Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-258/13/PSZ
z 24 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2013 r. (data wpływu 25 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wraz z żoną prowadzicie Państwo samodzielnie, jako osoby fizyczne, dwie odrębne firmy usługowe. Do zakresu działalności żony należy wynajem rusztowań , transport drogowy i usługi kosztorysowe. Do działalności Pana firmy należy pełen zakres usług budowlano-remontowych oraz transport drogowy towarów. Obydwie firmy są opodatkowane podatkiem dochodowym wg skali podatkowej oraz jesteście czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług VAT. Dodatkowo nie posiadają Państwo rozdzielności majątkowej a ww. firmy założyli będąc już w ustawowej wspólności majątkowej.

Swoją firmę założył Pan w styczniu 2007 r. W listopadzie 2009 r. żona otworzyła firmę zajmującą się wynajmem rusztowań. W miesiącu marcu 2011 r. żona zakupiła na fakturę do swojej firmy i zarejestrowała na swoje imię i nazwisko samochód ciężarowy do przewożenia rusztowań, od zakupu którego w całości odliczyła podatek VAT. Wartość samochodu w całości była kosztem odliczonym jednorazowo oraz samochód ten figuruje w 100 % w ewidencji środków trwałych w firmie żony.

Z uwagi na to, iż był Pan kierowcą tego samochodu, w listopadzie 2011 r. dopisany Pan został do dowodu rejestracyjnego jako współwłaściciel. Ułatwiło to wiele spraw m.in. kontrole drogowe.

W grudniu 2012 r. sytuacja wymagała częstego wykorzystywania ww. samochodu ciężarowego w Pana firmie do dowożenia, przewożenia materiałów budowlanych na inwestycje, które obecnie Pan realizuje. Ponadto planuje Pan dalej używać ten samochód w miarę potrzeb w swojej firmie.

W związku z powyższym należy uregulować zaistniałe zdarzenia i planowane przyszłe, ponieważ w czasie kiedy auto „pracowało” w Pana firmie generowało pośrednio lub bezpośrednio przychód ale były też koszty jego bezpośredniego używania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1).

Czy z punktu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ww. środek trwały może być używany w Pana firmie i może być źródłem przychodów i kosztów uzyskania przychodów, będąc jednocześnie zakupionym i rozliczonym w całości w firmie żony?

Zdaniem Wnioskodawcy, z interpretacji dotyczącej podobnego zagadnienia, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 15 stycznia 2008 r. znak ILPB1/415-140/07-2/AMN wynika, iż usługi wykonywane ww. samochodem ciężarowym mogą być źródłem przychodów i kosztów w dwóch różnych firmach prowadzonych przez małżeństwo w ustawowej wspólności majątkowej, bez dokonywania przekazania, sprzedaży czy wynajmu pomiędzy firmami małżonków środków trwałych zakupionych i rozliczonych w całości przez jednego z nich.

Pana stanowisko w tej kwestii jest takie jak w interpretacji, tzn. że może w swojej działalności wykorzystywać wspomniany samochód ciężarowy, który został zakupiony do firmy żony, na jej imię i nazwisko, co oznacza że podczas wykorzystywania go będzie Pan generował zyski i ponosił bieżące koszty w swojej firmie w taki sam sposób jak to się dzieje w firmie żony, pomimo iż ww. samochód nie jest zaewidencjonowany jako środek trwały w Pana firmie.

Będąc ustawowymi współwłaścicielami ww. auta, co wynika z ustawowej wspólności majątkowej w małżeństwie nie trzeba pomiędzy firmami małżonków dokonywać wynajmów środków trwałych lub przeniesienia części lub całości wartości czy tytułu własności tych środków aby móc z nich korzystać w prowadzonych działalnościach gospodarczych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosunki majątkowe między małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9 poz. 59 ze zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. kodeksu.

Zatem, składniki majątku nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej nie stanowią odrębnego majątku danego małżonka, lecz dorobek małżonków bez względu na to, czy zostały zakupione na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych. Nie ma również znaczenia na którego z małżonków został wystawiony dowód zakupu oraz dokonana została rejestracja.

Zawieranie z małżonką jakiejkolwiek umowy najmu, umowy użyczenia samochodu ciężarowego, nabytego w czasie trwania małżeństwa ze wspólnych środków jest prawnie nieskuteczne, bowiem przedmioty te stanowią wspólność ustawową małżeńską (łączną).

Pamiętać przy tym należy, iż zgodnie z art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Stosownie do treści art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Zatem małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie wspólności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz dbania o nią. Wobec powyższego, jeżeli drugi z małżonków zacznie wykorzystywać samochód w prowadzonej odrębnie działalności gospodarczej, może tego dokonać bez potrzeby zawierania umów cywilnoprawnych, które miałyby na celu przekazanie tego samochodu na potrzeby działalności. Od momentu nabycia stanowi on wspólność małżonków i każdemu z nich przysługuje pełnia praw z tym związanych. Także w tym zakresie nie będzie miało znaczenia, na którego (czy też oboje) z małżonków została wystawiona faktura VAT na zakup samochodu.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Koszty związane z eksploatacją samochodu ciężarowego nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych nie zostały wymienione przez ustawodawcę wśród wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższym podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z bieżącą eksploatacją. Podstawą do zaliczenia tych wydatków w ciężar kosztów są dowody dokumentujące fakt ich poniesienia.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w świetle cyt. powyżej przepisów, skoro jest Pan współwłaścicielem samochodu ciężarowego, który nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a jest wykorzystywany w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, będzie mógł Pan wydatki ponoszone z tytułu eksploatacji tego samochodu dla potrzeb prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, w całości zaliczać do kosztów uzyskania przychodów tej działalności. Należy jednak zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków, aby w sposób bezsporny można było ustalić istnienie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.