Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/443-195/14-4/KG
z 10 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2014 r. (data wpływu 4 sierpnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 października 2014 r. (data wpływu 24 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia limitu warunkującego zastosowanie zwolnienia podmiotowego od podatku w oparciu o przepis art. 113 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia limitu warunkującego zastosowanie zwolnienia podmiotowego od podatku w oparciu o przepis art. 113 ustawy. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 października 2014 r. o wskazanie przepisów prawa podatkowego mających być przedmiotem interpretacji oraz doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością świadczącą wyłącznie usługi medyczne, zwolnione podmiotowo od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).

Spółka zarządza i administruje nieruchomością, która ma trzech współwłaścicieli. Jako zarządca Spółka refakturuje koszty (fakturami) za zużycie energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wody na współwłaścicieli. Koszty za ww. media nie stanowią elementu kalkulacji usług za zarządzanie i administrowanie nieruchomością, są tylko refakturowane na podstawie dokumentów źródłowych.

Spółka będzie prowadziła prace związane z termomodernizacją budynków. Zakres prac modernizacyjnych związany jest z koniecznością poniesienia znacznych nakładów finansowych.

W piśmie z dnia 21 października 2014 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Zainteresowany wyjaśnił, co następuje:

1. Spółka korzysta ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 (w stosunku do faktur wystawionych za zarządzanie i administrowanie nieruchomością) oraz art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT (dotyczy świadczeń zdrowotnych).
2. Budynek, którego będą dotyczyły prace termomodernizacyjne to nieruchomość przeznaczona na cele użytkowe.
3. Usługi związane z zarządzaniem i administrowaniem nieruchomością Spółka świadczy odpłatnie. Wystawia na współwłaścicieli faktury, które są zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 113.
4. Zawarte umowy ze współwłaścicielami nie zawierały informacji o obowiązku przeprowadzenia prac termomodernizacyjnych. Współwłaściciele wyrazili zgodę na przeprowadzenie powyższych prac i na rozliczenie inwestycji.
5. Wydatki związane z termomodernizacją Spółka ponosi w swoim imieniu (umowę na termomodernizację budynku zawiera tylko Spółka). A wydatki rozliczane będą ze współwłaścicielami.
6. Wszystkie wydatki związane z termomodernizacją będą ewidencjonowane w księgach Spółki. Na podstawie otrzymanych faktur i dokumentów Spółka będzie rozliczała je dalej.
7. Rozliczenie kosztów termomodernizacji, nastąpi według udziałów współwłaścicieli w nieruchomości na podstawie wystawionych przez Spółkę not księgowych. Sposób oraz częstotliwość rozliczenia będą wynikały z zawartego porozumienia.
8. Wydatki poniesione na termomodernizację ponoszone będą przez Spółkę zgodnie z umową o termomodernizację, dopiero w dalszej kolejności Spółka będzie nimi obciążać współwłaścicieli. Spółka zaznaczyła, że wystawiane będą noty księgowe, a nie faktury tak jak wskazała pierwotnie we wniosku. Noty te wystawiane będą za wykonany zakres prac związany z termomodernizacją na współwłaścicieli nieruchomości w stosunku do posiadanych udziałów w budynku.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy koszty, które poniesie Spółka, które będą dalej refakturowane na współwłaścicieli (w wysokości procenta do posiadanych udziałów), bierze się do kwoty limitu podatku VAT? Jeśli powyższe zlicza się do limitu, to czy osobno bierze się pod uwagę koszty termomodernizacji i koszty zarządzania?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty refakturowane na współwłaścicieli - poniesione podczas termomodernizacji zlicza się do limitu 150.000 zł w danym roku. Poza tym ustala się łączny limit za zarządzanie oraz za termomodernizację. Podstawa prawna art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Brzmienie powołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wskazuje, że zawarta w nim definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Zatem, przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, niebędące dostawą towarów.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W przedmiotowej sprawie warto wyjaśnić, że na podstawie art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), dalej: Dyrektywa, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot odsprzedający daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inny podmiot, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Celem odsprzedaży jest zatem przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot sprzedający na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że sam danej usługi nie wykonał. W takim przypadku jest wystawiana zwykła faktura VAT przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Potwierdzeniem wyżej przedstawionego stanowiska, a tym samym implementacją prawa unijnego do prawa krajowego jest art. 8 ust. 2a ustawy. Według tego przepisu, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Wskazać należy, że przez refakturowanie usług - obok czynności odprzedaży usług - niekiedy rozumie się również poniesienie określonych kosztów na rzecz klienta, którymi jest on następnie obciążany. Nie następuje wówczas „kupno” i „odprzedaż” usługi przez pośrednika, lecz poniesienie (czy też nawet wyłożenie) przez pośrednika kosztów zakupu usługi świadczonej na rzecz odbiorcy.

Biorąc pod uwagę, że refakturowanie jest bądź to odprzedażą usług, bądź to przenoszeniem kosztów, przedmiotem refakturowania mogą być w zasadzie wszystkie usługi, nawet jeśli podmiot refakturujący nie ma wymaganych uprawnień do samodzielnego świadczenia danych czynności, czy też nie leży to w jego przedmiocie działalności (określonym dla celów ewidencyjnych).

Stosownie do obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. przepisu art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania podatkiem VAT, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Przy czym przez sprzedaż - zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi jednak art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku lub zwolnienie od podatku, a także zwolnienie podmiotowe od podatku VAT dla pewnej grupy podatników.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., ustalonym przez art. 1 pkt 55 lit. a) ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 35, z późn. zm.), dalej ustawa zmieniająca - zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 z wyjątkiem jednakże m.in. transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Dokonane przez ustawodawcę od 1 stycznia 2014 r. zmiany w art. 113 ustawy mają na celu bardziej precyzyjne i odpowiadające prawu unijnemu regulowanie stosowania zwolnienia od podatku VAT dla drobnych przedsiębiorców, których obrót w skali roku nie przekracza 150.000 zł.

Zgodnie z art. 288 Dyrektywy 2006/112/WE, kwota obrotu stanowiąca punkt odniesienia dla zastosowania procedury przewidzianej w niniejszej sekcji obejmuje następujące kwoty, z wyłączeniem VAT:

1. wartość dostaw towarów i świadczenia usług, o ile są one opodatkowane;
2. wartość transakcji zwolnionych z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie zgodnie z art. 110 i 111, art. 125 ust. 1, art. 127 i art. 128 ust. 1;
3. wartość transakcji zwolnionych zgodnie z art. 146-149 oraz art. 151, 152 i 153;
4. wartość transakcji związanych z nieruchomościami, transakcji finansowych, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b)-g) oraz usług ubezpieczeniowych, chyba że transakcje te mają charakter transakcji pomocniczych.
   
   

Znowelizowany od 1 stycznia 2014 r. art. 113 w sposób ściślejszy odwzorowuje przepis art. 288 Dyrektywy 2006/112/WE. Co istotne w analizowanej sprawie, analogicznie jak w art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy, również zgodnie z art. 288 pkt 4 Dyrektywy 2006/112/WE kwota obrotu warunkująca zastosowanie zwolnienia podmiotowego od podatku, obejmuje wartość transakcji związanych z nieruchomościami.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością świadczącą wyłącznie usługi medyczne, zwolnione podmiotowo od podatku. Spółka zarządza i administruje nieruchomością, która ma trzech współwłaścicieli. Jako zarządca Spółka refakturuje koszty (fakturami) za zużycie energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wody na współwłaścicieli. Koszty za ww. media nie stanowią elementu kalkulacji usług za zarządzanie i administrowanie nieruchomością, są tylko refakturowane na podstawie dokumentów źródłowych. Spółka będzie prowadziła prace związane z termomodernizacją budynków. Zakres prac modernizacyjnych związany jest z koniecznością poniesienia znacznych nakładów finansowych. Budynek, którego będą dotyczyły prace termomodernizacyjne to nieruchomość przeznaczona na cele użytkowe. Usługi związane z zarządzaniem i administrowaniem nieruchomością Spółka świadczy odpłatnie i wystawia na współwłaścicieli faktury, które są zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 113. Zawarte umowy ze współwłaścicielami nie zawierały informacji o obowiązku przeprowadzenia prac termomodernizacyjnych. Współwłaściciele wyrazili zgodę na przeprowadzenie powyższych prac i na rozliczenie inwestycji. Wydatki związane z termomodernizacją Spółka ponosi w swoim imieniu (umowę na termomodernizację budynku zawiera tylko Spółka), a wydatki rozliczane będą ze współwłaścicielami. Wszystkie wydatki związane z termomodernizacją będą ewidencjonowane w księgach Spółki. Na podstawie otrzymanych faktur i dokumentów Spółka będzie rozliczała je dalej. Rozliczenie kosztów termomodernizacji, nastąpi według udziałów współwłaścicieli w nieruchomości na podstawie wystawionych przez Spółkę not księgowych. Sposób oraz częstotliwość rozliczenia będą wynikały z zawartego porozumienia. Wydatki poniesione na termomodernizację ponoszone będą przez Spółkę zgodnie z umową o termomodernizację, dopiero w dalszej kolejności Spółka będzie nimi obciążać współwłaścicieli.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy kwoty kosztów związanych z termomodernizacją budynku, które będzie refakturował na współwłaścicieli budynku należy wliczać do limitu warunkującego zwolnienie podmiotowe od podatku, o którym mowa w art. 113.

Jak wynika z przywołanego wyżej przepisu art. 113 ust. 1 ustawy ustawodawca wprowadził zwolnienie od podatku dla podmiotów, u których wartość sprzedaży w skali roku nie przekracza 150.000 zł. W art. 113 ust. 2 wyszczególniono jednak czynności, w przypadku których wartości sprzedaży nie wlicza się do limitu określonego w ust. 1.

I tak, zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1 nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 z wyjątkiem jednakże m.in. transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Wskazać także należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia „transakcji pomocniczych”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa – http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”.

Należy również zauważyć, że przepisy VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania, która poprzedzała Dyrektywę 2006/112/WE, posługują się określeniem „incidental transactions” w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsaetze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112/WE, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze.

Zatem, aby ocenić, czy świadczona usługa ma charakter „transakcji pomocniczej”, należy wziąć pod uwagę to, czy jest ona uzupełnieniem zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca świadczy na rzecz współwłaścicieli nieruchomości usługi związane z zarządzaniem nieruchomością. Ponadto Zainteresowany zamierza przeprowadzić inwestycję polegającą na termomodernizacji budynku. Wydatki związane z termomodernizacją Spółka będzie ponosiła we własnym imieniu, przy czym kosztami tej inwestycji Wnioskodawca obciąży - według udziału procentowego - współwłaścicieli tej nieruchomości.

Jak wyjaśniono wyżej, w sytuacji, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług - zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy - przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. W konsekwencji powyższego w przedmiotowej sprawie przenosząc na współwłaścicieli nieruchomości koszty termomodernizacji, Wnioskodawca będzie świadczył na ich rzecz usługę, która bez wątpienia będzie miała związek z nieruchomością.

W konsekwencji powyższego należy wskazać, że Wnioskodawca świadczy/będzie świadczyć na rzecz pozostałych współwłaścicieli nieruchomości usługi, które nie korzystają ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepisy wskazane w art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy. Ponadto usługi te niewątpliwie związane są z nieruchomością, przy czym zarówno usługi polegające na zarządzaniu, jak i te związane z refakturowaniem kosztów termomodernizacji nie będą stanowiły transakcji pomocniczej względem podstawowej działalności Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie - z uwagi na treść przepisu art. 113 ust. 2 pkt 2 lit a ustawy - Wnioskodawca będzie zobowiązany łącznie wliczać wynagrodzenie z tytułu usług zarządzania nieruchomością oraz refakturowania kosztów termomodernizacji do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Powyższe wynika z faktu, że ww. usługi nie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT (w oparciu o przepisy wskazane w art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy) a dodatkowo stanowią „transakcje związane z nieruchomością” i nie mają - w analizowanym przypadku - charakteru transakcji pomocniczej względem zasadniczej działalności Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym zaznaczenia wymaga, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii sposobu dokumentowania rozliczeń Spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.