Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-937/14-2/MPe
z 3 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 18 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy usług noclegowych i gastronomicznych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy usług noclegowych i gastronomicznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A. Sp. z o.o. (dalej: „A." lub „Spółka") jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie świadczenia usług marketingowych. Odbiorcami usług świadczonych przez Spółkę są zarówno podmioty z Grupy A. (tj. A. S.A. - lider rynku dystrybucji sprzętu IT w Polsce), jak i podmioty zewnętrzne. Zakres usług marketingowych świadczonych przez Spółkę obejmuje m.in. organizowanie promocji, konkursów, programów lojalnościowych, eventów, konferencji, a także działania w zakresie public relations. W ramach organizowanych akcji marketingowych Spółka nabywa szereg usług i towarów, które są wykorzystywane w celach wyświadczenia kompleksowej usługi organizacji konferencji, szkolenia lub innej usługi o charakterze marketingowym na rzecz danego usługobiorcy. Wynagrodzenie Spółki z tytułu przedmiotowych usług kalkulowane jest przeważnie w oparciu o metodę „koszt plus", tj. wynagrodzenie obejmuje koszty poniesione w związku ze świadczeniem ww. usług oraz określoną w umowie marżę zysku. W ramach powyżej scharakteryzowanych kosztów świadczenia usług marketingowych Spółka ponosi m.in. wydatki na usługi gastronomiczne i noclegowe (przykładowo - celem organizacji konferencji). Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Usługi marketingowe świadczone przez Wnioskodawcę, co do zasady, są opodatkowane standardową stawką VAT w wysokości 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy usług gastronomicznych i noclegowych, stanowiących element składowy świadczonych usług marketingowych podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm., dalej: „Ustawa o VAT") posiada on prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup usług noclegowych i gastronomicznych w powyżej scharakteryzowanym stanie faktycznym.

Zgodnie bowiem z powyższym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (...) przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...).

Ponieważ usługi gastronomiczne i noclegowe są niewątpliwie wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych przez A., tj. do świadczenia usług marketingowych podlegających opodatkowaniu standardową stawką 23%, Spółce powinno przysługiwać pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z zakupami, których dokonuje celem należytej realizacji powyższych usług.

Wskazać bowiem należy, że usługi te nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do własnych celów, tylko służą bezpośrednio podstawowej działalności gospodarczej. Przedmiotowe usługi nie stanowią u podatnika pozostałego wydatku ale rodzaj towaru handlowego służącego do dalszej sprzedaży podlegającej opodatkowaniu. Docelowym konsumentem usługi jest kontrahent A., na którego Spółka wystawia fakturę, podlegającą opodatkowaniu VAT. W przypadku braku odliczenia VAT naliczonego z tytułu faktur dokumentujących nabycie usług gastronomicznych i noclegowych, obciążona powyższym podatkiem zostanie Spółka, która jest tylko pośrednikiem w świadczeniu przedmiotowych usług na rzecz ostatecznego odbiorcy, nie zaś ostateczny konsument przedmiotowych usług : (tj. beneficjent usług świadczonych przez Spółkę).

Nabywane usługi gastronomiczne i noclegowe są przez Wnioskodawcę wykorzystywane bezpośrednio do wykonywania usług opodatkowanych, od których płaci on podatek należny. Nie ma zatem podstaw do ograniczenia, a tym bardziej pozbawienia Spółki prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług gastronomicznych i noclegowych na potrzeby świadczonych usług marketingowych. Pozbawienie jej prawa do odliczenia podatku naliczonego z powyższych faktur przeczyłoby bowiem zasadzie neutralności podatku VAT, którą należy zaliczyć do fundamentalnych zasad podatku od wartości dodanej, wynikających z postanowień dyrektyw unijnych. Postulat ten realizowany jest poprzez umożliwienie podatnikowi pomniejszenia podatku należnego o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług związanych z jego działalnością gospodarczą.

Zasady odliczania podatku VAT naliczonego opisane sa w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się, m.in. „dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu".

Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku traktowane są w doktrynie wspólnego podatku VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej.

Na podstawie art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika (a tak jest w opisywanym stanie faktycznym) podatnik jest uprawniony w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia VAT w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika. Przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 polskiej ustawy o VAT stanowiący, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych lub gastronomicznych (z pewnymi wyjątkami nie mającymi zastosowania w tej sprawie) ustanawia wyjątek od fundamentalnej dla całego systemu podatku VAT zasady prawa podatnika do odliczenia podatku VAT naliczonego. Należy podkreślić, że wszelkie ograniczenia zasady potrącalności sformułowanej w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT należy interpretować ściśle, dając w jak największym zakresie pierwszeństwo zasadom ogólnym. W literaturze wskazuje się na sprzeczność art. 88 ust. 1 pkt 4 polskiej ustawy z art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE. Ten ostatni wskazuje państwom członkowskim na obligatoryjne wyłączenie z odliczenia podatku naliczonego od wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne. Tymczasem przepis polskiej ustawy wyłącza generalnie odliczenie VAT od usług noclegowych i gastronomicznych w każdym przypadku (z jednym nieistotnym w przedmiotowym stanie faktycznym wyjątkiem).

Zatem polski ustawodawca założył z góry, że usługi noclegowe i gastronomiczne nigdy nie wiążą się z działalnością gospodarczą oraz, że zawsze mają charakter luksusowy, rozrywkowy albo reprezentacyjny. Założenie takie trudno uznać za racjonalne i uzasadnione w świetle zasad doświadczenia życiowego, zwłaszcza w odniesieniu do stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę. W tym wypadku bowiem wszystkie wydatki Wnioskodawcy na zakup usług noclegowych i gastronomicznych wiążą się ściśle z wykonywaniem przez niego czynności opodatkowanych w ramach podstawowego zakresu działalności gospodarczej. Ponadto wydatki te nie mają charakteru luksusowego, rozrywkowego lub reprezentacyjnego jako, że stanowią element standardowych usług marketingowych.

Również Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej „ETS") w wielu swoich wyrokach wskazywał rolę zasady neutralności dla systemu podatku VAT oraz funkcję podatku naliczonego jako podstawowego narzędzia realizacji tej zasady. W wyroku C-37/95 (Ghent Coal Terminal) ETS podkreślał, iż: „(...) prawo do odliczenia zostało zastosowane, aby w pełni uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub należnego przy prowadzeniu przezeń działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT zapewnia, że każda działalność gospodarcza, bez względu na jej cel i efekt, jeżeli sama podlega opodatkowaniu VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny".

Ponadto w ramach orzecznictwa ETS podkreśla się, że odliczenie podatku naliczonego (zapłaconego w poprzednich fazach) przysługuje podatnikowi jedynie wtedy, kiedy występuje bezpośredni i bezsporny (ang. direct ano immediate link) związek pomiędzy podatkiem naliczonym przy nabyciu towarów lub usług a podatkiem należnym z tytułu prowadzonej przez niego działalności (wyrok ETS z dnia 6 kwietnia 1995 r. w sprawie C-4/94 pomiędzy BLP Group plc a Commissioners of customs and excise). W przypadku stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku powyższe bezspornie ma miejsce.

Należy podkreślić, iż jeżeli w prawie wspólnotowym nie ma regulacji, które pozwalałyby na ograniczenie prawa podatników do odliczenia podatku naliczonego, to prawo do tego odliczenia powinno być respektowane przez ustawodawcę krajowego, a wszelkie przepisy krajowe zawierające ograniczenia w tym zakresie powinny być interpretowane w sposób pozwalający zapewnić praktyczną realizację wspomnianej wyżej zasady neutralności podatku VAT oraz umożliwiający osiągnięcie celu zakładanego przez obowiązujące w tym zakresie dyrektywy w postaci zachowania zasad równej konkurencji na wspólnym rynku. W tym też kontekście powinny być interpretowane postanowienia art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, wprowadzające inne ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT aniżeli czyni to Dyrektywa unijna.

Podobne do polskiego generalne wyłączenie przez Francję prawa do odliczenia VAT od usług gastronomicznych i noclegowych uznane zostało przez ETS w wyroku w połączonych sprawach C-177/99 i C-181/99 z dnia 19 września 2000 roku za zbyt daleko idące i naruszające zasadę proporcjonalności oraz neutralności VAT. Trybunał stwierdził w nim między innymi, iż za sprzeczne z prawem wspólnotowym uznać należy te regulacje krajowe, które zabraniają podatnikowi odliczania VAT od usług noclegowych i gastronomicznych bez dania mu możliwości wykazania, iż nabycie tych usług nie miało na celu uniknięcia opodatkowania lecz wiązało się z prowadzoną przez niego działalnością. W ocenie ETS państwa członkowskie nie mają prawa stosować takich środków, z uwagi na ich nadmierną represyjność dla podatników w zestawieniu z celami ich wprowadzenia.

W świetle powyższego należy uznać, iż unormowanie zawarte w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT w zakresie, w jakim dotyczy opisanego wyżej stanu faktycznego, nie znajduje zastosowania do Wnioskodawcy z uwagi na jego sprzeczność z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE a w szczególności z jej art. 168 i 176.

W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, że posiada prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabywanie usług gastronomicznych i noclegowych w sytuacji, gdy stanowią one element składowy usługi marketingowej świadczonej prze Spółkę i podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie do art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Oznacza to, że z odliczenia podatku na podstawie art. 86 ust. 10 i 10b pkt 1 ustawy można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

1. powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,
2. doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,
3. podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.
   
   

Zatem, odliczyć można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione lub niepodlegające opodatkowaniu, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Jedno z takich ograniczeń wskazane zostało w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy. Zgodnie z tym przepisem obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła powyższa wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób. Oznacza to, że ograniczenie możliwości pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony ma zastosowanie w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług marketingowych. Zakres usług marketingowych świadczonych przez Spółkę obejmuje m.in. organizowanie promocji, konkursów, programów lojalnościowych, eventów, konferencji, a także działania w zakresie public relations. W ramach organizowanych akcji marketingowych Spółka nabywa szereg usług i towarów, które są wykorzystywane w celach wyświadczenia kompleksowej usługi organizacji konferencji, szkolenia lub innej usługi o charakterze marketingowym na rzecz danego usługobiorcy. Wynagrodzenie Spółki z tytułu przedmiotowych usług kalkulowane jest przeważnie w oparciu o metodę „koszt plus", tj. wynagrodzenie obejmuje koszty poniesione w związku ze świadczeniem ww. usług oraz określoną w umowie marżę zysku. W ramach świadczenia usług marketingowych Spółka ponosi m.in. wydatki na usługi gastronomiczne i noclegowe.

Na tle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość czy ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabycie ww. usług gastronomicznych i noclegowych.

Z uwagi na przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup usług gastronomicznych i noclegowych. Usługi te mieszczą się w zakresie usług wskazanych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku.

Zdaniem Strony, pomimo treści art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionych usług gastronomicznych i noclegowych. Spółka podnosi, że przepis ten jest sprzeczny z prawem unijnym.

Ustosunkowując się do zawartego stanowiska Wnioskodawcy w kontekście obowiązującego prawa Unii Europejskiej należy wskazać, że od 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne, czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne tworzone przez organy Wspólnoty. W stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa oraz bezpośredniego stosowania. Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa – osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich. Do dziś Rada Unii Europejskiej nie podjęła decyzji, jakie wydatki nie będą uprawniały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Zgodnie z zapisem art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1), do czasu kiedy powyższe zasady zostaną wprowadzone w życie, Państwa Członkowskie mogą utrzymać wszelkie wyłączenia przewidziane w ich regulacjach krajowych w chwili wejścia w życie niniejszej Dyrektywy.

Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia usług gastronomicznych i hotelowych. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu do podatku naliczonego, pod warunkiem, że ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie wejścia w życie Szóstej Dyrektywy. W przypadku Polski Szósta Dyrektywa Rady weszła w życie w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, tj. w dniu 1 maja 2004 r. Przepisy wdrażające Szóstą Dyrektywę Rady w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej zostały wprowadzone ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535), która weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. w dniu 20 kwietnia 2004 r., z tym, że przepisy m.in. art. 86-89 stosowane są od 1 maja 2004 r.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), a konkretnie art. 25 ust. 1 pkt 3b, podatnicy również nie mieli prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne albo jedne i drugie, zakupów gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Zatem przepisy w zakresie odliczania podatku od towarów i usług przy nabyciu usług noclegowych i gastronomicznych (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 11 marca 2004 r.), obowiązywały w dniu wejścia w życie przepisów Szóstej Dyrektywy Rady w Polsce.

A zatem ograniczenie odliczenia wynikające z art. 88 ustawy było przewidziane w prawie polskim przed datą przystąpienia do Unii Europejskiej co wynika z tego, że tekst ustawy o podatku od towarów i usług został ogłoszony dnia 5 kwietnia 2004 r., zatem uregulowania z art. 88 zostały już przewidziane w jej treści, skutkiem czego było formalne wypełnienie wymagań z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wynika, że Państwa Członkowskie mogą utrzymać w mocy wszystkie wyjątki określone w przepisach krajowych obowiązujące w momencie wejścia w życie Dyrektywy, nawet jeśli Rada nie zadecydowała w wyznaczonym terminie, które wydatki nie uprawniają do odliczenia (wyrok z 5 października 1999 r. sygn. C-305/97). Za „niedozwolone odstępstwo” w rozumieniu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Trybunał uznał natomiast tylko każdą zmianę dokonaną po wejściu w życie VI Dyrektywy, która zwiększa zakres wyłączeń, które obowiązywały bezpośrednio przed tą zmianą (por. wyrok z dnia 14 czerwca 2001 r. sygn. C-40/00).

Mając na uwadze treść art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, jeśli w momencie akcesji państwa – w tym wypadku – Polski, obowiązywało ograniczenie prawa do odliczenia na podstawie prawa krajowego, nie stanowi ono naruszenia prawa wspólnotowego (wyrok z dnia 11 września 2008 r. sygn. C-155/01).

Zatem należy uznać, że Wnioskodawca zaprezentował nieprawidłowe stanowisko w sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.