nadal rezydentem podatkowym a jednocześnie stał się amerykańskim rezydentem, to konieczne stanie się zastosowanie odpowiednich norm wynikających z umowy z 8 października 1974 r. zawartej pomiędzy Polską a USA w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 4 tej umowy:

Jeżeli w znaczeniu artykułu 3, ustępu 1, punktów 7 i 8 niniejszej Umowy osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obydwu Umawiających się Państwach, to:

1. będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ona stale zamieszkuje, jeżeli ona stale zamieszkuje w obydwu Umawiających się Państwach lub nie zamieszkuje w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, z którym jej związki osobiste i majątkowe są ściślejsze (ośrodek powiązań osobistych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym z Umawiających się Państw znajduje się ośrodek jej powiązań osobistych, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym ona zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli ona zazwyczaj przebywa w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem.
   
   

Zgodnie z tym przepisem Wnioskodawcę należy uznać za osobę mającą miejsce zamieszkania w USA - w tym kraju jej związki osobiste i majątkowe są ściślejsze. W USA Wnioskodawca mieszka wraz z rodziną, tam koncentruje się jego życie osobiste, tam też znajdują się główne źródła dochodów małżonków. Ponadto Wnioskodawca przebywa zazwyczaj w USA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz. U z 1976 r. Nr 31, poz. 178).

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 7 lit. b) ww. umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski” oznacza jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z polskim prawem jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi polskiemu jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 8 lit. b) ww. umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych” oznacza jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z prawem Stanów Zjednoczonych jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi Stanów Zjednoczonych jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Stanach Zjednoczonych.

Zgodnie z art. 4 ww. umowy, jeżeli w znaczeniu artykułu 3, ustępu 1, punktów 7 i 8 niniejszej Umowy osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obydwu Umawiających się Państwach, to:

1. będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ona stale zamieszkuje. Jeżeli ona stale zamieszkuje w obydwu Umawiających się Państwach lub nie zamieszkuje w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, z którym jej związki osobiste i majątkowe są ściślejsze (ośrodek powiązań osobistych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym z Umawiających się Państw znajduje się ośrodek jej powiązań osobistych, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym ona zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli ona zazwyczaj przebywa w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Umowa zawarta między Polską i Stanami Zjednoczonymi Ameryki.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od listopada 2013 r. przebywa w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Wyjechał do tego kraju wraz z żoną i dwójką dzieci. Jego małżonka jest pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Jako dyplomata została wysłana na kilkuletnią placówkę dyplomatyczną (4-5 lat) do Waszyngtonu. Małżonkowie wyjechali do USA wraz z dziećmi. Jedno z dzieci chodzi w Waszyngtonie do przedszkola, drugie do szkoły. Wnioskodawca posiada w USA stale miejsce zamieszkania, mieszka tam ze swoją najbliższą rodziną, tam znajduje się jego ognisko domowe. W Polsce Wnioskodawca nie pracuje, nie podejmuje żadnej aktywności społecznej, kulturalnej, politycznej czy obywatelskiej. Ponadto Wnioskodawca nie należy do żadnych organizacji, partii czy klubów. Wnioskodawca nie przebywa i nie zamierza przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Od czasu wyjazdu do USA Wnioskodawca nie przyjeżdżał do Polski. W Polsce Wnioskodawca uzyskuje jedynie dochody z wynajmu mieszkania, które stanowi jego majątek osobisty. Dochody te wykazywane są do opodatkowania w Polsce. Wnioskodawca zamierza w Waszyngtonie podjąć pracę. Jako współmałżonek dyplomaty Wnioskodawca posiada immunitet dyplomatyczny przyznany na cały okres pobytu. Otrzymał również pozwolenie na pracę w USA i może legalnie podjąć pracę u dowolnego pracodawcy działającego na terenie Stanów Zjednoczonych. Wnioskodawca posiada Social Security Number - odpowiednik polskiego numeru ubezpieczenia społecznego.

W świetle przedstawionych faktów, należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce będzie podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień umowy zawartej w dniu 8 października 1974 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. W konsekwencji Wnioskodawca będzie zobowiązany w Polsce rozliczać się z przychodów (dochodów) uzyskiwanych z tytułu wynajmu mieszkania. Wnioskodawca nie ma obowiązku opodatkowania w Polsce dochodów osiąganych w USA. Tym samym nie wystąpi obowiązek wykazywania przez Wnioskodawcę dochodów uzyskiwanych z pracy na terenie Stanów Zjednoczonych w zeznaniu podatkowym składanym w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.