Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-349/14/UH
z 24 czerwca 2014 r.

Zmieniona przez interpretację nr IBPP3/443-349/14-2/MN w trakcie porządkowania

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku przesłanym za pismem z 17 marca 2014 r. (data wpływu 24 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy spółka komunalna, działająca w ramach powierzonych zadań organu władzy publicznej jest podatnikiem podatku VAT, w sytuacji gdy otrzymuje od gminy finansową rekompensatę za koszty ponoszone w związku realizacją powierzonych zadań – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy spółka komunalna, działająca w ramach powierzonych zadań organu władzy publicznej jest podatnikiem podatku VAT, w sytuacji gdy otrzymuje od gminy finansową rekompensatę za koszty ponoszone w związku realizacją powierzonych zadań.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis stanu faktycznego:

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, której jedynym wspólnikiem jest Gmina …. Zgodnie z ustawą o gospodarce komunalnej oraz ustawą o samorządzie gminnym, w związku z nowelizacją ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, która od dnia 1 lipca 2013 r. nałożyła na gminy nowe kompleksowe obowiązki związane z gospodarką odpadami komunalnymi, Rada Miasta, uchwałą nr ... z 27 września 2012 r. uchwaliła, że zadanie użyteczności publicznej polegające na gospodarowaniu odpadami komunalnymi będzie wykonywane przez spółkę gminną.

W oparciu o uchwałę Rady Gminy, Prezydent Miasta zarządzeniem nr ORo.0050.604.2012 wyznaczył Wnioskodawcę, to jest Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji … spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością do wykonywania zadania użyteczności publicznej polegającego na gospodarowaniu odpadami komunalnymi.

W zakresie powierzonych zadań Wnioskodawca nie dokonuje odbioru odpadów od mieszkańców – to zadanie wykonuje inny podmiot. Również 27 września 2012 r. Rada Miasta …, uchwałą nr ..., działając w oparciu o art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym upoważniła zarząd Wnioskodawcy do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej w zakresie szczegółowo opisanym w tej uchwale, a przedmiotowo związanym z opłatami za gospodarowanie odpadami komunalnymi, to jest do przyjmowania deklaracji, określania w drodze decyzji wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w razie nie złożenia przez właściciela nieruchomości deklaracji o wysokości tej opłaty, określania w drodze decyzji wysokości zaległości z tytułu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi itd.

Wnioskodawca jako spółka komunalna ma powierzone w swoim akcie założycielskim (umowie spółki) dwa rodzaje zadań użyteczności publicznej – wypełnia obowiązki w zakresie zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków, świadcząc w tym zakresie usługi dla mieszkańców gminy i będąc z tego tytułu podatnikiem podatku VAT oraz realizuje zadanie własne gminy prowadząc gospodarkę komunalną w zakresie gospodarowania odpadami.

Relacja Wnioskodawcy z mieszkańcami gminy, zobowiązanymi do uiszczania opłat z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi, w zakresie podatku od towarów i usług nie budzi już wątpliwości – zgodnie z utrwalającymi się poglądami, popartymi np. interpretacją indywidualną Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 1 lipca 2013 roku (IBPP1/443-272/13/MS) Wnioskodawca upoważniony do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej, pobierając opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi nie może być uznawany za podatnika podatku od towarów i usług. Jedynie relacja z gminą, która ponosi koszty swojej obsługi nie w postaci wydatków na utrzymanie Urzędu Miasta i pracowników Urzędu Miasta, lecz w postaci rekompensaty wypłacanej swej spółce komunalnej, może wymagać wydania interpretacji indywidualnej.

Wnioskodawca wykonuje powierzone mu zadania z zakresu administracji publicznej na podstawie uchwał Rady Gminy oraz zarządzenia Prezydenta Miasta, na zasadach wynikających z przepisów o gospodarce komunalnej i zgodnie z celami, wskazanymi w akcie założycielskim spółki. Dla wypełnienia wymogów przewidzianych w tzw. drugim pakiecie Altmark, czyli działając zgodnie z Komunikatem Komisji – Zasady ramowe Unii Europejskiej dotyczące pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych (2012/C 8/03), Wnioskodawca ustalił z gminą szczegółowe zasady finansowe wykonywania powierzonych mu zadań, w tym zasady obliczania, wypłaty lub zwrotu nadmiernej rekompensaty – w drodze pisemnej umowy wykonawczej z 28 grudnia 2012 r. Po zakończeniu 2013 r. nie ustalono żadnego zwrotu nadmiernej rekompensaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca, będący spółką komunalną, działając w ramach powierzonych mu zadań organu władzy publicznej, na podstawie przeniesienia na niego kompetencji organu władzy publicznej uchwałą rady gminy i powierzenia mu wykonywania zadań organu władzy publicznej przez tę gminę, w relacji do gminy, która powierzyła mu realizację tych zadań, jest podatnikiem podatku VAT, skoro otrzymuje od gminy finansową rekompensatę za koszty ponoszone w związku realizacją powierzonych zadań?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie wykonywanych przezeń zadań publicznych dotyczących gospodarowania odpadami komunalnymi Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca uważa, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ani w stosunku do mieszkańców, wchodzących z nim w relacje jako z organem władzy publicznej ani w stosunku do gminy, która powierzając realizację zadania publicznego swojej spółce komunalnej, w tym przenosząc kompetencje organu władzy publicznej na zarząd spółki, zwraca spółce koszty ponoszone w związku z obsługą powierzonych zagadnień, przy czym koszty te mają charakter odpowiadający kosztom utrzymania urzędu obsługującego organ władzy publicznej.

Wskutek upoważnienia przez Radę Miasta zarządu spółki komunalnej, należącej w 100% do Miasta, załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej, zarząd ten stał się organem władzy publicznej w zakresie powierzonego mu spektrum spraw. Podnoszone w literaturze dotyczącej opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi wątpliwości co do możliwego zakresu powierzenia zarządowi spółki komunalnej kompetencji do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej zostały usunięte dzięki wyrokowi Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 listopada 2013 r. (II OSK 2409/13) w sprawie ze skargi Wojewody dolnośląskiego na uchwałę Rady Miasta w Lubinie, w którym NSA potwierdził poprawność szerokiego rozumienia uprawnienia rady gminy do upoważnienia zarządu jednostek organizacyjnych gminy do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej.

Wobec powyższego, przedsiębiorstwo Wnioskodawcy, w części przeznaczonej do obsługi zarządu Wnioskodawcy działającego jako organ władzy publicznej, powinno być postrzegane jako urząd obsługujący ten organ w zakresie realizowanych zadań.

Należy wskazać, że zadania, które Rada Miasta powierzyła do wykonywania spółce komunalnej, zostały nałożone na gminy ustawą z 1 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2011 r. Nr 152 poz. 897). Rada Miasta, podejmując uchwały nr ... w sprawie wyboru sposobu i formy prowadzenia gospodarki komunalnej w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy oraz nr ... w sprawie upoważnienia Zarządu Spółki Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej, dokonała jedynie, działając w granicach prawa, to jest w granicach ustawy o gospodarce komunalnej i z wykorzystaniem art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym, wyboru sposobu wykonywania swoich publicznych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa.

Wymaga podkreślenia, że umowa wykonawcza, zawarta przez Wnioskodawcę z gminą, nie ma charakteru umowy cywilnoprawnej, o której wspomina art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Formą przekazania wnioskodawcy kompetencji organu władzy publicznej było podjęcie przez Radę Miasta uchwały w oparciu o art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym, zaś formą powierzenia wykonywania określonych zadań publicznych własnej spółce komunalnej, w kontekście ustawy o gospodarce komunalnej, było podjęcie przez Radę Miasta uchwały o wyborze formy prowadzenia gospodarki komunalnej, która została doprecyzowana zarządzeniem Prezydenta Miasta, wskazującym konkretną spółkę komunalną, która zadanie ma wykonywać. Umowa, zawarta w wykonaniu wyżej wymienionych aktów władczego działania gminy wobec swojej jednostki organizacyjnej, jaką jest spółka komunalna, miała wyłącznie aspekt wykonawczo-rozliczeniowy, regulując zasady obliczania lub korygowania, terminy wypłacania lub zwrotów przyznanej rekompensaty kosztów.

W tym stanie rzeczy Wnioskodawca uważa, że w zakresie działania przez Wnioskodawcę jako organ władzy publicznej oraz w zakresie działania jego przedsiębiorstwa jako urzędu obsługującego ten organ, Wnioskodawca w żadnej relacji, zarówno wobec mieszkańców, wnoszących opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi jak i wobec gminy, która ze swego budżetu wydaje środki na wykonanie zadania własnego gminy przez jej jednostkę organizacyjną, nie może być postrzegany jako podatnik podatku od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy ww. rekompensata nie powinna być dokumentowana fakturą VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Katalog czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług zawarty jest w art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl ust. 1 pkt 1 art. 5 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powyższego wynika, że definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem, opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów, przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

A zatem, pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 cyt. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE. L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Jako, że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, należy uznać, że spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT.

Zatem, w przypadku, gdy spółka komunalna wykonuje czynności na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – powinna być traktowana jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

W myśl obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2–5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że otrzymane dotacje i inne dopłaty podlegają opodatkowaniu jako składnik ceny czynności, z którą są związane. Jeżeli dotacja, subwencja lub inna dopłata o podobnym charakterze przekazywana jest w celu sfinansowania dostawy konkretnych towarów lub świadczenia konkretnych usług – istnieje bezpośredni związek między otrzymaną dopłatą a dostawą towarów lub świadczeniem usług i ich ceną – to stanowi ona podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 cyt. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W takiej sytuacji mamy do czynienia z dotacją przedmiotową, która podlega opodatkowaniu według takiej stawki jak czynności, których dotyczą.

Natomiast otrzymana dotacja (dopłata o podobnym charakterze) niemająca bezpośredniego wpływu na cenę usługi, mająca na celu ogólne dofinansowanie działalności podatnika, nieuzależniona od ilości i wartości dostarczanych towarów lub świadczonych usług, nie zwiększa podstawy opodatkowania z tytułu podatku od towarów i usług.

W sytuacji, gdy podatnik dla konkretnej dostawy towarów lub konkretnego świadczenia usług otrzymuje od innego podmiotu dofinansowanie, np. w postaci dotacji stanowiącej dopłatę do ceny towaru lub usługi – tego rodzaju dofinansowanie stanowi, obok ceny, uzupełniający ją element podstawy opodatkowania z tytułu tej dostawy lub świadczenia. Istotne zatem dla określenia, czy dana dotacja jest, czy nie jest opodatkowana, są szczegółowe warunki jej przyznania, określające cel realizowanego w określonej formie dofinansowania. Natomiast otrzymana dotacja niemająca bezpośredniego wpływu na cenę usługi, mająca na celu ogólne dofinansowanie działalności podatnika, nieuzależniona od ilości i wartości dostarczanych towarów lub świadczonych usług, nie zwiększa podstawy opodatkowania z tytułu podatku od towarów i usług.

Z treści wniosku wynika, że Rada Miasta, uchwałą z 27 września 2012 r. powierzyła Wnioskodawcy (spółce gminnej) zadania użyteczności publicznej polegające na gospodarowaniu odpadami komunalnymi. Zarząd Wnioskodawcy został upoważniony do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej w zakresie szczegółowo opisanym w tej uchwale, związanym z opłatami za gospodarowanie odpadami komunalnymi, (przyjmowanie deklaracji, określanie w drodze decyzji wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w razie nie złożenia przez właściciela nieruchomości deklaracji o wysokości tej opłaty, określanie w drodze decyzji wysokości zaległości z tytułu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi itd.). Wnioskodawca realizuje zadanie własne Gminy prowadząc gospodarkę komunalną w zakresie gospodarowania odpadami. Gmina ponosi koszty obsługi w postaci rekompensaty wypłacanej spółce komunalnej. Wnioskodawca ustalił z gminą szczegółowe zasady finansowe wykonywania powierzonych mu zadań, w tym zasady obliczania, wypłaty lub zwrotu nadmiernej rekompensaty – w drodze pisemnej umowy wykonawczej.

Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy w relacji do Gminy, która powierzyła mu realizację tych zadań jest podatnikiem podatku VAT, skoro otrzymuje od Gminy finansową rekompensatę za koszty ponoszone w związku realizacją powierzonych mu zadań.

W świetle art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.), Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest jednostką zasadniczego podziału terytorialnego stopnia podstawowego, posiada osobowość prawną, a zatem zdolność do działania we własnym imieniu.

Na podstawie art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 cyt. ustawy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy (…). W szczególności zadania własne obejmują sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym). W myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

W ustawie z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1339 ze zm.) w rozdziale 3a – „Gospodarowanie odpadami komunalnymi przez gminę” wskazano, że gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (art. 6c pkt 1 i 2).

W myśl art. 6h tej ustawy właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Zgodnie z art. 6m ust. 1 ww. ustawy, właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych.

Na podstawie art. 6o, w razie niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę uzasadnione szacunki, w tym średnią ilość odpadów komunalnych powstających na nieruchomościach o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 6p ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 20 sierpnia 2013 r., w razie stwierdzenia, że właściciel nieruchomości nie uiścił opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uiścił ją w wysokości niższej od należnej, wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość zaległości z tytułu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnym.

Przepisy te jednoznacznie wskazują na obowiązki ciążące na Gminie w zakresie gospodarowania odpadami.

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa stwierdzić należy, że między Wnioskodawcą a Gminą występuje świadczenie wzajemne, gdyż Wnioskodawca został zobowiązany przez Gminę na podstawie uchwały rady Gminy do załatwiania indywidualnych spraw związanych z gospodarowaniem odpadami komunalnymi, to jest do przyjmowania deklaracji, określania w drodze decyzji wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w razie nie złożenia przez właściciela nieruchomości deklaracji o wysokości tej opłaty, określania w drodze decyzji wysokości zaległości z tytułu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi itd., za które to świadczenie Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie. Wnioskodawca ustalił z Gminą zasady finansowe wykonywania powierzonych zadań w tym zasady obliczania wypłaty lub zwrotu nadmiernej rekompensaty. A zatem pomiędzy płatnością, którą otrzymuje Wnioskodawca w postaci rekompensaty od Gminy, a świadczeniem na rzecz Gminy, zachodzi związek bezpośredni, bowiem płatność następuje w zamian za to świadczenie. Wnioskodawca otrzymując od Gminy zwrot poniesionych wydatków otrzymuje zindywidualizowaną korzyść, a otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnościami, których dokonuje Wnioskodawca na rzecz Gminy. Wnioskodawca realizując opisane w stanie faktycznym zadania powierzone przez Gminę, zwalnia ją w istocie z określonych prawem obowiązków, czyni to jednak za wynagrodzeniem w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług – Gmina osiąga więc wymierną korzyść.

Wobec tego rekompensata, którą otrzymuje Wnioskodawca stanowi podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o podatku VAT, a tym samym podlega opodatkowaniu jako czynność wymieniona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W konsekwencji Wnioskodawca (zarejestrowany czynny podatnik VAT) jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT na rzecz Gminy – zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, dokumentującej wyświadczone na rzecz Gminy usługi w zakresie czynności związanych z opłatami za gospodarowanie opłatami, za które Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w postaci rekompensaty.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego w zakresie wykonywanych przezeń zadań publicznych dotyczących gospodarowania odpadami komunalnymi Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

Należy zauważyć, że tut. organ nie dokonuje analizy załączonych dokumentów, a interpretację indywidualną wydaje na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.