Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-583/14-5/AG
z 27 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2014 r. (data wpływu 15 października 2014 r.), uzupełnionym w części pismem z dnia 14 stycznia 2015 r. (data wpływu 21 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz stawki amortyzacyjnej.

Wniosek ten w zakresie określonym pytaniem Nr 4 i Nr 5 nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 7 stycznia 2015 r., Nr …., na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 7 stycznia 2015 r. (data doręczenia 13 stycznia 2015 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 14 stycznia 2015 r. (data wpływu 21 stycznia 2015 r.) nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 20 stycznia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w dniu 1 września 2014 r. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej jako osoba fizyczna, której podstawowym przedmiotem jest hipoterapia, do której uprawnienia nabyła w maju 2014 r. Rozlicza się na zasadach ogólnych. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Mając wspólnotę małżeńską, Wnioskodawczyni wspólnie z mężem w 2003 r. zakupiła na podstawie aktu notarialnego działkę o pow. 0,90 ha, za kwotę 3 596,00 zł wraz z opłatami. Budowę budynku gospodarczego rozpoczęli się w czerwcu 2004 r., a zakończyli w styczniu 2013 r .

Z budynku gospodarczego wydzielono 9 m^² pod prowadzoną działalność gospodarczą, a z gruntów 160 m^²

W piśmie z dnia 13 stycznia 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. W momencie zakupu działka była niezabudowana.
2. Budowa budynku gospodarczego prowadza była sposobem gospodarczym, jak i przy pomocy osób trzecich.
3. Nie posiada dowodów dokumentujących poniesione wydatki na budowę budynku gospodarczego. Wydzielona część z budynku gospodarczego i działki jest wykorzystywana do działalności gospodarczej od 1 września 2014 r. W budynku gospodarczym stoi koń przeznaczony do zajęć hipoterapii, a na działce w części wydzielonej odbywają się zajęcia z hipoterapii.
4. W październiku 2014 r. została ułożona kostka przy budynku gospodarczym w części wydzielonej pod działalność (przylega do budynku gospodarczego). Została zwiększona wartość budynku. Amortyzacja rozpoczęto od m-ca listopada 2014 r.
5. Budynek i działka zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od 1 września 2014 r.
6. Przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych budynku gospodarczego nie było dokonane jego ulepszenie
7. Powierzchnia działki wynosi 0,90 ha, z czego wydzielono pod działalność gospodarczą 160 m²..
8. Wartość początkowa działki została wprowadzona na podstawie aktu notarialnego. Wartość działki wynikająca z aktu notarialnego wynosi 3 596,00 zł wraz z opłatami. Wprowadzono do ewidencji dwie wartości: z aktu notarialnego i wartość działki proporcjonalną do części wydzielonej pod dzielność gospodarczą. Działka nie podlega amortyzacji.
9. Wartość budynku gospodarczego (niemieszkalnego) została w wprowadzona na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę. Wprowadzono do ewidencji dwie wartości: jedna dotyczy całego budynku, druga ustalona proporcjonalnie do powierzchni wydzielonej pod działalność. Amortyzacja kosztowa dotyczy tylko części wydzielonej pod działalność. Amortyzację budynku gospodarczego rozpoczęto od października 2014 r.
10. Dla budynku gospodarczego ustalono indywidualną stawkę amortyzacyjną 2,56%, ponieważ upłynął jeden pełny rok użytkowania. Budynek będzie amortyzowany przez 39 lat. (art. 22 ust. 1 pkt 4 ustawy).
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest zastosowanie wartości początkowej wycenionej przez biegłego na dzień rozpoczęcia działalności i proporcjonalny podział gruntu i budynku gospodarczego wraz ze stawką amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową budynku gospodarczego ustalono w oparciu o wycenę biegłego na dzień 1 września 2014 r., ponieważ w monecie rozpoczęcia i zakończenia budowy składnik majątkowy miał być używany do celów osobistych, w tym czasie nie było obowiązku gromadzenia rachunków dokumentujących wydatki na jego wytworzenie.

Na podstawie aktu notarialnego działkę wprowadzono do ewidencji środków trwałych analogicznie jak budynek gospodarczy, tj. proporcjonalnie, która nie podlega amortyzacji. Odpisów amortyzacyjnych od budynku gospodarczego dokonuje od wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni tej nieruchomości. Dla budynku gospodarczego ustalono indywidualną stawkę amortyzacyjną 2,56%, ponieważ upłynął jeden pełny rok użytkowania. Budynek będzie amortyzowany przez 39 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Według art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnym i prawnymi.

W świetle ww. przepisów, amortyzacji nie podlegają grunty, natomiast budowle usytuowane na tych gruntach stanowią odrębne środki trwałe, które co do zasady mogą podlegać amortyzacji.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Przepis art. 22f ust. 1 tej ustawy stanowi, że podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia,
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.
   
   

Według art. 22g ust. 3 tej ustawy, za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 22g ust. 4 powyższej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na odstąpienie - w określonych warunkach - od opisanego sposobu ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, tj. ustalenie kosztu wytworzenia w drodze oszacowania.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, o czym stanowi treść art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Powyższe przepisy stosuje się tylko wówczas, gdy podatnik pomimo dołożenia należytej staranności, w wyniku zaistnienia obiektywnych okoliczności nie jest w stanie ustalić ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środka trwałego. Przy czym przepis art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób ma zastosowanie w przypadku wprowadzania do ewidencji środków trwałych składnika majątku prywatnego podatnika, nabytego przez niego przed dniem założenia ewidencji. Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Należy tu mieć na uwadze, że niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego winna mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na wytworzenie określonego składnika majątku (dot. np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Przepis art. 22g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Ponadto stosownie do art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z powyższych przepisów wynika, że wartość początkową środka trwałego powiększa się o wartość nakładów ulepszeniowych poczynionych na ten środek.

Co do zasady budynki stanowiące środek trwały podlegają amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki te mogą być podwyższane lub obniżane, co wynika z art. 22i ust. 2-7 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zauważyć przy tym należy, że zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stawka amortyzacyjna dla budynków niemieszkalnych, do których zaliczyć należy budynki gospodarcze, wynosi 2,5%.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni na potrzeby prowadzonej od 1 września 2014 r. działalności gospodarczej w zakresie hipoterapii wykorzystuje część zakupionej w 2003 r. nieruchomości oraz część wybudowanego na tym gruncie w latach 2004 -2013 budynku gospodarczego, stanowiących majątek prywatny Wnioskodawczyni i Jej męża. W wykorzystywanej na potrzeby działalności gospodarczej części budynku gospodarczym stoi koń przeznaczony do zajęć hipoterapii, a na działce, w części wydzielonej, odbywają się zajęcia z hipoterapii. Zarówno grunt jak i budynek przekazane zostały na cele działalności gospodarczej i wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od dnia 1 września 2014 r. Wartość początkowa działki, w tym części działki wydzielonej pod działalność gospodarczą ustalono na podstawie aktu notarialnego, natomiast wartość budynku gospodarczego, w tym części tego budynku wykorzystywanego na potrzeby działalności gospodarczej na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę, proporcjonalnie do powierzchni wydzielonej pod działalność. Od października 2014 r. rozpoczęto amortyzację części budynku wykorzystywanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Dla budynku gospodarczego Wnioskodawczyni ustaliła indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,56%.

W październiku 2014 r. przy budynku gospodarczym w części wydzielonej pod działalność, a przylegającej do budynku gospodarczego ułożona została kostka, co zwiększyło wartość budynku.

Wnioskodawczyni dodała, że budowa ww. budynku prowadzona była sposobem gospodarczym i przy pomocy osób trzecich. Wnioskodawczyni nie posiada dowodów dokumentujących wydatki poniesione na budowę ww. budynku. Budowa tego budynku zakończona została w styczniu 2013 r.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że skoro wybudowanie przedmiotowego budynku nastąpiło poza działalnością gospodarczą i na potrzeby prywatne, a dopiero w okresie późniejszym podjęto decyzję o wykorzystaniu części wybudowanego budynku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczym i Wnioskodawczyni nie posiada dowodów dokumentujących poniesienie na budowę tego budynku wydatków, to może dla celów amortyzacji ustalić wartość początkową tego budynku na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy, proporcjonalnie do powierzchni wydzielonej pod działalność, stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość początkowa gruntu winna być również ustalona w proporcjonalnie do powierzchni wykorzystywany w działalności gospodarczej, ale na podstawie ceny nabycia, o której mowa w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

W ww. sytuacji Wnioskodawczyni może ustalić dla części budynku gospodarczego wykorzystywanego w działalności gospodarczej stawkę amortyzacyjną na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym samym przyjąć 39 letni okres amortyzacji tego środka trwałego i stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,56%.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul. …., …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.