Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-973/14-2/MS
z 19 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2014 r. (data wpływu 10 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty pracownikowi dodatkowej odprawy pieniężnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2014 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty pracownikowi dodatkowej odprawy pieniężnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Akcyjna(dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) dokonał zwolnień grupowych w październiku i listopadzie 2014 r. Przyczyną zwolnień grupowych była kontynuacja wdrożenia planu restrukturyzacji organizacyjnej Spółki. Jest to przyczyna niedotycząca pracowników w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników (dalej: „ustawa”).

W związku ze zwolnieniami grupowymi, Wnioskodawca zawarł w dniu 11 września 2014 r. ze wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi działającymi u Wnioskodawcy lub co najmniej wszystkimi reprezentatywnymi organizacjami związkowymi w rozumieniu art. 241 (25a) Kodeksu pracy, które reprezentują zwalnianych pracowników, porozumienie dotyczące zwolnień grupowych (dalej: „Porozumienie”).

Porozumienie zostało zawarte dla wszystkich pracowników objętych procedurą zwolnień grupowych, w ramach procedury zwolnień grupowych określonej w art. 3 ustawy.

Na podstawie Porozumienia Spółka wypłaciła zwalnianym pracownikom dodatkowe odprawy z tytułu zwolnień grupowych (dalej: „Odprawy Dodatkowe”). Liczba takich odpraw wypłaconych danemu pracownikowi była uzależniona od jego stażu pracy w Spółce. Niektórzy pracownicy otrzymali także, zgodnie z Porozumieniem, jeszcze inne odprawy, których kryterium przyznawania nie był staż pracy, ale szczególna sytuacja osoby, której taka odprawa została przyznana. Te inne odprawy, które w Porozumieniu zostały określone jako „Dodatkowe Odprawy dla Osób w Szczególnej Sytuacji” zostały wypłacone zwalnianym pracownikom, w stosunku do których orzeczono niepełnosprawność w stopniu znacznym (i którzy złożyli oświadczenie na piśmie o rezygnacji z tego kryterium ochronnego), pracownikom objętymi zwolnieniami wspólnie z współmałżonkiem, a także tymi, którzy wychowują dzieci własne lub przysposobione do lat 18 bądź dzieci, w stosunku do których orzeczono niepełnosprawność w stopniu znacznym, i będący jedynym żywicielem rodziny lub samotnie je wychowujący. Oprócz odpraw wypłaconych na podstawie Porozumienia Spółka wypłaciła zwalnianym pracownikom odprawy, o których, mowa w art. 8 ustawy. Obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych ciążące na Wnioskodawcy w związku z odprawami wypłaconymi na podstawie ustawy nie są przedmiotem mniejszego zapytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca miał prawo zakwalifikować Odprawy Dodatkowe wypłacone zwalnianym pracownikom jako przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie pobrać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Odprawy Dodatkowe wypłacone pracownikom na mocy Porozumienia stanowią przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym Wnioskodawca miał prawo nie pobrać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych przy wypłacie tych odpraw.

Art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
   
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
   
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
   
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
   
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników7 majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 300,
   
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   
   

Zgodnie z art. 9. § 1 Kodeksu pracy, ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Porozumienie stanowiące podstawę wypłaty Odpraw Dodatkowych jest w ocenie Spółki dokumentem wskazanym w artykule 9 § 1 Kodeksu pracy. Przemawia za tym fakt, że zawiera ono porozumienie zawarte przez Wnioskodawcę z organizacjami związkowymi reprezentującym i zwalnianych pracowników, które zostało uzgodnione w ramach procedury zwolnień grupowych wynikających z restrukturyzacji Spółki zgodnie z przepisami ustawy. Porozumienie nie zawiera innych postanowień, które nie byłyby związane ze wspomnianymi zwolnieniami grupowymi. w związku z tym, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyrokach z dnia 10 października 2003 r. oraz 4 października 2011 r., przymiot źródła prawa pracy jest przyznawany tym porozumieniom i regulaminom, które odnoszą się do procesów zwolnień, przekształceń czy restrukturyzacji i nie zawierają innych ustaleń.

Rozstrzygnięcia wymaga zatem kwestia, czy Odprawy Dodatkowe mogą być uznane za odszkodowania lub zadośćuczynienia w rozumieniu art. 21 ust. pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wykładnia językowa przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzi do wniosku, że odprawy, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy zostały zaliczone przez Ustawodawcę do kategorii „odszkodowania lub zadośćuczynienia”, o której mowa w tym przepisie. W przeciwnym wypadku nie byłoby powodu, aby explicite wyłączać specyficzne kategorie odpraw (wymienione w lit. a, b i c) spod ogólnej dyspozycji wyrażonej w tym przepisie. Skoro jednak Ustawodawca wprowadził takie wyłączenie, a w dodatku uczynił to dla kilku kategorii odpraw, należy przyjąć, że w jego ocenie, na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, odprawy wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a, b i c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią odszkodowanie lub zadośćuczynienie.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wypracowano kryteria stosowania różnych dyrektyw wykładni przepisów prawa, w tym prawa podatkowego. Zgodnie z tymi zasadami, pierwszeństwo przysługuje zasadzie wykładni językowej a pozostałe zasady wykładni, w tym wykładnię systemową, funkcjonalną i historyczną traktuje się jako subsydiarne. Pogląd taki wyrażony został w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2000 r. stwierdzającej, że wykładnia językowa jest punktem wyjścia dla wszelkiej wykładni prawa i zakreśla jej granice w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, z uwagi na charakter prawa podatkowego szczególne znaczenie w tej dziedzinie prawa należy przypisać wykładni językowej, jednakże w sytuacji, gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych wyników, może być przydatna wykładnia systemowa, historyczna lub funkcjonalna (wyrok z dnia 9 sierpnia 2004 r.).

Nie można przy tym zapomnieć, że uczestnicy obrotu prawnego, w tym także podatnicy i płatnicy podatków, wiedzę o swoich prawach i obowiązkach czerpią, przede wszystkim, z treści ustaw i aktów wykonawczych wydanych, na ich podstawie. Z tego też powodu, wykładnia językowa jest podstawowym narzędziem służącym tym podmiotom do rekonstrukcji treści normy prawnej z jej źródła (w tym przypadku tekstu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Z tego też powodu pierwszeństwo wykładni językowej zapewnia realizację zasady zaufania do Państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającej z art. 2 Konstytucji RP.

Wobec powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przeciwna niż zaprezentowana powyżej wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi prowadzić do wniosków rażąco sprzecznych z brzmieniem tego przepisu, a zatem - jako taka - jest niedopuszczalna.

Ponadto, w ocenie Spółki, do Odpraw Dodatkowych nie znajdzie zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten bowiem ma zastosowanie wyłącznie do odpraw, które wypłacane są na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Przepisy te to wspomniana już powyżej ustawa, podczas gdy źródłem uprawnienia pracowników Wnioskodawcy do otrzymania Odpraw Dodatkowych jest Porozumienie. Porozumienie jest wprawdzie zawarte w związku ze zwolnieniami, których Spółka dokonała z, przyczyn niedotyczących pracowników, ale wysokość i zasady wypłaty Odpraw Dodatkowych są określone tylko i wyłącznie w Porozumieniu, które nie stanowi przepisu o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, Odprawy Dodatkowe wypłacone pracownikom na mocy Porozumienia stanowią przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym Wnioskodawca miał prawo nie pobrać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych przy wypłacie tych odpraw.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis art. 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
   
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   
   

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31, 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku, a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 38 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Z treści art. 39 ust. 1 ww. ustawy wynika, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wskazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
   
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
   
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
   
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
   
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
   
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca dokonał w październiku i listopadzie 2014 r zwolnień grupowych. Przyczyną zwolnień grupowych była kontynuacja wdrożenia planu restrukturyzacji organizacyjnej Spółki. Jest to przyczyna niedotycząca pracowników w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników (dalej: „ustawa”). W związku ze zwolnieniami grupowymi, Wnioskodawca zawarł w dniu 11 września 2014 r. ze wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi działającymi u Wnioskodawcy lub co najmniej wszystkimi reprezentatywnymi organizacjami związkowymi w rozumieniu art. 241 (25a) Kodeksu pracy, które reprezentują zwalnianych pracowników, porozumienie dotyczące zwolnień grupowych (dalej: „Porozumienie”). Porozumienie zostało zawarte dla wszystkich pracowników objętych procedurą zwolnień grupowych, w ramach procedury zwolnień grupowych określonej w art. 3 ustawy. Na podstawie Porozumienia Spółka wypłaciła zwalnianym pracownikom dodatkowe odprawy z tytułu zwolnień grupowych (dalej: „Odprawy Dodatkowe”). Liczba takich odpraw wypłaconych danemu pracownikowi była uzależniona od jego stażu pracy w Spółce.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Natomiast istoty odprawy nie należy doszukiwać się w twierdzeniu, że tego typu świadczenie jest odszkodowaniem, czyli naprawieniem szkody lub straty, jaką pracownik poniósł w związku z pozbawieniem go zatrudnienia. De facto jest ona świadczeniem pracodawcy w razie zaistnienia zdarzeń, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powodują niemożliwość, niecelowość lub zbędność kontynuacji stosunku pracy.

Ponadto, nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że ilekroć ustawodawca posługuje się w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określeniem „odprawa”, to za każdym razem dotyczy to wyłączenia od analizowanego zwolnienia przedmiotowego zawartego w lit. a), b) i c) ww. normy prawnej.

Przedmiotowym zwolnieniem nie są zatem objęte odprawy pieniężne, i to zarówno te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jak i odprawy pieniężne, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka wypłaciła zwalnianym pracownikom dodatkowe odprawy pieniężne z tytułu zwolnień grupowych na podstawie porozumienia. W związku z powyższym nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że dodatkowa odprawa wypłacona na podstawie porozumienia jako dokumentu wskazanego w art. 9 § 1 Kodeksu pracy stanowi przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz przepisy prawa należy uznać, że wypłacona pracownikowi dodatkowa odprawa na podstawie porozumienia nie będzie zwolniona od podatku. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1328 i 1478) nie zmieniło dotychczasowej zasady, zgodnie z którą przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie wyłącznie do odszkodowań i zadośćuczynień. Zatem wypłacona odprawa pieniężna będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, albowiem podstawą jej wypłaty będzie stosunek pracy. Spółka natomiast jako płatnik była obowiązana do poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, w myśl uregulowań powołanego wyżej art. 31 i 38 ustawy oraz w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, przekazać pracownikowi i właściwemu urzędowi skarbowemu informację PIT-11, a także w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym przesłać do właściwego urzędu skarbowego, roczną deklarację PIT-4R, w których winny zostać uwzględnione zaliczki pobrane od ww. odprawy.

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.