Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-381/14-2/PR
z 30 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku sygnowanym datą 22 lipca 2014 r. (data wpływu 1 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka powstała w czerwcu 2013 r. Głównym przedmiotem działalności spółki jest świadczenie usług informatycznych, hostingowych oraz tworzenie stron www.

W marcu 2014 r. Spółka rozpoczęła wynajmować lokal dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, w którym pracują pracownicy oraz przechowywany jest sprzęt komputerowy niezbędny do świadczenia usług.

Po miesiącu wynajmowania lokalu zarząd Spółki postanowił podjąć prace polegające na malowaniu lokalu, szpachlowaniu ścian, wymianie drzwi i okien. Umowa najmu lokalu nie zawiera zapisu, że wynajmujący dokona zwrotu kosztów robót remontowych wykonanych przez najemcę, ani że najemca ma obowiązek zwrócić lokal w stanie nie zmienionym ponad normatywne zużycie.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od września 2013 r. do nadal.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku rozwiązania umowy najmu Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę odpowiadającą niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym?

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana wartość początkowa inwestycji w obcym środku trwałym, w sytuacji wypowiedzenia umowy najmu przez wynajmującego lub najemcę, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, gdyż działania polegające na najmie lokalu wypełniają przesłankę art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Art. 15 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 6 wspomnianej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu używania środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają środki trwałe o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i wartości powyżej 3500,00 zł (art. 16d pkt 1). Zgodnie z art. 16j pkt 4 okres amortyzacji inwestycji w obcych budynkach (lokalach) nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Bez wątpienia, w przypadku rozwiązania umowy najmu lokalu nie mamy do czynienia z utratą przydatności gospodarczej inwestycji wynikającą ze zmiany rodzaju działalności gospodarczej, ponieważ Wnioskodawca nie zamierza zmieniać rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy jednocześnie nadmienić, że ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia „likwidacja”, użytego przez ustawodawcę. Zgodnie zatem z powszechnym stanowiskiem doktryny należy dokonać wykładni językowej tego słowa.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego pod redakcją M. Szymczaka (Warszawa 1996), pojęcie „likwidacja” należy rozumieć jako „dokonywać likwidacji, zwijać, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś”. Przez „likwidację” należy zatem rozumieć nie tylko unicestwienie danego przedmiotu w sensie materialnym (destrukcję, zniszczenie), ale także zaprzestanie użytkowania z przyczyn ekonomicznych (unicestwienie w sensie prawnym).

NSA w wyroku z 24 maja 2011 r. (sygn. II FSK 33/10) przytaczając powyższą definicję dodał ponadto, że za likwidację należy uznać definitywne pozbycie się środka trwałego poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu, czego skutkiem jest wycofanie go z ewidencji środków trwałych.

Natomiast w wyroku z 29 czerwca 2011 r. (sygn. II FSK 260/10) NSA stwierdził także, że „pojęcia likwidacja środka trwałego nie można interpretować zawężająco, wyłącznie do jego fizycznego unicestwienia w wyniku zdarzeń niezależnych od podatnika, bowiem takie rozumienie nie znajduje uzasadnienia, ani w wykładni językowej, ani też systemowej, czy celowościowej”.

Stanowisko takie zajął także NSA w wyroku z 9 września 2005 r. (FSK 2169/04) oraz w wyroku z 4 listopada 2008 r. (sygn. II FSK 1035/07), w których stwierdził, że posłużenie się regułą interpretacyjną a contrario (wnioskowanie z przeciwieństwa) pozwala ograniczyć zasięg normy art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tylko do grupy przypadków ściśle w niej określonych, a więc jedynie do sytuacji, w której miała miejsce zmiana rodzaju działalności podatnika. Sąd stanął na stanowisku, że skoro straty poniesionej w wyniku likwidacji szeroko rozumianego środka trwałego nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów jedynie w przypadku zmiany rodzaju działalności podatnika, to w innych przypadkach stratę tę można zaliczyć w ciężar kosztów. „W ocenie NSA, jeżeli likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego, będzie wynikiem utraty jego przydatności gospodarczej w ramach tego samego rodzaju działalności, to powstała strata będzie zawsze kosztem uzyskania przychodów”.

NSA w swoim wyroku (sygn. II FSK 260/10) uznał ponadto za w pełni zasadne uznać zawieranie umów najmu na okres krótszy niż 10 lat (niż okres amortyzacji) i ponoszenie straty z tytułu niemożliwości zamortyzowania całości inwestycji w obcym środku trwałym, jeżeli tylko podatnik wykaże, że jego działanie jest ekonomicznie uzasadnione i ma związek z przychodem (np. wybranie lokalu w lepszej lokalizacji może skutkować większymi przychodami).

Reasumując powyższe, zdaniem Spółki, jeżeli przyczyną likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym będą wyłącznie względy ekonomiczne, to Spółka uprawniona będzie do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat odpowiadających niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym. Zatem strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, zarówno w sytuacji odstąpienia od umowy najmu, jak i braku jej przedłużenia na kolejne okresy, zostanie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, gdyż tego rodzaju działania są podejmowane w myśl zasad wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Jednocześnie należy dodać, że Wnioskodawca w swoim stanowisko wskazał na przepisy art. 16d pkt 1 oraz art. 16j pkt 4 ustawy o podatku dochodowym do osób prawnych, podczas gdy prawidłowymi przepisami są art. 16d ust. 1 oraz art. 16j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Organ uznał powołane przez Wnioskodawcę podstawy prawne za omyłkę pisarską, pozostającą bez wpływu na ocenę istoty jego stanowiska.

Ponadto należy wskazać, że zakres niniejszej interpretacji obejmuje wyłącznie kwestię udzielenia odpowiedzi na wskazane we wniosku pytanie. Powyższa interpretacja nie ocenia natomiast charakteru wykonanych prac.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.